เซี่ยอวิ๋นจิ่นกล่าวอย่างไม่สบอารมณ์ว่า “คงเพราะผ่านอุปสรรคยากลำบากมาน้อยไป หากได้พบความยากลำบากมากสักหน่อย รับรองย่อมไม่กล่าววาจาไม่ผ่านสมองเช่นนี้”
ในห้องโถง ทั้งสองคนกำลังคุยกันอยู่ นอกห้องพลันมีคนผู้หนึ่งบุกเข้ามา คนผู้นี้บุกเข้ามาก็โผไปคุกเข่าลงตรงหน้าพวกเขา
เซี่ยอวิ๋นจิ่นกับลู่เจียวหันไปมอง เห็นคนที่คุกเข่าตรงหน้าพวกเขาเป็นจ้าวเหอฮวาข้างบ้าน
จ้าวเหอฮวาร้องไห้อย่างเศร้าเสียใจหนักมาก ร้องไปก็สะอื้นไห้ไป ส่งเสียงเรียก “คุณชายเซี่ย”
นางเรียกแล้วก็มีท่าทางเหมือนพูดไม่ออก ตาเฒ่าเหวินนอกประตูหอบไม่หยุด ตามเข้ามาก็มองเซี่ยอวิ๋นจิ่นกับลู่เจียวด้วยสีหน้าร้อนใจ กล่าวว่า “คุณชาย เหนียงจื่อ ก่อนหน้านี้บ่าวได้ยินเสียงคนเคาะประตู เปิดออกไปก็เห็นแม่นางจ้าว นางผลักบ่าวแล้วก็บุกเข้ามา”
ลู่เจียวรู้ตาเฒ่าเหวินขาไม่ดี จ้าวเหอฮวาร่างกายดีๆ คิดบุกเข้ามาย่อมง่ายดายมาก ดังนั้นก็ไม่อาจโทษเขา
“ท่านอาเหวิน ออกไปเถิด ไม่เป็นไร”
ตาเฒ่าเหวินก็โล่งอก เขาได้พบกับเจ้านายที่ดีเช่นนี้ ตอนนี้กินดีอยู่ดี เขาไม่อยากไปที่อื่น
ในห้องโถง จ้าวเหอฮวาน้ำตานองหน้ามองเซี่ยอวิ๋นจิ่นกับลู่เจียวที่นั่งอยู่ ร้องไห้เอ่ยอีกว่า “คุณชายเซี่ย ลู่เหนียงจื่อ ท่านพ่อท่านแม่ข้าอยากให้ข้าแต่งกับหลูต้าหนิวคนฆ่าหมู ข้าไม่อยากแต่งกับคนหยาบช้าเช่นหลูต้าหนิว ข้าอยาก…”
จ้าวเหอฮวากล่าวไม่ทันจบ ก็มีเสียงดังมาจากนอกประตู เข้ามาถึงก็ตวาดเสียงเยียบเย็นหยุดนาง “หุบปาก”
มือปราบจ้าวก้าวพรวดเข้ามาในห้องโถง พอเข้ามาก็ขออภัยเซี่ยอวิ๋นจิ่นกับลู่เจียว “คุณชายเซี่ย ลู่เหนียงจื่อ ข้าอบรมสั่งสอนไม่เข้มงวด ปล่อยให้บุตรสาวไม่รักดีมาสร้างความเดือดเนื้อร้อนใจให้กับคุณชายเซี่ยและลู่เหนียงจื่อ ข้าจะรีบพานางกลับไป”
จ้าวเหอฮวาพอได้ฟังมือปราบจ้าวก็ร้องไห้ส่งเสียงตะโกนดัง “ท่านพ่อ ข้าไม่อยากแต่งงานกับหลูต้าหนิว ข้าไม่อยากแต่งกับเขา ข้าอยากแต่งกับ…”
จ้าวเหอฮวายังกล่าวไม่จบ มือปราบจ้าวตวาดอย่างโมโห “หุบปาก เชื่อไหมว่าข้าจะตีเจ้าให้ตาย”
จ้าวเหอฮวาตกใจจนไม่กล้าพูดต่อ เอาแต่มองมือปราบจ้าว มือปราบจ้าวเอ่ยอีกว่า “หากเจ้ากล้าพูดจาเหลวไหล อย่าโทษว่าข้าตีเจ้าตาย เจ้าลูกไม่รักดี”
จ้าวเหอฮวาร้องไห้ไปตะโกนไป “ท่านเป็นท่านพ่อข้าหรือ ถึงกับทำกับข้าเช่นนี้”
มือปราบจ้าวสีหน้าย่ำแย่ มองจ้าวเหอฮวา พลันกล่าวว่า “ถูกต้อง ข้าไม่ใช่ท่านพ่อเจ้า ท่านพ่อเจ้าตายไปนานแล้ว หากรู้แต่แรกว่าเจ้าเป็นคนเช่นนี้ ในตอนนั้นข้าก็ไม่ควรรับเจ้าไว้”
มือปราบจ้าวนึกเสียใจภายหลังแล้วจริงๆ ในตอนนั้นบิดาจ้าวเหอฮวาเป็นมือปราบเหมือนเขา ตอนจับโจรเกิดเหตุไม่คาดฝันร่วงตกเขา ภรรยาก็หอบเงินที่บ้านหนีไป เขารับเลี้ยงจ้าวเหอฮวาด้วยความปรารถนาดี ให้นางเปลี่ยนมาแซ่จ้าว
ผู้ใดจะรู้ว่าบุตรสาวคนนี้ยิ่งโตยิ่งไม่รักดี เหมือนมารดานางไม่มีผิด ไม่เพียงแต่ชอบเอาชนะ อยู่บ้านก็เอาแต่เกียจคร้านการงาน เอาแต่กิน วันๆ ไม่ทำงานทำการ มัวแต่คิดฝันเฟื่อง รอว่านางโตแล้ว พวกเขาก็เลือกคู่ครองให้นาง คนนั้นก็ไม่ถูกใจ คนนี้ก็ไม่ถูกใจ ตอนนี้ดีเลย มาถูกใจเซี่ยซิ่วไฉที่มีภรรยาแล้ว
มือปราบจ้าวรู้สึกอับอายขายหน้า ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจบอกจ้าวเหอฮวาให้กระจ่างว่าครอบครัวพวกเขาไม่ได้ติดค้างนาง
ในห้องโถง จ้าวเหอฮวาได้ยินก็ตกตะลึง “ท่านพ่อ ท่านพูดอะไรน่ะ”
“ข้าบอกว่าท่านพ่อเจ้าตายไปนานแล้ว ท่านแม่เจ้าก็หนีไป ข้าเห็นเจ้าแล้วสงสาร จึงได้เก็บมาเลี้ยง พวกเราไม่ติดค้างเจ้า เมื่อก่อนเจ้าอยู่บ้านเรา เอาแต่รังแกท่านแม่เจ้า พี่ชายเจ้า น้องสาวเจ้า เอาแต่ทำตัวเหิมเกริม เดิมคิดว่าแต่งไปแล้วก็ดีเอง คิดไม่ถึงว่าตอนนี้เจ้ากลับยิ่งเลวร้าย”
“หากเจ้ายังคิดถึงบุญคุณที่ครอบครัวเราเลี้ยงดูเจ้ามา ก็อย่าได้ก่อเรื่องอีก สงบจิตสงบใจแต่งกับหลูต้าหนิวไปก็แล้วกัน”
มือปราบจ้าวกล่าวจบหันไปมองเซี่ยอวิ๋นจิ่นกับลู่เจียว สีหน้าเต็มไปด้วยความละอายใจ กล่าวว่า “เซี่ยซิ่วไฉกับลู่เหนียงจื่อวางใจ ข้าจะรีบให้นางแต่งออกไป จะไม่มาก่อความวุ่นวายให้พวกเจ้าอีก”
มือปราบจ้าวกล่าวจบก็หันหลังพาจ้าวเหอฮวากลับไป ไม่คิดว่าจ้าวเหอฮวากรีดร้องดัง ลุกขึ้นมาได้ก็วิ่งออกไป
มือปราบจ้าวรีบไล่ตามไป แม้ว่านางไม่ใช่บุตรสาวแท้ๆ ตนเอง แต่ก็เลี้ยงดูมาสิบกว่าปี เขารีบให้นางแต่งออกไป ก็นับว่าได้อบรมเลี้ยงดูนางมาจนหมดภาระแล้ว
เซี่ยอวิ๋นจิ่นกับลู่เจียวสบตากัน ลู่เจียวสีหน้าไร้วาจาจะกล่าว “ข้าก็ว่าหลูเหนียงจื่อเป็นคนดีมาก บุตรชายบุตรสาวคนเล็กครอบครัวเขาก็ดีมาก ทำไมจึงมีบุตรสาวคนโตที่แปลกแยกเช่นนี้ได้ คิดไม่ถึงว่าไม่ใช่บุตรสาวแท้ๆ ของมือปราบจ้าว มิน่าล่ะ”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นไม่คิดสนใจเรื่องนี้ หันไปมองลู่เจียวกล่าวอย่างใส่ใจว่า “เจ้ากลับไปนอนกลางวันสักครู่เถิด”
ลู่เจียวรับคำ ก่อนจะลุกพาเฝิงจือกลับไป เซี่ยอวิ๋นจิ่นคิดลุกขึ้นไปส่งนาง ก็กลัวว่าจะทำให้ลู่เจียวระแวง ได้แต่อดกลั้นไว้
ลู่เจียวพาเฝิงจือไปเรือนด้านหลัง ตลอดทางเฝิงจือพูดกับลู่เจียวอย่างดีใจ “นี่ดีเลย จ้าวเหอฮวาใกล้จะแต่งไปแล้ว คงไม่คิดหมายใจคุณชายอีก”
ลู่เจียวเห็นสีหน้าร้อนใจในเรื่องนี้ของเฝิงจือก็อดนึกขำไม่ได้ ยื่นมือไปหยิกแก้มนาง “เจ้านี่นะ กังวลใจให้น้อยหน่อยเถอะ”
เฝิงจือแค่นเสียงฮึอย่างเก้อเขิน กล่าวว่า “เหนียงจื่อ บ่าวทำไปเพื่อใครกัน”
“ใช่ ใช่ เพื่อข้า ข้าขอบคุณเฝิงจือแล้ว”
ทั้งสองคนเดินไปก็หัวเราะกันไป พอเข้าไปในเรือนด้านหลัง เจ้าหนูน้อยทั้งสี่นอนกลางวันไปแล้ว ลู่เจียวพูดกับลู่กุ้ยสองสามคำแล้วก็เข้าห้องไปนอนกลางวัน
ตอนบ่ายหลังตื่นจากนอนกลางวัน ลู่เจียวกับเฝิงจือก็แต่งกายเป็นชายไปหอยาเป่าเหอ
นางไปตรวจผู้ป่วยที่มาต่อแขนที่หอยาเป่าเหอผู้นั้นอีกครั้ง ก่อนหน้านี้จ้าวหลิงเฟิงมอบให้นางห้าพันตำลึงเงิน นางย่อมต้องรับรองผลสำเร็จของการผ่าตัดต่อแขน
หอยาเป่าเหอ พวกจ้าวหลิงเฟิงกับฉีเหล่ยเห็นลู่เจียวมาต่างก็ดีใจมาก
“ลู่เหนียงจื่อ คนที่ก่อนหน้านี้ม่อเป่ยส่งมาฟื้นแล้ว”
ลู่เจียวพยักหน้าเล็กน้อย ตามจ้าวหลิงเฟิงกับฉีเหล่ยไปห้องด้านหลังหอยาเป่าเหอ ในหอยาเป่าเหอตอนนี้มีห้องเดี่ยวให้ผู้ป่วยพักรักษาตัว
ลู่เจียวตามจ้าวหลิงเฟิงกับฉีเหล่ยไป พลางเอ่ยถามเรื่องเหลียงจื่อเหวินไปด้วย
“ตระกูลเหลียงรับเขากลับไปรักษาตัวแล้ว ตอนนี้เป็นไงบ้าง พวกเราเองก็ไม่รู้ แต่จากนี้น่าจะไม่ต้องการพวกเราแล้ว ตระกูลเหลียงไม่ขาดแคลนหมอ”
ลู่เจียวพยักหน้าเล็กน้อย เม้มมุมปาก ไม่อยู่ก็ดี มีหมอแล้วอย่างไร นางเพิ่มปริมาณยาปฏิชีวนะ เหลียงจื่อเหวินไตไม่ดี ระยะเวลาสั้นๆ หมอย่อมตรวจไม่ออก
ลู่เจียวคิดแล้วก็วางใจ ตามจ้าวหลิงเฟิงกับฉีเหล่ยไปห้องผู้ป่วยต่อแขน
ในห้องม่อเป่ยกำลังคุยกับผู้ป่วยที่อยู่บนเตียง
ลู่เจียวมองม่อเป่ย แววตาหรี่ลง เห็นชัดว่าสถานะผู้ชายที่ม่อเป่ยติดตามอยู่ผู้นั้นสูงส่ง ครั้งนี้เขาส่งมา น่าจะมีสถานะ ไม่งั้นคงไม่ต้องให้ม่อเป่ยพามาด้วยตนเอง
แต่ลู่เจียวแกล้งทำไม่รู้ ไม่อยากยุ่งเรื่องส่วนตัวคนอื่นมากนัก
พอลู่เจียวปรากฏตัวขึ้น ม่อเป่ยก็บอกกับคนบนเตียงว่า “ก็คือท่านผู้นี้”
