ลู่กุ้ยร้องตะโกนดีใจขึ้น “พี่เจียว หางานให้พี่รองได้แล้วหรือ งานอะไร”
ลู่เจียวถลึงตาใส่เขา หรี่เสียงเบาลงกล่าวว่า “เจ้าเบาหน่อย”
เรื่องสามโรงผลิตที่นางร่วมมือกับจ้าวหลิงเฟิงยังไม่ได้บอกเซี่ยอวิ๋นจิ่น ก่อนหน้านี้ปิดบังเขา ตอนนี้ก็ไม่จำเป็นต้องบอกอะไรแล้ว
“ข้าร่วมมือกับท่านจ้าวหอยาเป่าเหอเปิดโรงผลิต ถึงตอนนั้น ข้าต้องปรุงเคล็ดลับบางอย่างด้วยตนเอง ดังนั้นต้องมีคนคอยนำส่ง พี่รองมาเป็นพ่อบ้านรองโรงผลิต วันหน้ารับหน้าที่มารับยาที่ข้าปรุงจากข้า เช่นนี้ก็จะสะดวกหน่อย”
ลู่กุ้ยมองลู่เจียวอย่างตื่นเต้น “พี่เจียว พี่ถึงกับร่วมมือกับท่านจ้าวเปิดโรงผลิต ร้ายกาจมาก พี่รองจะได้เป็นถึงพ่อบ้านรอง น่าจะเก่งกาจมาก”
ลู่กุ้ยกล่าวจบก็ส่ายหน้ากล่าวว่า “ไม่ใช่สิ เขาไม่ได้เก่งกาจเหมือนข้า ตอนนี้ข้าเป็นพ่อบ้านใหญ่แล้ว”
ลู่เจียวมองน้องชายคนนี้อย่างไร้วาจาจะกล่าว จุดมุ่งหมายเขาแท้จริงอยู่ตรงไหนกัน
“พรุ่งนี้เช้าเจ้ากลับไปรับลู่อันมา พี่สะใภ้รองกับเถาจื่อให้อยู่บ้านไปก่อนชั่วคราว บ้านทางโรงงานผลิตยังสร้างไม่เสร็จ รอไว้สร้างเสร็จ วันหน้าครอบครัวพวกเขาก็ไปอยู่ที่โรงผลิตได้ พี่สะใภ้รองก็ไปทำงานในโรงผลิตได้ เช่นนี้สองคนก็จะหาเงินได้ไม่น้อย”
พอลู่เจียวกล่าวถึงตรงนี้ ก็พลันคิดถึงว่าลู่กุ้ยอายุไม่น้อยแล้ว นางเงยหน้ามองลู่กุ้ยกล่าวว่า
“ลู่กุ้ย เหมือนเจ้ายังไม่ได้หมั้นหมายนี่ ครั้งนี้กลับไปก็ให้ท่านแม่ช่วยเจ้าหาภรรยาสักคน วางใจ พี่สาวเจ้ามีเงิน ไม่ว่าคนเขาต้องการสินสอดเท่าไร เงินนี่ข้าออกให้เจ้าเอง”
ลู่กุ้ยถูกลู่เจียวทำเอาหน้าแดงก่ำ ก้มหน้าบิดไปบิดมากล่าวว่า “พี่เจียว ข้าไม่รีบร้อน”
ลู่เจียวมองท่าทางบิดไปมาของลู่กุ้ย ก็ได้แต่มองน้องชายคนนี้อย่างไร้วาจาจะกล่าว เจ้าเป็นผู้ชายนะ ผู้ชายไม่ใช่ผู้หญิง อายขนาดนี้ทำไม
“เอาละ เจ้ารีบกลับไปนอน พรุ่งนี้เช้ากลับหมู่บ้านซิ่งฮวารับพี่รองมาก็พอ”
ลู่กุ้ยรับคำลุกขึ้นไปเตรียมตัว ก่อนไป เขาคิดถึงเซี่ยอวิ๋นจิ่นขึ้นมา ถามลู่เจียวว่า “พี่เจียว พี่เขยรู้เรื่องพี่ร่วมมือเปิดโรงผลิตกับท่านจ้าวไหม”
ลู่เจียวส่ายหน้า “เขาไม่รู้”
ลู่กุ้ยสีหน้าตกใจมาก “พี่เจียว พี่ทำอะไรไม่บอกพี่เขยได้อย่างไร หากพี่เขยรู้ต้องโมโหพี่แน่ ยังไงบอกพี่เขยหน่อยดีกว่า พี่เขยไม่ชอบท่านจ้าว พี่ยังไปร่วมงานกับท่านจ้าว เขารู้เข้า ไม่แน่อาจไม่เห็นด้วย?”
ลู่เจียวถลึงตาใส่ลู่กุ้ย เจ้าเสียงดังขนาดนี้ทำไม เดิมไม่รู้ พอเจ้าตะโกนทีก็ได้รู้กันแน่แล้ว
ลู่เจียวโบกมืออารมณ์เสีย “รีบไปเถอะ”
ลู่กุ้ยหันหลังเดินออกไป เดินถึงประตูก็เงยหน้าเห็นเซี่ยอวิ๋นจิ่นยืนอยู่หน้าประตู ท่าทางเหมือนได้ยินที่พวกเขาพี่น้องคุยกันหมดแล้ว
ลู่กุ้ยตกใจผงะทันที ติดอ่างกล่าวว่า “พะ พี่เขย พี่ พี่เจียว ไม่ได้ตั้งใจปิดบังพี่ เพียงแต่ไม่ทันได้บอกพี่อย่าโมโหนางเลย นาง…”
ลู่เจียวย่อมเห็นเซี่ยอวิ๋นจิ่น หน้าประตู นางกลับไม่กลัวเซี่ยอวิ๋นจิ่นโมโห ทั้งสองคนเดิมก็ไม่ได้เกี่ยวข้องกันแล้ว ไม่รู้ใช่ว่าเป็นเรื่องปกติหรือ
แต่ลู่กุ้ยกลับมีท่าทีขลาดกลัวเช่นนั้น ทำเอานางมองแล้วโมโห
“ลู่กุ้ย เจ้ารีบไสหัวไปนอน”
ลู่กุ้ยรับคำจะไป ก่อนไปยังมองเซี่ยอวิ๋นจิ่นกล่าวว่า “พี่เขย พี่เจียวทำไม่ดี พี่ก็อย่าได้ตีนาง ผู้ชายตีผู้หญิงไม่ใช่ผู้ชายดี”
ลู่เจียวแอบรู้สึกโมโหแล้วจริงๆ หาเรื่องให้นางไม่จบไม่สิ้น
“ลู่กุ้ย เชื่อไหมว่าข้าจะทุบเจ้า”
ลู่กุ้ยตกใจรีบวิ่งหนี พี่สาวเขาแรงเยอะอยู่ เขาไม่กล้าให้นางทุบหรอก
ในห้องโถง ลู่เจียวสบตากับเซี่ยอวิ๋นจิ่น เป็นนานก็ไม่มีใครพูดอะไร เหมือนกำลังประลองความอดทน
ความจริงในใจเซี่ยอวิ๋นจิ่นโมโหมาก เพราะลู่เจียวปิดบังเขาทุกเรื่อง ทำให้เขาไม่พอใจมาก
แต่เขาเองก็รู้ ทั้งสองคนอยู่ในสถานะหย่าแล้ว นางไม่บอกเขาก็ปกติ เพียงแต่ในใจไม่อาจระงับความรู้สึกไม่พอใจที่ผุดขึ้นมาได้
ดังนั้นเขายืนอยู่หน้าประตูสงบใจลงครู่หนึ่ง ให้อารมณ์ตนเองเป็นปกติก่อน จึงได้เงยหน้ามองลู่เจียวกล่าวว่า
“เจ้ากับจ้าวหลิงเฟิงร่วมกันเปิดโรงผลิตหรือ”
ลู่เจียวเห็นเขาไม่โมโหก็คาดไม่ถึง นางคิดว่าเซี่ยอวิ๋นจิ่นจะโมโหมาก คิดไม่ถึงว่าคนผู้นี้จะไม่โมโห
“ใช่”
ลู่เจียวเองก็ไม่ได้คิดปิดบังเซี่ยอวิ๋นจิ่น อย่างไรก็รู้แล้ว ก็บอกไปเลยละกัน อย่างไรก็แล้วไปเถอะ ก็ไม่เกี่ยวอะไรกับเขา
ลู่เจียวครุ่นคิดแล้วก็มองไปยังเซี่ยอวิ๋นจิ่นกล่าวว่า “เตรียมเปิดสามโรงผลิตกับเขา โรงหีบน้ำมัน โรงเวชสำอาง โรงผลิตยา ตอนนี้กำลังก่อสร้าง ยังไม่ได้เปิดอย่างเป็นทางการ”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นได้ฟังคำพูดลู่เจียวในใจก็ยิ่งสงบนิ่งลง ค่อยๆ ก้าวเข้าไปในห้องโถง นั่งลงข้างลู่เจียวกล่าวว่า
“ก่อนหน้านี้จ้าวหลิงเฟิงแบ่งหุ้นหอยาเป่าเหอสามส่วนให้เจ้า เพราะพวกเจ้าร่วมมือกันเปิดโรงผลิตหรือ”
เขายังคิดว่าเพราะลู่เจียววิชาการแพทย์ร้ายกาจ
หากเป็นเพราะเรื่องร่วมมือ จ้าวหลิงเฟิงจึงได้ให้หุ้นสามส่วนกับลู่เจียว ความจริงลู่เจียวเสียเปรียบอยู่
ลู่เจียวพยักหน้าเล็กน้อย “ประมาณนั้น”
ทั้งเพราะวิชาการแพทย์นางและเพราะโรงผลิตสามโรงที่จะเปิด
ในห้องโถง เซี่ยอวิ๋นจิ่นมองลู่เจียวกล่าวว่า “ลู่เจียว วันหน้าเจ้ามีเรื่องอะไรบอกข้าได้ไหม อย่าได้ปิดบังข้า”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นกล่าวจบ ไม่รอให้ลู่เจียวตอบ ก็กล่าวต่ออีกว่า “ข้าไม่อยากยุ่งเรื่องของเจ้า แต่ไม่อยากให้เจ้าเสียเปรียบในเรื่องพวกนี้”
“ข้าเข้าใจ แม้ว่าไม่อาจช่วยอะไรได้มาก แต่สองคนร่วมกันคิด ย่อมดีกว่าคิดคนเดียวมาก ข้าทำเช่นนี้เพราะกลัวเจ้าเสียเปรียบ”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นกล่าวจบก็มองไปยังลู่เจียว เอ่ยเสียงเข้มว่า “แม้ว่าเจ้าไม่ยอมรับข้า และไม่ยอมอยู่กับข้าต่อ แต่เจ้ารักษาขาหายแล้วก็เท่ากับมีบุญคุณกับข้า ข้าไม่อยากเห็นเจ้าเสียเปรียบ ยิ่งไม่อยากให้มีคนทำร้ายเจ้า” ”
“แม้ว่าสุดท้ายเราจะแยกจากกัน หากเจ้ามีเรื่องอะไร ข้าย่อมต้องช่วยเหลือ ขอเพียงข้าทำได้ ก็จะทุ่มเทสุดแรงเพื่อช่วยเจ้า”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นกล่าวจบ ลู่เจียวแอบอดซาบซึ้งไม่ได้ ก็ไม่รู้ว่าใจตนเองทำไมจึงได้ซาบซึ้งตื้นตันจะร้องไห้เช่นนี้ น่าจะเพราะเซี่ยอวิ๋นจิ่นมีท่าทีคิดเพื่อนาง
แต่นางเองก็รู้เรื่องหนึ่ง ในที่สุดเซี่ยอวิ๋นจิ่นก็ไม่คิดรั้งนางไว้อีก เขายอมรับเรื่องที่ทั้งสองคนหย่ากัน วันหน้าต้องแยกจากกันได้แล้ว
นางฟังความหมายในวาจาเขาออก แม้วันหน้าหย่ากัน หากนางต้องการ เขาก็จะช่วยอย่างเต็มที่
นางไม่ได้ถือไพ่เด็ดในมือแล้วหรือนี่ วันหน้าท่านนี้เป็นถึงใต้เท้าโส่วฝู่ วันหน้าหากนางพบเจอเรื่องอะไร ไปขอให้เขาช่วย เขาย่อมออกหน้าช่วยเหลือแน่นอน
ลู่เจียวครุ่นคิดแล้วก็ดีใจขึ้นมาทันที มองไปยังเซี่ยอวิ๋นจิ่น แววตาสนิทสนมอย่างบอกไม่ถูก
เซี่ยอวิ๋นจิ่นเห็นท่าทางนางเช่นนี้ ก็ไม่คิดเองเออเองไปอีกแล้วว่าหญิงผู้นี้ชอบเขา กลับกัน ไม่แน่ว่าจะดีใจเพราะวาจาเขา
เซี่ยอวิ๋นจิ่นแอบรู้สึกเจ็บปวดใจ แต่ก็พยายามระงับไว้ไม่แสดงออก ลู่เจียวคลายความระแวงลง จึงจะส่งผลดีต่อการพิชิตใจนางของเขา
