หลี่อวี้เหยากล่าวจบ ก็ถอดกำไลจากมือหนึ่งวงออกมา กำไลวงนี้แค่มองก็รู้ว่าเป็นของดี เดิมเป็นคู่ หลี่อวี้เหยาสวมให้กับลู่เจียว
ลู่เจียวไม่อยากได้ของนาง นางไม่ได้เตรียมของให้หลี่อวี้เหยา รู้สึกเกรงใจหากจะรับของหลี่อวี้เหยา และนางดูแล้วที่มีค่าที่สุดบนตัวหลี่อวี้เหยาก็คือกำไลคู่นี้ ตอนนี้ถึงกับมอบให้นางวงหนึ่ง นี่มันอะไรกัน
“ข้าไม่…”
หลี่อวี้เหยากดมือนางไว้ “นี่คือกำไลคู่ เราพี่น้องคนละวง”
น้ำเสียงไม่ยอมให้ปฏิเสธแม้แต่น้อย
หลี่อวี้ชิ่นที่ยืนอยู่หน้าประตูโมโหสีหน้าเขียวคล้ำแล้ว นางอยากได้กำไลหยกนั่นของพี่สาวมาตลอด น่าเสียดายนางไม่ให้ ปรากฏเช่นไรล่ะ นางมอบให้คนนอกเสียอย่างนั้น ในใจหลี่อวี้ชิ่นแค้นใจพี่สาวตนเองอย่างพูดไม่ออก
ฮูหยินซ่งในห้องก็เอ่ยว่า “ในเมื่ออวี้เหยาชอบลู่เหนียงจื่อ เช่นนั้นทุกท่านก็เป็นพยานให้พวกนาง จากวันนี้ไป พวกนางนับว่าได้สาบานเป็นพี่น้อง วันหน้าลู่เหนียงจื่อก็คือญาติของครอบครัวเรา หวังว่าทุกคนจะให้การดูแลให้มาก”
ฮูหยินซ่งยังกล่าวเช่นนี้ ผู้อื่นจะกล่าวอะไรได้ พากันกล่าวเอาใจลู่เจียวกันขึ้นมา แต่ในใจคนไม่น้อยต่างกระจ่างเรื่องหนึ่ง
หลี่อวี้เหยาสะใภ้คนโตนายอำเภอดูท่าห่างเหินจากตระกูลหลี่จริง เกรงว่าตระกูลหลี่ทำอะไรให้นางไม่พอใจ
ในห้องหลี่อวี้เหยามีความสุขมากจริงๆ นางคิดถึงว่าลู่เจียวช่วยนางไว้ ไม่รู้ว่าจะตอบแทนอีกฝ่ายอย่างไรดี
ตอนนี้ดีเลย ลู่เจียวกลายเป็นน้องสาวนาง วันหน้าต้องรักนางให้มากๆ
หากไม่ใช่ลู่เจียว พวกนางแม่ลูกคงตายไปนานแล้ว นางตายไปไม่เป็นไร แต่บุตรชายนางก็จะตายด้วย ดังนั้นบุญคุณลู่เจียวนางย่อมจดจำชั่วชีวิต
ลู่เจียวเองก็มองออกว่าหลี่อวี้เหยาจริงใจคิดรับนางเป็นน้องสาว และนางมองออกว่าหลี่อวี้เหยาอยากดีกับนางจริงๆ
ในเมื่อเป็นเช่นนี้ นางรับน้ำใจนี้ วันหน้าก็คงมีโอกาสได้ดูแลนาง
ลู่เจียวยิ้มรับกำไล กล่าวขอบคุณหลี่อวี้เหยาพร้อมรอยยิ้ม “ขอบคุณท่านพี่”
หลี่อวี้เหยายิ่งมีความสุจ ยื่นมือไปดึงมือลู่เจียวไว้ กล่าวว่า “น้องเจียวรีบมาดูหลานเร็ว เดือนเดียวก็โตขึ้นไม่น้อยแล้วนะ”
ลู่เจียวตามหลังหลี่อวี้เหยาไปที่หน้าเตียง นางคิดจะมอบของขวัญที่ซื้อมาให้เด็กน้อย
เพียงแต่ทั้งสองคนยังไม่ทันได้ทำอะไร พอเดินถึงหน้าเตียง หน้าประตูก็มีเสียงเยาะเย้ยดังมา ดังมาอย่างไม่ได้จังหวะเสียจริง
“ลู่เหนียงจื่อ หากำไรเก่งจริง เอาอกเอาใจเก่งจริงนะ”
พอได้ฟังวาจานี้ก็เหมือนมาหาเรื่อง
ลู่เจียวหันไปมองด้วยสัญชาตญาณ พอเห็นสตรีที่เข้ามาตนเองไม่รู้จัก กำลังมองนางอย่างเยาะเย้ย
ลู่เจียวมองไปยังหลี่อวี้เหยาถามว่า “พี่อวี้เหยา ท่านนี้คือ?”
พอลู่เจียวเอ่ย หลายคนในห้องก็แปลกใจ นี่หมายความว่าอะไร คนเขาไม่รู้จักตู้หลันจู ตู้หลันจูมาร่วมวงอะไร
มีเหนียงจื่อแนะนำให้ลู่เจียวว่า “ท่านนี้คือบุตรีตระกูลตู้ สะใภ้ตระกูลหัน ตู้หลันจู”
พอคนผู้นี้กล่าว ลู่เจียวก็เข้าใจ นี่คือภรรยาหันถง ตู้หลันจู
ดูท่าตู้หลันจูผู้นี้รังเกียจนางมาก น่าเสียดายนางไม่รู้ว่าตนเองไปล่วงเกินนางตอนไหน แม้แต่พบหน้านางก็ไม่เคยพบ
“ไม่ทราบว่าตู้เหนียงจื่อกล่าวเช่นนี้หมายความว่าอย่างไร”
ตู้หลันจูพาสาวใช้เดินเข้ามา สาวใช้ข้างกายนางยื่นมือดึงแขนเสื้อนางไว้ด้วยสัญชาตญาณ คิดรั้งนางไม่ให้พูดต่อ
สามีลู่เหนียงจื่อกับคุณชายตนสนิทกัน เหนียงจื่อทำเช่นนี้ไม่ใช่แสดงท่าทีเป็นปรปักษ์กับคุณชายหรือ หากคุณชายรู้ เกรงว่าคงได้โมโหเหนียงจื่อมาก
ตู้หลันจูเดิมก็เหิมเกริมเอาแต่ใจ จะไปสนใจสาวใช้ข้างกายได้อย่างไร ก้าวเข้าไปในห้อง เดินถึงหน้าลู่เจียว มองลู่เจียวกล่าวเยาะเย้ยเสียดสีว่า “พวกคนบ้านนอกอย่างเจ้า ข้าเห็นมาเยอะ มีนิสัยชอบเล่นอุบายคิดการใหญ่ ผู้ใดมีประโยชน์กับพวกเจ้าก็จะตะกายเอาใจ แสวงหาประโยชน์ ก่อนหน้านี้พวกเจ้าหาทางเอาอกเอาใจท่านพี่ข้า ได้บ้านของเราไป ตอนนี้ยังมาเอาอกเอาใจครอบครัวนายอำเภอ มานับถือเป็นพี่น้องกับสะใภ้ใหญ่นายอำเภอ”
ตู้หลันจูกล่าวจบ มองไปยังหลี่อวี้เหยากล่าวว่า “พี่หลี่ ข้าเตือนพี่สักคำ พี่ต้องระวังคนเลวที่มีอุบายเต็มสมองพวกนี้”
สีหน้าหลี่อวี้เหยาย่ำแย่อย่างมาก ในใจแอบด่า ตู้หลันจูนังโง่เง่า
นางรู้ว่าหันถงสนิทกับเซี่ยอวิ๋นจิ่นมาก
หันถงวางแผนระยะยาว คนมีอนาคตเช่นเซี่ยอวิ๋นจิ่นสนิทไว้ไม่มีผลเสีย วันหน้าไม่แน่ไว้ช่วยครอบครัวตนเองได้
นี่ไม่มีอะไรดีกว่านี้อีกแล้ว น่าเสียดายหญิงตระกูลตู้ผู้นี่ถึงกับสมองมีแต่น้ำ
หลี่อวี้เหยามองตู้หลันจูไม่พอใจ กล่าวว่า “เรื่องครอบครัวข้าไม่ต้องให้ตู้เหนียงจื่อมากังวล อีกอย่างเรื่องที่ข้ารับน้องสาวบุญธรรม ไม่ใช่เพราะนางเล่นอุบาย แต่เป็นข้าอยากจะรับเอง กลับกันนางไม่ได้ยินยอมจะรับข้าเท่าไร ควรรู้น้องสาวข้ามีวิชาการแพทย์ร้ายกาจมาก หลายคนอยากจะสานสัมพันธ์กันทั้งนั้น ข้ารับนางเป็นข้าได้กำไรแล้ว ไม่ใช่นางได้กำไร”
คำพูดหลี่อวี้เหยาทำเอาความโมโหลู่เจียวลดลงไปมาก นางหันไปมองตู้หลันจูกล่าวว่า “ตู้เหนียงจื่อ ไม่รู้ว่าบ้านข้าได้ประโยชน์อะไรจากบ้านเจ้า ต้องมารองรับเสียงเสียดสีเยาะเย้ยเช่นนี้ของเจ้าด้วย”
ตู้หลันจูหันไปจ้องมองลู่เจียวกล่าวว่า “เจ้ากล้าพูด บ้านที่พวกเจ้าอยู่ตอนนี้ไม่ใช่บ้านข้าหรือ อยู่ไม่เสียเงิน หน้าใหญ่จริงนะ”
คำพูดตู้หลันจูทำเอาคนในห้องต่างหันไปจ้องมองลู่เจียว
แต่ละคนพากันคาดเดาขึ้นมา วาจาตู้หลันจูจริงหรือเท็จกันนี่ ไม่ใช่ว่าอยู่ไม่เสียเงินจริงกระมัง หากเป็นเช่นนี้ ก็ช่างหน้าด้านจริง
สวี่ชิงอินเห็นก็รีบส่งเสียงกล่าวขึ้น ยามนี้ไม่กระหน่ำหญิงบ้านนอกผู้นี้จะไปลงมือตอนไหน
“อยู่ไม่ไหวก็กลับบ้านนอกไปดีกว่า ทำไมต้องมาอยู่อำเภอ อยู่บ้านคนอื่นไม่เสียเงิน”
ลู่เจียวหันไปมองสวี่ชิงอิน ถามคนในห้องว่า “ท่านนี้ท่านใดอีกล่ะนี่ ข้าเพิ่งมาอำเภอชิงเหอ ก็ไม่รู้ว่าไปล่วงเกินคนเหล่านี้ตอนไหนกัน”
หลี่อวี้เหยารีบบอกลู่เจียวกล่าวว่า “ท่านนี้คือบุตรีเซี่ยนเว่ยอำเภอชิงเหอ สวี่ชิงอิน”
ลู่เจียวประเมินมองสวี่ชิงอินสองสามที บุตรีเซี่ยนเว่ยท่านนี้หน้าตางดงามกระจ่างไม่น้อย เพียงแต่มองแล้วเป็นพวกเดียวกับตู้หลันจู แอบมีความเหิมเกริมวางอำนาจ เอาแต่ใจ ลืมตัว
ลู่เจียวขี้เกียจมีเรื่องกับพวกนาง เอ่ยน้ำเสียงเย็นเยียบว่า “พูดจาต้องมีหลักฐาน พวกเจ้าว่าร้ายผู้อื่นเช่นนี้ ตามหลักแล้วข้าสามารถแจ้งความเอาผิดได้ แต่ข้าเพิ่งจะมาอำเภอชิงเหอไม่อยากมีเรื่อง หากครั้งหน้าไม่ถามเหตุแล้วพูดจาเหลวไหลอีก ข้าไม่ปล่อยไปแน่”
ลู่เจียวกล่าวจบก็ดึงสัญญาบ้านออกมาแกว่งไปมา มองตู้หลันจูกล่าวว่า “อะไรเรียกว่าอยู่บ้านเจ้าไม่เสียเงิน เบิกตาเจ้าดู ดูให้กระจ่าง นี่คือบ้านที่ข้าซื้อ แม้หนึ่งพันสองร้อยตำลึงต่ำไปนิด นั่นเพราะหันถงสนิทกับสามีข้า ดังนั้นจึงให้ราคาต่ำหน่อย ส่วนเรื่องอยู่บ้านพวกเจ้าไม่จ่าย เป็นการดูหมิ่นโดยแท้ ดูหมิ่นคนเขาย่อมมีโทษ อย่าได้คิดว่าปากแดงๆ ฟันขาวๆ พูดอะไรออกมาก็ไม่เป็นไร”
ลู่เจียวโชคดีที่ตอนนั้นไม่ได้คิดเอาเปรียบหันถงเท่าไร หากซื้อมาในราคาแปดร้อยตำลึงจริง ไม่แน่ว่าหญิงผู้นี้จะดูหมิ่นนางอีก
