สวี่ชิงอินครุ่นคิด ไม่ทันรอให้ผู้อื่นกล่าว ก็กล่าวขึ้นก่อนว่า “หากค้นหาไข่มุกแดนใต้ที่ตัวข้าไม่พบ ลู่เหนียงจื่อก็ยอมให้ค้นตนเองด้วยใช่หรือไม่”
ครั้งนี้ลู่เจียวรีบรับคำน้ำเสียงเข้มทันที “ได้ หากค้นตัวคุณหนูสวี่ไม่เจอไข่มุกแดนใต้ คนต่อไปก็ค้นตัวข้า”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นมองลู่เจียวทันที พบว่าสีหน้าลู่เจียวนิ่งมาก แววตามั่นคง นี่แสดงให้เห็นชัดเจนว่านางมีวิธีรับมือแล้ว
เซี่ยอวิ๋นจิ่นมองเหตุการณ์ในโถงงานเลี้ยงเงียบๆ
สวี่ชิงอินไม่กลัวการค้นตัวสักนิด เพราะนางแน่ใจว่ายัดไข่มุกแดนใต้ไว้ในกระเป๋าพกลู่เจียวแล้ว ดังนั้นนางตัวจะไม่มีทางมีไข่มุกแดนใต้
สวี่ชิงอินกำลังคิดให้คนพาตัวนางเข้าไปค้นตัวด้านใน ลู่เจียวก็เดินเข้า “คุณหนูสวี่ไม่จำเป็นต้องยุ่งยากขนาดนั้น ไข่มุกแดนใต้ไม่ใช่ของธรรมดา ขอเพียงขยับก็จะกลิ้งหล่นออกมา”
นางกล่าวจบก็แสดงท่าทางให้สวี่ชิงอิน “รบกวนคุณหนูสวี่หมุนรอบหนึ่ง ดูว่าที่ตัวมีไข่มุกแดนใต้กลิ้งหล่นมาไหม”
สวี่ชิงอินรีบทำตามทันที หมุนตัวรอบหนึ่ง จากนั้นก็อีกรอบหนึ่ง ตัวนางย่อมไม่มีไข่มุกแดนใต้กลิ้งร่วงออกมา
“ลู่เหนียงจื่อเห็นหรือยัง ตัวข้าไม่มีไข่มุกแดนใต้”
ลู่เจียวพยักหน้าเล็กน้อย จากนั้นก็ยกมือขึ้นให้ทุกคนเห็น กล่าวว่า “ทุกคนมองให้ดี มือข้าไม่มีของอะไร”
นางกล่าวจบมองไปยังสวี่ชิงอินกล่าวว่า “ตอนนี้ข้าขอล่วงเกินคุณหนูสวี่สักหน่อย ขอคุณหนูสวี่โปรดอภัย”
ลู่เจียวกล่าวจบก็ยื่นมือแสดงท่าทางค้นตัวสวี่ชิงอินหาสักครู่ คอเสื้อ แขนเสื้อ กระโปรง สุดท้ายไปหยุดที่กระเป๋าพกสวี่ชิงอิน
นางยื่นมือไปคว้ากระเป๋าพกสวี่ชิงอินเปิดออก แล้วล้วงมือเข้าไปคลำด้านใน จากนั้นนางก็หยิบไข่มุกแดนใต้เม็ดหนึ่งออกมาต่อหน้าทุกคน
“คุณหนูสวี่ นี่คืออะไร”
สวี่ชิงอินสีหน้าแปรเปลี่ยนทันที แทบไม่อยากจะเชื่อ เสี่ยวจวี๋ไม่ได้ว่าเอาไข่มุกแดนใต้ไปไว้ในกระเป๋าพกลู่เจียวแล้วหรือ ตอนนี้ทำไมไข่มุกแดนใต้มาอยู่ในกระเป๋าพกนางได้
หรือว่าเสี่ยวจวี๋ใส่ผิด
ยามนี้แม้แต่ใจคิดสังหารคน สวี่ชิงอินก็มีแล้ว
ทุกคนในโถงงานเลี้ยงมองสวี่ชิงอินราวกับเห็นผี สวี่ชิงอินถึงกับเรียกจับขโมย ทำเรื่องใหญ่โตเพียงนี้
ฮูหยินซ่งตวาดอย่างโมโหจัดทันทีว่า “สวี่ชิงอินเจ้าถึงกับกล้ามาหาเรื่องในจวนนายอำเภอเรา วันหน้าจวนตระกูลหูเราไม่ต้อนรับเจ้า”
สวี่ชิงอินโมโหจนร้องไห้ นางคิดไม่ออกจริงๆ ทำไมไข่มุกแดนใต้มาอยู่ในกระเป๋าพกตนได้ ก่อนหน้านี้ลู่เจียวยกมือขึ้นสูง ในมือก็ไม่มีอะไร นางคิดจะโทษอีกฝ่ายก็ไม่อาจทำได้
สีหน้าสวี่เซี่ยนเว่ยอย่าได้บอกว่าย่ำแย่เพียงใด โมโหถลึงตาใส่สวี่ชิงอิน
ในนาทีนี้เขารู้สึกว่าตามใจบุตรสาวตนเองจนเสียคนแล้ว ถึงกับใช้อุบายเช่นนี้ให้ร้ายภรรยาเซี่ยอวิ๋นจิ่น
เซี่ยอวิ๋นจิ่นเป็นซิ่วไฉที่มีอนาคตมาก วันหน้าหากสอบติดจิ้นซื่อเป็นขุนนางได้ กลับมาคิดบัญชีกับเขา น่ากลัวว่าเขาคงโชคร้ายแล้ว
สวี่เซี่ยนเว่ยโมโหถึงขีดสุด รีบหันไปขอโทษเซี่ยอวิ๋นจิ่น “เซี่ยซิ่วไฉ บุตรสาวข้าเสียมารยาทแล้ว”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นไม่แม้แต่เหลือบมองสวี่ชิงอิน เขามองสวี่เซี่ยนเว่ย กล่าวน้ำเสียงเย็นเยียบว่า “สวี่เซี่ยนเว่ย ท่านควรอบรมบุตรสาวให้ดีๆ แล้ว ก่อนหน้านี้อยู่ๆ ก็บุกมาพูดจาเหลวไหลต่อหน้าข้าผู้เป็นชายแปลกหน้า ไม่รู้ว่าพูดเรื่องอะไร ตอนนี้ก็มาให้ร้ายภรรยาข้าอีก ไม่รู้ว่าจริงๆ ว่าข้าสองสามีภรรยาดวงปะทะกับนางหรืออย่างไร”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นกล่าวจบก็ไม่พูดมากต่อ แต่ทุกคนในโถงงานเลี้ยงต่างฉลาดพอ พอได้ฟังคำเซี่ยอวิ๋นจิ่น ก็มองไปยังสวี่ชิงอิน พลันเข้าใจกระจ่างแล้วว่าทำไมสวี่ชิงอินให้ร้ายภรรยาเซี่ยอวิ๋นจิ่น นี่คือถูกตาต้องใจเซี่ยซิ่วไฉเข้าแล้ว
ในโถงงานเลี้ยง มีคนไม่น้อยส่งสายตาดูแคลนมองสวี่ชิงอิน กุลสตรีคนหนึ่งถึงกับจับจ้องชายผู้มีภรรยาแล้ว ยังให้ร้ายภรรยาเขา หน้าด้านจริงๆ
สวี่ชิงอินเห็นสายตาดูแคลนมุ่งมาที่ตน ก็ไม่มีหน้าจะอยู่ต่อ หันหลังวิ่งร้องไห้ออกไปทันที
สวี่เซี่ยนเว่ยรีบขอขมาเซี่ยอวิ๋นจิ่นกับลู่เจียวแทนบุตรสาวตน แสดงท่าทีว่าตนเองกลับไปจะอบรมบุตรสาว ขอเซี่ยอวิ๋นจิ่นกับลู่เจียวโปรดอภัย
เซี่ยอวิ๋นจิ่นกับลู่เจียวแม้ว่าโมโห แต่สวี่เซี่ยนเว่ยก็ขอโทษแล้ว ก็ไม่อาจเอาเรื่องไม่เลิกรา ได้แต่พยักหน้าแสดงท่าทีปล่อยให้เรื่องนี้ผ่านไป
นายอำเภอหูกับฮูหยินนายอำเภอก็เข้ามาขอโทษ อย่างไรวันนี้ลู่เจียวก็มาเพราะงานเลี้ยงครบเดือนในจวนตระกูลหู
“ลู่เหนียงจื่อ จวนตระกูลหูเสียมารยาทแล้ว”
หลี่อวี้เหยาเข้าไปคว้าตัวน้องสาวตนเองออกมาด้วยสีหน้าดุดัน ให้นางขอโทษลู่เจียว
ลู่เจียวไม่ทันได้พูดอะไร เซี่ยอวิ๋นจิ่นก็กล่าวเสียงแข็งเย็นเยียบขึ้นก่อนว่า “ไม่ได้ขอโทษด้วยความจริงใจ พวกเราไม่รับ”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นกล่าวจบ ก็ดึงมือลู่เจียว มองไปยังนายอำเภอหูกับฮูหยินซ่งกล่าวว่า “วันนี้พวกเราขอตัวก่อน”
ลู่เจียวเองก็ปล่อยให้เขาตัดสินใจ นางเองก็รำคาญงานเลี้ยงครบเดือนเล็กๆ นี่เต็มทีแล้ว มีแต่เรื่องมากมาย ไม่รู้จริงๆ ว่าคนพวกนี้วันๆ คิดอุบายนี่ คิดอุบายนั่น เหนื่อยกันไหม ยังไงเป็นหมอก็ดีกว่า ขอเพียงรักษาผู้ป่วยหายก็พอ
เซี่ยอวิ๋นจิ่นดึงมือลู่เจียวเดินออกนอกประตูไป เจ้าหนูน้อยทั้งสี่หน้าประตูรีบวิ่งมา ก่อนหน้านี้ที่นี่มีเสียงวุ่นวาย พวกเขาก็คิดมาดู แต่ถูกบ่าวตระกูลหูขวางเอาไว้ มาไม่ได้
ตอนนี้เห็นเซี่ยอวิ๋นจิ่นกับลู่เจียว เจ้าหนูน้อยทั้งสี่ก็อัดอั้นมาก พุ่งไปหาเซี่ยอวิ๋นจิ่นกับลู่เจียวเรียกขึ้น “ท่านพ่อ ท่านแม่”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นยื่นมือไปลูบศีรษะเจ้าหนูน้อยทั้งสี่ “ทำไมหรือ”
ต้าเป่าหน้าบึ้งกล่าวว่า “ก่อนหน้านี้พวกเราได้ยินเสียงทะเลาะกันทางนี้ เป็นห่วงท่านแม่จะเสียเปรียบ คิดมาดู คนของพวกเขาไม่ยอมให้พวกเราออกมา”
เอ้อร์เป่าโมโหเงยหน้ามองเซี่ยอวิ๋นจิ่นกล่าวว่า “มีคนเลวมารังแกท่านแม่ข้าใช่ไหม”
หากไม่มีคนมารังแกท่านแม่ ท่านพ่อเขาย่อมไม่มาเด็ดขาด ตอนนี้ท่านพ่อมา ต้องเป็นคนเลวพวกนั้นรังแกท่านแม่แน่เลย
ซานเป่ากับซื่อเป่าโมโหกล่าวว่า “วันหน้าพวกเราไม่มาเล่นที่นี่แล้ว ล้วนเป็นคนเลว”
ยังไงบ้านพวกเราก็ดีกว่า ไม่มีคนเลวสักคน
เซี่ยอวิ๋นจิ่นกับลู่เจียวกำลังคิดอธิบายกับเจ้าหนูน้อยทั้งสี่ แม้ว่าวันนี้งานเลี้ยงครบเดือนจะเกิดเรื่องไม่น้อย แต่จวนตระกูลหูก็นับว่าไม่เลว
ไม่คิดว่าทั้งสองคนยังไม่ทันได้พูดอะไร ด้านหลังก็มีเสียงฝีเท้าดังมา หลี่อวี้เหยารีบไล่ตามมา
“เซี่ยซิ่วไฉ เจียวเจียว ข้าขอโทษพวกเจ้าแทนน้องสาวข้าด้วย”
หลี่อวี้เหยากล่าวจบหันไปมองลู่เจียว “เจียวเจียว เจ้าอภัยให้ข้าได้ไหม”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นได้ฟังหลี่อวี้เหยาเรียกชื่อลู่เจียว แววตาก็เย็นเยียบ เขายังไม่เรียกลู่เจียวว่าเจียวเจียวเลย หญิงผู้นี้มาเรียกก่อนเสียได้ ขัดหูขัดตาจริง
แม้ว่าหลี่อวี้ชิ่นน้องสาวหลี่อวี้เหยาออกมาชี้ตัวลู่เจียวว่าเก็บไข่มุกแดนใต้ได้ แต่ตั้งแต่ต้นจนจบหลี่อวี้เหยาก็ยืนอยู่ข้างนางมาตลอด ดังนั้นลู่เจียวไม่โทษนาง และมองออกว่าหลี่อวี้เหยาจริงใจกับนางจริงๆ ลู่เจียวมองหลี่อวี้เหยายิ้มกล่าวว่า “นี่ก็ไม่มีอะไร วันหน้าอย่าได้ตำหนิตนเองอีก วันหน้าพี่อวี้เหยามีเวลา ก็พาเสี้ยวเสี้ยวกับผิงอันมาเที่ยวบ้านข้า”
หลี่อวี้เหยาพอได้ฟังก็ดีใจยิ้มกล่าวว่า “ได้ ไว้ข้าจะพาเสี้ยวเสี้ยวกับผิงอันไปเที่ยวบ้านพวกเจ้า”
ลู่เจียวยิ้มตาหยีรับคำ เซี่ยอวิ๋นจิ่นไม่อยากมองสตรีสองคนพูดจาสนิทสนมกัน ดึงลู่เจียวออกเดินทันที
ทุกคนเดินมาไกลแล้ว ลู่เจียวจึงได้พบว่าเซี่ยอวิ๋นจิ่นจูงมือนางอยู่ นางรีบบิดออก
