ก่อนหน้านี้สวี่ชิงอินนำสาวใช้ตระกูลสวี่ไปคารวะสุราที่โต๊ะหลักของงาน ตอนนั้นมีคนไม่น้อยพากันมาคารวะสุราที่โต๊ะหลัก จึงเบียดเสียดกันอย่างเห็นได้ชัด
เป็นไปได้มากว่าไข่มุกแดนใต้ของสวี่ชิงอินถูกเบียดร่วงหล่นในตอนนั้น
ฮูหยินซ่งที่โต๊ะเลี้ยงหลักได้ฟังคำพูดสวี่ชิงอิน ก็รีบออกคำสั่งให้คนรับใช้ช่วยค้นหาไข่มุกแดนใต้ให้สวี่ชิงอิน ในเมื่อตกอยู่แถวโต๊ะหลัก งั้นก็ต้องบนพื้นรอบๆ โต๊ะนี่
คนรับใช้ตระกูลหูเริ่มค้นหา แต่หาเท่าไรก็ไม่เจอ
สุดท้ายมีเสียงหนึ่งฟังแล้วนิ่งเรียบมีกิริยาท่าทีดังขึ้น “ก่อนหน้านี้ข้าเหมือนเห็นลู่เหนียงจื่อก้มลง เหมือนเก็บอะไรได้”
พอกล่าวจบ คนโดยรอบก็พากันมองไปยังลู่เจียวพร้อมกัน
เริ่มแรกลู่เจียวไม่ได้สนใจเรื่องพวกนี้ นางยังคิดจริงๆ ว่าไข่มุกแดนใต้สวี่ชิงอินร่วง ปรากฏว่าเป้ายิงนี่สุดท้ายถึงกับตกใส่หัวนาง
ยามนี้นางยังไม่รู้เป้าหมายสวี่ชิงอินอีกว่าเป็นใคร นางก็เป็นคนโง่เง่าแล้ว
ลู่เจียวหันไปมองทันที หญิงที่ชี้ตัวนางเมื่อครู่ถึงกับเป็นน้องสาวแท้ๆ หลี่อวี้เหยา หลี่อวี้ชิ่น
ฮูหยินนายอำเภอเห็นว่าคนที่ชี้ตัวลู่เจียวถึงกับเป็นหลี่อวี้ชิ่น สีหน้านางก็ดำทะมึนขึ้นมาทันที
ไม่ว่าอย่างไร วันนี้ลู่เจียวนับว่าเป็นแขกผู้มีเกียรติของจวนตระกูลหูนาง ญาติของพวกนางถึงกับชี้ลู่เจียวว่าอาจจะเก็บไข่มุกแดนใต้ที่พื้นได้ นี่ไม่เพียงแต่เป็นการตบหน้าลู่เจียว แต่ยังเป็นหน้าตาจวนตระกูลหูของนาง
ฮูหยินซ่งโมโหจนคิดจะด่าคน
สวี่ชิงอินกลับไม่มองนาง มองไปยังลู่เจียวค่อยๆ กล่าวว่า “ลู่เหนียงจื่อ เจ้าเก็บไข่มุกแดนใต้ข้าได้ใช่หรือไม่ หากเจ้าเก็บได้ ก็คืนให้ข้าได้ไหม นั่นเป็นของที่บิดาข้ามอบให้ ล้ำค่ามาก ข้ารู้ว่าคนเช่นเจ้าไม่เคยเห็นของดีเท่าไร พอเห็นก็ชอบ ก็เป็นเรื่องปกติ นับประสาอันใดกับเก็บได้ ไม่นับว่าขโมย เจ้าคืนให้ข้าได้ไหม”
สวี่ชิงอินพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลดีๆ
ทุกคนในงานเลี้ยงมองสวี่ชิงอินแล้วก็มองลู่เจียว แต่คนไม่น้อยสงสัยว่าอาจเป็นลู่เจียวเก็บได้จริงๆ
เพราะหญิงบ้านนอก ไม่เคยเห็นของดี พออยู่ๆ ได้เห็นคนอื่นทำไข่มุกแดนใต้ตก จะเกิดความละโมบ ก็เป็นเรื่องปกติ
แต่หากเป็นลู่เหนียงจื่อผู้นี้เก็บได้จริง งั้นก็เป็นการเสียหน้าอย่างมาก แม้ว่าเป็นการเก็บได้ก็เสียหน้ามาก
เสี่ยวจวี๋สาวใช้สวี่ชิงอินมองลู่เจียวขอร้องว่า “ลู่เหนียงจื่อ ขอร้องท่านละ คืนให้คุณหนูเราเถอะนะ”
สีหน้าเฝิงจือข้างกายลู่เจียวย่ำแย่อย่างมาก เดินออกมาปกป้องลู่เจียวกล่าวว่า “ไข่มุกแดนใต้แม้ว่าล้ำค่า แต่ไม่มีเหตุผลที่เหนียงจื่อข้าเก็บไข่มุกแดนใต้ได้แล้วจะไม่คืน”
เฝิงจือกล่าวจบ มองไปยังหลี่อวี้ชิ่น ถามเสียงเข้มว่า “คุณหนูหลี่อย่าได้ใช้ปากแดงๆ นี่พูดจาออกมาแล้วก็คิดว่าไม่เป็นไร บ่าวขอถามท่านตรงนี้คำหนึ่ง ท่านเห็นเหนียงจื่อข้าเก็บไข่มุกแดนใต้คุณหนูสวี่ได้หรือ จำไว้ หากสุดท้ายตรวจกระจ่างว่าเจ้านายข้าไม่ได้เก็บไข่มุกแดนใต้คุณหนูสวี่ได้ ท่านหนีไม่พ้นมีโทษดูหมิ่น”
หลี่อวี้ชิ่นได้ยินเฝิงจือ สีหน้าก็มีแววหวาดเกรงทันที สองตาแอบลอบมองสวี่ชิงอิน
นางไม่กล้ารับรองว่าในตัวลู่เจียวมีไข่มุกแดนใต้ หากไม่มี นางก็จะเสียหน้ามาก
หลี่อวี้ชิ่นลำบากใจ นึกเสียใจภายหลังที่ช่วยสวี่ชิงอินแล้ว
สวี่ชิงอินมองหลี่อวี้ชิ่นจะเผยความจริงออกมาแล้ว ก็รีบกล่าวว่า “ลู่เหนียงจื่อ เจ้าอย่าได้ทำให้คุณหนูหลี่ลำบากใจ นางเป็นญาติตระกูลหู ไม่อาจออกมาชี้ตัวเจ้า ข้ารู้เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเจ้า เจ้าก็แค่เก็บได้ ไม่ถือว่าขโมย ขอให้เจ้าคืนไข่มุกแดนใต้ให้ข้าละกัน”
ลู่เจียวกำลังคิดยืนขึ้นกล่าว ก็มีเงาหนึ่งพุ่งเข้ามาในโถงงานเลี้ยงหาหลี่อวี้ชิ่นอย่างรวดเร็ว
คนที่มายกมือตบหน้าหลี่อวี้ชิ่นอย่างแรง หลี่อวี้ชิ่นถูกตบจนสมองมีแต่เสียงวิ๊งๆ
ทุกคนในงานเลี้ยงต่างตกใจอึ้งไปกับฉากที่เกิดอย่างกะทันหันนี้อย่างมาก แต่ละคนมองไปยังคนที่ตบทันทีด้วยสัญชาตญาณ พบว่าถึงกับเป็นสะใภ้คนโตฮูหยินซ่ง หลี่อวี้เหยา
สีหน้าหลี่อวี้เหยาดำทะมึนอย่างมาก นางกัดฟันถลึงตาใส่หลี่อวี้ชิ่น “อย่าคิดว่าข้าไม่รู้ว่าเจ้าคิดอะไร ก็แค่เห็นข้ารับเจียวเจียวเป็นน้อง ก็แค่เห็นข้ามอบกำไลให้เจียวเจียว ไม่ให้เจ้าใช่ไหม เจ้าอิจฉานางก็ร่วมมือกับผู้อื่นให้ร้ายนาง วันหน้าข้าไม่มีน้องสาวเช่นเจ้า”
หลี่อวี้ชิ่นคิดไม่ถึงว่าพี่สาวตนเองจะทำให้นางเสียหน้าต่อหน้าทุกคนเช่นนี้ จึงร้องไห้ออกมาทันที
มารดาหลี่อวี้ชิ่นสงสาร เดินเข้ามาปกป้องหลี่อวี้ชิ่น โมโหใส่หลี่อวี้เหยา กล่าวว่า “หลี่อวี้เหยา นี่น้องสาวแท้ๆ เจ้านะ เจ้าถึงกับทำกับน้องแท้ๆ ตนเองเช่นนี้ ทำไมเจ้าใจร้ายเช่นนี้”
หลี่อวี้เหยาสีหน้าเย็นเยียบมองมารดาและน้องสาวตน “ข้าใจร้ายหรือว่าพวกท่านใจร้ายกัน หรือพวกท่านไม่รู้ว่าเจียวเจียวช่วยพวกเราแม่ลูกไว้ หากพวกท่านมีใจรักข้าบ้าง ก็ควรรักนางให้ดีๆ หากไม่มีนาง ก็ไม่มีข้ากับลูกข้า ปรากฏว่าพวกท่านทำอะไร พวกท่านยังมีใจบ้างไหม”
หลี่อวี้เหยากล่าวจบก็ไม่อยากมองมารดากับน้องสาวตนอีก ครอบครัวนางทำนางผิดหวังอย่างมาก
นางหันเดินไปตรงหน้าลู่เจียว ยืนปกป้องด้านหน้านาง มองสวี่ชิงอิน กล่าวเสียงเข้มว่า “สวี่ชิงอิน เจ้าแน่ใจว่าเจียวเจียวเก็บไข่มุกแดนใต้เจ้าได้หรือ”
สวี่ชิงอินมองไปยังเสี่ยวจวี๋ข้างๆ ทันที เสี่ยวจวี๋พยักหน้าเล็กน้อย สวี่ชิงอินก็ยิ่งมั่นใจ ก่อนหน้านี้นางเห็นคนไม่น้อยไปคารวะสุราฮูหยินนายอำเภอที่โต๊ะหลัก เพราะนางถูกเซี่ยอวิ๋นจิ่นแสดงท่าทีเย็นชาใส่จึงโมโหมาก ดังนั้นจึงคิดจัดการลู่เจียว
เห็นคนมากมายไปคารวะสุราที่โต๊ะหลัก สถานการณ์ชุลมุนอยู่บ้าง นางฉวยโอกาสตอนคนไม่ทันสังเกต ดึงไข่มุกแดนใต้บนศีรษะออก ให้เสี่ยวจวี๋ไปยัดใส่กระเป๋าพกลู่เจียว
ตอนนี้ไข่มุกแดนใต้อยู่ในกระเป๋าพกลู่เจียว
สวี่ชิงอินครุ่นคิดแล้วก็มั่นใจ มองหลี่อวี้เหยากล่าวว่า “ก่อนหน้านี้ฮูหยินซ่งให้หาโดยรอบแล้ว หาไม่เจอ ข้าก็ไม่ได้ไปไหนมา ก็มาแค่ตรงนี้ ไข่มุกแดนใต้ไม่อาจอยู่ดีๆ ก็หายไปเช่นนี้ กอปรกับน้องอวี้ชิ่นเองก็เห็นลู่เหนียงจื่อเก็บของ ข้าคิดว่าไข่มุกแดนใต้ตอนนี้ย่อมอยู่ในตัวลู่เหนียงจื่อ”
“หากพี่หลี่ไม่เชื่อ ก็ให้คนค้นตัวลู่เหนียงจื่อ เชื่อว่าต้องค้นพบไข่มุกแดนใต้”
หลี่อวี้เหยาเห็นสีหน้ามั่นใจสวี่ชิงอิน ในใจก็นึกรู้ทันที นางเห็นเรื่องสกปรกเช่นนี้ในเรือนหลังมามาก สวี่ชิงอินผู้นี้แอบวางอุบายเจียวเจียว
หลี่อวี้เหยาคิดไม่ออกว่าสวี่ชิงอินอยู่ดีๆ จะวางอุบายเจียวเจียวทำไม เจียวเจียวไม่ได้รู้จักนางสักหน่อย
หลี่อวี้เหยาครุ่นคิดอย่างรวดเร็วว่าจะแก้ไขสถานการณ์นี้อย่างไร แต่ให้คนค้นตัวเจียวเจียวนั้นไม่มีทาง
“สวี่ชิงอิน นี่คือจวนตระกูลหู ไม่ใช่จวนตระกูลสวี่เจ้า บอกว่าให้ค้นตัวก็ค้นตัวได้หรือ”
สวี่ชิงอินร้องไห้ “งั้นนางไม่เอาออกมาทำไง นั่นเป็นของที่ท่านพ่อข้ามอบให้ข้า หากเป็นของปกติธรรมดาก็ว่าไปอย่าง ของนั่นล้ำค่ามาก นับประสาอันใดกับยังเป็นของที่ท่านพ่อข้ามอบให้”
สวี่ชิงอินพูดจนสุดท้ายก็บีบน้ำตาร้องไห้น่าสงสารขึ้นมา
สตรีรอบๆ เห็นท่าทางนางเช่นนี้ก็เห็นใจนางขึ้นมา มีคนมองไปยังลู่เจียวกล่าวว่า “ลู่เหนียงจื่อ หรือว่าให้คนค้นตัวเจ้าสักรอบ แสดงให้เห็นความบริสุทธิ์ตนเอง”
ลู่เจียวไม่ทันได้พูดอะไร ก็มีเสียงเย็นเยียบดังแว่วมาจากนอกโถงงานเลี้ยง “ถือสิทธิ์อะไรมาค้นตัวภรรยาข้า หรือว่าเพราะพวกเราจน พวกเจ้ามีเงิน?”
