ลู่เจียวยิ้มกล่าวว่า “ได้ งั้นก็ดีใจละกัน ใช่แล้ว แม่ซื้อกล่องไม้แกะสลักให้พวกเจ้าคนละใบดีไหม เอาไว้ใส่ของเล่นพวกเจ้าโดยเฉพาะ เดี๋ยวพวกเราไปซื้อของเล่นที่ร้านกัน”
แม้ว่าอำเภอชิงเหอยากจน แต่ร้านค้าตามท้องถนนก็มีไม่น้อย ในบรรดาร้านค้าเหล่านี้ก็มีคนไม่น้อยขายของเล่นชิ้นเล็กๆ
ก่อนหน้านี้ลู่เจียวเห็นเจ้าหนูน้อยทั้งสี่จ้องมองของเล่นชิ้นเล็กๆ พวกนั้นอยู่ตลอด แม้ว่าอยากได้ แต่ก็รู้ความว่าไม่ควรอยากได้
ทว่าลู่เจียวมองออก จะไม่ซื้อให้พวกเขาได้อย่างไร
ตามคาด พอนางกล่าว เจ้าหนูน้อยทั้งสี่ก็พยักหน้าหงึกๆ “ดีเลยท่านแม่ พวกเราไปซื้อกล่องไม้ จากนั้นก็เอาของเล่นของพวกเราทั้งหมดใส่ลงไปเก็บไว้”
ลู่เจียวพาเจ้าหนูน้อยทั้งสี่ไปซื้อกล่องไม้แกะสลักลายขนาดกลางๆ สี่ใบ
เพราะซื้อมากไป เอากลับไปทีเดียวไม่หมด
ลู่เจียวบอกให้ลู่กุ้ยเอาของกลับไปก่อน จากนั้นก็ค่อยมารับพวกนาง
“ของมากขนาดนี้ไม่มีที่นั่ง เจ้าเอาของกลับไปก่อน วางไว้ที่เรือนด้านหน้า รอพวกเรากลับไปค่อยจัดการ”
“ได้เลยพี่เจียว งั้นข้ากลับไปก่อน”
ลู่กุ้ยนั่งรถหลินต้าเอาของกลับไปก่อน
ลู่เจียวกับหลินตงและเฝิงจือพาเจ้าหนูน้อยทั้งสี่ไปซื้อของเล่นชิ้นเล็กๆ ที่เด็กๆ ชอบกันที่ร้านค้าริมทาง
เพราะอำเภอชิงเหอไม่แบ่งแยกชนชั้น ราษฎรยากจนหลายครอบครัวก็คิดหาทางหาเงินกันทุกรูปแบบเพื่อหาเลี้ยงปากท้อง
ตามท้องถนนมีร้านค้าแผงลอยมากมาย ขายของหลากหลาย ในนั้นมีของเล่นเด็กไม่น้อย เช่นตุ๊กตาดินเผาเอย ตุ๊กตาดินปั้นเอย หรือตุ๊กตาเสือทำจากผ้า ที่ควรมีก็มีครบ
เมื่อก่อนเจ้าหนูน้อยทั้งสี่ไม่เคยเห็นของเล่นมากมายเช่นนี้ พากันมองจนตาลายไปหมด พอมองละลานตาไปได้ครู่หนึ่งก็วิ่งไปร้านค้าแผงลอยเล็กๆ อีกร้านหนึ่ง อีกครู่ก็วิ่งไปอีกร้านหนึ่ง
ลู่เจียวเรียกพวกเขาไว้ถึงสองรอบ ไม่ให้พวกเขาวิ่งไปทั่ว จึงได้ดีขึ้นหน่อย
นางให้หลินตงกับเฝิงจือจับตาดูเจ้าหนูน้อยทั้งสี่ไว้ อย่าปล่อยให้พวกเขาวิ่งไปไกลอย่างเด็ดขาด
หลังจากเจ้าหนูน้อยทั้งสี่ตื่นเต้นในตอนแรกๆ สักพักก็สงบกันขึ้นมาก
ต้าเป่าชอบตุ๊กตาดินเผามาก ลู่เจียวซื้อให้เขาทีเดียวหกตัว เดิมคิดซื้อมากกว่านี้ แต่ปรากฏว่าต้าเป่าไม่เอา ไม่เพียงแต่ไม่เอา ยังชี้ตุ๊กตาหกตัวที่เขาเลือกว่า “ท่านแม่ ท่านดู นี่คือท่านพ่อ นี่คือท่านแม่ นี่คือข้ากับน้องๆ”
มิน่าจะซื้อหกตัว ที่แท้ซื้อหนึ่งครอบครัวนี่เอง
ลู่เจียวลูบศีรษะเขายิ้มกล่าวว่า “อืม งั้นเจ้าก็เก็บให้ดี”
“ทราบแล้ว ท่านแม่”
ต้าเป่าเก็บตุ๊กตาหกตัวอย่างดีอกดีใจ
เอ้อร์เป่าวิ่งไปที่ร้านขายลูกบอลสาน คว้ามาลูกหนึ่งก็ตัดใจวางไม่ลง
ลู่เจียวมองแล้วก็รู้ว่าของชิ้นนี่ฝีมือหยาบมาก น่าจะเป็นฝีมือนายพรานทำ จึงไม่ค่อยดีนัก
แต่เด็กเล่นก็ไม่เป็นไร ลู่เจียวซื้อให้เอ้อร์เป่าลูกหนึ่งทันที
“อืม ไว้กลับไปมีเวลาก็เอามาเตะกับน้องๆ ได้”
ลู่เจียวเพิ่งกล่าวจบ ด้านหลังพลันได้ยินเสียงร้องตกใจของเฝิงจือ “เหนียงจื่อ”
ลู่เจียวหันไปมองก็เห็นผู้ชายตัวผอมเกร็งคนหนึ่งข้างทางอุ้มซานเป่าได้ก็วิ่งหนีไปทันที
เฝิงจือตกใจส่งเสียงกรีดร้องดัง หลินตงไม่ทันได้ตั้งสติ ตกใจอึ้งจนลืมขยับ
สีหน้าลู่เจียวแปรเปลี่ยน สั่งการเฝิงจือกับหลินตง “ดูพวกต้าเป่าไว้ อย่าให้พวกเขาวิ่งไปไหนอีก”
นางหันหลังไล่ตามชายร่างเล็กผอมเกร็งที่อุ้มซานเป่าไปทันที
ลู่เจียวแม้ว่าแรงเยอะ แต่การวิ่งไม่นับว่าเร็ว แต่พอคิดถึงว่าซานเป่าถูกคนจับตัวไปอาจจะถูกนำไปทรมาน นางก็วิ่งไล่ตามโจรสุดชีวิตอย่างไม่ยอมแพ้
คนบนท้องถนนเห็นภาพนี้ก็พากันตกอกตกใจส่งเสียงร้องดัง
“สวรรค์ นี่มันโจรลักพาตัวเด็กหรือ”
“กลางวันแสกๆ ยังทำเช่นนี้ วันหน้าทุกคนต้องระวังกันหน่อยแล้ว”
“รีบจับเขาไว้ อย่าให้เขาพาเด็กไป”
มือปราบจ้าวนำพวกมือปราบผ่านมาพอดี เขาเห็นเหตุการณ์ชุลมุนบนท้องถนน ก็รีบเข้ามาสอบถามเหตุการณ์ทันที
เฝิงจือกับหลินตงจำมือปราบจ้าวได้ ก็รีบส่งเสียงตะโกนดัง “มือปราบจ้าว เร็วเข้า ช่วยคุณชายน้อยเราด้วย เขาถูกโจรจับตัวไป เหนียงจื่อไล่ตามไปแล้ว”
มือปราบจ้าวสีหน้าแปรเปลี่ยน วิ่งไล่ตามไปทันที
ลู่เจียววิ่งจนแน่นหน้าอกไปหมด แต่สายตานางยังคงจับจ้องแต่โจรที่จับตัวซานเป่าวิ่งหนีไปตรงหน้าอย่างไม่วางตา
ยามนี้ซานเป่าได้สติแล้ว ตกใจส่งเสียงร้องไห้ดังลั่น หันมามองลู่เจียวพลางส่งเสียงร้องเรียก “ท่านแม่ ช่วยข้าด้วยๆ”
ผู้ชายร่างผอมเห็นลู่เจียวไล่ตามมากระชั้นชิด อุ้มซานเป่าหักเลี้ยวมุมถนนวิ่งต่อ ลู่เจียวรีบไล่ตามไป ไม่คิดว่าที่หัวเลี้ยวมีคนสองคนออกมาขวางลู่เจียวเอาไว้
สีหน้าลู่เจียวแปรเปลี่ยน ยกมือฟาดใส่คนที่เข้ามาขวางทางทันที
ครั้งนี้นางใช้แรงมากพอ ดังนั้นฝ่ามือเดียวก็ฟาดคนที่ออกมาขวางทางกระเด็นไปทันที จากนั้นนางยังไล่ตามโจรตรงหน้าไปติดๆ
โจรตรงหน้าเดิมคิดว่ามีคนขวางลู่เจียวไว้แล้วจะขวางไว้ได้ เขาก็จะไม่เป็นไรแล้ว ดังนั้นจึงผ่อนความเร็วลง
คิดไม่ถึงว่าลู่เจียวจะฟาดใส่คนที่ขวางทางนางไปหนึ่งฝ่ามือจนกระเด็นไป และความเร็วนางก็ไม่ได้ลดลงแม้แต่น้อย
โจรไม่ทันระวัง พริบตาลู่เจียวก็ไล่ตามมาทัน ลู่เจียวยกเท้าถีบใส่โจรเต็มแรง
ถีบทีเดียวโจรก็กระเด็นออกไป นางพุ่งเข้าไปแย่งซานเป่าจากมือโจร
การเคลื่อนไหวติดต่อกันนี้แทบจะเกิดในชั่วพริบตา ซานเป่าในมือโจรถูกลู่เจียวแย่งกลับมาได้
พอเด็กน้อยตกสู่อ้อมกอดมารดา ก็แผดเสียงร้องไห้ดังลั่นอย่างไม่อาจระงับ
“ท่านแม่ ข้ากลัวข้ากลัวเหลือเกิน”
ลู่เจียวรีบปลอบใจเขา “อย่าร้อง ไม่เป็นไรแล้ว แม่อยู่นี่ ไม่เป็นไรแล้ว”
นางเพิ่งกล่าวจบ ผู้ชายร่างผอมเล็กตรงหน้าก็ตะกายลุกขึ้นพุ่งเข้าหานาง ส่วนผู้ชายที่ถูกนางฟาดกระเด็นก่อนหน้านี้ก็ปรี่เข้ามาหานางพร้อมกัน
ยามนี้ พวกนางสองแม่ลูกถูกสามคนล้อมไว้แล้ว
ลู่เจียวแววตาดุดัน ขยับนิ้วมือจะหยิบมีดผ่าตัดจากห้วงอากาศออกมา
ไม่คิดว่าด้านหลังมีเสียงฝีเท้าเร่งร้อนใจดังมา สามคนที่ล้อมลู่เจียวไว้พลันสีหน้าแปรเปลี่ยน หนึ่งในนั้นตะโกนเสียงดังขึ้นทันที “ถอย มีคนมา”
ลู่เจียวจะปล่อยพวกเขาไปได้อย่างไร เห็นเจ้าโจรตัวเล็กที่ก่อนหน้านี้จับตัวซานเป่ากำลังจะหนี นางก็ไล่ตามไปยกขาถีบใส่ร่างเล็กทีหนึ่ง ยกเท้ากระทืบร่างเขาอีกทีหนึ่ง ทำเอาเขาขยับตัวไม่ได้ อีกสองคนที่เหลือเห็นท่าไม่ดี ก็หันหลังวิ่งหนีเข้าตรอกไปทันที
มือปราบจ้าวด้านหลังไล่ตามมาถึง พอเห็นลู่เจียวกับซานเป่าไม่เป็นไรก็โล่งอก ก้าวเข้าไปจับตัวโจรร่างผอมที่พื้นไว้ กำหมัดต่อยโจรสลบไปทันที
มือปราบจ้าวต่อยโจรสลบแล้วก็มีเวลามาห่วงใยลู่เจียว “ลู่เหนียงจื่อ เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง ไม่เป็นไรใช่ไหม”
ลู่เจียวส่ายหน้าแสดงท่าทางว่าตนเองไม่เป็นไร เห็นชัดว่าซานเป่าในอ้อมกอดตกใจไม่น้อย
มือปราบจ้าวเห็นลู่เจียวแม่ลูกไม่เป็นไรก็วางใจ กล่าวเสียงเข้มว่า “ลู่เหนียงจื่อวางใจ คนผู้นี้ข้าจะพากลับไปสอบสวน ต้องมีคำตอบให้พวกเจ้าอย่างแน่นอน”
