พอเซี่ยอวิ๋นจิ่นกับลู่เจียวมองไป ถึงกับเป็นบุตรชายสองคนตระกูลหัน ตอนนี้สภาพเด็กสองคนทุลักทุเลมาก โดยเฉพาะคนโต ไม่เพียงแต่ผมเผ้ายุ่งเหยิง เสื้อผ้าไม่เรียบร้อย ใบหน้ายังถึงกับมีรอยข่วน คนเล็กยังดี มีแต่เสื้อผ้าผมเผ้ายุ่งเหยิงเท่านั้น
เซี่ยอวิ๋นจิ่นกับลู่เจียวมองเจ้าสองหนูน้อยแล้วก็คิดว่าหากไม่เหนือความคาดหมาย ต้องถูกลูกๆ พวกเขาต่อยตีเอาแน่นอน
แต่ผู้ใหญ่สองคนรู้ว่าเจ้าหนูน้อยทั้งสี่ปกติไม่ต่อยตีคนอื่น เกรงว่าสองหนูน้อยตระกูลหันทำอะไรให้พวกเขาโกรธ
แม้ว่าเรื่องเป็นเช่นนี้ แต่ต่อยตีแขกจนเป็นเช่นนี้ เซี่ยอวิ๋นจิ่นกับลู่เจียวก็ยังรู้สึกโมโห ทั้งสองคนส่งเสียงดังออกไปนอกห้องว่า “เข้ามาให้หมด”
เจ้าหนูน้อยทั้งสี่กำลังยืนอย่างหวั่นใจอยู่นอกห้อง ได้ยินเสียงบิดาเรียกอยู่ในห้องก็พากันเดินเข้ามาอย่างหวั่นใจ
แม้ว่าเจ้าหนูน้อยทั้งสี่ไม่เหมือนสองหนูน้อยตระกูลหัน แต่ผมเผ้าและเสื้อผ้าก็ยุ่งไปหมดเช่นกัน แค่มองก็รู้ว่าชกต่อยกันมา
ในห้องโถง บุตรชายตระกูลหันสองคนเห็นเจ้าหนูน้อยทั้งสี่เข้ามา ก็ร้องไห้ยิ่งดูปวดใจ คนเล็กชี้ไปที่เอ้อร์เป่ากล่าวว่า “เขาต่อยท่านพี่ เขาเป็นคนเลว”
คนโตยิ่งดูคับแค้น มองหันถงพลางฟ้องว่า “ท่านพ่อตีพวกเขาเลย พวกเขาเป็นคนเลว พวกเขาต่อยข้า”
เอ้อร์เป่าพอได้ฟังก็โมโหตะโกนขึ้น “พวกเจ้าสิคนเลว พวกเรามาพาพวกเจ้าเล่นดีๆ พวกเจ้ากลับด่าท่านแม่เราว่านางปีศาจจิ้งจอกล่อลวงผู้ชาย อย่าคิดว่าพวกเราฟังไม่ออกว่าเป็นคำด่า ท่านแม่ข้าดีขนาดนั้น พวกเจ้ายังด่านาง พวกเราไม่ชอบเจ้า”
พอเอ้อร์เป่าพูด ซานเป่าก็โมโหตะโกนว่า “พวกเจ้าไม่เพียงแต่ด่าคน ยังทุบทำลายของของพวกเรา พวกเราไม่ชอบพวกเจ้า พวกเจ้ารีบไป”
ซื่อเป่าโมโห มองไปยังลู่เจียวกล่าวว่า “ท่านแม่ พวกเขาไม่เพียงแต่ด่าคน ยังคว่ำชั้นหนังสือพวกเรา ฉีกหนังสือพวกเรา ดังนั้นพวกเราจึงได้ต่อยพวกเขา”
หันถงในห้องโถงได้ฟังคำพูดสามหนูน้อย สีหน้าอย่าได้กล่าวว่าย่ำแย่เพียงใด โมโหตวาดว่า “หันตงเซิ่ง เจ้าทำเรื่องเช่นนี้หรือ”
สองวันนี้หันถงอยู่ร่วมกับบุตรชายสองคน จึงได้พบว่าคนเล็กยังดี ยังไงก็ยังเล็ก แต่คนโตนิสัยเหมือนตู้หลันจูอย่างกับแกะ วางอำนาจเหิมเกริมเอาแต่ใจ อยากทำอะไรก็ทำ ตอนเขาอยู่บ้านเห็นบุตรชายคนโตตนถึงกับขว้างปาสิ่งของใส่คนรับใช้เพราะไม่พอใจ
อายุน้อยๆ แค่นี้ยังเป็นเช่นนี้ วันหน้าโตขึ้นจะขนาดไหน
เพราะหันถงเป็นห่วงจะเสียบุตรชายไป ดังนั้นจึงได้ทำหน้าหนาพาพวกเขามาตระกูลเซี่ย คิดขอให้ลู่เจียวช่วยเขาอบรมบุตรชาย
คิดไม่ถึงว่าพอมาถึงตระกูลเซี่ย พวกเขาถึงกับก่อเรื่องอีก
หันถงโมโหแทบบ้าแล้ว
ในห้องโถง สีหน้าเซี่ยอวิ๋นจิ่นไม่ดีนัก เกรงว่าเด็กสองคนนี้ว่าเขาไม่ดี เขายังอาจไม่ได้โมโหเท่านี้
แต่พวกเขาถึงกับว่าลู่เจียว ลู่เจียวเป็นใคร พวกเขาไม่รู้หรือ
เซี่ยอวิ๋นจิ่นสีหน้าเคร่งเครียด มองหันถงกล่าวว่า “เจ้าพาพวกเขากลับไป บ้านเราอบรมพวกเขาไม่ไหว”
ยามนี้แม้แต่ใจคิดจะคิดตีบุตรชายให้ตาย หันถงก็คิดแล้ว เขาคิดหาทางพาพวกเขามาขอให้คนเขาช่วยอบรมสั่งสอน พวกเขานี่สิดีเลย ถึงกับทำเรื่องเสียการเสียงานเช่นนี้ได้
“อวิ๋นจิ่น ขอโทษด้วย พวกเขาถูกมารดาพวกเขาสอนจนเสียคน ดังนั้นจึงได้เป็นเช่นนี้”
หันถงเพิ่งกล่าวจบ หันตงเซิ่งก็โมโหตะโกนเสียงดังขึ้นทันทีว่า “ท่านแม่ข้าไม่ได้สอนข้าเสียคน ท่านแม่ข้าดีกับพวกข้ามาก เพราะนางปีศาจจิ้งจอกนี่ ท่านพ่อจึงได้หย่ากับท่านแม่ ข้าเกลียดนาง ไม่ชอบนาง”
ในห้องโถง เซี่ยอวิ๋นจิ่นกับหันถงต่างมีสีหน้าดำทะมึน หันถงโมโหตวาดว่า “หันตงเซิ่ง เจ้ากล้าพูดจาเหลวไหลอีกคำเดียว ดูซิว่าข้าจะตีเจ้ายังไง”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นไม่อยากเห็นบุตรชายตระกูลหันอีก ตวาดด้วยสีหน้าดุดันว่า “หันถง เจ้ารีบพาเขากลับไป ข้ากลัวว่าข้าจะทนไม่ไหวลงมือจัดการเขา”
หันถงเห็นเรื่องราวย่ำแย่เช่นนี้แล้ว ยังจะกล่าวอะไรได้ ได้แต่ลุกขึ้นเตรียมพาบุตรชายสองคนกลับ
จิตใจเขาเหนื่อยล้าเต็มทน ไม่รู้ว่าควรจัดการอย่างไรดี ภรรยาตนเองลักลอบคบชู้ บุตรชายแต่ละคนก็ไม่เอาไหนเช่นนี้
นอกห้อง ลู่กุ้ยเดินเข้ามาพอดี “พี่เจียว พี่เขย ท่านจ้าวพาบุตรสาวมาแล้ว”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นพอได้ฟัง สีหน้าก็เย็นเยียบยิ่ง แต่ละคนไม่จบไม่สิ้น
“ให้เขาพาบุตรสาวเขาไสหัวไป”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นเพิ่งกล่าวจบ นอกประตู จ้าวหลิงเฟิงก็พาบุตรสาวเดินเข้ามา
เซี่ยอวิ๋นจิ่นมองไปยังลู่กุ้ยทันที ลู่กุ้ยแอบลูบจมูกตนเองอย่างรู้สึกผิด เขาเห็นท่านจ้าวเป็นคนกันเอง ดังนั้นจึงพาพวกเขาเข้ามาเอง
จ้าวหลิงเฟิงพาบุตรสาวเข้ามา ยังไม่ทันได้พูดอะไร จ้าวอวี้หลัวก็วิ่งไปหาเจ้าหนูน้อยทั้งสี่โบกมือยิ้มกล่าวว่า “โอะโอ พวกเจ้าถูกคนต่อยมาหรือนี่ ผู้ใดต่อยกัน ผู้ใดต่อยกัน”
ล้วนเป็นท่าทางยินดีกับหายนะผู้อื่น
คนในห้องโถงมองนางอย่างไร้วาจาจะกล่าว
เจ้าหนูน้อยทั้งสี่โมโห เอ้อร์เป่าโมโหตวาดว่า “เกี่ยวไรกับเจ้า เจ้าผีน่ารังเกียจ”
จ้าวอวี้หลัวโต้กลับอย่างไม่เกรงใจทันทีว่า “เห็นเจ้าโดนต่อย ข้าก็ดีใจ ข้าเบิกบานใจ ผู้ใดให้ก่อนหน้านี้เจ้าตีข้าก่อน”
เอ้อร์เป่าโมโหกล่าวว่า “เจ้าเป็นคนตีข้าก่อน ข้าจึงได้ตีเจ้า หากเจ้าไม่ตีข้าก่อน ข้าก็ไม่ตีเจ้า”
จ้าวอวี้หลัวยังจะพูดต่อ จ้าวหลิงเฟิงดุบุตรสาวทันที “อวี้หลัว เจ้าหุบปาก”
ไม่รู้จักตาม้าตาเรือจริงๆ ไม่เห็นสีหน้าดำทะมึนของท่านอาเซี่ยเจ้าหรือไร
จ้าวหลิงเฟิงตวาดหยุดจ้าวอวี้หลัวแล้วก็หันไปทักทายเซี่ยอวิ๋นจิ่นกับลู่เจียว “เซี่ยซิ่วไฉ ลู่เหนียงจื่อ ข้าไม่ได้มารบกวนพวกเจ้าใช่ไหม”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นเงยหน้ามองจ้าวหลิงเฟิงด้วยสีหน้าเย็นเยียบ “ท่านจ้าวว่าอย่างไรเล่า”
จ้าวหลิงเฟิงเองก็ไม่ต้องรอให้คนเรียก เดินไปนั่งเอง “ดูท่าข้ามาผิดเวลาแล้ว”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นกล่าวอย่างไม่เกรงใจว่า “ในเมื่อรู้ว่าผิดเวลา ทำไมยังไม่ไป”
จ้าวหลิงเฟิงโบกมือให้เซี่ยอวิ๋นจิ่นกล่าวว่า “เจ้ามีเรื่องต้องจัดการก็ทำไปก่อน ไม่ต้องสนใจข้า ข้ารอได้ ไม่มีปัญหา”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นไม่คิดโต้ฝีปากกับเจ้าหมอนี่อีก กล่าวอย่างไม่สบอารมณ์ว่า “รีบว่ามา เจ้ามาทำอะไร”
จ้าวหลิงเฟิงพอได้ฟังก็ยิ้มกล่าวทันทีว่า “ข้าตั้งใจจะพาอวี้หลัวมาฝากไว้ที่นี่ ให้เล่นกับเจ้าหนูน้อยทั้งสี่”
จริงๆ ก็คือบุตรสาวเขาอยากมา ในเมื่อนางอยากมา แน่นอนว่าเขาต้องส่งนางมา
แต่คำพูดนี้จ้าวหลิงเฟิงย่อมไม่ได้พูด เขาไม่รักหน้าตาบุตรสาวเขาได้หรือ
เซี่ยอวิ๋นจิ่นพอได้ฟังก็ไม่เห็นด้วย หากว่าสองบุตรชายตระกูลหันไม่ได้ความ จ้าวอวี้หลัวเองก็น่ารังเกียจเช่นกัน
เซี่ยอวิ๋นจิ่นรีบปฏิเสธเสียงเข้ม “ข้าไม่เห็นด้วย”
จ้าวหลิงเฟิงรีบหันไปมองลู่เจียว แววตาขอร้องกล่าวว่า “ลู่เหนียงจื่อ ช่วยหน่อย”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นหันไปมองลู่เจียว
ลู่เจียวมองเซี่ยอวิ๋นจิ่น แล้วก็มองไปยังจ้าวหลิงเฟิง แม้ว่านางใกล้จะหย่ากับเซี่ยอวิ๋นจิ่น แต่ตอนนี้นางไม่อาจฉีกหน้าเขา
“หากอวิ๋นจิ่นเห็นด้วย ข้าก็ไม่มีปัญหา แต่หากเขาไม่เห็นด้วย ข้าก็ไม่อาจรับจ้าวอวี้หลัวไว้”
จ้าวหลิงเฟิงพอได้ฟังคำพูดลู่เจียวก็เบ้ปาก เมื่อก่อนสองคนนี้ยังเข้ากันไม่ค่อยได้ ตอนนี้รู้จักไว้หน้าเซี่ยอวิ๋นจิ่นแล้ว
