จ้าวหลิงเฟิงแอบบ่นในใจ จากนั้นสีหน้าที่หันไปมองเซี่ยอวิ๋นจิ่นก็สุภาพมากขึ้น
“เซี่ยซิ่วไฉช่วยหน่อย วันนี้ถือว่าข้าจ้าวหลิงเฟิงติดค้างเจ้าหนึ่งครั้ง วันหน้าหากเจ้าต้องการอะไร ขอเพียงเจ้าเอ่ยปาก ข้าย่อมช่วยเหลือเจ้าอย่างแน่นอน”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นได้ฟังคำจ้าวหลิงเฟิงก็เลิกคิ้วเห็นด้วย
ประการแรก จ้าวหลิงเฟิงกับลู่เจียวร่วมมือกันทำการค้า หากไม่เห็นด้วยก็เหมือนแล้งน้ำใจ ลู่เจียวให้เกียรติเขา เขาไม่อาจไม่รู้ความ
ประการที่สอง จ้าวหลิงเฟิงเป็นจวนหย่งหนิงโหว แม้ว่าเป็นคุณชายที่ไม่ได้ถือกำเนิดจากภรรยาเอก แต่เส้นสายในเมืองหลวงก็คงไม่น้อย วันหน้าไม่แน่เขาอาจต้องขอความช่วยเหลือจากเขา มีน้ำใจให้กันเพิ่มหนึ่งคนก็มีเส้นทางเพิ่มอีกหนึ่งเส้นทาง
เซี่ยอวิ๋นจิ่นครุ่นคิดหันไปมองลู่เจียว หารือว่า “งั้นก็ให้นางอยู่ต่อ?”
ความจริงลู่เจียวอย่างไรก็ได้ อย่างไรไม่ว่าผู้ใดอยู่ต่อ หากทำผิดนางย่อมจัดการพวกเขา
“ได้”
ลู่เจียวพยักหน้าเล็กน้อย เซี่ยอวิ๋นจิ่นหันไปมองจ้าวอวี้หลัว กล่าวเตือนว่า “อยู่ต่อได้ แต่วันหน้าไม่อนุญาตให้ร้องไห้เสียงดังไม่เลิกอีก”
จ้าวอวี้หลัวเบ้ปาก ไม่สนใจเซี่ยอวิ๋นจิ่น นางวิ่งไปตรงหน้าลู่เจียว ยื่นมือไปดึงมือนางมากล่าวว่า “ท่านน้าลู่ ข้าจะเชื่อฟังท่าน”
เด็กน้อยซุกซนยังรู้จักเอาใจลู่เจียว
ลู่เจียวคิดถึงจุดจบสุดท้ายน่าอนาถของนางแล้วก็อดสงสารไม่ได้ ลูบศีรษะนางกล่าวว่า “วันหน้าทำอะไรต้องมีเหตุผล หากไร้เหตุผล ท่านน้าก็จะโมโห พวกเจ้าต้องเป็นเด็กดีที่รู้เหตุรู้ผล”
พอจ้าวอวี้หลัวได้ฟังก็รีบกะพริบตาโตปริบๆ พยักหน้าเต็มแรง “ท่านน้าลู่ ข้าทราบแล้ว”
นางกล่าวจบก็กลอกตา ชี้ไปทางเจ้าหนูน้อยทั้งสี่กล่าวว่า “ท่านน้าลู่ หากน้องชายไร้เหตุผล ท่านน้าไม่อบรมสั่งสอนพวกเขาหรือ”
“สั่งสอนสิ ไม่ว่าผู้ใดทำผิด ท่านน้าก็จะอบรมสั่งสอน”
พอจ้าวอวี้หลัวได้ฟังก็ยิ้มแยกเขี้ยว ที่แท้ทุกคนเหมือนกัน งั้นก็ย่อมได้ วันหน้านางต้องคอยจ้องมองเจ้าเด็กชั่วร้ายพวกนี้เอาไว้ ดูว่าพวกเขาจะทำผิดหรือไม่ นางจะได้ให้ท่านน้าอบรมสั่งสอนพวกเขา
จ้าวอวี้หลัวหันไปมองเอ้อร์เป่าด้วยท่าทางข่มขู่ เอ้อร์เป่าเห็นแล้วก็รู้ได้ทันที ส่งเสียงฮึเบาๆ ในลำคอ เสียงหนึ่ง ก่อนจะสะบัดหน้าไปทางอื่นไม่สนใจนาง
ในห้องโถง หันถงเห็นบุตรสาวตระกูลจ้าวอยู่ต่อได้ ก็มีความหวังริบหรี่ขึ้นมา เขามองเซี่ยอวิ๋นจิ่น กล่าวว่า “อวิ๋นจิ่น ในเมื่อบุตรสาวท่านจ้าวอยู่ต่อ งั้นสองหนูน้อยบ้านข้าล่ะ”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นรีบปฏิเสธ “พวกเขาไม่ได้ ”
เจ้าสองหนูน้อยนี่ถูกมารดาพวกเขาสอนจนเสียคนแล้ว ดีแต่ด่าทอ พูดตามจริง หากพวกเขาด่าเขา เขายังอภัยได้ แต่พวกเขาด่าลู่เจียว เขายอมไม่ได้
เซี่ยอวิ๋นจิ่นกล่าวจบ หันถงก็มีสีหน้าอมทุกข์ เซี่ยอวิ๋นจิ่นเห็นแล้วก็ทนไม่ได้ หันถงเป็นสหายสนิทของเขา คอยช่วยเขามาตลอด ความจริงเขาไม่อยากปฏิเสธหันถง แต่ตู้หลันจูด่าลู่เจียวก่อน และยังให้คนทำร้ายลู่เจียว ตอนนี้บุตรชายนางยังแล่นมาด่าคนถึงที่นี่อีก
ในใจเซี่ยอวิ๋นจิ่นไม่อาจยอมรับเด็กสองคนนี้ได้ ในห้องโถง ลู่เจียวมองเซี่ยอวิ๋นจิ่นคิดว่าหากเซี่ยอวิ๋นจิ่นปฏิเสธหันถง ในใจทั้งสองคนก็ย่อมมีขวากหนามกั้นกลาง วันหน้าเกรงว่าคงไม่อาจสนิทสนมกันได้เหมือนก่อน
ลู่เจียวคิดถึงหันถงในนิยายน่าจะคอยอยู่เบื้องหลังเซี่ยอวิ๋นจิ่น ช่วยงานเซี่ยอวิ๋นจิ่นมาตลอด ไม่ควรให้การมาถึงของนางทำลายสายสัมพันธ์ของเขาสองคน
ลู่เจียวครุ่นคิดแล้วก็มองไปยังหันถง กล่าวว่า “หันถง พวกเขาอยู่ต่อก็ใช่ว่าจะไม่ได้ แต่นิสัยเสียของพวกเขามากเกินไป ต้องปรับแก้ นิสัยเสียของพวกเขาน่าจะต้องเจ็บตัวบ้าง หวังว่าวันหน้าเจ้าจะไม่สงสารพวกเขา”
เดิมหันถงไร้ความหวังแล้ว คิดไม่ถึงว่าลู่เจียวจะออกปากเอง
หันถงเงยหน้ามองไปยังลู่เจียวทันที กล่าวว่า “ขอเพียงพี่สะใภ้อบรมสั่งสอนพวกเขา ไม่ว่าดุว่าลงมือตีหรือทำอะไร ข้าจะไม่บ่นสักคำ ขอเพียงพี่สะใภ้ช่วยอบรมลูกข้าสองคนนี้ให้เป็นคนดี”
ลู่เจียวพยักหน้าเล็กน้อยกล่าวว่า “ในเมื่อเจ้าจะไม่คิดสงสาร งั้นพรุ่งนี้เช้าก็ส่งพวกเขามาแล้วกัน”
ลู่เจียวกล่าวจบ เซี่ยอวิ๋นจิ่นก็ส่งเสียงเรียกขึ้น “ลู่เจียว”
หันถงเห็นเซี่ยอวิ๋นจิ่นจะพูด ก็รีบลากบุตรชายสองคนออกไปอย่างรวดเร็ว พลางกล่าวว่า “พรุ่งนี้เช้าข้าจะส่งบุตรชายสองคนมาที่นี่”
พอเซี่ยอวิ๋นจิ่นหันไป พ่อลูกสามคนก็หายตัวไปแล้ว
เซี่ยอวิ๋นจิ่นมองสามพ่อลูกที่เดินจากไปไกลอย่างจนใจ หันไปมองลู่เจียว เขารู้ว่าที่ลู่เจียวยอมให้บุตรชายสองคนของหันถงมา เพราะไม่อยากให้ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับหันถงเกิดรอยร้าว ลำบากนางโดยแท้
เซี่ยอวิ๋นจิ่นยื่นมือออกไปกุมมือลู่เจียว กล่าวว่า “ขอบคุณเจ้าแล้ว”
ลู่เจียวไม่ทันได้พูดอะไร จ้าวหลิงเฟิงก็กระแอมไอขึ้นเสียงหนึ่ง “นี่ยังมีคนอยู่นะ อย่างไรก็ควรสนใจบ้างไหม”
ลู่เจียวถูกวาจาจ้าวหลิงเฟิงทำจนเก้กังอย่างมาก นางรีบชักมือกลับ
เซี่ยอวิ๋นจิ่นกล่าวอย่างไม่พอใจว่า “ท่านจ้าวยังไม่ไปอีกหรือ”
จ้าวหลิงเฟิงยิ้มมองเซี่ยอวิ๋นจิ่นกับลู่เจียว กล่าวว่า “ที่ข้าอยู่ต่อก็เพราะจะถามพวกเจ้าว่าต้องการอาจารย์สอนเด็กๆ ไหม ก่อนหน้านี้ตอนข้าไปอำเภอชิงเหอได้เชิญอาจารย์ไว้สอนอวี้หลัวสองท่าน หากพวกเจ้าต้องการ ข้าก็จะให้อาจารย์สองท่านมาช่วยพวกเจ้า ทุกอย่างให้ลู่เหนียงจื่อตัดสินใจเป็นหลัก”
วาจาจ้าวหลิงเฟิงทำเอาเซี่ยอวิ๋นจิ่นกับลู่เจียวดีใจอย่างมาก
เซี่ยอวิ๋นจิ่นกล่าวกับจ้าวหลิงเฟิงอย่างไม่เกรงใจว่า “เงินค่าอาจารย์ เจ้าจ่าย”
จ้าวหลิงเฟิงจ้องใส่เซี่ยอวิ๋นจิ่นอย่างไม่พอใจ กล่าวว่า “งกจริง ได้ ข้าจ่ายก็ข้าจ่าย อย่างไรเดิมข้าก็เป็นคนเชิญมาสอนบุตรสาวข้าอยู่แล้ว”
ลู่เจียวรีบถามจ้าวหลิงเฟิง “อาจารย์ทั้งสองท่านนิสัยเป็นอย่างไร สำคัญที่หัวโบราณคร่ำครึไหม ยอมรับสิ่งใหม่ๆ ได้ไหม”
นางกลัวว่าอาจารย์ทั้งสองจะไม่ยอมรับแผนการเรียนที่นางวางไว้ ดังนั้นจึงได้ถามเช่นนี้
พอลู่เจียวกล่าว จ้าวหลิงเฟิงก็ยิ้มกล่าวว่า “อย่าว่าไป อาจารย์ทั้งสองท่านนิสัยสนุกสนานมาก ไม่ใช่คนหัวโบราณคร่ำครึ ตอนนั้นที่ข้าหาอาจารย์ให้อวี้หลัวก็เจาะจงคิดถึงจุดนี้โดยเฉพาะ”
“อย่างนั้นก็ดี พรุ่งนี้เจ้าให้อาจารย์ทั้งสองท่านมาที่นี่ วันหน้าพวกเขาก็พักอยู่ตระกูลเซี่ยสอนเด็กๆ”
“ได้”
จ้าวหลิงเฟิงกล่าวจบก็ไม่คิดอยู่ต่อ ลุกขึ้นจะพาจ้าวอวี้หลัวไป จ้าวอวี้หลัวไม่ยอมไป “ข้าไม่ไปๆ”
จ้าวหลิงเฟิงกล่อมบุตรสาวว่า “พรุ่งนี้เช้าค่อยมา พวกเรากลับไปเตรียมเสื้อผ้าใหม่ รองเท้าใหม่กันก่อน ใช่แล้ว เจ้าไม่ได้บอกว่าจะมอบของขวัญให้น้องชายทั้งสี่ไม่ใช่หรือ กลับไปเตรียมกันก่อน พรุ่งนี้ค่อยนำมาพร้อมกัน”
ในที่สุดจ้าวอวี้หลัวก็ถูกบิดาหลอกกลับไปได้
ในห้องโถง เซี่ยอวิ๋นจิ่นกับลู่เจียวกวักมือเรียกเจ้าหนูน้อยทั้งสี่เข้ามา
เจ้าหนูน้อยทั้งสี่เห็นชัดว่าไม่พอใจอย่างมาก ทำปากยู่และเลิกคิ้วมุ่น
เซี่ยอวิ๋นจิ่นเห็นก็รู้ว่าพวกลูกๆ ทำไมไม่พอใจ ย่อมไม่พอใจเพราะให้เด็กสองคนตระกูลหันมาเรียนกับพวกเขา
เซี่ยอวิ๋นจิ่นดึงมือต้าเป่ามา มองเจ้าหนูน้อยทั้งสี่กล่าวตักเตือนด้วยน้ำเสียงจริงจังว่า “รู้ไหมว่าทำไมพ่อยอมให้พวกเขาสองคนมา”
เจ้าหนูน้อยทั้งสี่ส่ายหน้า แววตาเซี่ยอวิ๋นจิ่นอ่อนโยนกล่าวว่า “เพราะท่านพ่อพวกเขาเป็นสหายสนิทพ่อ ตอนพ่อลำบากเคยช่วยพ่อไว้หลายครั้ง ก่อนหน้านี้พ่ออัมพาตนอนอยู่บนเตียง พวกเจ้าก็ได้เห็นท่านอาหันมาบ่อยๆ ไม่ใช่หรือ ดังนั้นคนเราต้องรู้บุญคุณและตอบแทนบุญคุณ ใช่หรือไม่”
