ลู่เจียวเพิ่งมาครั้งแรก ไม่ได้พูดแทรกมากเท่าไร พอเซี่ยเหนียงจื่อเข้ามาก็สังเกตเห็นนาง เพราะลู่เจียวเป็นที่สะดุดตาที่สุดกลางหมู่เหนียงจื่อจริงๆ ไม่เพียงแต่หน้าตาดี ยังผิวขาวราวกับส่องประกายแสงได้ คนอายุมากเช่นเซี่ยเหนียงจื่อเห็นแล้วก็ไม่อาจละสายตาไปได้
“พวกเจ้าแต่ละคนนี่ปากหวาน แต่วันนี้ขอแนะนำแขกใหม่ท่านหนึ่ง”
เซี่ยเหนียงจื่อกล่าวจบก็กวักมือเรียกลู่เจียว
ลู่เจียวลุกขึ้นเดินไปนั่งข้างเซี่ยเหนียงจื่อ เซี่ยเหนียงจื่อดึงมือลู่เจียวมาแนะนำว่า “นี่คือภรรยาเซี่ยอวิ๋นจิ่น พวกเจ้าพบกันครั้งแรกกระมัง”
จู้เป่าจูกับพวกถานเสี่ยวยารีบกล่าวว่า “พวกเรารู้จักลู่เหนียงจื่อมาแล้ว”
พวกจางปี้เยียนข้างๆ ยิ้มกล่าวว่า “พวกเราพบเป็นครั้งแรกจริงๆ ได้ยินว่าภรรยาเซี่ยซิ่วไฉอยู่ที่หมู่บ้านชนบทมาตลอด ยังคิดว่าเป็นภรรยาที่ไม่อาจออกหน้าออกตาได้ ตอนนี้ได้เห็น ที่แท้หน้าตาดีมาก คงคิดซ่อนเอาไว้ไม่ให้คนเห็น เห็นได้ชัดว่าเซี่ยซิ่วไฉจิตใจคับแคบยิ่งกว่าเข็ม”
“ฮ่าๆ เซี่ยซิ่วไฉกลัวผู้อื่นเห็นภรรยาตนเอง เขาอยากเก็บไว้มองคนเดียวกระมัง”
“ข้าได้ยินว่า เซี่ยซิ่วไฉมีบุตรชายแฝดสี่ ไม่รู้ว่าสี่คนหน้าตาเหมือนกันหรือไม่”
สรุปไม่ว่าดูแคลนหรือไม่ แต่ละคนก็คุยกันอย่างออกรส เหมือนว่าแต่ละคนเป็นสหายสนิท ความจริงก็เพื่อให้เกียรติเซี่ยเหนียงจื่อ
เซี่ยเหนียงจื่อยิ้มมองทุกคนที่ให้ความร่วมมือช่วยนางต้อนรับแขกใหม่
ทุกคนในห้องกำลังพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน นอกประตูก็มีเงาร่างคนสองสามคนบุกเข้ามา ที่ตามท้ายสุดก็คือบ่าวตระกูลหลู “เหนียงจื่อ บ่าวคิดว่านางคือแขกที่เหนียงจื่อเชิญมา คิดไม่ถึงว่าไม่ใช่ บ่าวให้นางออกไป นางก็ไม่สนใจบ่าว”
คนที่บุกเข้ามาไม่ใช่ใครอื่นแต่เป็นตู้หลันจู
เพราะเรื่องพี่ชายลูกพี่ลูกน้องถูกเปิดโปง ตู้หลันจูไปที่ไหนก็โดนคนหัวเราะเยาะ ดังนั้นนางจึงหันมาทุ่มเทความแค้นใส่ลู่เจียว
ก่อนหน้านี้บงการให้คนจับตัวลู่เจียว คิดให้คนทำลายความบริสุทธิ์ลู่เจียว เช่นนี้เซี่ยอวิ๋นจิ่นก็จะไม่ต้องการภรรยาเช่นลู่เจียวอีก หญิงผู้นี้ก็จะมีจุดจบเหมือนกับนาง
ปรากฏว่าคนที่จับลู่เจียวกลับทำงานพลาด ไม่เพียงแต่ทำงานพลาด ยังทำให้ตระกูลตู้เสียเงินไปก้อนโต
ตู้หลันจูยิ่งคิดก็ยิ่งแค้นใจ ให้คนจับตาดูบ้านตระกูลเซี่ย วันนี้ลู่เจียวออกมา นางก็ตามมาด้วย ปรากฏพบว่าลู่เจียวมาร่วมงานเลี้ยงเซี่ยเหนียงจื่อภรรยาอาจารย์ใหญ่สำนักศึกษาประจำอำเภอ
ตู้หลันจูเห็นเป็นโอกาส ก็รีบพาสาวใช้บุกเข้ามา
“ลู่เจียว หญิงหน้าไม่อาย นางปีศาจจิ้งจอก หญิงชั่วชั้นต่ำล่อลวงผู้ชายโดยเฉพาะ หากไม่ใช่เจ้า หันถงจะหย่ากับข้าได้อย่างไร”
นางกล่าวจบก็ไม่รอให้ลู่เจียวตั้งสติได้ มองคนในเรือนบุปผากล่าวว่า “พวกเจ้าทุกคนระวังให้ดี หญิงผู้นี้ นางมีนิสัยชอบล่อลวงผู้ชาย ถึงตอนนั้นพวกเจ้าอาจโดนเหมือนกับข้า”
ในห้องโถง คนไม่น้อยสีหน้าแปรเปลี่ยน เฝิงจือโมโหจะก้าวเท้าออกมาด่า ลู่เจียวยื่นมือไปดึงนางไว้
สีหน้าเซี่ยเหนียงจื่อดูย่ำแย่อย่างมาก
เรื่องตระกูลหัน นางรู้อยู่ว่าตู้หลันจูผู้นี้ไม่รักษาจารีตสตรีและยังลักลอบคบชู้กับพี่ชายลูกพี่ลูกน้องตนเอง ปรากฏตอนนี้นางถึงกับแล่นมาแสดงความบ้าคลั่งที่บ้านนาง
สีหน้าเซี่ยเหนียงจื่อพลันเคร่งเครียดขึ้นมาทันที นางสั่งการคนรับใช้ “จริงๆ เลย ทำไมไม่รู้จักให้คนลากนางออกไป”
ด้านนอกประตู มีคนรับใช้สองคนรีบวิ่งเข้ามาดึงตู้หลันจู คิดจะลากนางออกไป
สาวใช้ข้างกายตู้หลันจูรีบออกมาปกป้องนาง “พวกเจ้าปล่อยคุณหนูเรา ปล่อยนางนะ”
ในห้องโถง ลู่เจียวลุกขึ้นยืนทีท่าไม่รีบไม่ร้อน มองตู้หลันจูกล่าวว่า “ตู้หลันจู สมองเจ้ามีปัญหาใช่หรือไม่ ข้ากับหันถงเคยพูดจากันแค่กี่ครั้ง เจ้าก็เอาไปพูดไปทั่วว่าข้าล่อลวงหันถง ข้าตาบอดหรือไร ยอมปล่อยคนเช่นท่านพี่ข้าอย่างนั้น แล้วไปเลือกหันถง?”
“ความรู้หันถงสู้ท่านพี่ข้าไม่ได้ หน้าตาก็สู้ท่านพี่ข้าไม่ได้ เจ้าคิดได้อย่างไรว่าข้าจะต้องตาต้องใจหันถง ไม่ต้องการท่านพี่ข้า”
นางกล่าวจบก็เยาะเย้ยว่า “เจ้าคิดว่าข้าจะเหมือนกับเจ้า ทิ้งท่านพี่ตนเองไม่เอา ไปล่อลวงคนที่เรียกว่าพี่ชายลูกพี่ลูกน้องนั่น เจ้าตาบอด ใช่ว่าผู้อื่นจะตาบอดเหมือนเจ้านะ”
หากพี่ชายลูกพี่ลูกน้องนางเป็นคนดี ท่านพ่อท่านแม่นางคงไม่ให้นางแต่งหันถง หันไปเลือกพี่ชายลูกพี่ลูกน้องนางไปแล้ว
ตู้หลันจูได้ฟังคำพูดลู่เจียว ก็พลันโมโหใบหน้าบิดเบี้ยว อ้าปากก็ด่าทอ “นังชั้นต่ำ หากไม่ใช่เจ้าล่อลวงเขา ทำไมหันถงกลับมาก็ว่าเจ้าดีอย่างนั้นอย่างนี้ หากไม่ใช่เขาว่าเจ้าดี ข้าจะเป็นเช่นนี้หรือ”
ลู่เจียวยิ้มดูแคลนกล่าวว่า “เจ้าผลักความรับผิดชอบเก่งจริง เจ้าคบหากับพี่ชายเจ้าคนนั้นมาตั้งแต่สองสามปีก่อนแล้ว ข้ากับหันถงเพิ่งพบหน้ากันครั้งแรกเมื่อสองเดือนก่อน”
จู้เป่าจูในห้องโถงช่วยลู่เจียวพูด “สองปีก่อน ข้าเห็นเจ้ากับพี่ชายเจ้าเดินตลาดซื้อเสื้อผ้าด้วยกัน ตอนนั้นข้ายังว่าเลย พวกเจ้าพี่น้องสายสัมพันธ์ดีจริง ถึงกับไม่เกรงคำครหาสักนิด ตอนนี้ยังกล้ามากล่าวโทษลู่เหนียงจื่อว่าหน้าไม่อาย”
เซี่ยเหนียงจื่อไม่คิดว่างานเลี้ยงที่ตนจัดจะถูกทำลายลงเช่นนี้ ก็รีบโบกมือให้บ่าวรับใช้ในบ้านมาลากตัวออกไป
บ่าวตระกูลหลูรีบลากตู้หลันจูออกไป สาวใช้อีกคนไปตามบ่าวตระกูลหลูอีกคนมาลากตัวสาวใช้ออกไปด้วย
เพราะตู้หลันจูก่อเรื่องในเรือนบุปผาตระกูลหลูเช่นนี้ ทำเอาบรรยากาศตึงเครียด โดยเฉพาะผู้หญิงสองสามคนด้านหลังจางปี้เยียน ต่างจ้องมองลู่เจียวด้วยแววตาสงสัย
หญิงผู้นี้น่าจะไม่ใช่พวกตะเกียงไร้น้ำมัน ไม่งั้นทำไมตู้หลันจูกัดนางไม่ปล่อย แมลงวันไม่ตอมไข่ที่ไร้รอยแตก ไม่แน่นางอาจล่อลวงท่านพี่ตู้หลันจูจริงๆ
ลู่เจียวย่อมเห็นสายตาสตรีสองสามนางนี้ แต่ก็ไม่ได้สนใจ
เซี่ยเหนียงจื่อเอ่ยขึ้นได้จังหวะพอดี “พวกเจ้าอย่าไปเชื่อวาจาหญิงตระกูลตู้ผู้นั้น อวิ๋นจิ่นไม่เพียงแต่ความรู้สูง หน้าตาก็ยังดีอีกด้วย ประเด็นสำคัญก็คือเขารักลู่เหนียงจื่อมาก ลู่เหนียงจื่อจะไปมีอะไรกับตระกูลหันนั่นได้อย่างไร ตอนนี้แม้แต่ซิ่วไฉ เขาก็ยังสอบไม่ติด”
“การสอบย่วนซื่อครั้งนี้ อวิ๋นจิ่นกำลังช่วยเขาทบทวนตำรา หากพวกเขามีอะไรกันจริง อวิ๋นจิ่นจะช่วยเขาทบทวนได้อย่างไร…”
ในเรือนบุปผา เซี่ยเหนียงจื่อกำลังพูด ที่ลานนอกห้องก็พลันมีเสียงหวีดร้องดังแว่วมา บ่าวตระกูลหลูส่งเสียงร้องตะโกนดังอย่างลนลาน “งู งูพิษ”
ในเรือนบุปผา หลายคนได้ยินเสียงตะโกนด้านนอก แต่ละคนมีสีหน้าตกใจ ใกล้เดือนเก้าแล้ว งูมาจากไหนกัน
แต่ละคนไม่กล้าออกไป
คนรับใช้ด้านนอกรีบวิ่งเข้ามารายงาน “เหนียงจื่อ คุณหนูตู้หลันจูเราถูกงูพิษกัด”
เซี่ยเหนียงจื่อสีหน้าย่ำแย่ กล่าวน้ำเสียงเคร่งเครียดว่า “ในลานบ้านปัดกวาดแล้ว งูมาจากไหนกัน ยังเป็นงูพิษอีก”
แม้ว่าเซี่ยเหนียงจื่อกล่าวเช่นนี้ แต่ก็ยังคงลุกออกไปดูสภาพตู้หลันจู
ในเรือนบุปผา จู้เป่าจูดึงมือลู่เจียว “ไป พวกเราออกไปดูกัน หญิงผู้นั้นก่อนหน้านี้ยังด่าเจ้าอยู่เลย ตอนนี้กรรมตามสนองแล้ว สมน้ำหน้าจริง”
