เซี่ยอวิ๋นจิ่นกล่าวจบก็มองลู่เจียว กล่าวว่า “มือปราบจ้าวว่าถูกคนรัดคอตายแล้วก็จับแขวนคอ”
“ในคุกไม่ใช่ว่ามีคนเฝ้าหรือ ทำไมปล่อยให้คน…”
ลู่เจียวกล่าวถึงตรงนี้ก็ชะงัก หันไปมองเซี่ยอวิ๋นจิ่น “เจ้าหมายความว่ามีคนซื้อตัวเจ้าหน้าที่ในที่ว่าการอำเภอให้ลงมือ โจรนั่นจึงถูกคนรัดคอตาย”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นพยักหน้า สีหน้าดำทะมึนกล่าวว่า “มือปราบจ้าวเองก็ตกใจ เมื่อก่อนเขาไม่เคยระวังเรื่องพวกนี้ ตอนนี้ดูท่าเมื่อก่อนคงเกิดเรื่องเช่นนี้มาไม่น้อย”
ลู่เจียวมองท่าทางโมโหของเซี่ยอวิ๋นจิ่นแล้วก็ปลอบใจเขา กล่าวว่า “แล้วไปเถอะ คนก็ตายไปแล้ว โจรนั่นตายไปก็สมควรแล้ว”
นางกล่าวจบก็คิดถึงว่าเซี่ยอวิ๋นจิ่นจะไปเป็นที่ปรึกษาหลังม่านให้นายอำเภอหู นางอดเป็นห่วงไม่ได้ “ดูท่าสายน้ำอำเภอชิงเหอลึกจริง เจ้าไปเป็นที่ปรึกษา เกรงว่าน่าจะอันตราย เจ้าต้องระวังตัวหน่อย อย่าให้คนอื่นรู้ว่าเจ้าเป็นที่ปรึกษาหลังม่านให้นายอำเภอหู”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นเปล่งรัศมีเย็นเยียบรอบกาย หว่างคิ้วฉาบไปด้วยน้ำค้างแข็งเย็นเยือก
“เดิมข้าเองก็ไม่ได้กระตือรือร้นจะไปเป็นที่ปรึกษาให้นายอำเภอหูเท่าไร ตอนนี้พวกเขาทำเช่นนี้ ทำให้ข้าอยากดูนักเลงเจ้าถิ่นพวกนี้ให้ดีๆ สักหน่อย อีกสักครู่ข้าจะไปพบนายอำเภอหูสักหน่อย”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นกล่าวจบก็คิดจะลุกขึ้นไปพบนายอำเภอหู ไม่คิดว่านอกประตู ลู่กุ้ยเข้ามารายงานว่า “พี่เขย พี่เจียว คุณชายหันพาบุตรชายทั้งสองมาแล้ว”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นได้ฟังลู่กุ้ย ก็คิดถึงว่าเรื่องที่เกิดขึ้นกับหันถง จึงโบกมือบอกให้ลู่กุ้ยเชิญหันถงเข้ามา
สหายสนิทเขาผู้นี้ช่างโชคร้ายนัก ติดกับหญิงชั่วอย่างตู้หลันจูได้
หันถงพาบุตรชายสองคนเข้ามาอย่างรวดเร็ว
ลู่เจียวเห็นหันถงที่ไม่ได้เจอกันสองสามวัน แลแก่ลงไปสิบปี สีหน้าดูอิดโรยดูไม่ได้เอาเสียเลย
เซี่ยอวิ๋นจิ่นเห็นเขาเช่นนี้ก็รู้ว่าเขาเจ็บปวดใจมาก ไม่ว่าตู้หลันจูจะดีหรือไม่ นางก็เป็นมารดาของบุตรชายทั้งสองคนของเขา คิดไม่ถึงว่าสุดท้ายถึงกับพบว่าตู้หลันจูแอบลักลอบคบชู้กับพี่ชายลูกพี่ลูกน้องนางเอง
“เจ้าไม่เป็นไรใช่ไหม”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นถามหันถงอย่างห่วงใย
หันถงเห็นเซี่ยอวิ๋นจิ่นห่วงใยเขาเหมือนเดิม ในใจเขาก็รู้สึกดีขึ้นมาหน่อย หากอวิ๋นจิ่นไม่สนใจเขาอีก เขาก็ไม่รู้จริงๆ ว่าตนเองจะทนรับได้ไหม
หันถงส่ายหน้า “ข้าไม่เป็นไร”
กล่าวจบก็สั่งให้บุตรชายตนเอ่ยทักทาย “ตงตง หนานหนาน ทำไมไม่เรียกท่านอา”
บุตรชายตระกูลหันสองคน คนโตชื่อหันตงเซิ่ง คนเล็กชื่อหันหนานเฟิง ชื่อเล่นว่าตงตง หนานหนาน
ตงตงห้าขวบ หนานหนานสามขวบ คนเล็กเห็นชัดว่ายังไม่ค่อยรู้ความ ได้ยินท่านพ่อให้เขาเรียก ก็อ้าปากเรียก “ท่านอา ท่านอาหญิง”
คนโตกลับไม่ยอมเรียก สีหน้าเต็มไปด้วยความไม่พอใจ
หันถงเห็นบุตรชายคนโตไม่ยอมเรียก ก็โมโหคิดตำหนิเขา
ลู่เจียวเอ่ยขึ้นทันว่า “เอาเถิด เขารู้ความแล้ว อารมณ์ไม่ดีก็เป็นเรื่องปกติ เดี๋ยวก็ดีเอง”
ลู่เจียวกล่าวจบก็ให้ลู่กุ้ยพาเด็กสองคนไปเล่นกับเจ้าหนูน้อยทั้งสี่
ลู่กุ้ยพาเด็กสองคนออกไปเล่นกับเจ้าหนูน้อยทั้งสี่
ในห้องโถง เซี่ยอวิ๋นจิ่นมองไปยังหันถง กล่าวว่า “ข้ามีเรื่องจะคุยกับเจ้าพอดี”
หันถงพอได้ฟังเซี่ยอวิ๋นจิ่นก็แอบเหงื่อแตกขนลุก คงไม่ใช่ตู้หลันจูก่อเรื่องอะไรอีกกระมัง ไม่งั้นอวิ๋นจิ่นคงไม่มีเรื่องพูดกับเขา
หันถงเพิ่งคิดจบ น้ำเสียงเย็นเยียบของเซี่ยอวิ๋นจิ่นก็ดังขึ้น
“ก่อนหน้านี้ลู่เจียวพาเด็กๆ ไปซื้อของในตลาด ซานเป่าถูกคนจับตัวไป สุดท้ายลู่เจียวสู้สุดชีวิตจึงชิงตัวซานเป่ากลับมาได้ ต่อมาโจรนั่นถูกมือปราบจ้าวพากลับไปที่ว่าการอำเภอ ตอนมือปราบจ้าวสอบปากคำ เขาไม่ยอมบอกว่าผู้บงการคือใคร คิดไม่ถึงว่าตอนเที่ยงคืน โจรในคุกที่ว่าการอำเภอก็ถูกคนรัดคอตาย”
“แต่ก่อนหน้านี้ตอนมือปราบจ้าวสอบปากคำ ข้าก็ฟังอยู่ด้วย ยังถือโอกาสแกล้งหลอกถามเจ้าโจรนั่นไปด้วย หลอกได้ความว่าคนที่บงการเบื้องหลังก็คือตู้หลันจู จุดมุ่งหมายไม่ใช่ซานเป่า แต่เพื่อจัดการลู่เจียว”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นกล่าวจบ หันถงก็ราวกับสายฟ้าฟาดลงมา สีหน้าอย่าได้เอ่ยว่าย่ำแย่เพียงใด เขาลุกขึ้นทันที เดินไปมาในห้องโถง
“หญิงผู้นี้ไร้ทางเยียวยาแล้ว ไร้ทางเยียวยาแล้วจริงๆ นางทำเรื่องเช่นนี้ได้ ไม่รู้จักสำนึกแก้ไข ยังบงการให้คนไปทำร้ายพี่สะใภ้”
หันถงสิ้นหวังกับคนเช่นตู้หลันจูแล้วจริงๆ
หญิงผู้นี้ถูกตามใจแต่เล็ก ทำอะไรตามใจตนเอง คิดไม่ถึงว่าโตมาจะยิ่งรุนแรง เห็นอยู่ว่าแต่งงานแล้ว แต่ยังถึงกับลักลอบคบชู้ ตอนนี้ยังกล้าวางแผนทำร้ายผู้อื่น
หากกล่าวว่าก่อนหน้านี้หันถงยังกลัดกลุ้มอยู่บ้างที่หย่ากับตู้หลันจู แต่ตอนนี้กลับรู้สึกโชคดี หญิงชั่วร้ายเช่นนี้ หย่าเสียได้ก็ดี
เซี่ยอวิ๋นจิ่นมองหันถงกล่าวว่า “ข้าบอกเรื่องนี้กับเจ้า ก็คิดบอกเจ้าว่าข้าจะไม่ปล่อยตู้หลันจูไป เจ้าต้องเตรียมตัวเตรียมใจ หญิงผู้นี้กล้าบงการให้คนทำร้ายลู่เจียว มีครั้งแรก ก็อาจมีครั้งที่สอง ข้าไม่อาจรอให้นางลงมือทำร้ายคนในครอบครัวข้าได้ ดังนั้นได้แต่ต้องลงมือกับนางก่อน”
หันถงได้ฟังเซี่ยอวิ๋นจิ่นก็อึ้งไป จากนั้นก็ถอนหายใจอย่างเจ็บปวดใจ “วันหน้าเรื่องของนางไม่เกี่ยวกับข้า”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นพยักหน้า กล่าวกับหันถงอีกเรื่องหนึ่ง
“ยังมีอีกเรื่อง ข้าอยากบอกเจ้า ข้าเป็นคนวางแผนเปิดโปงเรื่องตู้หลันจูกับพี่ชายลูกพี่ลูกน้องนางเอง ประการแรก ข้าไม่อยากให้เจ้าถูกปิดหูปิดตา ประการที่สอง เรื่องของนางถูกเปิดโปง เจ้าจึงจะหย่านางได้อย่างราบรื่น หากไม่เปิดโปงเรื่องของหญิงผู้นั้น ด้วยนิสัยท่านพ่อท่านแม่เจ้า ไม่แน่อาจบอกให้เจ้าอดทนต่อไป อย่างไรตู้หลันจูก็มีบุตรชายให้ตระกูลหันถึงสองคน บุตรชายไม่อาจไร้มารดา”
พอหันถงคิดถึงนิสัยใสซื่อของบิดามารดาตนเองแล้ว ก็คิดว่าเป็นไปได้มาก ดังนั้นเขาก็ไม่รู้ว่าควรกล่าวอันใดดี
เซี่ยอวิ๋นจิ่นมองหันถงกล่าวว่า “เจ้าเป็นสหายสนิทข้า ข้าไม่คิดปิดบังเจ้า หากเจ้าโกรธข้าที่ทำให้เจ้าเสียหน้า ข้าก็ไม่ตำหนิเจ้า”
หันถงส่ายหน้าสีหน้าหนักแน่น
“ข้าจะโกรธเจ้าทำไม ครอบครัวข้าเองที่นำความยุ่งยากมาให้ครอบครัวเจ้า”
ยามนี้หันถงรู้แล้วว่าความยุ่งยากตระกูลเซี่ยมาจากพวกเขา หากเขาไม่พูดเรื่องลู่เจียวกับตู้หลันจู นางก็คงไม่เอาความโมโหไปลงใส่ลู่เจียว จนก่อให้เกิดเรื่องต่างๆ ตามมามากมาย
เซี่ยอวิ๋นจิ่นได้ฟังหันถงกล่าวเช่นนี้ก็วางใจลงได้
“ข้าเห็นเจ้าเป็นสหายสนิท ไม่คิดปิดบังเรื่องใดๆ กับเจ้า”
หันถงได้ฟังเซี่ยอวิ๋นจิ่น ในที่สุดความอัดอั้นในใจก็ผ่อนคลายลงไปได้บ้าง
เขาเงยหน้ามองเซี่ยอวิ๋นจิ่นกับลู่เจียวกล่าวว่า “ก่อนหน้านี้ตอนข้าเข้ามา เห็นของที่พี่สะใภ้เตรียมเอาไว้ ข้าจะพาลูกสองคนมาฝากไว้ที่บ้านตระกูลเซี่ย ให้พี่สะใภ้ช่วยข้าอบรมหน่อยได้ไหม”
ตู้หลันจูถูกเขาหย่าไป เด็กสองคนนี้เอาเรื่องอย่างมาก เขาเองไม่อยากมอบบุตรชายทั้งสองให้ท่านพ่อท่านแม่ตนดูแล หากมอบให้พวกเขา เกรงว่าก็คงจะยิ่งไม่ได้เรื่อง
ดังนั้นเขาจึงคิดถึงลู่เจียวขึ้นมา ที่เขาพาบุตรชายสองคนมาที่นี่ก็เพราะคิดขอให้ลู่เจียวช่วยเขาอบรมสักหน่อย
เซี่ยอวิ๋นจิ่นได้ฟังหันถงก็ไม่ได้ปฏิเสธ จะเอ่ยปากรับทันที
ไม่คิดว่าเขายังไม่ทันได้เอ่ยปากรับคำ ก็มีเสียงร้องไห้ดังมาจากนอกประตู เด็กสองคนล้มลุกคลุกคลานเข้ามา
