ในห้องหูหลิงเสวี่ยรีบกล่าวว่า “ท่านน้า อย่าโมโหเลยนะ วันหน้าพวกเขาจะไม่ทะเลาะกันอีกแล้ว”
“อืม” ลู่เจียวเองก็ไม่ได้ชมหูหลิงเสวี่ย เพราะหากชม ย่อมทำให้เด็กๆ แตกสัมพันธ์กัน ทำให้จ้าวอวี้หลัวกับเจ้าหนูน้อยทั้งสี่คิดว่าหูหลิงเสวี่ยไม่เป็นพวกเดียวกันกับพวกเขา
ลู่เจียวอบรมเจ้าหนูน้อยทั้งสี่กับจ้าวอวี้หลัวแล้วก็เดินออกไป จ้าวอวี้หลัวเห็นลู่เจียวไปแล้ว ก็วิ่งไปตรงหน้าเอ้อร์เป่า ถามว่า “เมื่อครู่ทำไมเจ้าปกป้องข้า”
เอ้อร์เป่าแค่นเสียงฮึ กล่าวว่า “ข้าเห็นว่าเจ้าปกป้องท่านแม่ข้า ย่อมต้องช่วยท่านแม่ข้า”
จ้าวอวี้หลัวเชิดหน้าขึ้นราวไก่ตัวผู้ กล่าวว่า “ข้าย่อมปกป้องท่านน้าลู่สิ ความจริงข้าอยากให้ท่านน้าลู่เป็นท่านแม่ข้ามาก”
กล่าวจบก็ดูกลัดกลุ้ม กล่าวว่า “ทำอย่างไรจึงจะทำให้ท่านน้าลู่มาเป็นท่านแม่ข้าได้นะ นางเป็นคนดี และยังมีความสามารถ”
จ้าวอวี้หลัวพูดเองเออเอง ไม่ได้สนใจสายตาโมโหของเจ้าหนูน้อยทั้งสี่ด้านหลัง หูหลิงเสวี่ยเห็นท่าทางเจ้าหนูน้อยทั้งสี่เกรงว่าจะมีเรื่องกันอีก รีบวิ่งไปดึงเจ้าหนูน้อยทั้งสี่ออกมา กล่าวว่า “น้องๆ พวกเราไปเล่นไม้ลื่นกันเถอะ”
ปรากฏพวกเด็กๆ ลืมเรื่องทะเลาะกันไป วิ่งออกไปนอกห้องเล่นไม้ลื่นกัน
ในห้องโถงบ้านตระกูลเซี่ย เซี่ยอวิ๋นจิ่นมองหันตงเซิ่งพร้อมกล่าวน้ำเสียงเย็นเยียบว่า “เจ้าว่าคนอื่นล้วนรังแกเจ้า ทำไมไม่ทบทวนตนเองว่า ทำไมคนอื่นจึงรุมรังแกเจ้าคนเดียว คนเราต้องเรียนรู้หาเหตุผลจากตัวเอง ไม่ใช่เอาแต่โทษผู้อื่น”
“พวกเขาทำน้องชายข้าร้องไห้ ยังโทษน้องชายข้าอีก ข้าก็เลยผลักจ้าวอวี้หลัว”
ก่อนหน้านี้เซี่ยอวิ๋นจิ่นมองเรื่องราวที่เกิดขึ้นอยู่นอกห้อง ดังนั้นจึงพอเข้าใจรายละเอียดอย่างยิ่ง เขามองหันตงเซิ่ง กล่าวอย่างไม่สบอารมณ์ว่า “นั่นคือการเล่นเละคร ที่น้องชายเจ้าตกใจร้องไห้ หรือเจ้าไม่รู้ว่าว่าทุกคนไม่ได้ตั้งใจ และจ้าวอวี้หลัวก็แค่บ่นคำเดียว เจ้าก็โมโหเข้าไปผลักนางล้ม เจ้าแน่ใจว่าปกป้องน้องชาย ไม่ใช่เพราะตนเองไม่ได้แสดง ดังนั้นจึงโมโห เอาความโมโหในใจไปลงใส่จ้าวอวี้หลัว?”
หันตงเซิ่งห้าขวบอึ้งไปทันที ก่อนหน้านี้ไม่ทันได้คิดมาก ตอนนี้ได้ยินเซี่ยอวิ๋นจิ่นกล่าว ก็ครุ่นคิดทันที เหมือนว่าเป็นจริงดังนี้
เห็นพวกเขาเล่นกันอย่างดีใจ เขาก็เลยโมโหมาก เพราะเขาไม่ได้แสดงด้วย ปรากฏน้องชายร้องไห้ เขาก็เลยโมโหออกมาผลักจ้าวอวี้หลัวล้ม ดังนั้นที่เขาโมโหไม่ใช่ใช่เพราะน้องชายร้องไห้ แต่เพราะเขาไม่ได้แสดงละคร
หันตงเซิ่งคิดเข้าใจแล้วก็โมโหกล่าวว่า “หญิงไม่ดี ไม่ยอมให้ข้าเล่นละคร นาง…”
หันตงเซิ่งกล่าวไม่ทันจบ เซี่ยอวิ๋นจิ่นก็มีสีหน้าไม่ดีอย่างที่สุด ตวาดให้เขาหยุด “เจ้าหุบปาก”
นอกห้องโถง ลู่เจียวกำลังก้าวเข้ามา ได้ยินคำพูดหันตงเซิ่ง นางเดินมาหยุดข้างหันตงเซิ่งพร้อมกับก้มลงมองหันตงเซิ่ง
หันตงเซิ่งอายุยังน้อยจริงๆ ถูกนางมองเช่นนี้ก็รู้สึกกลัว ผงะถอยหลังด้วยสัญชาตญาณ
ลู่เจียวถามเขา “ทำไมข้ากลายเป็นหญิงไม่ดีไปแล้วเล่า”
แม้ว่าหันตงเซิ่งอายุน้อย แต่ก็ยังคงดื้อดึง เขาเม้มปากยืนยันกล่าวว่า “เพราะเจ้าล่อลวงท่านพ่อข้า ท่านแม่ข้าบอกว่าเจ้าคือนางปีศาจจิ้งจอก”
หันตงเซิ่งกล่าวจบ สีหน้าเซี่ยอวิ๋นจิ่นพลันดุดัน รอบกายเปล่งรัศมีเย็นเยียบราวกับน้ำค้างแข็ง สายตาเขามองหันตงเซิ่งราวกับกำลังจะปะทุ
ลู่เจียวยื่นแขนมาห้ามเขาไว้ ตนเองถามหันตงเซิ่ง “เจ้ารู้ไหมว่าอะไรเรียกว่าล่อลวง”
หันตงเซิ่งมีสีหน้างุนงงทันที ส่ายหน้าไปมา เขาไม่เข้าใจ แต่เขารู้ว่าหมายถึงเป็นคนไม่ดี
“ไม่ใช่คนดี”
“งั้นข้าถามเจ้า ท่านแม่เจ้าเป็นคนดีไหม”
หันตงเซิ่งได้ฟังคำพูดลู่เจียว รีบพยักหน้า “ท่านแม่ข้าเป็นคนดี นางดีกับพวกเรา ซื้อของอร่อยและของเล่นให้พวกเรา”
คิดถึงว่าท่านแม่ถูกท่านพ่อหย่า วันหน้าเขาก็ไม่มีท่านแม่อีกแล้ว ในใจหันตงเซิ่งเสียใจอย่างมาก ขอบตาเริ่มแดงขึ้นอย่างไม่อาจระงับ
ลู่เจียวมองออกว่าเจ้าเด็กนี่ในใจนั้นเสียใจมาก แต่ทว่ามีมารดาเช่นนี้ก็ถือเสียว่าเขาโชคร้าย
คนเช่นตู้หลันจู แม้วันนี้ไม่โชคร้าย วันหน้าก็ย่อมต้องโชคร้าย
“เจ้าว่านางเป็นคนดี เพราะนางเป็นท่านแม่พวกเจ้า กลับไปถามคนในบ้านตระกูลหันเจ้าดู ว่าพวกเขาพูดถึงท่านแม่เจ้าอย่างไร หากผู้อื่นล้วนว่าท่านแม่เจ้าเป็นคนไม่ดี เจ้ารู้สึกว่าวาจาคนไม่ดีคนหนึ่ง เชื่อถือได้ไหม”
พอลู่เจียวกล่าว หันตงเซิ่งก็โมโห ตะโกนใส่ว่า “ท่านแม่เป็นคนดี นางเป็นคนดี”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นได้ฟังก็เอ่ยน้ำเสียงเย็นเยียบว่า “ซื้อของกินให้เจ้าก็เป็นคนดีหรือ ก็เป็นท่านแม่ที่ดีหรือ ท่านแม่ที่ดีจริงๆ ควรสอนให้เจ้าเป็นเด็กดี วันหน้าเป็นคนมีความสามารถ เจ้าคิดว่าท่านแม่เจ้าสอนเรื่องพวกนี้เจ้าไหม นางเคยสอนเจ้าแล้วหรือยัง”
ครั้งนี้หันตงเซิ่งนิ่งอึ้งไปทันที ท่านแม่เขาเอาแต่ซื้อของกินอร่อยให้พวกเขา จากนั้นก็ให้คนรับใช้พาพวกเขาไปเล่น นางไม่เคยสอนพวกเขา
เซี่ยอวิ๋นจิ่นขี้เกียจจะพูดกับเด็กนี่มากความต่อ กล่าวน้ำเสียงเย็นเยียบว่า “อย่าเอาแต่บอกว่านางเป็นคนดี ต้องเรียนรู้ที่จะคิดเองบ้าง ไม่เป็นไร ไว้กลับบ้านไปก็ไปถามท่านปู่ท่านย่าเจ้าดู ถามคนรับใช้ในบ้านเจ้าดู มีสักกี่คนที่บอกว่าท่านแม่เจ้าเป็นคนดี”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นกล่าวจบก็เรียกหลินตงด้านนอก “พาเจ้าหนูนี่กลับไป”
“ขอรับ”
หลินตงเข้ามาพาหันตงเซิ่งออกไป
ในห้องโถง ลู่เจียวมองเซี่ยอวิ๋นจิ่น “เจ้ากลับมาทำไม”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นยิ้มกล่าวว่า “ข้าเห็นพวกเจ้ากลับมา ก็เลยกลับมาดูว่าวันนี้ไปตระกูลหลูมีคนทำเจ้าลำบากใจหรือไม่”
ลู่เจียวกำลังจะพูดต่อว่าไม่มีอะไร เซี่ยอวิ๋นจิ่นกลับไม่รอนางเอ่ยก็กล่าวว่า “วันหน้าตระกูลหลูมีงานเลี้ยงอะไรอีก เจ้าก็ไม่ต้องไปแล้ว”
ลู่เจียวพอได้ฟังก็รู้ว่าย่อมเป็นเฝิงจือพูดอะไรกับเซี่ยอวิ๋นจิ่น
ลู่เจียวรู้สึกว่าเดี๋ยวตนเองต้องบอกเฝิงจือสักหน่อย อย่าเอาเรื่องของนางมากล่าวกับเซี่ยอวิ๋นจิ่น
เซี่ยอวิ๋นจิ่นเห็นสีหน้าลู่เจียว ก็รู้ในใจนางคิดอะไร ในใจก็อดถอนหายใจไม่ได้ เมื่อไรเขาจึงจะทลายกำแพงในใจลู่เจียวลงได้ ให้นางยอมรับเขาอย่างแท้จริง
ในใจเซี่ยอวิ๋นจิ่นคิดเช่นนี้ แต่สีหน้าไม่ได้แสดงออก ถามลู่เจียวว่า “ข้าบอกเจ้าเรื่องหนึ่ง หวังว่าเจ้าจะไม่ตำหนิข้า”
ลู่เจียวพอได้ฟัง รีบหันไปมองเซี่ยอวิ๋นจิ่น “เรื่องอะไรหรือ”
“ตู้หลันจูถูกงูพิษกัดเรื่องนี้ ข้าเป็นคนวางแผนเอง เพียงแต่ข้าคิดไม่ถึงว่านางจะบุกไปตระกูลหลู กล่าวร้ายเจ้าจนถูกคนกล่าวหาในวันนี้”
ลู่เจียวพอได้ฟัง ก็รู้ว่าตนเองประสบเหตุอย่างไร้เหตุผล ทำไมโชคนางร้ายอย่างนี้ นางควรหาเวลาไปไหว้พระที่วัดสักหน่อยไหม
“เจ้าวางแผนอย่างไร”
แม้ว่าเซี่ยอวิ๋นจิ่นวางแผนนี้ แต่เขาทำเช่นนี้ เพราะเกรงว่าตู้หลันจูจะมาทำร้ายนาง ทำร้ายเจ้าหนูน้อยทั้งสี่อีก
ดังนั้นเรื่องนี้ให้อภัยได้ เรื่องนี้ลู่เจียวไม่โทษเขา
เซี่ยอวิ๋นจิ่นเห็นลู่เจียวไม่ได้โทษเขา ในใจก็แอบโล่งอกกล่าวว่า “ความจริงข้าไม่ได้ทำอะไร ก็แค่ทำเป็นแอบคุยกับหลินตงที่หน้าประตูบ้านพี่สะใภ้ของพี่ชายลูกพี่ลูกน้องตู้หลันจู ว่าตู้หลันจูถูกตระกูลหันหย่า จากนี้ควรทำเช่นไร นางย่อมจะแต่งกับพี่ชายลูกพี่ลูกน้องนาง เช่นนั้นพี่ชายลูกพี่ลูกน้องนางตอนนี้มีภรรยาแล้วจะทำอย่างไร ข้าจงใจบอกว่า พี่ชายตู้หลันจูย่อมต้องหย่าภรรยาตนเอง อย่างไรตระกูลหันมีเงิน พี่ชายนางย่อมต้องหวั่นไหว แต่ตู้หลันจูย่อมไม่ยอมเป็นอนุอย่างแน่นอน”
“เสร็จแล้ว ข้าก็จงใจกระซิบกับหลินตงว่า หากข้าเป็นพี่สะใภ้นาง ย่อมต้องจัดการตู้หลันจู ปล่อยงูพิษกัดตู้หลันจูให้ตายไปเสียเลย”
