ลู่เจียวได้ฟังก็พยายามปรับตัว ปรากฏหลิ่วอันสองแม่ลูกเบิกบานใจมาก ลู่เจียวสังเกตเห็นว่าหลิ่วอันพบเจอเรื่องราวมามากมาย ในใจแอบมีบาดแผลซับซ้อน
เพราะตอนนั้นลู่เจียวไปเยี่ยมนางในคุก ปลอบใจนาง นางจึงมีความรู้สึกพึ่งพาลู่เจียว รับใช้ลู่เจียวแล้วสบายใจ นี่คือสาเหตุที่นางยอมขายตัวเอง
นอกจากมีใจพึ่งพาลู่เจียวแล้ว นางยังหวาดกลัวผู้ชายอย่างเช่นเซี่ยอวิ๋นจิ่นด้วย นางเอาแต่ไปแอบทำงานอยู่แต่เรือนด้านหลัง
ลู่เจียวเห็นนางเช่นนี้ก็ไม่ได้พูดอะไร วันเวลาย่อมค่อยๆ บรรเทาบาดแผลในใจนาง
ณ เรือนบุปผาที่เรือนด้านหลัง ลู่เจียวกำลังกินองุ่นอยู่ หลิ่วอันกับหลิ่วฝูสองแม่ลูกปอกเปลือกองุ่น แงะเม็ดออก กินแล้วสะดวกสบายมาก
ลู่เจียวกินองุ่นไปฟังหลิ่วฝูเล่าเรื่องสนุกในหมู่บ้านพวกนางให้ฟัง หลิ่วอันด้านหลังยังนวดไหล่ให้ลู่เจียว เห็นบุตรสาวสีหน้ายิ้มแย้ม ในใจนางก็เบิกใจอย่างบอกไม่ถูก ลงแรงพอดีๆ ทำให้รู้สึกสบายอย่างบอกไม่ถูก
นอกประตู ลู่กุ้ยเดินเข้ามาเห็นลู่เจียวเช่นนี้ มุมปากก็กระตุกทีหนึ่ง ระยะนี้พี่สาวเขาสบายเกินไปหรือเปล่า
“พี่เจียว คุณหนูหกตระกูลเถียนพาคนเป็นวิชายุทธ์มาสองคน บอกว่าจะมอบให้พี่กับพี่เขย วันหน้ารับหน้าที่คุ้มกันพวกพี่”
ลู่เจียวตกใจจนลืมกินองุ่นต่อ ตระกูลเถียนให้มาก้อนโตจริง
ลู่กุ้ยยังกล่าวว่า “สองคนนั้นเป็นฝาแฝดชายหญิง คุณหนูหกตระกูลเถียนตั้งใจคัดเลือกมาคุ้มกันพี่เจียวกับพี่เขย ทั้งสองคนอายุน่าจะไม่มาก สิบหกได้”
ลู่กุ้ยกล่าวจบ ลู่เจียวถามว่า “พี่เขยเจ้าว่าอย่างไร”
“พี่เขยมีท่าทีรับไว้ เช่นนี้ก็จะได้คุ้มกันพี่เจียวกับเจ้าหนูน้อยทั้งสี่ เพียงแต่ไม่รู้ว่าพี่เจียวคิดอย่างไร”
ลู่เจียวรู้สึกสนใจคนเป็นวิชายุทธ์ทั้งสองที่ตระกูลเถียนมอบให้อย่างมาก รีบลุกขึ้นเดินออกไป “ได้ ข้าไปดูหน่อย”
หลิ่วอันกับหลิ่วฝูเก็บของในเรือนบุปผา
ลู่เจียวพาเฝิงจือไปเรือนด้านหน้าพบคนที่ตระกูลเถียนมอบให้ทั้งสองคน
ทั้งสองคนแม้เป็นฝาแฝด แต่ไม่ค่อยเหมือน ผู้ชายดูแล้วแข็งกร้าวเย็นเยียบ ผู้หญิงกลับอ่อนโยนนุ่มนวล แต่หน้าตาไม่เลวทั้งคู่
คุณหนูหกตระกูลเถียนเห็นลู่เจียวมา ก็รีบเข้ามาดึงมือนางนั่งลงอย่างสนิทสนม กล่าวว่า “เจียวเจียว นี่คือคนที่สำนักคุ้มภัยตระกูลเถียนเราฝึกขึ้นมา ตอนนี้ข้ามอบทั้งสองคนให้พวกเจ้าเป็นอย่างไร”
ลู่เจียวแอบเกรงใจ กล่าวว่า “ทั้งสองคนนี้น่าจะใช้เงินและความทุ่มเทตระกูลเถียนไปไม่น้อยกระมัง”
คุณหนูหกตระกูลเถียนดึงแขนลู่เจียวโยกไปมา กล่าวว่า “เจียวเจียวเจ้าพูดอย่างนี้ดูห่างเหินไปนะ ของมอบให้เจ้าพูดถึงเงินอะไรกัน”
นางกล่าวจบก็ควักสัญญาขายตัวใส่มือลู่เจียว “พวกเขาสองคนเป็นฝาแฝด คนหนึ่งชื่อหร่วนไค อีกคนชื่อหร่วนจู๋ นี่คือสัญญาของพวกเขาทั้งสองคน วันหน้าพวกเขาทั้งสองคนก็คือคนรับใช้บ้านพวกเจ้าแล้ว”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นบนเตียงเห็นคุณหนูหกตระกูลเถียนคว้ามือลู่เจียวแสดงท่าทางสนิทสนมเป็นพิเศษ ก็รู้สึกขัดตามาก ในใจแอบรู้สึกอัดอั้นอยู่บ้าง
ทำไมแต่ละคนถึงได้แล่นมาแย่งคนของเขา ผู้ชายแย่งก็แล้วไป ผู้หญิงก็ยังจะมาแย่งอีก ไม่จบไม่สิ้น
แววตาเซี่ยอวิ๋นจิ่นเย็นชา มองคุณหนูหกตระกูลเถียน น่าเสียดายคุณหนูหกตระกูลเถียนไม่ได้มองมาแม้แต่น้อย นางเอาแต่จ้องมองลู่เจียว กล่าวชมว่า “เจียวเจียว หลายวันนี้ทำไมข้ารู้สึกว่าเจ้าสวยขึ้นอีกแล้ว”
คุณหนูหกตระกูลเถียนเพิ่งกล่าวจบ นอกประตู เจ้าหนูน้อยทั้งสี่ก็รับคำเข้ามา
“ท่านแม่ข้าเป็นเทพธิดา ย่อมต้องสวย วันหน้าก็จะยิ่งสวยขึ้นๆ”
ในบรรดาเจ้าหนูน้อยทั้งสี่ ซื่อเป่าพูดจาน่าฟังเก่งขึ้นเรื่อยๆ ไม่ได้มีท่าทางอ่อนแอเหมือนตอนนั้นแล้ว ปากเล็กๆ พูดไม่หยุด
คุณหนูหกตระกูลเถียนชอบเจ้าหนูน้อยทั้งสี่เป็นพิเศษ พอเห็นพวกเขาเข้ามาก็แหย่พวกเขา
“พวกเจ้าว่าน้าเถียนสวยไหม หรือท่านแม่เจ้าสวย”
เอ้อร์เป่ากล่าวอย่างไม่เกรงใจว่า “ท่านน้าย่อมไม่ได้สวยเหมือนท่านแม่ข้า ท่านดูท่านสิผิวดำขนาดนั้น ท่านแม่ข้าขาวขนาดไหน ราวกับแป้งสาลีขาวเลย”
เขากล่าวจบ คุณหนูหกตระกูลเถียนก็หัวเราะขำขึ้นทันที ตบโต๊ะกล่าวว่า “ใช่ ใช่ ท่านแม่เจ้าขาวราวกับแป้งสาลีขาว”
ซานเป่าถลึงตาใส่เอ้อร์เป่ากล่าวว่า “อย่าเอาแต่พูดว่าแม่ขาวเหมือนแป้งสาลีขาว นั่นไม่น่าฟัง เจ้าต้องบอกว่าท่านแม่ขาวราวกับน้ำนมแพะ”
ต้าเป่าเห็นด้วยกับซานเป่า ทำตัวเหมือนผู้ใหญ่ตัวน้อย กล่าวว่า “ซานเป่าพูดได้ถูกต้อง”
เอ้อร์เป่าแอบยู่ปากกล่าวเบาๆ ว่า “แป้งสาลีขาวดีจะตาย ทั้งแพงทั้งอร่อย ข้ารู้สึกว่าวาจานี้น่าฟังมาก”
แต่เห็นคนทั้งห้องพากันมองเขา เขาก็รีบกล่าวว่า “ข้ารู้แล้ว ท่านแม่ข้าขาวราวกับน้ำนมแพะ ทั้งสวยทั้งอร่อย อย่างนี้ได้แล้วไหม”
ลู่เจียวไร้วาจาจะกล่าว เหล่มองเขาก่อนจะมองไปยังคุณหนูหกตระกูลเถียนพร้อมกล่าวขึ้นอย่างรู้สึกเขินว่า “เจ้าหนูน้อยบ้านข้าทำขายหน้าฮวนฮวนแล้ว”
คุณหนูหกตระกูลเถียนเป็นพวกชอบเด็กน่ารัก นางชอบเด็กน้อยหน้าตาน่ารักน่าเอ็นดู ทุกครั้งที่มาตระกูลเซี่ย นางต้องมาหยอกล้อเจ้าหนูน้อยทั้งสี่ แทบจะเอาใส่กระเป๋ากลับไป
“พวกเจ้าจะไปเที่ยวบ้านน้าเถียนเมื่อไร”
เจ้าหนูน้อยทั้งสี่รีบส่ายหน้ากล่าวว่า “ตอนนี้ไม่ได้ ”
ท่านแม่บอกกับพวกเขาว่า ตอนนี้พวกเขาออกไปข้างนอกไม่ได้ ข้างนอกมีคนเลวจับตามองบ้านพวกเขาอยู่ ดังนั้นพวกเขาออกไปเล่นข้างนอกไม่ได้
ไม่เพียงแต่พวกเขาไปไม่ได้ ก่อนหน้านี้คนที่มาเรียนบ้านพวกเขาอย่างพวกหันตงเซิ่ง ระยะนี้ก็มาไม่ได้ ท่านแม่ว่าเพื่อป้องกันมีคนทำร้ายพวกเขา ดังนั้นให้แต่ละครอบครัวยังไม่ต้องส่งพวกเขามาเรียน การเรียนสองสามวันนี้มีแต่พวกเขาเรียนกันเองแล้ว
เจ้าหนูน้อยทั้งสี่กล่าวกับคุณหนูหกตระกูลเถียนจบก็วิ่งไปข้างเตียงเซี่ยอวิ๋นจิ่น ดูแลท่านพ่อตนเอง อย่างห่วงใย
เจ้าหนูน้อยทั้งสี่วิ่งไปข้างเตียง เห็นท่านพ่อตนสีหน้าไม่ดีนัก ต้าเป่าเอ่ยขึ้นอย่างรู้สึกเป็นห่วงว่า “ท่านพ่อ เจ็บแผลอีกแล้วหรือ”
เอ้อร์เป่ารีบหันไปเรียกลู่เจียว “ท่านแม่ ท่านพ่อเจ็บแผลอีกแล้ว”
ลู่เจียวได้ฟังต้าเป่ากับเอ้อร์เป่าก็หันไปมองเซี่ยอวิ๋นจิ่นทันทีพลางถามว่า “เจ้าเจ็บแผลอีกแล้วหรือ”
บาดแผลเซี่ยอวิ๋นจิ่นแค่ดูแล้วน่าตกใจ แต่ความจริงใส่ยาก็ประสานกันแล้ว ตามหลักไม่ควรจะเจ็บอีกถึงจะถูก แต่สีหน้าเขาดูไม่ดีอยู่บ้างจริงๆ ดังนั้นลู่เจียวยืนขึ้นคิดจะเข้าไปดูบาดแผลเขา
เซี่ยอวิ๋นจิ่นรีบกล่าวว่า “เปล่า แค่คิดถึงเรื่องที่ว่าการอำเภอพวกนั้นก็อารมณ์ไม่ค่อยดีเท่าไร”
เขาจะทำอย่างไรได้ หรือว่าจะบอกกับลู่เจียวว่า เห็นเจ้าสนิทสนมกับคุณหนูหกตระกูลเถียน ข้าหึงหวงหรือ
ลู่เจียวได้ฟังเซี่ยอวิ๋นจิ่นก็ไม่ได้นึกสงสัย นางมองเซี่ยอวิ๋นจิ่นถามว่า “เช่นนั้นสองคนนี้?”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นมองหร่วนไคกับหร่วนจู๋สองคนแล้วก็กล่าวว่า “รับไว้แล้วกัน”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นกล่าวจบ ลู่เจียวก็พยักหน้าเล็กน้อย หันหน้าไปกล่าวขอบคุณเถียนฮวน “ฮวนฮวน ครั้งนี้ช่วยพวกเรามากเลย ขอบคุณเจ้าแล้ว”
เถียนฮวนได้ฟังคำพูดลู่เจียว ยิ้มกล่าวว่า “ขอบคุณอะไรกัน ระหว่างพวกเราวันหน้าไม่จำเป็นต้องกล่าวขอบคุณ”
นางกล่าวจบหันไปมองหร่วนไคกับหร่วนจู๋สองคนในห้อง “จำไว้ วันหน้าพวกเขาก็คือเจ้านายพวกเจ้า พวกเจ้าสองคนไม่เกี่ยวข้องกับตระกูลเถียนเราอีกแล้ว พวกเจ้าคุ้มกันพวกเขาทั้งสองคนให้ดี ก็นับว่าได้ตอบแทนคุณตระกูลเถียนเราแล้ว”
