เจ้าหน้าที่หวังกล่าวจบ ลู่เจียวรีบชมเขา กล่าวว่า “เจ้าหน้าที่พิสูจน์ศพหวัง ท่านร้ายกาจมาก แค่พิสูจน์ศพก็รู้ความจริงหมด ดูท่าเจ้าหน้าที่พิสูจน์ศพซ่งอำเภอชิงเหอเราสู้ท่านไม่ได้ ท่านมีความสามารถและประสบการณ์มากจริงๆ ท่านช่างร้ายกาจ”
เจ้าหน้าที่พิสูจน์ศพหวังถูกลู่เจียวชมจนตัวแทบลอย ตื่นเต้นหนวดกระดิกจนยากจะระงับอารมณ์
“ข้าพิสูจน์ศพมาหลายปี เขาจะสู้ข้าได้อย่างไร”
“ใช่ ใช่”
มือปราบจ้าวรีบเดินเข้ามา มองเจ้าหน้าที่พิสูจน์ศพหวังกล่าวว่า “เจ้าหน้าที่พิสูจน์ศพหวัง ท่านลงชื่อในเอกสารพิสูจน์ศพได้ไหม”
เจ้าหน้าที่พิสูจน์ศพหวังรีบรับคำอย่างไม่ลังเลแม้แต่น้อยว่า “ได้สิ ไม่ใช่หญิงผู้นั้นฆ่า ทำไมต้องให้นางแบกรับความผิดนี้ นี่ไม่ใช่ให้ร้ายนางหรือ ข้าได้ยินว่าหญิงผู้นั้นเคยถูกเจ้าคนไม่ใช่คนนี่ทำร้าย หญิงที่น่าสงสารแท้ จะให้นางมารับผิดแทนคนร้ายได้อย่างไร”
เจ้าหน้าที่พิสูจน์ศพหวังลงนามในเอกสารพิสูจน์ศพทันที ลู่เจียวเห็นแล้วก็โล่งอก ออกจากห้องเก็บศพมาพร้อมกับเจ้าหน้าที่พิสูจน์ศพหวัง
มือปราบจ้าวไปส่งลู่เจียวกลับบ้านตระกูลเซี่ยก่อน จากนั้นก็ไปส่งเจ้าหน้าที่พิสูจน์ศพหวังกลับอำเภอข้างๆ
ตอนบ่าย ที่ว่าการอำเภอก็ปล่อยตัวหลิ่วไหลตี้ คนในอำเภอไม่น้อยพอรู้ว่าคดีนี้ตัดสินใหม่แล้ว ที่แท้ไม่ใช่ภรรยาฆ่า แต่คนฆ่าเป็นคนอื่น คนร้ายคิดใส่ความภรรยาเขา หากไม่ใช่มือปราบจ้าวไปเชิญเจ้าหน้าที่พิสูจน์ศพจากอำเภอข้างๆ มาพิสูจน์ซ้ำ เกรงว่าคงได้ให้ร้ายคนตายเปล่าไปอีกคน
คนในอำเภอไม่น้อยกล่าวว่ามือปราบจ้าวเป็นคนจริง เกลียดคนชั่วราวกับเป็นศัตรูตนเอง
เรื่องครั้งนี้ทำให้มือปราบจ้าวได้รับความรู้สึกดีๆ จากชาวบ้าน และได้รับความเคารพจากคนไม่น้อย
ทางตระกูลเซี่ย ลู่เจียวกำลังสอนเด็กๆ นับเลขที่สอนก่อนหน้านี้ศูนย์ถึงสิบ ตอนนี้นับเลขที่มากกว่าสิบ
เพราะเด็กมาก ดังนั้นแฝดสี่จึงเกิดความรู้สึกแข่งขัน แต่ละคนตั้งใจเรียนกันอย่างมาก แม้แต่หันตงเซิ่งเองก็เริ่มตั้งใจเรียน
ลู่กุ้ยนอกห้องเข้ามาตามลู่เจียว “พี่เจียว หลิ่วเหนียงจื่อมาคารวะพี่”
ลู่เจียวพอได้ฟังก็รู้ว่าเป็นหลิ่วไหลตี้ ดูท่านางได้รับการปล่อยตัวแล้ว เป็นเรื่องน่ายินดียิ่ง
ลู่เจียวบอกทั้งห้องเรียนว่าวันนี้เรียนถึงตรงนี้ ให้พวกลูกทั้งสี่ออกไปเล่นครู่หนี่ง จากนั้นก็จะให้อาจารย์พานมาสอนวิชาดนตรี
ลู่เจียวเดินออกไป ก็สั่งให้ลู่กุ้ยเชิญหลิ่วเหนียงจื่อเข้ามา
หลิ่วไหลตี้เข้ามาก็คุกเข่าขอบคุณลู่เจียว แม้ว่านางอ่อนแอขี้ขลาด แต่ก็รู้ว่าครั้งนี้นางออกจากคุกที่ว่าการอำเภอชิงเหอมาได้ก็เพราะลู่เจียวช่วยนาง ไม่เช่นนั้น นางคงไม่มีทางรอดออกมาแล้ว
“ขอบคุณลู่เหนียงจื่อที่ช่วยชีวิต”
ลู่เจียวเดินไปประคองนางขึ้นมา “อย่าได้เกรงใจเช่นนี้ มา นั่งลงก่อน”
นางกล่าวจบก็ถามหลิ่วไหลตี้อย่างห่วงใย “วันหน้าเจ้าจะทำเช่นไรต่อ กลับตระกูลหลัวไปดูแลลูก?”
พอลู่เจียวกล่าว หลิ่วไหลตี้ก็พลันลงคุกเข่าลงร้องไห้เสียงดังขึ้นทันที
ลู่เจียวยื่นมือไปดึงนาง นางกลับไม่ลุก นางร้องไห้กล่าวกับลู่เจียวว่า “ลู่เหนียงจื่อ ท่านรับข้าไว้ได้ไหม ข้ายอมเป็นวัวเป็นม้า ข้าไม่อยากกลับตระกูลหลัว”
หลัวซินซื่อคือความหวังของตระกูลหลัว ครอบครัวตระกูลหลัวยอมประหยัดกินประหยัดใช้เพื่อให้เขาได้เรียนหนังสือ แม้ว่าเป็นแค่ซิ่วไฉ แต่ก็สร้างเกียรติให้ตระกูลหลัวแล้ว ตอนนี้หลัวซินซื่อตายไป คนตระกูลหลัวย่อมโทษนาง
นางกลับตระกูลหลัวไปคงไม่รอดแน่ แต่ให้นางไปหางานทำข้างนอก นางก็กลัว ตอนนี้นางรู้สึกกลัวยามต้องเผชิญกับผู้อื่นจริงๆ โดยเฉพาะผู้ชาย
ตอนนี้ต่อหน้าลู่เจียวคนเดียวที่นางจะไม่รู้สึกหวาดกลัว ดังนั้นนางอยากอยู่ทำงานกับลู่เจียว
ลู่เจียวอึ้งไปครู่หนึ่ง คิดไม่ถึงว่าหลิ่วไหลตี้คิดติดตามนาง
“ไหลตี้ เจ้าลุกก่อน ข้าช่วยเจ้าคิดหาทางหางานทำให้ดีไหม”
นางให้หลิ่วไหลตี้ไปทำงานเป็นเพื่อนสวีเหนียงจื่อ วันหน้าจะได้ดูแลร้านด้วยกัน
แต่หลิ่วไหลตี้ไม่ยอมลุก นางไม่อยากออกไปทำงานข้างนอก เพราะแค่ก้าวออกไปก็รู้สึกหวาดกลัว นางอยากหลบซ่อนตัวในมุมหนึ่ง ทำงานเล็กๆ น้อยๆ ที่ไม่สะดุดตาผู้คน
หลิ่วไหลตี้ไม่ลุกขึ้น ร้องไห้ขอร้องลู่เจียวว่า “ลู่เหนียงจื่อ ท่านซื้อข้าไว้เถอะนะ ข้ายอมเป็นบ่าวรับใช้ท่าน ขอแค่ท่านรับข้าไว้ ท่านให้ทางดำรงชีวิตข้าเถอะนะ”
ลู่เจียวไม่รู้ว่าควรพูดอะไรดี นางกล่าวว่า “เจ้าลุกขึ้นมาพูดกันก่อน”
“ข้าไม่ลุก ท่านรับปากรับข้าไว้ด้วย ข้าไม่ต้องการเงินขายตัว ขอร้องแค่ท่านช่วยข้าไปตระกูลหลัวขอบุตรสาวข้าออกมาด้วย พวกเราสองแม่ลูกวันหน้าก็จะอยู่รับใช้ข้างกายท่าน”
บุตรสาวนางอยู่ตระกูลหลัวก็มีชีวิตไม่ดีนัก ก่อนหน้านี้ที่นางได้มาตระกูลเซี่ยก็ได้เห็นแล้ว รู้ดีว่าบรรดาคนรับใช้ในบ้านตระกูลเซี่ยล้วนมีความสุข ดังนั้นนางคิดจะพาเสี่ยวยามาทำงานข้างกายลู่เจียว แม้เป็นคนรับใช้นางก็ไม่สนใจ
ลู่เจียวไม่เคยเจอเรื่องเช่นนี้มาก่อน นางคิดมาตลอดว่าการขายตัวเป็นทาสล้วนเพราะคนเราเดินจนแต้มไร้หนทาง นางไม่เคยเห็นคนยอมขายตัวเองเช่นนี้
เฝิงจือพอเข้าใจ แม้ว่าเป็นทาสเป็นบ่าว แต่ในความเป็นจริงหากได้เจอเจ้านายที่ดี ชีวิตแม้ไม่ดีเท่าไร แต่ก็ดีกว่าออกไปเผชิญโลกภายนอก ผู้หญิงเลี้ยงชีพตนเองอยู่โลกภายนอกลำบากมากจริงๆ ไม่กล่าวถึงว่าผู้หญิงยังต้องถูกผู้ชายมารังควาน และแม้ว่ามีเงินก็ยังถูกคนเลวพวกนั้นจับจ้อง
ในห้องโถง หลิ่วไหลตี้ยังคงขอร้อง
“เหนียงจื่อ ท่านโปรดรับข้าไว้ด้วย ให้ทางรอดแก่พวกเราแม่ลูกด้วยเถอะนะ”
ลู่เจียวไม่ทันได้พูดอะไร นอกประตูเซี่ยอวิ๋นจิ่นก็พาหลินตงเดินเข้ามา พอเข้ามาก็เห็นภาพนี้ เขากล่าวขึ้นอย่างไม่ค่อยพอใจ “นี่มันเรื่องอะไรกัน”
ลู่เจียวชี้ไปที่หลิ่วไหลตี้กล่าวว่า “นางจะขายตัวมาอยู่รับใช้ข้า ข้ารู้สึกว่าไม่ค่อยดีกระมัง”
เซี่ยอวิ๋นจิ่นก็พอจะเข้าใจหลิ่วไหลตี้ และรู้สึกว่าหญิงผู้นี้ฉลาดที่รู้ว่าควรจะต้องมาขอติดตามลู่เจียว
แม้ว่าหลิ่วไหลตี้ได้รับการปล่อยตัว แต่เส้นทางของนางวันหน้ายากจะเดินต่อ กลับตระกูลหลัว ตระกูลหลัวย่อมทรมานนาง ออกไปหาเลี้ยงชีพเอง ผู้อื่นรู้นางเคยมีความคิดฆ่าสามี แม้รู้ว่านางไม่ได้ทำ แต่ปากต่อปากย่อมต้องมีคนหยิบยกเรื่องนี้มาทำให้นางลำบากใจ
ดังนั้นนางหากอยู่รับใช้ข้างกายลู่เจียวได้ ก็ถือเป็นทางออกทางหนึ่งของนาง
เซี่ยอวิ๋นจิ่นมองลู่เจียวกล่าวว่า “หากเจ้ารู้สึกว่านางเป็นคนรับใช้ได้ ก็ซื้อไว้เถอะ หากนางใช้ไม่ได้ ก็ส่งนางกลับ ไม่จำเป็นต้องลำบากใจอะไร”
ลู่เจียวมองเซี่ยอวิ๋นจิ่น ง่ายอย่างนี้เลยหรือ
หลิ่วไหลตี้กลัวลู่เจียวไม่เอานาง ยื่นมือไปดึงกระโปรงลู่เจียวไว้พลางร้องไห้สาบานว่า “เหนียงจื่อ ข้ารับรองว่าวันหน้าจะซื่อสัตย์ ไม่ทำผิดต่อนาย ตั้งใจทำงานให้เหนียงจื่อ เหนียงจื่อไม่ต้องให้เงินพวกเราสองแม่ลูก ให้ข้าวพวกเรากินก็พอ พวกเราไม่มีอะไรเรียกร้อง”
ลู่เจียวเห็นนางอยากอยู่ต่อจริงๆ แล้วก็คิดว่าหากนางออกไปอยู่ข้างนอก ก็คงไม่อาจดำรงชีพได้จริงๆ จึงรับปาก “ได้ ข้ารับปากเจ้า เจ้าลุกขึ้นก่อน”
หลิ่วไหลตี้ตื่นเต้นดีใจ มองลู่เจียวกล่าวว่า “เหนียงจื่อรับปากข้าแล้ว”
ลู่เจียวพยักหน้ากล่าวกับนางว่า “เจ้าจะอยู่ก็ได้ แต่ต้องลงนามในสัญญาขายตัว ข้ารับปากว่ารอให้เจ้าคิดอยากออกไปใช้ชีวิตข้างนอก ข้าก็จะไปที่ว่าการอำเภอยกเลิกสัญญาขายตัวของพวกเจ้าสองแม่ลูก คืนอิสระให้พวกเจ้าสองแม่ลูก วันหน้าหากบุตรสาวเจ้าแต่งงาน ข้าก็จะมอบสินออกเรือนให้นางด้วย”
