“ฮ่าๆ เจ้านี่ไม่รู้อะไรเสียแล้ว หญิงคณิกาในหอนางโลมที่ผ่านผู้คนมามากมายเช่นนั้น ไหนเลยจะเทียบได้กับหญิงงามบริสุทธิ์เช่นนี้ได้” ใต้เท้าหวังตอบพลางหัวเราะ
“ใต้เท้ากล่าวได้ถูกต้องแล้วขอรับ” คนผู้นั้นหัวเราะตามออกมา ทว่าแอบก่นด่าอยู่ในใจ ที่แท้ก็คนวิปลาส ว่ากันว่าใต้เท้าแซ่หวังผู้นี้จะไม่แตะต้องหญิงสาวที่ไม่บริสุทธิ์ เพียงไม่บริสุทธิ์แล้ว ต่อให้งดงามเพียงใดก็รู้สึกรังเกียจ แต่ว่าไหนเลยจะมีหญิงสาวมากมายให้เขาย่ำยีได้มากมายขนาดนั้น ดังนั้นจึงมีการบังคับขืนใจหญิงสาวมามากมาย โดยเฉพาะบ่าวรับใช้ในจวนยิ่งไม่ต้องพูดถึง ในจวนคงหาบ่าวรับใช้ที่บริสุทธิ์ไม่ได้แล้ว
หวังเฉิงเอินผู้นี้ก็ไม่ใช่คนโง่ แน่นอนรู้ว่าบางอย่างมากเกินไปก็ไม่ใช่เรื่องดี ในพื้นที่ของตนนั้นยังซ่อนเร้นได้บ้าง แต่เมื่อไปที่อื่นกลับปลดปล่อยเต็มที่ ไม่รู้ว่ามีเด็กสาวโชคร้ายมากมายขนาดไหนแล้ว อีกทั้งเขายังเป็นน้องชายแท้ๆ ของชายารองรัชทายาทองค์ปัจจุบันอีกด้วย อาศัยความสัมพันธ์นี้จึงมีผู้คนมากมายต่างนำเด็กสาวมาส่งให้เขาถึงตรงหน้า
“ข้าน้อยไม่รบกวนเวลาใต้เท้าแล้ว หวังว่าใต้เท้าจะอยู่เมืองตานหยางสุขสบายราวกับอยู่เรือนของท่านเอง”
หวังเฉิงเอินเอ่ยอย่างพอใจ “ดี ข้าจะช่วยกล่าวชื่นชมพวกเจ้าต่อหน้ารัชทายาท”
“ขอบคุณใต้เท้า ข้าน้อยต้องลาไปก่อนแล้ว” คนผู้นั้นถอยออกไป ในห้องจึงเหลือเพียงหวังเฉิงเอินและเด็กสาวบอบบางผู้นั้น
“หึหึ…สาวน้อย เจ้าปรนนิบัติข้าให้ดีเถิด เจ้าจะมีความรุ่งโรจน์มั่งคั่งอย่างไม่รู้จบรู้สิ้น” รอยยิ้มร้ายไม่น่ามองของหวังเฉิงเอินปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา เด็กสาวตัวสั่นระริกด้วยความหวาดกลัวอยู่ในอ้อมกอดของเขา ทว่าไม่กล้าขัดขืน หากนางไม่ยินยอม บิดามารดาและน้องชายของนางคงไม่อาจมีชีวิตอยู่ได้อีกเป็นแน่ แต่ว่า…แต่ว่านางกลัว ใคร…ใครก็ได้มาช่วยข้าด้วย…
“ไม่…ไม่เอา…ฮือ…” เด็กสาวอายุเพียงสิบสองสิบสาม ในที่สุดก็ทนไม่ไหวร้องไห้ออกมา ทว่าเมื่อนางยิ่งร้องชายผู้นั้นยิ่งตื่นเต้น ฉีกทึ้งเสื้อผ้าบนร่างของเด็กสาว “เด็กน้อย ร้องไห้เถิด…ให้ข้าได้เห็นเจ้าร้องไห้ ฮ่าๆ…”
“ฮือ…ท่านพ่อ…ช่วยข้าด้วย…”
“ฮ่าๆ” เสียงฉีกทึ้งเสื้อตัวบางดังขึ้น เผยให้เห็นชั้นในตัวเล็กของเด็กสาว ดวงตาของหวังเฉิงเอินวาววับขึ้น “งดงามมาก…เด็กน้อยอย่ากลัวไปเลย ใต้เท้าจะถนอมเจ้า…”
“ฮือๆ…”
เสียงเย้ยหยันดังขึ้น ชายผู้นั้นที่กำลังกดทับเด็กสาวด้วยท่าทางตื่นเต้นเบิกตากว้างขึ้นมาทันใด ดวงตาจ้องเขม็งไปยังเด็กสาวตรงหน้า จากนั้นล้มลงภายใต้สายตาหวาดกลัวของเด็กสาว
เด็กสาวตกตะลึง สังเกตเห็นบางอย่างไหลออกมาจากร่างของชายผู้นั้นมาเปรอะเปื้อนเสื้อผ้าของตน ยื่นมือออกไปสัมผัสเบาๆ สิ่งที่ปรากฏสู่สายตาก็คือมือน้อยที่เต็มไปด้วยเลือด
“กรี๊ด…” ยังไม่ทันได้ส่งเสียงดัง เงาสีดำก็ปรากฏขึ้นตรงหน้า จากนั้นเด็กสาวจึงสลบไปทันใด
หนานกงมั่วยื่นมือไปรับและวางนางลงเบาๆ เหลือบมองชายที่นอนตายอยู่บนพื้น แววตาปรากฏร่องรอยของความรังเกียจฉายเข้ามา ชายมักมากเช่นนี้ มีค่าเพียงสามพันตำลึงเท่านั้นเอง ทำเรื่องชั่วร้ายมากมาย ยังกล้าวิ่งแจ้นมาหาความสุขที่เมืองตานหยางอีก คิดว่าตอนนี้เมืองตานหยางกำลังเข้มงวดแล้วไม่มีใครกล้าแตะต้องเขาอย่างนั้นหรือ ช่างไม่รู้อะไรเสีย มีคำกล่าวเอาไว้ว่า ความมืดใต้ตะเกียง ที่ที่ปลอดภัยที่สุดคือที่ที่อันตรายที่สุด
หันกลับไปมองเด็กสาวที่สลบอยู่บนโต๊ะ แววตาของหนานกงมั่วมีแววความสงสารพาดผ่านไปเพียงครู่และกลับมาเรียบนิ่งในทันใด หวังว่าเจ้าจะโชคดีได้มีชีวิตต่อไป
ชั่วพริบตา ร่างบางในชุดดำนั้นพุ่งออกไปและหายลับไปทางศาลาเล็กในทันใด
ไม่นานห้องทั้งห้องก็คละคลุ้งไปด้วยกลิ่นเลือด ไม่รู้ผ่านไปนานเพียงใด ร่างสูงในชุดสีดำก็เดินเข้ามา ทว่ากลับต้องตกตะลึงกับภาพตรงหน้า มองร่างที่นอนตายอยู่บนพื้น ดวงตาสีม่วงฉายแววรังเกียจ มากกว่านั้นคือการครุ่นคิด
มาช้าไปหนึ่งก้าว เมืองตานหยางยังมีใครต้องการสังหารหวังเฉิงเอินอีกงั้นหรือ
คนชุดดำผู้นั้นเดินวนไปมาอยู่ในห้อง ไม่นานก็สังเกตเห็นรูเล็กๆ ที่ไม่สะดุดตาอยู่มุมหนึ่งของหน้าต่าง หันกลับไปมองร่างของหวังเฉิงเอินที่ท่วมไปด้วยเลือด คาดเดาการลอบสังหารหวังเฉิงเอินอยู่ในใจ ไม่ว่าจะเป็นใครที่ลงมือ นับว่าช่วยเขาได้มาก คนผู้นี้ลงมือรวดเร็วไร้ร่องรอย คาดว่าคงเป็นผู้มีวรยุทธ์สูงส่งเป็นแน่
ไม่อยู่ต่ออีกนานเกินไป คนชุดดำจึงพาเด็กสาวด้านข้างที่ยังมีชีวิตอยู่นั้นพุ่งออกไปอย่างรวดเร็ว จากนั้นไม่นาน ห้องที่สว่างไสวกลับมอดไหม้อยู่ในกองเพลิง ไม่ถึงชั่วยามเรือนทั้งเรือนก็ถูกล้อมรอบไปด้วยเปลวเพลิง ผู้ที่อยากเข้าไปช่วยได้แต่ล่าถอยออกมา มองเปลวเพลิงที่กำลังเผาไหม้อย่างจนปัญญา
คนที่เจ็บใจที่สุดคงเป็นเจ้าของเรือนนั้น ไม่ง่ายเลยกว่าจะมีโอกาสได้ประจบต่อรัชทายาท ใครจะรู้…กลับกลายเป็นการส่งน้องชายของชายารองรัชทายาทสู่ความตายไปเสียแล้ว จริงๆ เลย…
คนชุดดำที่พาเด็กสาวออกมาพาเข้าไปในบ้านที่ไม่สะดุดตา เมื่อเดินเข้าไปก็มีคนออกมาต้อนรับ เอ่ยถามอย่างร้อนใจ “จวินมั่ว สำเร็จแล้วหรือ”
คนชุดดำวางเด็กสาวลงบนเก้าอี้ด้านข้าง ยกมือขึ้นดึงผ้าที่ปิดบังใบหน้าออก เผยให้เห็นใบหน้าหล่อเหลาทว่าเย็นชา ดวงตาสีม่วงสวยราวกับอัญมณีมองไปยังชายตรงหน้า ชายหนุ่มรีบยิ้มออกมาแล้วเอ่ย “ข้าถามผิดไปแล้ว คุณชายชิงลงมือเองจะไม่สำเร็จได้เยี่ยงไร” ชายชุดดำเลิกคิ้ว “หวังเฉิงเอินตายแล้ว เพียงแต่…ไม่ใช่ฝีมือข้า”
“เอ๋” ชายหนุ่มขมวดคิ้วตกใจ “ไม่ใช่เจ้า เมืองตานหยางแห่งนี้ยังมีใครอยากสังหารเขาอีกหรือ” กลอกตาไปมาอยู่สองรอบ ชายหนุ่มยกมือขึ้นมาเคาะศีรษะของตน “ก็จริง เจ้าเด็กนั่นท้าทายอำนาจหลายคนแล้ว มีคนอยากฆ่าเขาก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอันใด ฮ่าๆ …”
“รอบเมืองฉูโจวยังมีนักฆ่าฝีมือดีเช่นนี้ด้วยหรือ” หลังจากนั่งลงแล้ว ชายชุดดำ…ผู้สืบทอดจวิ้นอ๋องแห่งจิ้งเจียงเว่ยจวินมั่วเอ่ยถามขึ้น
ชายหนุ่มอีกคนนั่งลงด้านข้าง หมุนพัดในมือเล่น เอ่ยขึ้นบ้าง “ฝีมือดีงั้นหรือ ตานหยางเป็นเมืองของกษัตริย์ หากบอกว่าที่อื่นนั้นมีมือสังหารฝีมือดี ที่แห่งนี้ก็ไม่มีอย่างแน่นอน เพียงแต่…หากเจ้าไม่เอ่ยขึ้นข้าก็คงไม่ใส่ใจ ตลอดสองปีมานี้ที่ฉูโจวนั้นมีคนแย่งงานเราหลายคราแล้ว” เว่ยจวินมั่วมองเขาด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง ชายหนุ่มยิ้มแห้ง “ฮ่าๆ เรื่องนี้…มีเพียงสามครั้งเอง ข้าเลยไม่ได้ใส่ใจ” เมื่อคิดว่าพี่ใหญ่แห่งสำนักมือสังหารอย่างเขา ต้องมาสนใจงานเล็กๆ เช่นนี้หรือ อีกอย่างนักฆ่าก็ไม่ได้มีเพียงพวกเขา ถูกแย่งไปบ้างก็นับว่าเป็นเรื่องปกติ…มิใช่หรือ
“ผู้สังหารหวังเฉิงเอินฝีมือร้ายกาจนัก” เว่ยจวินมั่วเอ่ยเสียงเรียบ “นี่เป็นเพียงคนเดียวที่อยู่ในเหตุการณ์ แต่ว่า…ข้าเดาว่านางคงมองไม่เห็นคนเป็นแน่”
“เจ้าหมายความว่า…อีกฝ่ายสังหารหวังเฉิงเอินโดยไม่ปรากฏตัวอย่างนั้นหรือ” รอยยิ้มบนใบหน้าของชายหนุ่มจางลง เอ่ยถามด้วยท่าทางจริงจัง
เมื่อพยักหน้าตอบแล้วก็โยนบางอย่างไปตรงหน้าอีกฝ่าย ชายหนุ่มรับมาถือไว้ในมือ เข็มเรียวเล็กราวกับขนวัว และยังเป็นเพียงเข็มปักผ้าธรรมดาเพียงเท่านั้น
