หญิงสาวในชุดสีม่วงส่ายหน้า “คณิกาอย่างข้า หากไปจากที่นี่แล้ว…จะไปอยู่แห่งใดได้ ยิ่งไปกว่านั้น…ข้าต้องรอหร่วนหลังกลับมา”
เจ้าหนุ่มนั่นจะกลับมาหรือ หนานกงมั่วกลืนวาจานั้นกลับลงไป เอ่ยเสียงเข้ม “ครั้งก่อนข้าเคยบอกกับเจ้าแล้ว ช่วงนี้เจ้าไม่ต้องรับแขก เจ้าคิดว่าวาจาของข้าเป็นเพียงสายลมหรอกหรือ” หญิงในอาภรณ์ม่วงสีหน้าขมขื่น “มั่วเอ๋อร์ เจ้าคิดว่าที่นี่คือที่ใดกัน พวกเราไม่ใช่คนเก็บกวาดในหอนางโลมหรอกนะ สิ่งที่ทำก็คือค้าขายเรือนร่าง เจ้าดูถูกข้าหรือ”
หนานกงมั่วจ้องนางเขม็ง “ถูกแล้ว ข้าดูถูกเจ้า”
หญิงในอาภรณ์ม่วงใบหน้าซีดขาว ดึงมือตัวเองกลับคืน หนานกงมั่วเอ่ย “ข้ามิได้ดูถูกเจ้าที่ขายเรือนร่าง ไม่ว่าผู้ใดต่างมีอิสระในชีวิต แต่เพราะว่าเจ้าขายเรือนร่างเพื่อเลี้ยงชายที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาจะกลับมาหรือไม่ เยียนเอ๋อร์ คนที่ไม่รักกระทั่งตนเอง…เจ้าเชื่อได้อย่างไรว่าชายคนนั้นจะรักเจ้าด้วยใจจริง”
หญิงสาวในอาภรณ์สีม่วงกัดเม้มริมฝีปากตนเองเบาๆ เอ่ยตอบอย่างไร้หนทาง “หากไม่เชื่อเขา…ข้าจะเชื่ออะไรได้อีก หร่วนหลัง…หร่วนหลัง เขาจะต้องกลับมาแน่”
เมื่อเจอกับหญิงที่ลุ่มหลงเช่นนี้ นอกจากหลับหูหลับตาไปหนานกงมั่วก็ไม่รู้ว่าตนจะทำอะไรได้อีก นางจ้องมองหญิงสาวนิ่ง “เอาเถิด หากต่อไปเห็นว่าเขาทำร้ายเจ้า ข้าจะฆ่าเขาแทนเจ้าเอง” หญิงสาวอาภรณ์สีม่วงยิ้ม เห็นได้ชัดว่าไม่ได้จริงจังกับคำพูดของนาง “หร่วนหลังไม่มีทางรังแกข้าหรอก”
ช่างไร้เดียงสา มุมปากหนานกงมั่วยกยิ้มหยัน ทว่าไม่ได้ต่อต้านการหลอกตนเองของนาง นางเองก็ไม่ใช่คนดีเด่อะไร หากไม่เพราะมีเป้าหมาย นางจะมาปรากฏตัวที่นี่ทำไมกัน
“ข้าคร้านจะสนใจเจ้าแล้ว อย่าลืมกินยาให้ถูกเพลา อย่าให้ถึงยามที่เขาเสียใจหวนกลับมาแล้วแต่เจ้าก็ไม่อาจอยู่คอยท่า” หนานกงมั่วกล่าว
หญิงอาภรณ์สีม่วงยิ้ม วางจดหมายลงตรงหน้าหนานกงมั่ว เอ่ยขึ้นว่า “นี่คือสิ่งที่เจ้าต้องการ ข่าวของหวังเฉิงเอิน”
หลังจากเปิดจดหมายออกพลางกวาดสายตามอง หนานกงมั่วพยักหน้าลงอย่างพึงพอใจ เอาจดหมายไปเผากับเทียนด้านข้าง มองดูมันมอดไหม้จนหมด จากนั้นจึงเอ่ย “ข้าต้องกลับแล้ว” นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่รู้จักกัน ดังนั้นหญิงสาวในอาภรณ์สีม่วงรู้ว่านางจะกลับไปด้วยเหตุใด มองเด็กสาวที่อายุน้อยกว่าตน หญิงสาวในอาภรณ์สีม่วงก็อดเอ่ยถามออกไปไม่ได้ “เจ้าไม่กลัวว่าข้าจะขายเจ้าหรืออย่างไรกัน”
หนานกงมั่วหันกลับมา คิ้วเรียวสวยเลิกขึ้น คล้ายจะยิ้มทว่าไม่ได้ยิ้มออกมา “ขายข้างั้นรึ หออิ๋งซิ่วเป็นของข้า ขายข้าแล้วเป็นผลดีอะไรต่อเจ้า หากข้าทำอันใด แน่นอนว่าพวกเจ้าก็มีส่วน ยิ่งไปกว่านั้น…เจ้ายังจะหาเถ้าแก่ที่ใจกว้างแบบข้าได้จากไหนกัน นอกจากนี้…ที่ข้าบอก ข้าสามารถช่วยเจ้าฆ่าเจ้าแซ่หร่วนนั่น ข้าไม่ได้พูดเล่นหรอกนะ”
แม้รอยยิ้มจะหวานปานดอกไม้ หญิงสาวในอาภรณ์สีม่วงกลับสัมผัสได้ถึงความเยือกเย็น ยกมือขึ้นมาสัมผัสแขนตนเอง ยิ้มบอก “เจ้าพูดถูก”
ความจริง แม้นางจะไม่เอ่ยถึงสิ่งพวกนี้ นางก็ไม่มีวันขายอีกฝ่ายแน่ เมื่อสองปีที่แล้วยามเมื่อนางตกมาอยู่ยังหอนางโลมแห่งนี้ ช่วงแรกราวกับตกนรกทั้งเป็น หอนางโลมยิ่งเบื้องลึกยิ่งต้องทุกข์ทน และนางเองยังเป็นบุตรีตระกูลนักปราชญ์ ตอนนั้นนางไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะผ่านแต่ละวันไปได้อย่างไร ในยามที่นางกำลังสิ้นหวัง เด็กสาวผู้นี้ก็ปรากฏตัวขึ้น กลายมาเป็นผู้อยู่เบื้องหลังของหออิ๋งซิ่ว นับแต่นั้นมาชีวิตของเหล่าหญิงสาวในหอนางโลมก็ค่อยๆ ดีขึ้น อย่างน้อยพวกนางก็ไม่โดนบังคับให้รับแขก ไม่ต้องถูกบังคับให้รับแขกใจคอโหดร้ายพวกนั้น ซ้ำยังช่วยออกหน้าไล่ลูกค้าพวกนั้นออกไปอีกด้วย เช่นนี้ นางจึงคอยช่วยหาข่าวที่อีกฝ่ายต้องการให้บ้างจะเป็นไรไป
หนานกงมั่วพยักหน้า “ข้าไปล่ะ”
“มั่วเอ๋อร์…ช่วงนี้ ตานหยางไม่สงบเท่าไร เจ้าต้องระวังตัวไว้ด้วย” ทุกๆ เดือนสาม พูดได้ว่าเป็นช่วงเวลาวุ่นวายที่สุดของเมืองตานหยางเลยก็ว่าได้ ขณะเดียวกันก็เป็นเวลาเสือซุ่มมังกรแอบด้วยเช่นกัน เพื่อคุ้มกันเหล่าเชื้อพระวงศ์ ราชองครักษ์ฝีมือดีจึงแฝงตัวอยู่ทุกหนทุกแห่ง
หนานกงมั่วโบกมือ “ข้ารู้แล้ว”
เมื่อกำลังจะเดินออกไป เสียงเอะอะโวยวายก็ดังเข้ามา หญิงสาวในอาภรณ์สีม่วงรีบลุกขึ้น คว้าแขนนางเอาไว้พลางเอ่ย “เจ้าอย่าพึ่งออกไป เดี๋ยวข้าออกไปดูก่อน”
มองนางเปิดประตูออกไป หนานกงมั่วขมวดคิ้วมุ่น ได้ยินเสียงอาวุธปะทะกันดังมาจากห้องโถงใหญ่ ใครกล้ามาก่อเรื่องในพื้นที่ของนางกัน
“มั่วเอ๋อร์ รีบไป” หญิงสาวในอาภรณ์สีม่วงกลับเข้ามาด้วยท่าทีรีบร้อน ใบหน้าซีดของนางเต็มไปด้วยความร้อนรน
“เกิดอันใดขึ้น”
“เมื่อครู่เกิดการแทงกัน หวงจั่งซุนถูกแทงแล้ว” หญิงสาวอาภรณ์สีม่วงกล่าว
“หวงจั่งซุนงั้นหรือ” หนานกงมั่วหรี่ตาลง หวงจั่งซุนมาอยู่ที่หอนางโลมได้อย่างไร
“เจ้ารีบไป อีกไม่นานทหารคงเข้ามาล้อมที่นี่”
หนานกงมั่วคิ้วขมวด “เจ้าจะไม่เป็นไรหรือ”
หญิงสาวอาภรณ์สีม่วงยิ้มตอบกลับมา “ข้าจะเกิดเรื่องอันใดได้ แม้ว่าจะเกิดการแทงกันที่นี่ แต่มันไม่เกี่ยวอะไรกับเรา ยิ่งกว่านั้น…หวงจั่งซุนถูกแทงที่หอนางโลมคงมิใช่เรื่องน่าป่าวประกาศ”
หนานกงมั่วพยักหน้า “สองวันนี้ข้ายังอยู่ในเมืองหลวง”
“ข้ารู้ รีบไปเถอะ”
“ระวังตัวด้วย”
หวงจั่งซุนถูกแทงนับเป็นเรื่องใหญ่ ยามที่หนานกงมั่วเดินออกมานั้นสถานการณ์ได้ตึงเครียดขึ้นแล้ว เส้นทางเข้าออกเมืองเต็มไปด้วยทหารเฝ้ายามเข้มงวด แม้จะไม่มีใครสงสัยว่าหญิงสาวบอบบางที่พึ่งจะถึงวัยปักปิ่นนั้นจะเข้าไปลอบทำร้ายหวงจั่งซุนในหอนางโลมได้ และบนตัวของหนานกงมั่วก็ไม่มีอาวุธอันตรายใดๆ ทว่าหนานกงมั่วก็ยังไม่เดินทางออกจากเมืองในทันที นางยังมีเรื่องต้องจัดการในเมืองอยู่ หวงจั่งซุนโดนแทงก็ไม่ได้หมายความว่าคนอื่นจะไม่ต้องตายแล้ว เพี่อยึดมั่นในการเป็นนักฆ่า หนานกงมั่วจะไม่ยอมให้เรื่องเล็กน้อยมาทำให้ภารกิจเกิดข้อผิดพลาดได้
จึงหาโรงเตี๊ยมที่คุ้นเคยเข้าพักไปก่อน หนานกงมั่วใช้ชีวิตอยู่ที่ตานหยางมานานหลายปี นางเองก็ไม่ได้เก็บตัวอยู่แต่ในหมู่บ้านซีเฟิง อย่างน้อยในเมืองตานหยางก็มีผู้คนรู้จักนางอยู่ไม่น้อย อาศัยวิชาการรักษาเยียวยา หญิงสาวผู้งดงามทั้งรูปลักษณ์และจิตใจ สำหรับคนอื่นๆ แล้ว เมื่ออยู่บนโลก การมีชื่อเสียงบ้างก็เป็นเรื่องที่ดีไม่ใช่หรือ
“แม่นางมั่ว เจ้ามาแล้วหรือ” เมื่อมองเห็นหนานกงมั่วเดินเข้ามา เถ้าแก่ของโรงเตี๊ยมจึงทักทายมาตั้งแต่ไกล
คนในโรงเตี๊ยมได้ยินเถ้าแก่ของโรงเตี๊ยมเอ่ยขึ้นจึงหันไปมองทางประตูอย่างพร้อมเพรียงกัน มองเห็นหญิงสาวสวยในอาภรณ์สีฟ้าอ่อนกำลังเดินเข้ามา ใบหน้างดงามของเด็กสาวแต่งแต้มรอยยิ้มน้อยๆ ทว่าแตกต่างจากหญิงสาวขี้อายทั่วไป ความสงบและสง่างามของนางทำให้เข้าใจได้ว่านางเป็นคุณหนูมาจากตระกูลใหญ่
“แม่นางมั่วต้องการห้องพักหรือ” เถ้าแก่ของโรงเตี๊ยมเอ่ยถามด้วยรอยยิ้ม
หนานกงมั่วไม่ใช่คนขยัน จากตานหยางจนถึงหมู่บ้านซีเฟิงแม้ว่าจะมีระยะเพียงไม่กี่สิบลี้ แต่เมื่ออาศัยการเดินเท้าแล้วก็นับว่าไม่ได้ใกล้เลยสักนิด ดังนั้นหลายครั้งนางจึงเลือกเข้าพักที่โรงเตี๊ยมในเมืองสักคืน เมื่อนานเข้าจึงคุ้นเคยกับเถ้าแก่ของโรงเตี๊ยม หลังจากพยักหน้าตอบ หนานกงมั่วก็ยิ้มบางๆ “เจ้าค่ะ คล้ายว่าในเมืองจะเกิดเรื่องแล้ว พรุ่งนี้ค่อยกลับออกไปจะดีกว่า”
