ยกถ้วยชาในมือขึ้นจิบเล็กน้อย คิ้วเรียวของหนานกงมั่วขมวดเข้าหากัน ไม่ว่าเพราะเหตุใด นางจะต้องรับมือได้แน่นอน
“แม่นางท่านนี้ ข้าขอนั่งตรงนี้ได้หรือไม่” ในยามที่นางกำลังเหม่อลอย น้ำเสียงแฝงด้วยรอยยิ้มจางๆ ก็ดังขึ้น หนานกงมั่วเงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงหน้า ร่างในชุดผ้าฝ้ายสีฟ้า นอกจากใบหน้าที่งดงามแล้วก็ไม่มีอะไรสะดุดตามากนัก ทว่าหนานกงมั่วสามารถสัมผัสได้ถึงกลิ่นคาวเลือดจากเขาอย่างชัดเจน คนผู้นี้เป็นสายเดียวกันกับนาง มีเพียงนักฆ่าด้วยกันเท่านั้นจึงจะรับรู้ได้ แต่อายุของหนานกงมั่วนั้นน้อยเกินไป นางอาศัยช่วงเวลาที่อยู่กับอาจารย์และอาจารย์อาตลอดหลายปีมานี้เพื่อฝึกฝนร่างกาย แม้จะฆ่าคนเป็นครั้งคราว จิตใจภายในก็เริ่มมั่นคงแล้ว บวกกับปกติคอยออกช่วยรักษาคน แม้แต่นักฆ่าชั้นยอดอย่างลิ่นฉังเฟิงก็ยังจับไอสังหารจากนางไม่ได้แม้แต่น้อย
หันไปมองโต๊ะว่างด้านข้าง หนานกงมั่วแสดงประสงค์ออกมาอย่างชัดเจน โต๊ะว่างด้านข้างมีมากมายทำไมเจ้าไม่นั่ง ไยต้องมานั่งเบียดด้วยกันกับหญิงโสดอย่างข้า
เมื่อถูกอีกฝ่ายมองออก ลิ่นฉังเฟิงก็ไม่สนใจ นั่งลงตามอำเภอใจด้วยรอยยิ้ม “ข้าพึ่งมาเมืองตานหยางเป็นครั้งแรก ไม่คุ้นเคยกับที่นี่เท่าไรนัก ไม่รู้ว่า…แม่นางจะช่วยชี้แนะได้หรือไม่”
เจ้าคิดว่าข้าจำไม่ได้ว่าข้างๆ เจ้ามีชายอีกหนึ่งคนรึ หนานกงมั่วมองชายตรงหน้าที่มีท่าที ‘เจ้าไม่ตอบรับข้าก็จะไม่จากไป’ อย่างเบื่อหน่าย
“ไยแม่นางต้องระแวงเช่นนี้ ข้าเป็นคนดี” ลิ่นฉังเฟิงเอ่ยด้วยหน้าตาซื่อตรง
นักฆ่าก็นับว่าเป็นคนดีงั้นรึ เจ้านี่หน้าด้านกว่าตัวนางอีก
คิ้วเรียวสวยขมวดมุ่น หนานกงมั่วเอ่ยช้าๆ “คุณชาย…ท่านมีภรรยาหรือไม่”
“เอ่อ?” ลิ่นฉังเฟิงมีแล้ว เอ่ยถามด้วยความระมัดระวัง “ไยแม่นางจึงถามเยี่ยงนี้เล่า” หากเป็นหญิงสาวทั่วไป คุณชายฉังเฟิงเอ่ยไม่กี่ประโยคหวานๆ เพียงไม่กี่ประโยคเท่านั้น แต่ว่าหญิงสาวตรงหน้า…ซึ่งสงสัยว่าน่าจะเป็นบุตรีของจวนฉู่กั๋วกง คู่หมั้นของเว่ยจวินมั่วผู้นั้น เขายังไม่อยากถูกเว่ยจวินมั่วฆ่าตาย
หนานกงมั่วยิ้มหวาน “คุณชายเข้ามาจู่โจมเช่นนี้ คงจะทำให้ผู้คนเข้าใจผิดได้ หากคุณชายมีภรรยา เยี่ยงนั้นแล้ว…”
มองหญิงสาวที่คล้ายจะยิ้มก็ไม่ยิ้มตรงหน้า ลิ่นฉังเฟิงรู้สึกขนลุกชัน พยายามควบคุมไม่ยอมให้ขาวิ่งหนี พยายามยิ้มออกมา “แม่นางล้อเล่นแล้ว ข้า…เพียงต้องการเป็นเพื่อนกับเจ้า ข้า…ข้ามีคู่หมั้นแล้ว” ทำไมเขาถึงรู้สึกว่า หากเขายืนหยัดเกี้ยวต่อไปอีกสักเล็กน้อย ก็จะยอมแต่งงานกับเขาล่ะ แม้ว่าการแต่งกับหญิงสาวจะเป็นเรื่องที่ไม่เลว แต่ก็มีเงื่อนไขอยู่คือ…นางจะต้องไม่ใช่ผู้หญิงของเว่ยจวินมั่วสิ
“งั้นหรือ”
“แน่นอน” อยากเช็ดเหงื่อขึ้นมาอย่างไรไม่รู้ ไยคู่หมั้นของเว่ยจวินมั่วถึงได้น่ากลัวเช่นนี้ เมื่อคิดแล้ว ลิ่นฉังเฟิงอดที่จะถามไม่ได้ “เอ่อ…แม่นางหน้าตาเพียบพร้อม…ไม่รู้ว่า…” แม้เรื่องส่วนตัวของหญิงสาวจะเป็นสิ่งที่ไม่ควรไต่ถามก็จริง แต่ลิ่นฉังเฟิงสัมผัสได้ว่าหญิงสาวไม่ได้สนใจ
“ไม่มี” หนานกงมั่วยิ้มบางๆ ราวกับไม่รู้จริงๆ ว่าตนเองนั้นถูกหมั้นหมายเอาไว้แล้ว
“เอ๋” ลิ่นฉังเฟิงนึกแปลกใจ หนานกงไหวเจอนางเร็วกว่าพวกเขาไม่ใช่หรือ ทำไมตอนนี้ยังไม่แจ้งข่าวนางเลยเล่า มองหนานกงมั่วด้วยสายตางงงวย ลิ่นฉังเฟิงรีบยิ้มตอบและตั้งคำถามกลับคืนไป “อย่างแม่นางนี้ ต่อไปคงได้แต่งกับบุคคลที่มีชื่อเสียงโดดเด่นเป็นแน่”
แววตาแวบหนึ่งที่โผล่ขึ้นในดวงตาของเขาอยู่ในสายตานาง หนานกงมั่วยิ้ม “คำพูดคุณชายเป็นมงคลยิ่ง”
“ฮ่าๆ แม่นางน่าสนใจแตกต่างจากหญิงทั่วไปจริงๆ มีโอกาสได้พูดคุยกับแม่นางนับเป็นวาสนาอย่างยิ่ง” อดที่จะพูดคุยกับแม่นางผู้นี้อย่างมีความสุขไม่ได้เสียจริง
“ข้าคือลิ่นฉังเฟิง ไม่รู้ว่าแม่นางเคยได้ยินชื่อเสียงเรียงนามหรือไม่”
ลิ่นฉังเฟิงงั้นรึ หนานกงมั่วเลิกคิ้วอยู่ในใจ ตระกูลลิ่นแห่งจินหลิงน่ะหรือ แม้จะไม่รู้เรื่องราวในโลกแห่งนี้มากนัก ทว่าตระกูลใหญ่ทั้งหลายก็พอรู้จักอยู่บ้าง แม้ตระกูลลิ่นจะไม่ได้มีอำนาจอย่างตระกูลหนานกงและหนานกงไหว ทว่าก็ยังเป็นหนึ่งในสิบตระกูลยิ่งใหญ่ในจินหลิง ว่ากันว่าฮูหยินคนปัจจุบันของตระกูลลิ่นกับชายาในองค์ชายสาม เยี่ยนหวังเซียวโยวเป็นพี่น้องกัน ทว่าไม่รู้ว่าลิ่นฉังเฟิงเป็นคุณชายคนใดในตระกูล คุณชายตระกูลลิ่นเป็นนักฆ่า…เมืองจินหลิงนี่ช่างน่าสนใจจริงเชียว เยี่ยงนี้มีนาง บุตรีตระกูลหนานกงเป็นนักฆ่าเพิ่มมาอีกสักคนคงไม่ใช่เรื่องแปลกอันใดใช่หรือไม่
“หนานกงมั่ว”
“หนานกงหรือ ได้ยินว่า…ฉู่กั๋วกงเองก็เป็นคนตานหยาง” ลิ่นฉังเฟิงเอ่ยถาม
หนานกงมั่วมองเขาเล็กน้อย ยิ้มบางๆ “คุณชายลิ่นช่างมีความรู้กว้างขวาง”
เช่นนี้ เจ้าเป็นบุตรีของหนานกงไหวหรือไม่ ลิ่นฉังเฟิงงุนงง แม้เว่ยจวินมั่วจะมั่นใจ แต่ว่า…ความจริงแล้วเว่ยจวินมั่วเองก็ยังคงไม่เคยเจอบุตรีของหนานกงไหว ยิ่งไปกว่านั้น บุตรีของหนานกงไหวควรชื่อหนานกงชิงมิใช่หรือ
เสี่ยวเอ้อร์นำข้าวต้มมาส่งให้และจากไป ทิ้งไว้เพียงลิ่นฉังเฟิงนั่งอยู่ตรงนั้นต่อ คนผู้นี้…น่าสนใจ เพียงไม่รู้ว่าชายผู้นั้นที่อยู่กับเขาเป็นผู้ใดกัน แม้เมื่อวานจะเห็นเพียงเงา ทว่าสัมผัสได้ว่าคนผู้นั้นอันตรายยิ่งกว่า
“ชิงเอ๋อร์ เจ้ามาอยู่ที่นี่ได้เยี่ยงไร” ในตอนที่ลิ่นฉังเฟิงกำลังสับสน เสียงของชายคนหนึ่งก็เข้ามาไขข้อสงสัยของเขา
สองคนที่มุมห้องเงยหน้าขึ้นมา ลิ่นฉังเฟิงยิ้มฝืนขึ้น นี่มันบังเอิญเสียจริง
หนานกงชวี่และหนานกงฮุยเดินเคียงข้างกันเข้ามา เพียงชั่วครู่ก็มองเห็นน้องสาวที่นั่งอยู่มุมมุมหนึ่ง แน่นอนว่ามองเห็นลิ่นฉังเฟิงที่นั่งอยู่ด้วยในเวลาเดียวกัน ในใจจมดิ่ง พวกเขารู้จักลิ่นฉังเฟิงอย่างแน่นอน คุณชายรองตระกูลลิ่นแห่งจินหลิง แน่นอนว่าเป็นบุตรชาย ที่สำคัญก็คือลิ่นฉังเฟิงเป็นคนที่แปลกมาก ผู้คนทั่วทั้งเมืองหลวงต่างล่าถอยจากเว่ยจวินมั่ว ต่างดูถูกเหยียดหยามอยู่ในใจ มีเพียงลิ่นฉังเฟิงผู้นี้ ตั้งแต่ครั้งแรกที่รู้จักก็เอาแต่ทำตัวติดกับเว่ยจวินมั่ว หากถามว่าทั่วทั้งเมืองจินหลิงมีใครเป็นเพื่อนของเว่ยจวินมั่วก็คงมีเพียงลิ่นฉังเฟิงผู้นี้ผู้เดียวเท่านั้น
ยามนี้ ลิ่นฉังเฟิงกลับมาปรากฏตัวอยู่ข้างชิงเอ๋อร์…นี่เป็นความบังเอิญหรือตั้งใจกัน
“คุณชายลิ่น” หนานกงชวี่ขมวดคิ้วมองลิ่นฉังเฟิงที่ส่งยิ้มมาให้
ลิ่นฉังเฟิงขมวดคิ้ว เอ่ยออกมาเชื่องช้า “นี่ใช่คุณชายทั้งสองแห่งตระกูลหนานกงมิใช่หรือ แม่นางมั่ว เจ้ารู้จักหรือ” แน่นอนว่าลิ่นฉังเฟิงรู้ว่าหนานกงชวี่ไม่ชื่นชอบตนเอง แต่ไม่เป็นไร คุณชายอย่างเขาก็ไม่เห็นหัวหนานกงชวี่เช่นกัน เป็นถึงคุณชายใหญ่ตระกูลหนานกง มารดาสิ้นไปแล้วกลับไม่ดูแลน้องสาวร่วมสายเลือดของตน ทว่ากลับสนใจหนานกงซูผู้หญิงคนนั้นมากกว่าน้องสาวของตัวเอง ไม่รู้ว่า คิดว่าคุณหนูใหญ่ตระกูลหนานกงเป็นคนนอกไปแล้วหรือไม่ เพียงเท่านี้ ก็เพียงพอให้คุณชายที่ต้องเผชิญหน้ากับแม่เลี้ยงอย่างเขาไม่พอใจอย่างยิ่ง
หนานกงมั่วมองชายทั้งสามเงียบๆ เอ่ยตอบเสียงเรียบ “รู้จักเมื่อวาน”
พรึ่บ! รอยยิ้มของคุณชายลิ่นเผยออกมาทันใด ยิ้มปลอมๆ ให้กับชายทั้งสอง “เอ๋ เร็วกว่าข้าเพียงนิดเดียวเองหรือ ดูท่าทางราวกับสนิทสนม แม่นางมั่วเจ้าคงเข้าใจแล้วใช่หรือไม่ คุณชายแบบข้าถึงจะเรียกว่าสุภาพบุรุษ”
