เงยหน้าขึ้นไปยิ้มตอบลิ่นฉังเฟิง คิ้วสวยของหนานกงมั่วเลิกขึ้นเล็กน้อย “คุณชายลิ่น บังเอิญแล้ว”
“ควรเป็นข้าต่างหากที่ต้องเอ่ยว่าบังเอิญ” ลิ่นฉังเฟิงโบกพัดในมือเล่น ยิ้มพลางเอ่ย “ไม่คิดว่าพึ่งกลับมาถึงแม่นางมั่วก็มีเวลามาเดินเที่ยวเล่น มิสู้ขึ้นมาดื่มชาสักจอกจะดีหรือไม่”
หนานกงมั่วไม่ตอบ หมุนตัวเดินเข้าไปยังร้านน้ำชาริมถนน
เมื่อเสี่ยวเอ้อร์พาขึ้นมายังชั้นสอง เห็นลิ่นฉังเฟิงนั่งอยู่ตรงที่นั่งริมหน้าต่าง เพียงแต่ที่นั่งอยู่ตรงนั้นมิได้มีเพียงแค่ลิ่นฉังเฟิงเพียงผู้เดียว ยังมีเว่ยจวินมั่วอีกด้วย หนานกงมั่วหยุดชะงักไปเล็กน้อย ไม่มั่นใจขึ้นมาว่าควรจะเดินต่อไปหรือหมุนตัวลงจากชั้นสองเสีย ลิ่นฉังเฟิงเท้าคางยิ้ม “แม่นางมั่วเขินอายหรืออย่างไร”
หลังจากกลอกตาตอบเขาอย่างไม่พอใจ หนานกงมั่วก็เดินเข้าไปนั่ง เว่ยจวินมั่วรินน้ำชาเงียบๆ ยื่นให้นาง ลิ่นฉังเฟิงถามอย่างแปลกใจ “แม่นางมั่วออกมาเดินเล่นผู้เดียวงั้นหรือ”
“หรือข้ายังต้องมีคนคอยยกข้าออกมาเดินถนนด้วยหรือ” หนานกงมั่วตอบอย่างหงุดหงิด
เมื่อรู้สึกว่าตนไม่เป็นที่ชื่นชอบแล้ว คุณชายฉังเฟิงจึงเคาะจมูกเบาๆ “ความหมายของข้าคือ หากแม่นางมั่วรู้สึกเบื่อ สามารถนัดจวินมั่วออกมาเดินเล่นด้วยกันได้ มีคนช่วยถือของจ่ายเงินให้อย่างไรเล่า”
“…” นางลืมไป ว่าเว่ยจวินมั่วนั้นร่ำรวย
วางถ้วยชาลงตรงหน้านางเบาๆ เว่ยจวินมั่วเอ่ย “เขาป่วย อย่าได้ใส่ใจ มีสิ่งใดให้ข้าช่วยหรือไม่”
หนานกงมั่วเหลือบมองเขา เอ่ยตรงไปตรงมา “ข้าต้องการซื้อร้านค้าและกิจการบางส่วน”
“แม่นางหนานกงจะทำการค้าหรือ ฉู่กั๋วกงไม่ให้เงินเจ้าใช้หรือ” ลิ่นฉังเฟิงถามอย่างแปลกใจ หนานกงมั่วส่ายหน้า เอ่ยตอบ “ข้าพอมีเงินเก็บอยู่บ้าง”
ทำไมข้าถึงรู้สึกว่าแม่นางมั่วกำลังบอกว่า ข้ามีเงินไม่รู้จะเอาไปใช้กับสิ่งใด
ความจริงหนานกงมั่วไม่ได้ตั้งใจจะโอ้อวดว่าตนเองมีเงิน นางหาเงินเก่งนั้นไม่ผิดเลย แต่นางก็ใช้เงินเก่งเช่นกัน นอกจากนั้น คุณหนูหนานกงยังทนลำบากได้ดีทีเดียว แต่นางก็ไม่รังเกียจความสุขสบาย ดังนั้น เงินงอกเงยจึงถือเป็นเรื่องที่ดี
เว่ยจวินมั่วมองไปยังลิ่นฉังเฟิง คุณชายฉังเฟิงจึงเอ่ยเล่าข้อมูลที่ตนเองรู้ “ร้านชั้นหนึ่งของเมืองหลวงราคาราวๆ สามพันตำลึงต่อห้อง ร้านชั้นสองราคาหนึ่งพันตำลึง ร้านชั้นสามอยู่นอกเมืองออกไป ราคาราวๆ ห้าหกร้อยตำลึง สำหรับชั้นปลายแถวคิดว่าแม่นางมั่วคงไม่สนใจ ที่ดินชั้นหนึ่งราคาสิบแปดตำลึงต่อหนึ่งหมู่[1] ระดับกลางราคาอยู่ที่สิบตำลึง ต่ำลงมาอีกราคาอยู่ที่หกตำลึง ส่วนเนินเขาราคาอยู่ที่สามตำลึง”
“ไยจึงแพงเช่นนี้เล่า” หนานกงมั่วขมวดคิ้ว ที่ดินชั้นหนึ่งของเมืองตานหยางเพียงสิบเอ็ดสิบสองตำลึงเท่านั้น ร้านที่ดีที่สุดก็ประมาณเจ็ดร้อยตำลึง
ลิ่นฉังเฟิงยิ้มขมขื่น “อิฐในเมืองจินหลิงหนึ่งก้อนสามารถตีวีรบุรุษก่อนตั้งประเทศได้ถึงสามคน ที่ดินนอกเมืองต่างถูกผู้มีอิทธิพลครอบครองและนำไปทำอย่างอื่นแล้ว หากเจ้าคิดอยากปลูกอันใดแล้วล่ะก็ ข้าขอเตือนเจ้าว่าอย่าเลยดีกว่า ผู้คนจะคิดว่าการที่เจ้าปลูกอยู่ที่นั่นจะทำลายทัศนียภาพของกิจการอื่น”
หนานกงมั่วเลิกคิ้ว “ฝ่าบาทไม่จัดการหรือ”
“จัดการเยี่ยงไรเล่า ฝ่าบาทมีเรื่องต้องจัดการมากมาย ยิ่งกว่านั้นพวกเขาใช้เงินซื้อมา เจ้าจะสนใจว่าพวกเขาจะเอาไปปลูกข้าวหรือปลูกสวนดอกไม้ทำไมกันเล่า”
เป็นจริงดังที่กล่าว ไม่ใช่เรื่องที่นางจะจัดการได้ หนานกงมั่วจึงไม่ใส่ใจอีก เอ่ยตอบ “งั้นก็ได้ เจ้าช่วยข้าซื้อร้านชั้นหนึ่งสิบห้อง ซื้อที่นาและเนินเขาอีกสองพันหมู่ ที่นาและเนินเขาต้องติดกัน ไกลหน่อยก็ไม่เป็นไร” หยิบตั๋วเงินออกมาจากถุงปึกใหญ่ วางไว้ตรงหน้าลิ่นฉังเฟิง
คุณชายฉังเฟิงคว้าตั๋วเงินเอาไว้ด้วยดวงตาเปล่งประกาย จ้องมองคุณหนูใหญ่หนานกง สายตาคุณชายฉังเฟิงแปลเป็นภาษาในโลกเดิมของนางได้ว่า เศรษฐี เรามาเป็นเพื่อนกันเถอะ
“แม่นางหนานกงกำลังจัดเตรียมสินสมรสหรือ จวินมั่วช่างโชคดีเหลือเกิน” ลิ่นฉังเฟิงถอนหายใจอย่างเศร้าสร้อยขณะถือเงินเอาไว้ ไยเขาจึงไม่มีภรรยาถือกุญแจทองเช่นนี้นะ สองคนที่ยังปกติคร้านจะใส่ใจคุณชายฉังเฟิง เว่ยจวินมั่วเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ “ซื้อที่ดินเยอะเพียงนี้ เจ้ามีแผนอันใดหรือไม่”
หนานกงมั่วถอนหายใจเบาๆ “ในเมืองจินหลิงไม่ว่าไปที่ใดก็ต้องใช้เงิน ข้าคงจะกินภูเขาจนหมดเกลี้ยงมิได้หรอก” ที่สำคัญเมืองจินหลิงมีผู้มีอำนาจมากมาย อำนาจนางนับว่าพอมีอยู่บ้าง แม้จะเป็นของตระกูลหนานกงก็ตาม ดังนั้นนางจึงไม่อยากโดนเงินฟาดหน้าเข้าสักวัน
เว่ยจวินมั่วเลิกคิ้ว ไม่โต้ตอบนาง หนานกงมั่วจึงจนปัญญา “ก็ได้ ข้ามีแผนจะเปิดร้านน้ำชา โรงเตี๊ยม ร้านผ้าไหมและสำนักแพทย์ อย่างอื่นคงจะเข้าไปแทรกแซงยังไม่ได้” อย่างอื่นที่สามารถหาเงินได้จำนวนมากนั้นนางยังไม่มีความสามารถเข้าไปแทรกแซงได้ในตอนนี้
“เจ้าคิดจะดูแลกิจการเองงั้นหรือ”
“แน่นอนว่าไม่” หนานกงมั่วมองเขาด้วยท่าทางประหลาดใจ จ้องเว่ยจวินมั่ว “ท่าน…มีปัญหากับการดูแลของข้าหรือ” ให้ดีอย่าได้มี หรือมิเช่นนั้นก็จัดการอย่าให้มันมี
เว่ยจวินมั่วส่ายหน้าพลางเอ่ยตอบ “เจ้ามีความสุขก็ดีแล้ว เพียงแต่มันไม่ดีต่อชื่อเสียงของเจ้า”
หนานกงมั่วพยักหน้าอย่างพึงพอใจ “ท่านวางใจได้ แม้ข้าจะอยากหาเงินมาก แต่ข้าคงไม่มีอารมณ์มาเที่ยวเดินตรวจอยู่ทุกวัน” นางแค่อยากเข้ามาดูบ้างเป็นครั้งคราว เข้าไปเป็นหมออัจฉริยะผู้ลึกลับ
เมื่อถูกกีดกันออกจากบทสนทนาคุณชายฉังเฟิงก็ไม่พอใจ “แม่นางมั่ว ขาดผู้ดูแลหรือไม่”
“เจ้าน่ะหรือ” หนานกงมั่วส่ายหน้า คุณชายใหญ่ตระกูลลิ่น เบื้องหลังไม่ชัดเจน นางคงจ้างไม่ไหว
“เจ้าดูถูกข้าหรือ” คุณชายฉังเฟิงเบิกตากว้าง หันไปหาเว่ยจวินมั่วน้ำตาคลอ “จวินมั่ว ภรรยาเจ้าดูถูกข้า”
“อืม สายตาใช้ได้” เว่ยจวินมั่วเอ่ยเสียงเรียบ
เจ้าทั้งสองนี่
คุณชายฉังเฟิงเช็ดน้ำตาที่ไม่มีอยู่ หันไปหาหนานกงมั่ว เอ่ยอย่างจริงจัง “แม่นางหนานกง ข้าจริงจังนะ”
“ข้าเองก็ปฏิเสธเจ้าอย่างจริงจังเช่นกัน” หนานกงมั่วเอ่ยตอบ
ลิ่นฉังเฟิงถอนหายใจออกมาอย่างจนปัญญา “ข้ารู้ว่าเจ้ากังวลเรื่องฐานะของข้า เอ่ยตามตรง แม้ข้าจะเป็นคุณชายใหญ่ตระกูลลิ่น แต่ข้าไม่มีเงินจริงๆ ตาเฒ่ายังไม่ตาย ให้เงินข้าต่อเดือนเพียงเล็กน้อยเท่านั้น”
“ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้” ดังนั้นจึงเป็นเหตุผลให้คุณชายฉังเฟิงทำอาชีพใต้ดินอย่างนั้นหรือ
“…” รู้สึกว่าหนานกงมั่วกำลังคิดอันใดบางอย่างที่ไม่ถูกต้องอยู่
หนานกงมั่วเลิกคิ้ว “ตระกูลลิ่นมิใช่ตระกูลจู คุณชายลิ่นผู้สง่างามมาทำการค้าเองจะไม่มีปัญหาหรือ ข้าไม่อยากให้ตระกูลลิ่นมาทุบกิจการข้าตั้งแต่เปิดร้านหรอกนะ” ลิ่นฉังเฟิงยิ้มหยัน “เจ้าวางใจ อย่างมากเขาก็แค่ไล่ออกจากตระกูลลิ่นเท่านั้น ถึงอย่างไรชาตินี้ข้าก็เข้ารับราชการมิได้ ไม่ทำการค้าจะให้ข้าทำอันใดเล่า”
หนานกงมั่วส่งสายตาไปยังเว่ยจวินมั่ว เกิดอันใดขึ้น
เว่ยจวินมั่วส่ายหน้าเล็กน้อย ไว้ค่อยเล่า
“ว่าอย่างไรแม่นางมั่ว จ้างข้าเถิด ข้าซื่อสัตย์ กินน้อย ทำงานมาก อีกทั้งยังเชื่อฟัง” หมอบลงไปบนโต๊ะ ลิ่นฉังเฟิงเอ่ยวาจาน่าสงสาร หนานกงมั่วจ้องมองชายหนุ่มตรงหน้าเนิ่นนาน ยกมือขึ้นผลักศีรษะชายที่กำลังหมอบอยู่บนโต๊ะ “เรื่องจ้างช่างมันเถิด เรามาลงทุนร่วมกันเป็นอย่างไร”
“ข้าไม่มีเงิน” ลิ่นฉังเฟิงเอ่ยตามตรง คุณชายใหญ่ตระกูลลิ่นยากจนถึงเพียงนี้ ทว่าบอกออกไปล้วนไม่มีผู้ใดเชื่อ
[1] หมู่ หน่วยวัดขนาดพื้นที่ของจีน โดย 1 หมู่เท่ากับ 666.67 ตารางเมตร
