ชายผู้นั้นเอ่ยขึ้นอย่างไม่พอใจ “ทางเส้นนี้เป็นของบ้านเจ้าอย่างนั้นหรือ ข้าเดินไม่ได้หรือ ตอนนี้รถม้าของเจ้าชนข้า เจ้าว่า ควรทำเยี่ยงไรดี”
คนขับรถม้าไม่อยากมีปัญหา จึงเอ่ยตอบ “คุณชาย ท่านต้องการเช่นไรเล่า”
“เรียกคุณหนูในรถออกมา แล้วขอโทษข้าซะ แล้วเรื่องนี้จะจบ” ชายหนุ่มเอ่ยบอก
ด้านในรถม้า หนานกงมั่วได้ยินวาจาของคนด้านนอก รู้สึกขบขันขึ้นมา “เมืองจินหลิงช่างมี…คนหยิ่งผยองเยอะเสียจริง คุณชายบ้านไหนกัน” ความจริงหนานกงมั่วอยากบอกว่า เมืองจินหลิงมีคนเช่นนี้อยู่มาก ยิ่งอยู่ใต้พระบาทของโอรสสวรรค์ ลูกหลานตระกูลต่างๆ ก็ยิ่งกดดัน อย่างไรเสีย เพียงก้าวออกไปก็สามารถบังเอิญพบกับเชื้อพระวงศ์สักคนสองคนได้เสมอ ใครจะรู้ว่าเมื่อใดจะไปเผลอท้าทายต่อคนที่ไม่ควรยั่วยุโดยไม่รู้ตัว เกรงว่าถึงตอนนั้น ตายเยี่ยงไรก็คงไม่รู้
ใบหน้าของเว่ยจวินมั่วเข้มขึ้นเล็กน้อย เอ่ยเสียงทุ้ม “คนของจวนจิ้งเจียงจวิ้นอ๋อง”
หนานกงมั่วเลิกคิ้ว เว่ยจวินมั่วเอ่ยเสียงเรียบ “เว่ยจวินอี้”
ที่ด้านนอกนั่นคือคุณชายสี่แห่งจวนจิ้งเจียงจวิ้นอ๋อง เว่ยจวินอี้ เว่ยจวินอี้นั้นอายุน้อยกว่าเว่ยจวินมั่วเพียงสี่ปี ปีนี้อายุสิบแปดปีแล้ว
“ทำอย่างไรดี”
“ข้าจัดการเอง” เว่ยจวินมั่วตอบ เอ่ยจบก็ลุกออกจากรถม้าไป
ด้านนอก เว่ยจวินอี้กำลังโวยวายเสียงดัง “ชนข้าแล้วยังไม่รีบเรียกคุณหนูของเจ้าออกมาขอโทษข้าอีก ไม่เช่นนั้น…”
“ไม่เช่นนั้นอะไร” น้ำเสียงเย็นเยือกดังขึ้น เว่ยจวินอี้ชะงัก มองเห็นชายในอาภรณ์สีฟ้าครามเดินออกมาจากรถม้า ชายร่างสูงยืนตรงสง่าอยู่บนนั้น ยามนี้ใบหน้าของเว่ยจวินมั่วนั้นไม่มีความอบอุ่นเลยแม้เพียงน้อย ความสูงนั้นทำให้คนมองรู้สึกถูกกดดันมากขึ้นไปอีก น้ำเสียงหยิ่งผยองของเว่ยจวินอี้ติดอยู่ที่ลำคอ เนิ่นนานกว่าจะดึงสติกลับมาได้ เอ่ยขึ้น “พะ…พี่ใหญ่ ท่านมาอยู่ที่นี่ได้เยี่ยงไร”
สำหรับเว่ยจวินมั่วพี่ใหญ่ผู้นี้ แน่นอนว่าเว่ยจวินอี้เองก็ดูหมิ่นเขาเหมือนที่พี่รองและพี่สามทำเช่นกัน ทว่าในความดูถูกนั้นยังมีความหวาดกลัวอย่างแปลกประหลาดซ่อนอยู่ด้วย ดังนั้น เว่ยจวินอี้นับว่าเป็นคนที่หาเรื่องเว่ยจวินมั่วน้อยที่สุดแล้วในจวน ไม่รู้ทำไม เขาถึงได้หวาดกลัวพี่ชายผู้นี้มาตั้งแต่เกิด
เว่ยจวินมั่วยังคงเอ่ยด้วยเสียงเรียบนิ่ง “ข้าจะมาอยู่ที่นี่เยี่ยงไรนั่นไม่สำคัญ เจ้ามาทำอันใดที่นี่”
“ข้า…ข้า เขาชนข้า” ในที่สุดเว่ยจวินอี้ก็นึกถึงเรื่องราวก่อนหน้านี้ขึ้นมาได้ รีบเอ่ยตอบ
“ข้าไม่ได้ชน” คนขับรถม้ารีบปฏิเสธ เขาไม่ได้ชนคุณชายท่านนี้จริงๆ นะ
สัมผัสได้ถึงสายตาเย็นยะเยือกของเว่ยจวินมั่ว เมื่อเงยหน้าขึ้นก็สบเข้ากับดวงตาสีม่วงคู่นั้น เว่ยจวินอี้รับรู้ได้ถึงหัวใจที่เย็นเยียบของตนเอง เว่ยจวินมั่วเอ่ยถาม “ใครใช้ให้เจ้ามา”
เว่ยจวินอี้นิ่งงัน เอ่ยตอบติดขัด “มะ…ไม่มีใครใช้ให้ข้ามา”
สายตาของเว่ยจวินมั่วเย็นลงไปอีก “งั้นหรือ เด็กๆ พาคุณชายสี่กลับไป เดินเที่ยวบนถนนไปทั่วทำให้รถม้าตกใจซ้ำยังคิดข่มขู่อีก ลงโทษสามสิบไม้ เพื่อเป็นการตักเตือน”
เมื่อเอ่ยจบ ผู้ติดตามของเว่ยจวินมั่วจึงก้าวเข้าไปด้านหน้า จับเว่ยจวินอี้เอาไว้ “คุณชายสี่ เรากลับไปก่อนเถิดขอรับ”
“อะไร” เว่ยจวินอี้ไม่สนใจความหวาดกลัวที่มีต่อเว่ยจวินมั่วแล้ว ดิ้นหลุดจากมือของบ่าวรับใช้ ตะโกนขึ้น “เว่ยจวินมั่ว ท่านมีสิทธิ์อะไรมาตีข้า”
เว่ยจวินมั่วไม่เสียเวลาโต้เถียงกับเขา ยกมือขึ้นโบกสะบัด สะกดจุดเขาเอาไว้ทันใด ร่างของเว่ยจวินอี้แข็งทื่อ กวาดตามองผู้คนที่อยู่ในสถานการณ์ เอ่ยเสียงเรียบ “พากลับไป โบย ถ้ามีคนถามก็บอกว่าเป็นคำสั่งของข้า หากทำไม่สำเร็จ พวกเจ้าต้องโดนโบยแทนเขา” เอ่ยจบ ไม่สนใจกลุ่มคนที่อยู่ตรงหน้ารถม้า เว่ยจวินมั่วหมุนตัวเดินกลับเข้าไปด้านใน “ไปได้”
แม้เว่ยจวินมั่วจะไม่ได้เป็นที่โปรดปรานของจิ้งเจียงจวิ้นอ๋อง แต่เขาเป็นผู้สืบทอดจวิ้นอ๋องแห่งจิ้งเจียง น้องจากจิ้งเจียงจวิ้นอ๋องและองค์หญิงฉังผิงแล้ว ก็เป็นเขาที่ใหญ่ที่สุด ตัวเว่ยจวินมั่วเองก็ไม่ใช่ราชสีห์ผู้อ่อนแอและองค์หญิงฉังผิงยังโอนอ่อนตามบุตรชายทุกอย่าง ดังนั้นผู้ที่เว่ยจวินมั่วสั่งลงโทษ นอกเสียจากจิ้งเจียงจวิ้นอ๋องจะอยู่จวน ไม่เช่นนั้นมีเพียงไม่กี่คนที่กล้าต่อกรด้วย
ด้านในรถม้า หนานกงมั่วถือหนังสืออยู่หนึ่งเล่ม พลิกเปิดไปเรื่อยๆ เมื่อเห็นเขาเข้ามาแล้วจึงเอ่ยถาม “ทำเช่นนี้จะดีหรือ ท่าน…”
“อู๋สยาเป็นห่วงข้าหรือ” เว่ยจวินมั่วเลิกคิ้ว “ไม่เป็นไร เพียงเรื่องเล็กน้อยเท่านั้น”
“ก็จริง ดูจากแผนการของเจ้า อยากจัดการให้พวกเขาตายไปเลยก็คงไม่ใช่เรื่องยาก” หนานกงมั่วเอ่ยขึ้น พลันรู้สึกว่าตนเองยุ่งเรื่องของผู้อื่นมากเกินไป สีหน้าของเว่ยจวินมั่วเรียบนิ่ง “ข้าทำสิ่งใดถึงทำให้อู๋สยามีอคติลึกซึ้งต่อข้าได้ถึงเพียงนี้” เขาเคยทำสิ่งใดไม่ดีไปอย่างนั้นหรือ
หนานกงมั่วส่งแววตาค้อนไปให้เขา คร้านจะสนใจ
จากจวนตระกูลเซี่ยมาถึงจวนฉู่กั๋วกงไม่ไกลนัก ไม่นานรถม้าก็มาหยุดอยู่หน้าจวนฉู่กั๋วกง เว่ยจวินมั่วลงจากรถม้า เบี่ยงหลบจือซูและหมิงฉินที่พึ่งลงจากรถอีกคัน เตรียมเดินเข้ามาประคองหนานกงมั่ว หนานกงมั่วยื่นมือออกมา คิ้วสวยของหนานกงมั่วเลิกขึ้นเล็กน้อย ปลายเท้าวางลงบนพื้นอย่างแผ่วเบา คิ้วคมของเว่ยจวินมั่วเลิกขึ้นเล็กน้อย ไม่ได้เอ่ยสิ่งใดออกมา
หนานกงมั่วเอ่ย “ท่านดูเหมือนไม่แปลกใจเลยสักนิด”
เว่ยจวินมั่วเอ่ยตอบ “อู๋สยามีสิ่งใดอยากบอกกับข้าหรือไม่”
“ไม่มี” หนานกงมั่วเอ่ยตอบตามตรง เว่ยจวินมั่วพยักหน้าตอบ “งั้นข้าก็ไม่แปลกใจ วันนั้นที่ริมทะเลสาบ ที่แม่นางผู้นั้นตกน้ำ เป็นอู๋สยาที่ช่วยข้าเอาไว้งั้นหรือ”
หนานกงมั่วส่งเสียงหึเบาๆ ในลำคอ ไม่ตอบคำถามเขา มุมปากของเว่ยจวินมั่วยกขึ้น เอ่ยด้วยรอยยิ้ม “ข้าต้องกลับแล้ว อู๋สยาก็กลับเถิด”
หนานกงมั่วพยักหน้า เอ่ยตอบ “เดินทางกลับดีๆ”
เว่ยจวินมั่วคิดอยู่ชั่วครู่ เอ่ยขึ้น “อีกไม่กี่วัน ไปชมดอกไม้ที่เขาจื่ออวิ๋นดีหรือไม่”
“ชมดอกไม้งั้นหรือ” หนานกงมั่วมองเว่ยจวินมั่วด้วยท่าทางแปลกใจ ดูอย่างไรเว่ยจวินมั่วก็ไม่เหมือนคนชอบชมดอกไม้นะ
ดวงตาสีม่วงของเว่ยจวินมั่วมีความจนใจพาดผ่าน เอ่ยขึ้น “เสด็จแม่บอกว่า อีกไม่กี่วันดอกโบตั๋นที่เขาจื่ออวิ๋นจะสวยมาก”
หนานกงมั่วพลันนึกขึ้นมาได้ ชั่วครู่จึงเริ่มเข้าใจ รู้สึกเขินอาย จากนั้นจึงพยักหน้า “ได้สิ” เว่ยจวินมั่วลอบพ่นลมหายใจอยู่ภายใน พยักหน้าพลางเอ่ย “ถึงยามนั้นข้าจะมารับเจ้า ข้าไปก่อนล่ะ”
มองรถม้าของจวนจิ้งเจียงจวิ้นอ๋องเคลื่อนตัวออกไป ไม่รู้หนานกงมั่วกำลังคิดถึงสิ่งใดจึงได้ปล่อยเสียงหัวเราะออกมา หมิงฉินที่ยืนอยู่ด้านข้างอดไม่ได้ เอ่ยขึ้น “คุณหนูใหญ่เจ้าคะ เว่ยซื่อจื่อดีกับคุณหนูเหลือเกินเจ้าค่ะ”
“เอ๋” หนานกงมั่วเลิกคิ้ว เอ่ยถาม “ดีมากเลยงั้นหรือ”
จือซูเองก็พยักหน้าพลางตอบว่า “แน่นอนว่าดีมากๆ เจ้าค่ะ ผู้ที่ดูเย็นชาเยี่ยงเว่ยซื่อจื่อ ทว่าอยู่กับคุณหนูกลับ…อ่อนโยนมาก อีกทั้งยังใส่ใจด้วยเจ้าค่ะ” แม้จะดูแข็งกระด้าง แต่ก็เพราะเช่นนี้จึงได้ดูจริงใจมากกว่าเหล่าคุณชายที่ล่องลอยไปมา เดิมไม่เคยทำหรือไม่ชินกับการแสดงออกเช่นนี้ แต่ก็ยังมีความพยายาม อีกทั้ง เว่ยซื่อจื่อนั้นรูปร่างหน้าตาหล่อเหลา แตกต่างจากตัวประหลาดน่าหวาดกลัวในนิทานอยู่มากโข เมื่อยืนอยู่เคียงข้างกับคุณหนูใหญ่ยิ่งดูเหมาะสมราวกับสวรรค์สร้าง
หนานกงมั่วยิ้มบางๆ นึกถึงใบหน้าเฉยชาที่พยายามซ่อนความเขินอาย ทว่ายังโดนนางจับได้ จู่ๆ ก็รู้สึกผิดขึ้นมาหน่อยๆ นาง…ทำเกินไปหรือเปล่านะ
