หนานกงมั่วไม่รีบร้อน ยืนยิ้มมองหนานกงไหวที่สีหน้าเปลี่ยนไปมาไม่อยู่สุข ในที่สุดก็ได้ยินเขากัดฟันตอบรับ “ได้”
หนานกงไหวเรียกคนเข้ามาเก็บเอาศีรษะเปรอะเปื้อนนั้นออกไป เซียวเชียนเยี่ยจึงเดินโซซัดโซเซกลับเข้ามาด้วยใบหน้าอันซีดเซียว ใบหน้าเช่นนั้นดูไม่น่ามองเสียยิ่งกว่าสีหน้าของหนานกงมั่วที่ว่ายน้ำข้ามมาจากอีกฝั่งที่ไกลออกไป เซียวเชียนเยี่ยฝืนยิ้มออกมา เอ่ย “คุณหนูหนานกง ศีรษะนี่…” หนานกงไหวชิงตอบ “คือหลินเซี่ย”
“หลินเซี่ยงั้นหรือ” เซียวเชียนเยี่ยตกใจ มองไปยังหนานกงมั่วด้วยท่าทางตกตะลึง “แม่นางหนานกง…”
“ทหารลับที่ส่งไปถูกฆ่าแล้วนางบังเอิญเจอจึงนำกลับมาด้วย” หนานกงไหวเอ่ยขึ้นโดยไม่ปรึกษาใครแต่อย่างใด
เซียวเชียนเยี่ยเลิกคิ้ว ยิ้มบางๆ “ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้ ลำบากคุณหนูหนานกงแล้ว” ไม่สนว่าเซียวเชียนเยี่ยจะเชื่อหรือไม่ อย่างน้อยเมื่ออยู่ในค่ายทหารแห่งนี้เขาก็แสดงออกว่าเชื่อ และตอนนี้เขาเองก็ไม่อยากทำให้หนานกงไหวและเว่ยจวินมั่วต้องขุ่นเคือง หนานกงมั่วเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “ไม่ลำบากอันใดเลย เย่ว์จวิ้นอ๋อง พระองค์ไม่เป็นไรใช่ไหมเพคะ”
เซียวเชียนเยี่ยนึกถึงภาพเมื่อครู่ รู้สึกมวนอยู่ในท้องขึ้นมาอีกครั้ง รีบอดกลั้นเอาไว้ เหลือบมองไปยังเว่ยจวินมั่วด้วยความเศร้าใจ มีภรรยาป่าเถื่อนเช่นนี้เจ้านอนหลับลงหรือ
เว่ยจวินมั่วหลุบตาลง มองไม่เห็นถึงความรู้สึกของเขาในยามนี้
“ท่านพ่อ…ท่านพ่อ…ได้ยินว่า…” หนานกงฮุยรีบพุ่งเข้ามา หนานกงไหวเอ่ยขึ้นอย่างเกรี้ยวกราด “บังอาจ เข้ามาไม่รู้จักรายงาน มีกฎระเบียบบ้างหรือไม่ อยากถูกลงโทษอีกหรืออย่างไร” หนานกงฮุยเป็นใบ้ขึ้นมาทันใด ใบหน้าขมขื่นเอ่ย “ข้าได้ยินมาว่า…เว่ยจวินมั่วอุ้มสตรีกลับมาด้วย”
“พี่รอง” หนานกงมั่วเอ่ยเรียกพลางหัวเราะ
หนานกงฮุยชะงัก หันกลับมามองหนานกงมั่วที่ยืนอยู่ด้านข้าง
“มั่ว…มั่วเอ๋อร์ เจ้ามาอยู่ที่นี่ได้เช่นไร เอ๋ เจ้ามาเยี่ยมพี่รองหรือ”
หนานกงไหวยกมือขึ้นปิดหน้า ทำไมบุตรชายและบุตรีของเขาถึงได้แตกต่างกันมากถึงเพียงนี้
หนานกงมั่วยิ้มบางๆ “พี่ใหญ่ฝากของมาให้ท่านด้วย เดี๋ยวข้าจะให้คนเอาไปให้”
หนานกงฮุยพยักหน้ารับ ไม่นานก็นึกขึ้นได้ “มั่วเอ๋อร์เจ้าจะอยู่กับกองทัพใช่หรือไม่ เจ้าพักที่ไหน”
หนานกงไหวเอ่ย “นางจะอยู่กับกองทัพไปสักระยะหนึ่ง พักอยู่ที่…ใกล้ๆ กระโจมของข้าแล้วกัน”
หนานกงฮุยรีบพยักหน้า “เดี๋ยวข้าไปสั่งให้คนจัดที่พักให้เจ้า” เอ่ยจบก็รีบวิ่งออกไป หนานกงไหวได้แต่ขมวดคิ้วมุ่น
เซียวเชียนเยี่ยมองสำรวจหนานกงมั่ว ขมวดคิ้วด้วยความสงสัย “แม่ทัพใหญ่ แม่นางหนานกงอยู่กับกองทัพ มันค่อนข้าง…” หนานกงไหวเอ่ยเสียงเรียบ “เรื่องนี้ข้าจะรายงานต่อฝ่าบาทเอง ไม่จำเป็นต้องเก็บงำ” ดวงตาของเซียวเชียนเยี่ยจมลึก พยักหน้าตอบรับ “ได้” เมื่อเดินออกมาจากกระโจมใหญ่ของหนานกงไหวฟ้าก็สว่างมากแล้ว หนานกงมั่วเหลือบตามองเว่ยจวินมั่วที่อยู่ด้านข้าง เห็นว่าสีหน้าของเว่ยจวินมั่วนั้นดูไม่พอใจ แม้หนานกงมั่วจะรู้สึกประหลาดใจที่สามารถมองเห็นถึงความไม่พอใจจากสีหน้าเรียบนิ่งของเว่ยจวินมั่วได้ แต่จากสัญชาติญาณที่บอกกับหนานกงมั่วว่าเวลาเช่นนี้ควรอยู่ให้ห่างเว่ยจวินมั่วไว้จะดีกว่า เมื่อคิดได้เช่นนี้ หนานกงมั่วจึงถอยออกห่างสี่ห้าก้าวอย่างชาญฉลาด ทำให้เว่ยจวินมั่วที่เดินนำอยู่ด้านหน้าหันกลับมามองนาง
หนานกงมั่วยิ้ม “หึๆ ข้าเหนื่อยแล้ว อยากกลับไปพักผ่อน”
เว่ยจวินมั่วมองสำรวจนางอยู่ชั่วครู่ “ข้าเห็นว่าสีหน้าของเจ้ายังดีอยู่ เหมือนจะว่ายน้ำไปกลับแม่น้ำได้อีกรอบนะ”
หนานกงมั่วจนปัญญา เดินไปหยุดอยู่ตรงหน้า เงยหน้ามองใบหน้าเย็นชาดุจน้ำแข็งของเขา “ท่านโกรธสิ่งใดกัน ถ้าตอนนั้นข้าไม่ว่ายน้ำกลับมาก็คงถูกกงอวี้เฉินจับได้น่ะสิ” คิดว่านางชอบว่ายน้ำกลางดึกเช่นนี้หรือ ถึงแม้ตอนนี้จะเป็นฤดูร้อนก็ตาม แต่ว่ายน้ำตอนกลางคืนก็น่ากลัวนะรู้ไหม
“กงอวี้เฉินหรือ” เว่ยจวินมั่วหรี่ตาลง คว้าข้อมือหนานกงมั่วและเดินออกไปด้านนอกทันที สาวเท้าอย่างรวดเร็วมาตลอดทาง มีนายทหารหยุดทำความเคารพเว่ยจวินมั่วก็ไม่สนใจ ลากหนานกงมั่วออกมายังเนินเล็กๆ ที่เงียบสงบแห่งหนึ่งในค่ายทหารแล้วจึงหยุดเท้าที่ก้าวเดิน เว่ยจวินมั่วเอ่ยเสียงเบา “เจ้าเจอกงอวี้เฉินหรือ เกิดสิ่งใดขึ้น เขาทำอันใดเจ้าหรือไม่”
หนานกงมั่วส่ายหน้า เอ่ยถามเว่ยจวินมั่วด้วยความแปลกใจ “พวกท่านมีความแค้นกันจริงๆ สินะ” ดูจากท่าทางในยามที่กงอวี้เฉินเอ่ยถึงเว่ยจวินมั่วก็รู้แล้ว ความแค้นของทั้งคู่คงจะไม่ธรรมดาเป็นแน่
เว่ยจวินมั่วขมวดคิ้ว เอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ “กงอวี้เฉินเป็นคนบ้า เจ้าอยู่ห่างเขาเอาไว้จะดีกว่า”
“ดูไม่ออกเลย เขาเป็นกุนซือให้กับจังติ้งฟัง” เหนื่อยจริงๆ หนานกงมั่วเลือกผืนหญ้าสะอาดแล้วนั่งลงไป ยื่นมือไปดึงเว่ยจวินมั่วให้เขานั่งลงมาด้วยกัน เว่ยจวินมั่วลังเลอยู่ชั่วครู่ สุดท้ายจึงยอมนั่งลงด้านข้างหนานกงมั่ว สำหรับเรื่องที่จังติ้งฟังและกงอวี้เฉินร่วมมือกันนั้น ตั้งแต่ที่หนานกงมั่วบอกว่าได้พบกับกงอวี้เฉินเขาก็พอจะเดาได้แล้ว
หนานกงมั่วแปลกใจ ทิ่มเบาๆ ไปที่แก้มของเขา เอ่ยถาม “ทำไมท่านถึงไม่ร้อนใจล่ะ กงอวี้เฉินผู้นั้น คงร้ายกาจไม่เบาใช่หรือไม่”
เว่ยจวินมั่วเอ่ย “ร้อนใจไปก็ไม่ได้ช่วยอันใด กงอวี้เฉินไม่ได้ช่วยจังติ้งฟังด้วยความจริงใจหรอก”
“เอ๋” ดูเหมือนจังติ้งฟังจะเชื่อใจกงอวี้เฉินมาก หากกงอวี้เฉินคิดหลอกเขาล่ะก็ คงจะร้ายแรงกว่าที่นางหลอกจินผิงอี้เสียอีก เว่ยจวินมั่วเอ่ย “เล่าเรื่องที่เจ้าไปอยู่อีกฝั่งให้ข้าฟังโดยละเอียด”
หนานกงมั่วหันกลับมา หัวเราะเบาๆ “ไยข้าต้องเล่าให้ท่านฟังด้วยเล่า”
“ข้าอยากรู้” มองใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มของนาง เว่ยจวินมั่วรู้สึกจนปัญญา ยื่นมือไปลูบผมที่เกือบจะแห้งของนางเบาๆ พลางเอ่ย “หลายวันมานี้ ข้าเป็นห่วงเจ้ามาก” เว่ยจวินมั่วมิได้เอ่ยต่อว่าถ้าอีกสองวันยังไม่มีข่าวคราวของหนานกงมั่ว เขาจะไปหานางด้วยตัวเอง เพียงแต่หลายวันมานี้แม้แต่สายสืบจากวังจื่อเซียวเองก็ยังหาร่องรอยของนางไม่เจอ ไม่พูดไม่ได้เลยว่าการซ่อนตัวของอู๋สยานั้นเรียกได้ว่าเป็นยอดฝีมือในด้านนี้ทีเดียว
“ถ้าข้าไม่พูดเล่า” หนานกงมั่วกะพริบตา เว่ยจวินมั่วเลิกคิ้ว เอ่ยเสียงเรียบ “เช่นนั้นข้าต้องข่มขู่ให้เจ้าพูด”
“เจ้ามีอะไรมาข่มขู่ข้าได้” หนานกงมั่วไม่เชื่อ ยามนี้หนานกงไหวเองก็รู้แล้วว่านางมีวรยุทธ์ นางไม่คิดว่าเว่ยจวินมั่วจะมีเรื่องใดมาข่มขู่นางได้อีก
เว่ยจวินมั่วเอ่ย “ตอนที่อยู่ตานหยาง หวังเฉิงเอิน เจ้าเป็นคนฆ่าใช่หรือไม่”
ห้ะ หนานกงมั่วกะพริบตามองเขาด้วยท่าทางใสซื่อ “หวังเฉิงเอินเป็นใครกัน”
“น้องชายของพระชายารัชทายาท” เว่ยจวินมั่วเอ่ย เขาไม่คิดว่านางจะลืม
หนานกงมั่วจ้องมองเขานิ่งเนิ่นนาน สุดท้ายจึงก้มหน้ายอมแพ้ “ท่านรู้ได้อย่างไร” ถูกคนพบร่องรอยของตนแล้ว และเมื่อดูจากท่าทางของเว่ยจวินมั่ว เห็นได้ชัดว่าเขารู้มาก่อนมิใช่เพียงวันสองวันแน่ นางทิ้งร่องรอยไว้เยอะอย่างนั้นหรือ
ดวงตาของเว่ยจวินมั่วเผยรอยยิ้มออกมา เอ่ยตอบ “เพราะวันนั้นข้าเองก็ตั้งใจจะไปสังหารเขาเช่นกัน อู๋สยา เจ้าแย่งงานของข้า เจ้าจะชดใช้ให้ข้าเช่นไร” เขาแบมือออก ในฝ่ามือนั้นมีเข็มอยู่หนึ่งเล่ม ดูคล้ายกับเข็มที่หาซื้อได้ทั่วไป แต่หนานกงมั่วรู้ดีว่านี่คือเข็มของนางจึงกัดฟันอย่างอดไม่ได้ “ท่านรู้ตั้งนานแล้ว หัวเราะเยาะข้ามาโดยตลอดใช่หรือไม่” คงเพราะครั้งก่อนนางใช้เข็มเป็นอาวุธลับทำร้ายเขา
