ในขณะที่หนานกงไหวสู้สุดชีวิตเพื่อช่วยเหลือเซียวเชียนเยี่ย แต่เขาถูกบรรดายอดฝีมือโอบล้อมเอาไว้ สุดท้ายเว่ยจวินมั่วจึงยอมแพ้เรียกทหารกลับมาช่วยเหลือ กองทัพของเขาทั้งสองจึงมิได้ย่อยยับอยู่ตรงนั้น วรยุทธ์ของเซียวเชียนเยี่ยเรียกได้ว่าพอๆ ถูไถไปได้ ไม่รู้ว่าเพราะถูกแทงหรืออย่างไรจึงพยายามสู้กับยอดฝีมือสุดชีวิต หากเขามิใช่หวงจั่งซุน ตอนนั้นหนานกงไหวคงถีบเขาตกน้ำไปแล้ว
สุดท้ายจึงกลายเป็นว่า เพื่อช่วยเหลือเซียวเชียนเยี่ย หนานกงไหวได้รับบาดเจ็บสาหัส ส่วนเว่ยจวินมั่วถูกโจมตีและตกน้ำไปยังไม่รู้ชะตาชีวิต
หนานกงไหวที่บาดเจ็บหนักกลับไม่ได้สลบไป เขายังพอรู้สึกตัวอยู่บ้าง ในครั้งแรกที่หนานกงมั่วลงมีดเขาเกือบจะตื่นขึ้นมาแล้ว ขณะที่ลืมตาขึ้นไม่ได้ถึงครึ่ง เขาก็มองเห็นบุตรีผู้แปลกประหลาดของเขากำลังถือมีดด้วยใบหน้าเรียบนิ่งอยู่ตรงหน้า แสงจากเปลวไฟส่องสะท้อนให้เห็นใบหน้าซีดขาวงดงามนั่น เมื่อรวมกับกลิ่นคาวเลือดที่ลอยคลุ้ง ยิ่งส่งให้ใบหน้านั้นดูทะมึนมากขึ้น
หนานกงมั่วรับเข็มกับด้ายที่หมอชราส่งมาให้ แผลถูกเย็บอย่างงดงามและรวดเร็วราวกับงานปักเย็บ จากนั้นจึงใส่ยาพันแผล ถอนหายใจเบาๆ หันไปมองหมอชราพลางเอ่ย “เสร็จแล้ว ขอเพียงบาดแผลไม่ติดเชื้อ รักษาไปสักสองเดือนก็หายแล้ว ต้องจัดยาอย่างไรคงไม่ต้องให้ข้าบอกใช่หรือไม่ ข้าไปได้แล้วใช่ไหม”
รู้ว่านางเป็นห่วงความปลอดภัยของเว่ยจวินมั่ว หมอชราก็ไม่ต่อล้อต่อเถียงกับนาง “ไปเถิด ไปเถิด เดี๋ยวข้าจะดูแลท่านแม่ทัพหนานกงเอง” หนานกงไหวผู้นี้ไม่เป็นที่รักเพียงใดกันนะ จึงทำให้บุตรีคร้านแม้แต่จะเหลียวมองเขาสักนิด ทว่ารีบออกไปตามหาว่าที่สามีถึงเพียงนี้
มองหนานกงมั่วเดินออกไป บรรดาหมอทั้งหลายต่างพากันกระแอมไอ หนึ่งในนั้นทนไม่ไหวเอ่ยขึ้น “ผู้นี้…คือบุตรีของท่านแม่ทัพจริงหรือ ดูแล้ว…ไม่เหมือนเลย” ไม่มีบุตรีผู้ใดที่สามารถทำการผ่าตัดแก่บิดาได้อย่างมั่นคงและสงบนิ่งถึงเพียงนี้ ตั้งแต่แรกเริ่มจนจบนางไม่สั่นไหวเลยสักนิด ยังดีที่นางยังเอ่ยปลอบโยนทหารอื่นอยู่บ้างในเวลาที่ต้องทำแผล
“ฝีมือประณีตงดงาม ข้านึกว่านางกำลังผ่าตัดศพเสียอีก ช่างเป็นยอดฝีมือที่หาได้ยาก” หมออีกคนเองก็อดที่จะนับถือไม่ได้
“…” พวกเจ้าพากันพูดแบบนี้ต่อหน้าบิดาของนาง เคยคำนึงถึงความรู้สึกของคนเป็นบิดาหรือไม่
“ท่านแม่ทัพ ฟื้นแล้วหรือ” มองเห็นเปลือกตาของหนานกงไหวขยับ หมอชราจึงเอ่ยถาม หนานกงไหวตื่นแล้วจริงๆ ลืมตามองไปยังกลุ่มคนตรงหน้า พวกเขารู้สึกละอาย ลูบจมูก คนที่ต้มยาก็ต้มยา คนที่เก็บของก็เก็บของ
หนานกงไหวพยักหน้าอย่างลำบาก เอ่ยบอก “เรียก…เรียกรองแม่ทัพและหนานกงฮุยเข้ามา”
“ขอรับ ท่านแม่ทัพบาดแผลของท่านสาหัสมาก อย่าได้เคลื่อนไหวจะดีกว่า” หมอชราเอ่ยบอก
ไม่นาน รองแม่ทัพและหนานกงฮุยก็เดินเข้ามา เมื่อหนานกงฮุยมองเห็นบิดาที่นอนเลือดท่วมอยู่ก็รีบพุ่งเข้าหา “ท่านพ่อ…ท่านแม่ทัพ ท่านเป็นอย่างไรบ้าง”
มองดวงตาที่แดงก่ำของบุตรชาย ใบหน้าของหนานกงไหวจึงอ่อนโยนลงเล็กน้อย เอ่ยเสียงเบา “ข้าไม่เป็นไร…แม่ทัพเฉิง ทหารบาดเจ็บล้มตายเป็นอย่างไรบ้าง”
รองแม่ทัพผู้นั้นแซ่เฉิง ติดตามออกรบกับหนานกงไหวมานานหลายปี หลังจากก่อตั้งประเทศแล้วเขาถูกแต่งตั้งขึ้นเป็นเซวียนเวยเจียงจวินขั้นสอง ครั้งนี้ได้ติดตามหนานกงไหวเป็นรองแม่ทัพ รองแม่ทัพเฉิงรีบเอ่ยบอก “ท่านแม่ทัพใหญ่โปรดวางใจ ทุกอย่างเรียบร้อยดีขอรับ ครั้งนี้โชคดีที่ท่านแม่ทัพช่วยหวงจั่งซุนเอาไว้ มิเช่นนั้น…ไม่อยากจินตนาการเลยว่าจะแย่เพียงใดขอรับ” เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ แม่ทัพเฉิงก็ต้องปาดเหงื่อ หากหวงจั่งซุนตายในสนามรบ ทำสงครามเสร็จสิ้นกลับไปหากมิได้รับโทษทั้งครอบครัวก็คงนับว่าบรรพบุรุษช่วยคุ้มครองไว้แล้ว
หนานกงไหวทำราวกับไม่ได้ยิน เอ่ยเสียงเรียบ “สองวันนี้ต้องคอยระวังพวกกบฏจะลอบข้ามน้ำเข้ามา นอกจากนี้…เสริมกำลังคนออกตามหาเว่ยซื่อจื่อ หากมีชีวิตต้องเจอคน สิ้นชีวิต…ต้องพบร่าง สาม…เชิญห่วงจั่งซุนอยู่ในกระโจมตนเองเท่านั้นอย่าได้ออกไปไหน เพื่อไม่ให้เกิดเรื่องใดขึ้นอีก”
“ท่าน…ท่านแม่ทัพ…” แม่ทัพเฉิงลังเลขึ้นมา ท่านแม่ทัพทำเช่นนี้เห็นได้ชัดว่ากำลังเพิกเฉยต่ออำนาจทางทหารของหวงจั่งซุน
หนานกงไหวเอ่ย “เดี๋ยวข้าจะรายงานต่อฝ่าบาทด้วยตนเอง ข้าจะรับผิดชอบทุกอย่าง”
“ขอรับ ท่านแม่ทัพ” เห็นว่าหนานกงไหวตัดสินใจแน่วแน่ แม่ทัพเฉิงจึงจำต้องรับคำ
“เจ้าไปเถิด” หนานกงไหวบอก “ช่วงนี้เรื่องภายในคงต้องลำบากเจ้าแล้ว” แม่ทัพเฉิงพยักหน้า ถอยออกไปด้วยท่าทางนอบน้อม หนานกงฮุยยืนอยู่ด้านข้าง มองหนานกงไหวด้วยความเป็นห่วง ในความทรงจำของเขา บิดาของเขานั้นไม่เคยหวาดหวั่นต่อสิ่งใด ไม่เคยอ่อนแอถึงเพียงนี้ที่ราวกับเหลือเพียงลมหายใจสุดท้าย
“น่าขายหน้า” หนานกงไหวเอ่ยด้วยความหงุดหงิด “กลัวสิ่งใดกัน ข้าไม่ตายง่ายๆ หรอก น้องสาวเจ้าไปไหนแล้วล่ะ”
หนานกงฮุยรีบตอบ “มั่วเอ๋อร์พาคนออกตามหาเว่ยซื่อจื่อแล้วขอรับ ท่านพ่อ…เว่ยซื่อจื่อ…” จะหาเจอหรือไม่ เห็นท่าทีที่มั่วเอ๋อร์มีต่อเว่ยซื่อจื่อ เกิดเขาตายไปจริงๆ…
หนานกงไหวนิ่งเงียบอยู่นาน “ปล่อยนางไปเถิด เว่ยซื่อจื่อวรยุทธ์สูงส่งคงไม่เป็นอะไร ช่วงนี้เจ้าต้องระวังตัวเอง… มั่วเอ๋อร์ วรยุทธ์ของนางไม่ธรรมดา ตัดสินใจเองได้ เจ้าไม่ต้องเป็นห่วงไป เจ้าอย่าสร้างปัญหาก็เพียงพอแล้ว” หนานกงฮุยหลุบตาลงด้วยความละอาย สิ่งที่มั่วเอ๋อร์ทำตลอดหลายวันมานี้เขาเองก็เห็น แม้จะเป็นสตรีแต่เข้มแข็งกว่าบุรุษไปกว่าเจ็ดแปดเท่า เมื่อเห็นบิดาได้รับบาดเจ็บเขาทำได้เพียงหวาดกลัว ทว่ามั่วเอ๋อร์กลับช่วยท่านหมอรักษาบิดาเอาไว้ได้ จากนั้นยังออกไปตามหาคนต่อ เพียงเท่านี้ก็เห็นถึงความแตกต่างของเราทั้งคู่ได้แล้ว
“ท่านแม่ทัพ ท่านควรพักผ่อนได้แล้ว” หมอชราที่อยู่ด้านข้างก้าวเดินเข้ามาใกล้ เอ่ยออกมาเอื่อยเฉื่อย เหลือบมองหนานกงฮุยที่มีท่าทีผิดหวัง “บุตรีของท่านช่างเป็นสาวงามที่หาได้ยากยิ่งนัก”
หนานกงไหวฝืนยิ้ม “ผู้อาวุโสชมเกินไปแล้ว”
“เกินไปที่ไหนกัน ข้าอายุมากจนถึงป่านนี้ยังไม่เคยมีมือที่นิ่งได้ถึงเพียงนั้น แม้แต่ยาก็ยังไม่เข้าใจแจ่มแจ้ง” หมอชราเหลือบมองผ้าพันแผลที่หน้าอกของหนานกงไหว
หนากงไหวยิ้มขมขื่น พลันรู้สึกเจ็บแผลที่หน้าอกขึ้นมารุนแรง
หนานกงมั่วออกมาจากกระโจม ด้านหลังมีผู้ติดตามมาด้วย เมื่อหันกลับไป คนที่เดินนำมาคือชายวัยกลางคนในวันนั้น หนานกงมั่วเลิกคิ้ว “พวกเจ้าตามข้ามาทำไมกัน” ชายวัยกลางคนเลิกคิ้ว “ข้าขอติดตามออกตามหาแม่ทัพเว่ย คุณหนูหนานกงมีอันใดรับสั่งหรือไม่ขอรับ”
หนานกงมั่วมองกลุ่มคนตรงหน้าด้วยความงุนงง ทหารเหล่านี้รู้สึกต่อต้านการมีสตรีเช่นหนานกงมั่วอยู่ในกองทัพ ยิ่งไม่ต้องเอ่ยถึงเมื่อก่อนที่นางเคยข่มขู่พวกเขา คาดไม่ถึงว่าคนเหล่านี้จะติดตามมาเพื่อรับคำสั่งจากนาง ชายวัยกลางคนผู้นี้เป็นนายทหารในกองทัพของเว่ยจวินมั่ว ยามนี้ทหารที่ติดตามมาด้วยล้วนแล้วแต่เป็นคนของเขา
เมื่อชายผู้นั้นถูกหนานกงมั่วจ้องมองเข้าก็ทำตัวไม่ถูก จากนั้นส่งเสียงหึเบาๆ ก่อนจะเอ่ย “แม่ทัพเว่ยหายตัวไปแล้ว แน่นอนว่าพวกเราต้องออกตามหา”
หนานกงมั่วพยักหน้า “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ทุกคนไปตามหาที่ปลายน้ำเถิด”
