จินผิงอี้สามารถสร้างสำนักกลเจ็ดดาวขึ้นมาด้วยมือของเขาเอง แน่นอนว่าย่อมมองคนออกได้ไม่ยาก เขารู้ว่าจังอู๋ซินไม่มีความสุข แต่เขาไม่สนใจ เพียงสตรีคนหนึ่งเท่านั้น อายุอย่างเขาคงไม่ต้องพูดถึงคำหวานหรือความรักใดๆ แล้ว เพียงฐานะของจังอู๋ซินนั้นพิเศษ และยังงดงาม ดังนั้นเขาจึงมีความอดทนต่อนางอยู่บ้าง อย่างไรเสีย สำหรับบุรุษแล้วการได้มีภรรยาที่งดงามเช่นนี้นับว่ามีหน้ามีตา สิ่งสำคัญที่สุดคือการร่วมมือกันกับจังติ้งฟัง เพราะสิ่งนี้ ต่อให้จังอู๋ซินมีหน้าตาธรรมดาทั่วไปเขาก็ไม่อาจละเลยต่อนางได้
“คุณหนูอู๋ซินเหนื่อยแล้วหรือ” จินผิงอี้มองจังอู๋ซินพลางเอ่ยถามด้วยรอยยิ้ม
จังอู๋ซินพยักหน้าเบาๆ เอ่ยถาม “เราจะไปไหนกันหรือ”
จินผิงอี้ยิ้ม “แม่ทัพจังบอกว่าจิ่นโจวค่อนข้างปลอดภัย เจ้ามาอยู่ที่นี่เขาถึงจะวางใจได้ เราจะอยู่ที่จิ่นโจวสักระยะ”
จังอู๋ซินพยักหน้า ไม่ได้เอ่ยอันใดอีก ลูกศิษย์หญิงทั้งสองของจินผิงอี้ทนดูไม่ได้ พวกนางปฏิบัติต่อเขาราวกับพระเจ้า แน่นอนว่าย่อมทนไม่ได้เมื่อคนอื่นมีท่าทีเฉยชาต่อเขา และไม่ว่าจังอู๋ซินจะเย็นชาเพียงใด จินผิงอี้ก็ยังคงอ่อนโยนและเอาใจใส่ ยิ่งทำให้พวกนางริษยามากยิ่งขึ้น
“ท่านอาจารย์ หากเราจะพักในเมือง ศิษย์ให้คนไปจัดเตรียมที่พักให้ก่อนดีหรือไม่เจ้าคะ”
ในเมื่อมิใช่แค่เพียงเดินทางผ่าน อย่างไรก็คงไม่สามารถพักที่โรงเตี๊ยมเป็นเวลานานได้ จินผิงอี้เอ่ยว่า “ไม่ต้อง แม่ทัพจังมีบ้านอยู่ในจิ่นโจวหนึ่งหลัง เราจะพักที่นั่นก่อนสักระยะ อย่างอื่น…กลับไปค่อยว่ากัน”
ลูกศิษย์หญิงผู้นั้นเพียงต้องการดึงความสนใจของจินผิงอี้ไปจากจังอู๋ซิน แต่ไม่คิดว่าจะเลือกหัวข้อผิดเสียแล้ว สีหน้าพลันแข็งค้าง ไม่นานจึงเปลี่ยนหัวข้อสนทนาเพื่อพูดคุยกับจินผิงอี้ เดิมความสัมพันธ์ของจินผิงอี้และลูกศิษย์ทั้งสองก็ไม่ธรรมดา เขาจึงตามใจพวกนางไม่น้อย จังอู๋ซินไม่อยากพูดด้วย เขาเองก็มิได้คิดบีบบังคับให้นางมาคุยด้วย อาจารย์และศิษย์ทั้งสามพูดคุยกันสนุกสนาน ปล่อยจังอู๋ซินให้นั่งอยู่ตรงนั้นเงียบๆ ใบหน้าภายใต้ผ้าคลุมของจังอู๋ซินยิ่งไม่น่ามองเข้าไปใหญ่
เมื่อเห็นว่าไม่ได้เรื่องอันใด เว่ยจวินมั่วจึงพาหนานกงมั่วออกไปทันที ตั้งแต่มีเรื่องของหนานกงมั่ว จินผิงอี้จึงระมัดระวังมากยิ่งขึ้น ไม่เอ่ยถึงเรื่องสำคัญแม้เพียงประโยคเดียวหากอยู่ข้างนอก
ออกมาจากโรงน้ำชา ทั้งสองเดินแทรกซึมอยู่บนถนนกับผู้คนทั่วไป เรียกได้ว่าประชาชนยังใช้ชีวิตได้เป็นปกติ แต่ก็ได้รับผลกระทบอยู่บ้าง คนบนท้องถนนจึงดูไม่หนาตาเท่าใดนัก “ที่แท้โรงน้ำชานี้เป็นกิจการของวังจื่อเซียวหรือ มิน่าลิ่นฉังเฟิงถึงได้กล้าคุยโวที่จะช่วยข้าดูแลกิจการ เพียงแต่…ลิ่นฉังเฟิงคงไม่ขาดเงินใช่หรือไม่” เป็นถึงเจ้าสำนักวังจื่อเซียวเชียวนะ กลัวว่าจะมีแต่ชื่อน่ะสิ อีกทั้งเห็นท่าทีที่คนในวังจื่อเซียวปฏิบัติต่อลิ่นฉังเฟิงก็พอรู้ได้ ลิ่นฉังเฟิงมิได้มีเพียงชื่อแค่เท่านั้นแน่ เว่ยจวินมั่วเอ่ย “เงินของ…วังจื่อเซียว ไม่สะดวกเปิดเผย”
“เช่นนั้นพวกท่านหาเงินเยอะๆ ไปทำไมกัน” หนานกงมั่วเลิกคิ้ว เอ่ยถามด้วยความแปลกใจ หาเงินแต่เอามาใช้ไม่ได้เช่นนั้นก็ไม่ต่างกับไม่มีเงิน เว่ยจวินมั่วหันมามองนางเล็กน้อย “เพียงใช้ที่จินหลิงไม่ได้เท่านั้น เพราะไม่ว่าอย่างไรก็อธิบายไม่ได้ว่าพวกเราหรือลิ่นฉังเฟิงเอาเงินมาจากไหนมากมาย แต่ไม่ได้หมายความว่าจะใช้ที่อื่นไม่ได้ และไม่ได้หมายความว่าต่อไปจะใช้ไม่ได้”
“เข้าใจ อย่างเช่นจ่ายค่ารักษากับข้า” มิน่าถึงได้จ่ายเงินห้าแสนตำลึงได้ง่ายดายถึงเพียงนั้น เกรงว่าองค์ชายหลานชายของฝ่าบาทคงไม่มีใครใจกว้างเท่าคุณชายท่านนี้แล้ว
วังจื่อเซียวมิได้มีเพียงโรงน้ำชาอยู่ในจิ่นโจว ยังมีทรัพย์สินอื่นอยู่ด้วย เว่ยจวินมั่วจูงมือหนานกงมั่วเดินไปหยุดที่หน้าประตูบ้านหลังหนึ่งด้วยความคุ้นเคย จากนั้นจึงเดินเข้าไปด้านใน เข้าไปยังประตูที่สอง ด้านในล้วนเป็นคนของวังจื่อเซียว ฝังเองก็มารออยู่ก่อนแล้ว
“คุณชาย คุณหนูหนานกง” เมื่อทุกคนมองเห็นทั้งสองก็รีบลุกขึ้นคารวะทันที เว่ยจวินมัวพยักหน้าให้ จูงมือหนานกงมั่วไปนั่งยังตำแหน่งสูงสุด เงยหน้าไปมองฝัง ฝังรีบลุกขึ้นรายงาน “รายงานคุณชาย สาเหตุที่จินผิงอี้มาอยู่ที่จิ่นโจวนั้นสืบได้บ้างแล้ว ช่วงนี้ไม่รู้ว่ามีข่าวลือมาจากที่ไหน ว่ากันว่าทรัพย์สมบัติของกษัตริย์ฮั่นถูกจังติ้งฟังเก็บเอาไว้ที่จิ่นโจว ดังนั้นจึงมีจอมยุทธ์หลั่งไหลกันมาที่จิ่นโจว และจินผิงอี้ได้รับคำสั่งจากจังติ้งฟังให้มาดูแลสมบัติเหล่านั้นขอรับ”
“เช่นนั้นมิใช่เป็นการยอมรับกลายๆ หรอกหรือ” หนานกงมั่วเลิกคิ้ว “หากเดิมมีคนไม่แน่ใจว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องจริงหรือไม่ ยามนี้ก็ได้จินผิงอี้มายืนยันแล้วว่ามันเป็นเรื่องจริง”
ฝังเอ่ย “ดังนั้น ข่าวนี้คาดว่าจะเป็นจริงขอรับ หากจังติ้งฟังเพิกเฉย สุดท้ายที่อยู่ของสมบัติอาจถูกเปิดเผยได้”
“บางทีอาจจะปลอมก็ได้ จังติ้งฟังต้องการลากทุกคนที่มีความโลภเข้ามาติดแห” หนานกงมั่วเอ่ยขึ้น
ฝังเริ่มลังเล “เป็นไปไม่ได้หรือเปล่าขอรับ ยามนี้จังติ้งฟังกำลังเป็นศัตรูกับราชสำนัก หากสร้างศัตรูกับยุทธภพอีก เช่นนั้นก็ต้องรับศึกสองด้าน จริงสิ นี่คือแผนที่สมบัติที่เราสืบมาได้ขอรับ” ฝังส่งกระดาษที่วาดแผนที่เอาไว้ยื่นไปให้ เว่ยจวินมั่วรับมาเหลือบมองเล็กน้อย เอ่ยทันใด “ปลอม”
“อ๋า” ฝังนิ่งอึ้งมองไปยังหนานกงมั่ว เพียงเหลือบมองก็รู้ว่าปลอมแล้วหรือ แม้พวกเขาจะรู้ว่าคุณชายนั้นร้ายกาจ แต่ไม่น่าจะร้ายกาจถึงเพียงนี้ หนานกงมั่วรับมา มองดูอย่างละเอียดอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะส่ายหน้าขณะมองไปที่เขา บอกเขาเป็นนัย
เว่ยจวินมั่วเอ่ย “หลายที่ในแผนที่นี้ หลายสิบปีก่อนฝ่าบาทเคยให้คนค้นหาไปแล้ว”
“หมายความว่า…เป็นแผนที่สมบัติเมื่อหลายสิบปีก่อนจริงๆ น่ะหรือ”
เว่ยจวินมั่วพยักหน้า “ห้องหนังสือในวังยังเก็บแผนที่นี้มาจนถึงทุกวันนี้”
“น่าสนใจแล้วสิ” หนานกงมั่วลูบปลายคางครุ่นคิด “แผนที่สมบัติชิ้นนี้เมื่อก่อนใครเป็นคนปล่อยออกมาหรือ”
ฝังส่ายหน้า ถูกคนหลอกเขาย่อมรู้สึกอารมณ์ไม่ดี
หนานกงมั่วหันไปมองเว่ยจวินมั่วที่ดูไม่รีบร้อนใดๆ “เว่ยซื่อจื่อมีความคิดเห็นเช่นไรหรือ”
เว่ยจวินมั่วหรี่ตา ดวงตาสีม่วงมีรอยเยือกเย็นแผ่กระจาย “อย่างน้อย ก็มั่นใจได้ว่า…สมบัติยังคงอยู่ในมือของจังติ้งฟัง และจิ่นโจวเป็นฐานที่มั่นของจังติ้งฟัง ดังนั้น…สมบัติอยู่ที่จิ่นโจวไม่ผิด”
“แต่เราไม่มีเวลามากมายเพียงนั้น” หนานกงมั่วเอ่ย แม้จะอ้างเหตุผลการรักษาตัวมาเป็นข้ออ้าง ยังไม่กลับไปในช่วงนี้ แต่ถ่วงเวลามากไปก็ไม่ได้ เว่ยจวินมั่วเอ่ยถาม “อู๋สยามีความเห็นเช่นไร”
หนานกงมั่วกะพริบตาปริบๆ หัวเราะออกมา “แหวกหญ้าให้งูตื่น”
“หืม” เว่ยจวินมั่วเลิกคิ้ว
หนานกงมั่วเอ่ยอธิบาย “แผนที่สมบัตินั้นแน่นอนมิใช่จังติ้งฟังปล่อยออกมา และคนที่ปล่อยแผนที่ออกมาย่อมต้องรู้ว่าแผนที่นี้เป็นของปลอม เช่นนั้น…หากมีแผนที่ใหม่โผล่ขึ้นมาอีกเล่า ข้าคิดว่า จังติ้งฟังคงมิอาจมองข้าม เขาต้องการให้ทุกคนสู้รบเข่นฆ่ากันเพื่อแผนที่ปลอมนั่น คนที่ตายก็ตายไป คนที่ยังอยู่จะเป็นประโยชน์แก่เขา”
ฝังไม่เข้าใจ เอ่ยถามอย่างสงสัย “ต่อให้เป็นเช่นนี้ มันมีประโยชน์เช่นไรกับเราหรือขอรับ พวกเรายังคงไม่รู้ว่าทรัพย์สมบัตินั่นอยู่ที่ไหนอยู่ดี”
