“…” สองคนนั้นกระตุกมุมปากเบาๆ อย่างอดไม่ได้ นี่เป็นเหตุผลที่ยากจะปฏิเสธได้
กงอวี้เฉินยิ้มเย็น เอ่ยขึ้น “คุณชายเสียนเกอคนเดียวคงไม่มาสถานที่เช่นนี้หรอกใช่หรือไม่ เว่ยจวินมั่วขลาดกลัวจนไม่กล้าโผล่หน้ามาแล้วหรือ” ได้ยินชื่อเว่ยจวินมั่ว จินผิงอี้ตกใจเป็นอย่างยิ่ง ทว่าไม่นานจึงสงบลงและมองคนตรงหน้าอย่างระมัดระวัง “คุณชายเสียนเกอฝีมือร้ายกาจ” เสียนเกอสามารถเข้ามาได้เงียบๆ คิดว่าคนที่อยู่ด้านนอกคงถูกเขาทำให้สลบไปหมดแล้ว “เพียงไม่รู้ว่าท่านจะสามารถวางยาคนทั้งหมดในสำนักกลเจ็ดดาวและหอธาราได้หรือไม่”
เสียนเกอคิดอย่างจริงจัง เอ่ยตอบ “ใช่ว่าจะทำไม่ได้ เพียงแต่…ข้าเป็นหมอจิตใจดีมีคุณธรรม” คุณชายเสียนเกอไม่เคยวางยาสังหารใคร แม้จะหลงลืมวางยาพิษบ้างเป็นครั้งคราวทว่าย่อมต้องทำลายศพให้สิ้นซากด้วย แต่ถ้าวางยาพิษคนในสำนักกลเจ็ดดาวและหอธาราทั้งหมด…คงจะไม่เป็นการดีนัก คุณชายเสียนเกอไม่อยากกลายเป็นมารที่ทุกคนตามฆ่าแต่อย่างใด
“ศิษย์พี่ ท่านทำให้เจ้าสำนักจินตกใจแล้วนะ” เสียงหัวเราะของหนานกงมั่วดังขึ้นมาจากทางด้านนอก
ดวงตาของกงอวี้เฉินหยุดอยู่ที่หนานกงมั่วเป็นเวลานาน ไม่นานก็ย้ายไปยังเว่ยจวินมั่วที่เดินตามหลังนางเข้ามา ลูบฝ่ามือพลางยิ้ม “การปลอมตัวของมั่วมั่วช่างร้ายกาจ ข้านับถือจริงๆ เว่ยจวินมั่วมีอะไรดี ทั้งไม่พูดไม่จาและยังไม่หล่อเท่าข้าอีก มั่วมั่วมาอยู่กับข้าดีหรือไม่”
หนานกงมั่วมุมปากกระตุก เสียนเกอยิ้มหวานพลางเอ่ย “ถอดหน้ากากออกมาให้ข้าดูก่อนดีหรือไม่ หากหล่อกว่าเจ้าเด็กนั่น ก็ใช่ว่าจะไม่ได้…”
“ศิษย์พี่” หนานกงมั่วกัดฟันเอ่ย ดวงตามองไปยังจินผิงอี้ที่จ้องนางเขม็ง หัวเราะพลางเอ่ย “เจ้าสำนักจิน พบกันอีกแล้ว”
“ข้าเคยเจอเจ้า” จินผิงอี้กัดฟันแน่น เขาไม่ได้หมายถึงเรื่องหลายวันที่เฉินโจว ทว่า…ก่อนหน้านี้ไม่กี่วันเขาพบกับสองคนนี้ในจิ่นโจว แม้เป็นเวลาเพียงขยิบตา แต่ปีกนกระหว่างคิ้วของนางทำให้เขาจำนางได้ดี เขาไม่คิดว่าหนานกงมั่วจะกล้าปลอมตัวมาอยู่ตรงหน้าเขาอีกครั้ง และเขาก็ยังคงถูกนางหลอกซ้ำอีกหนหนึ่ง
หนานกงมั่วยิ้ม ไม่ได้เอ่ยสิ่งใด
ดวงตาของจินผิงอี้มองไปยังกระบี่ชิงหมิงที่อยู่ในมือนาง ใบหน้ายิ่งเข้มขึ้น หนานกงมั่วยิ้มบางๆ “ไยเจ้าสำนักจินต้องเป็นเช่นนี้เล่า ตามข้อตกลงของเรา ข้าเอากระบี่ชิงหมิงมา ท่านได้หญิงงามและดาบหงหมิง ท่านมิได้สูญเสียสิ่งใดเลยด้วยซ้ำ” จินผิงอี้ใบหน้าแข็งกระด้าง ได้แต่ส่งเสียงหยันเพราะพูดไม่ออก
ดวงตาของกงอวี้เฉินจับจ้องอยู่ที่เว่ยจวินมั่ว ยิ้มเย็น “ข้าเองยังแปลกใจอยู่ว่าเมื่อไหร่เจ้าจะปรากฏตัว คุณชายจื่อเซียวช่างเลือกเวลาเสียจริง”
เว่ยจวินมั่วปรายตามองเขาเฉยเมย “อย่างมากในสองชั่วยามข้างหน้า กองทัพในจิ่นโจวคงขึ้นมาบนเขาแล้ว เจ้าสำนักกงมั่นใจว่าจะคุยกับข้าต่อไปหรือไม่” กงอวี้เฉินใบหน้าทะมึนขึ้น เอ่ยถาม “เจ้าคิดจะทำอันใด”
เว่ยจวินมั่วมองถ้ำด้านหลังเขา กงอวี้เฉินยิ้ม “ที่แท้เจ้าก็มาเพื่อสมบัติเหล่านี้ เป็นถึงผู้สืบทอดจวิ้นอ๋องแห่งจิ้งเจียง…ข้าอยากรู้เสียจริงว่าเจ้าจะเอาเงินมากมายไปทำไมกัน”
“เจ้าทำสิ่งใดข้าก็ทำสิ่งนั้น” เว่ยจวินมั่วเอ่ย
เสียงหัวเราะของกงอวี้เฉินสะดุด ดวงตาเย็นยะเยือกมองไปที่สามคนนั้น เนิ่นนานทีเดียวกงอวี้เฉินจึงเอ่ยว่า “เว่ยจวินมั่ว ข้าไม่อยากสู้กับเจ้า หากยื้อเวลาอย่าได้หวังเลยว่าใครจะได้สิ่งใดไป เจ้าว่ามา จะเอาอย่างไร”
เว่ยจวินมั่วหันไปหาหนานกงมั่ว หนานกงมั่วมองไปที่เสียนเกอ เสียนเกอก้มลงไปเล่นหยกสีเขียวในมือของเขา
หนานกงมั่วยักไหล่ เอ่ยบอก “หนึ่ง พวกท่านสู้กัน ใครชนะสมบัติก็เป็นของคนนั้น สอง แบ่งกันตามที่เห็น พวกเราคนมาก หกต่อสี่ เป็นอย่างไร”
กงอวี้เฉินจ้องมองหนานกงมั่ว เอ่ยด้วยรอยยิ้ม “มั่วมั่ว ไยต้องทำเช่นนี้ หากเจ้ามาอยู่กับข้า ของข้าก็คือของเจ้า ยกให้เจ้าทั้งหมดเลยก็ได้”
หนานกงมั่วทำราวกับไม่ได้ยิน ทว่าดวงตาของเว่ยจวินมั่วที่จ้องกงอวี้เฉินนั้นแฝงไปด้วยแววอาฆาต กล่าว “มาสู้กันก่อนค่อยพูดจะดีกว่า” หนานกงมั่วยิ้ม “ข้าเองก็คิดเช่นนั้น สามต่อสอง อย่างไรโอกาสชนะของเราก็มีมากกว่า” เว่ยจวินมั่วและกงอวี้เฉินคาดว่าน่าจะฝีมือพอกัน แต่หากหนานกงมั่วร่วมมือกับเสียนเกอ ย่อมกำจัดจินผิงอี้ได้ในชั่ววินาทีอย่างไม่ต้องพูดถึง
จินผิงอี้ร่วมมือกับกงอวี้เฉินนั้นไม่ผิด แต่เขาไม่คิดจะเสียสละชีวิตตนเองเพื่อผลประโยชน์ของกงอวี้เฉินเป็นแน่ ก้าวถอยหลัง ก่อนจะเอ่ยว่า “เจ้าสำนักกง เราไม่มีเวลามากมายเพียงนั้น”
กงอวี้เฉินนิ่งเงียบ มองสมบัติที่กำลังจะตกถึงมือ เป็นสิ่งที่ใครก็ยากจะรับได้ แต่สถานการณ์ตรงหน้าเห็นได้ชัดว่าเขาจะไม่ยอมก็ไม่ได้ ต่อให้จังติ้งฟังตายแล้ว ยังมีทหารของเขาทั้งกองทัพอยู่อีก ใช้เวลากว่าครึ่งชั่วยามก็ฆ่าให้ตายไม่หมดแน่ ยิ่งไม่ต้องเอ่ยถึงเหล่าจอมยุทธ์ที่มีความปรารถนาต่อสมบัติเหล่านี้ อีกทั้งยังมีสายลับของราชสำนักอีก แต่หากตกอยู่ในมือของเว่ยจวินมั่ว กงอวี้เฉินกลับรู้สึกว่าหัวใจของเขานั้นมีเลือดทะลักออกมา
“ได้ ข้าเห็นด้วย” กงอวี้เฉินก็มิใช่คนธรรมดา การลังเลย่อมมิใช่นิสัยของเขา เมื่อคิดจบแล้วว่าตนเองมิอาจพลิกกระดานได้จึงไม่คิดเสียเวลาอีก เพียงจ้องมองเว่ยจวินมั่ว เอ่ย “ครั้งนี้นับว่าเจ้าชนะ แต่ว่า…ถ้าไม่มีหนานกงมั่วและเสียนเกอล่ะก็…” เว่ยจวินมั่วไม่สนใจใครจะแพ้หรือชนะ ขอเพียงได้ในสิ่งที่ตนต้องการก็เพียงพอแล้ว
กงอวี้เฉินมองพวกเว่ยจวินมั่วทั้งสามคน เลิกคิ้วแล้วหัวเราะออกมา “ในเมื่อต้องแบ่งสมบัติ เช่นนั้น…ผลที่ตามมาเราก็ควรแบ่งกันด้วยดีหรือไม่”
หนานกงมั่วยิ้มบาง “เจ้าสำนักกงว่าเช่นไร”
กงอวี้เฉินเอ่ย “ในเมื่อข้าส่งคนไปจัดการจังติ้งฟังแล้ว ทว่ายังไม่มั่นใจว่าจะสำเร็จหรือไม่ ดังนั้น…”
เว่ยจวินมั่วเอ่ย “จังติ้งฟังก่อกบฏ โทษตายยากจะหนี” ความหมายก็คือต่อให้กงอวี้เฉินสังหารจังติ้งฟังไม่สำเร็จ เขาก็จัดการเองแน่ กงอวี้เฉินพยักหน้าพึงพอใจ “เยี่ยม”
เฉินโจว
จวนแม่ทัพ จังติ้งฟังเดินไปมาอยู่ในห้องด้วยความร้อนใจ ไม่รู้ทำไมตั้งแต่เช้าหนังตาเขาถึงได้กระตุกไม่หยุด คล้ายกับกำลังจะเกิดเรื่องบางอย่างขึ้น
“ที่จิ่นโจว…”
นายทหารที่นั่งอยู่ด้านข้างเอ่ยรายงาน “เราส่งคนไปที่จิ่นโจวแล้วขอรับ ท่านแม่ทัพโปรดวางใจ”
“ข้าจะวางใจได้เช่นไร” จังติ้งฟังหงุดหงิด “ไม่รู้ทำไม สองวันมานี้นับวันยิ่งไม่สงบ รู้สึกคล้ายกับว่ากำลังจะเกิดเรื่องใหญ่”
กุนซือเอ่ยตอบ “เรื่องใหญ่ในตอนนี้…คงมีสองเรื่อง หนึ่งคือกองทัพที่อยู่ฝั่งตรงข้าม สองคือสมบัติที่จิ่นโจว แม่ทัพที่ราชสำนักส่งมาแทนหนานกงไหวคาดว่าอีกไม่นานคงจะเดินทางมาถึงแล้ว ช่วงนี้ท่านแม่ทัพควรระวังให้มากขึ้น” จังติ้งฟังถอนหายใจ “ข้ารู้ดี…เพียงแต่ตอนนี้ ข้าเพียงสงสัยว่าที่ก่อกบฏขึ้นมาเช่นนี้ทำถูกแล้วหรือไม่”
เรื่องก่อกบฏนั้นเป็นเพราะการยุยงของกงอวี้เฉิน ยามนี้รู้แล้วว่ากงอวี้เฉินมีเป้าหมายอื่น ความมั่นใจที่มีอยู่เต็มอกมาในยามนี้จึงลดน้อยถอยลงไปกว่าครึ่ง
“ท่านแม่ทัพ เรื่องมาถึงตอนนี้…ลูกธนูที่ยิงออกไปแล้วมิอาจนำกลับมาได้แล้วขอรับ” กุนซือเอ่ยเตือน
