ไยจังติ้งฟังจะไม่เข้าใจหลักการนี้ เพียงพูดจาไปเรื่อยก็เท่านั้น
“ท่านแม่ทัพ รายงานท่านแม่ทัพ แย่แล้วขอรับ” ด้านนอก นายทหารวิ่งเข้ามารายงาน
หัวใจของจังติ้งฟังหนักอึ้ง เอ่ยถามเสียงดัง “เกิดอันใดขึ้น”
นายทหารรายงาน “กองทัพของราชสำนักเริ่มข้ามแม่น้ำมาแล้ว และ…ม้าเร็วจากเย่ว์โจวรายงานมาว่าหนิงอ๋อง ไท่หนิงเว่ยที่ประจำการอยู่ที่สีโจวนำทหารกว่าแสนนายบุกโจมตีเย่ว์โจวแล้วขอรับ…เกรงว่าเย่ว์โจว…คงรักษาเอาไว้ไม่ได้แล้วขอรับ”
“อะไรนะ” ดวงตาของจังติ้งฟังทะมึนขึ้น แทบล้มทั้งยืน กุนซือที่ยืนอยู่ด้านข้างรีบเข้าประคอง “ท่านแม่ทัพ ท่านแม่ทัพขอรับ”
จังติ้งฟังพยายามยืนให้มั่น “ไท่หนิงเว่ยเฝ้าเขตชายแดนอยู่ตลอด ป้องกันการโจมตีจากชนเผ่าหว่าชื่อและต๋าต๋า ไยจึงเข้ามายุ่งเรื่องภายในได้เล่า…”
กุนซือถอนหายใจ “สองปีมานี้หว่าชื่อและต๋าต๋านับว่าสงบสุข ไท่หนิงเว่ยมีทหารสี่แสน หนิงอ๋องส่งทหารเพียงหนึ่งแสนเข้าร่วม…” ทั้งสองสบตากัน ทันใดนั้นหัวใจพลันหนักอึ้ง เรื่องนี้เกรงว่าคงเป็นเรื่องจริงเสียแล้ว
จังติ้งฟังโบกมือบอกให้นายทหารออกไปก่อน จากนั้นยืดตัวขึ้น “เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว นอกจากต่อสู้แล้วจะทำอันใดได้อีก ข้าอายุมากเพียงนี้แล้วยังจะให้เป็นนักโทษของเซียวเทียนอวี้อยู่อีกหรือ” เอ่ยจบก็ลุกขึ้นหยิบดาบคู่กายเดินออกไปอย่างรวดเร็ว กุนซือด้านหลังถอนหายใจออกมาก่อนจะเดินตามออกไป
การก่อกบฏครั้งนี้เกิดขึ้นรวดเร็วและพ่ายแพ้อย่างรวดเร็วเช่นกัน ใครก็คงไม่เข้าใจนัก เหตุใดกลุ่มกบฏที่ยิ่งใหญ่ในหูก่วงจึงอ่อนกำลังลงในระยะเวลาอันสั้น แม้กองทัพทหารหนึ่งแสนของหนิงอ๋องจะะช่วยยึดเอาเย่ว์โจวกลับมา แต่ทหารหลายสิบล้านที่เฉินโจวกลับถูกกองทัพของราชสำนักตีแตกได้ง่ายๆ แม้แต่แม่ทัพที่ราชสำนักส่งมาแทนหนานกงไหวยังมาไม่ถึงด้วยซ้ำ รอจนแม่ทัพมาถึงทหารของราชสำนักก็ข้ามแม่น้ำบุกล้อมเฉินโจวเอาไว้แล้ว
หนานกงมั่วและเว่ยจวินมั่วกลับมายังค่ายทหาร ซ้ำยังมีคุณชายเสียนเกอผู้มีชื่อเสียงโด่งดังตามกลับมาด้วย ในสายตาคนนอกก็คือเว่ยจวินมั่วบาดเจ็บหนัก คุณชายเสียนเกอได้ช่วยชีวิตเขาเอาไว้ และคุณชายเสียนเกอก็เป็นลูกศิษย์ของอาจารย์ที่สอนวิชาแพทย์แก่หนานกงมั่ว ทั้งสองมีความสัมพันธ์เป็นศิษย์พี่ศิษย์น้อง เมื่อเป็นเช่นนี้คนในกองทัพจึงไม่มีใครคัดค้าน ยิ่งไปกว่านั้น มีคุณชายเสียนเกอที่เป็นหมอมือหนึ่งอยู่ที่นี่ด้วยนับว่าเป็นเรื่องที่ดีสำหรับท่านแม่ทัพใหญ่
หนานกงไหวก็ไม่ถามสิ่งใดเพิ่มเติม เช่นเรื่องว่าหลายวันมานี้เว่ยจวินมั่วและหนานกงมั่วไปอยู่ที่ไหน ทำสิ่งใด รวมถึงการข้ามแม่น้ำกลับมาได้ในครั้งนี้ ต้องขอบคุณเว่ยจวินมั่วที่ส่งคนมารายงานก่อนแล้ว แม้การออกศึกครั้งนี้ไม่นับว่าประสบความสำเร็จอย่างราบรื่น แต่ก่อนที่แม่ทัพผู้มาแทนจะมาถึงเขาก็ส่งทหารข้ามฝั่งมาก่อนแล้ว ล้อมเฉินโจวเอาไว้ นับว่าเป็นผลงานชิ้นใหญ่ สิ่งเดียวที่เขาไม่ชอบใจก็คือแม่ทัพที่ถูกส่งมาแทนนั้นคือเอ้อกั๋วกง หยวนชุน
เมื่อเอ้อกั๋วกงมาถึง เซียวเชียนเยี่ยนับว่าหายใจได้คล่องขึ้นทีเดียว ตลอดระยะเวลาที่เขาอยู่ร่วมกองทัพ นับว่าเป็นช่วงเวลาที่อึดอัดที่สุดในชีวิตแล้ว แม้เว่ยจวินมั่วจะกลับมา แต่เรื่องราวที่เกิดขึ้นนั้นถูกสลักไว้ในใจของนายทหารทุกคนไปแล้ว ภาพลักษณ์ที่ทุกคนมองเขานับว่าเข้าขั้นแย่ถึงขีดสุด ซ้ำหนานกงไหวยังยึดอำนาจทั้งหมดของเขากลับไปโดยไม่เกรงใจเลยสักนิด แม้เอ้อกั๋วกงจะมิได้ชื่นชอบบุตรเขยผู้นี้มากนัก ทว่าก็ไม่ถึงกับปัดหน้าที่ของเซียวเชียนเยี่ยทิ้งไปได้ ดังนั้นจึงคืนอำนาจทางทหารคืนให้กับเขาไป แม้หนานกงไหวจะไม่พอใจ แต่ในเมื่อหยวนชุนมาแล้ว เขาก็หมดหน้าที่ในกองทัพจึงทำได้เพียงปล่อยวางไม่สนใจ
เอ้อกั๋วกงเข้ามารับหน้าที่ต่อจากหนานกงไหวที่ได้รับบาดเจ็บ เว่ยจวินมั่วและคนอื่นๆ ก็สามารถกลับไปรักษาตัวที่เมืองหลวงได้แล้ว ยามนี้หนานกงไหวไม่คิดต่อกรกับเอ้อกั๋วกง แน่นอนว่าย่อมไม่นึกอยากอยู่นานจึงพาคนกลับในทันที เพียงแต่หนานกงฮุยยังคงอยู่เป็นกำลังช่วยเหลือในกองทัพต่อ เดิมเว่ยจวินมั่วไม่จำเป็นต้องกลับ แต่เซียวเชียนเยี่ยพยายามโน้มน้าวกว่าสามครั้งว่าเว่ยจวินมั่วบาดเจ็บหนัก องค์หญิงคงเป็นห่วงไม่สบายใจ ยืนยันให้เขากลับไปรักษาที่เมืองหลวง ความจริงทุกคนต่างก็ดูออกว่าเซียวเชียนเยี่ยพยายามกำจัดเว่ยจวินมั่วเพื่อตนเองจะได้มีโอกาสแสดงฝีมือกอบกู้ศักดิ์ศรีขึ้นมาอีกครั้ง เว่ยจวินมั่วเองมิได้ใส่ใจเรื่องนี้เท่าใดนัก รอจนเอ้อกั๋วกงออกคำสั่ง เขาถึงได้ตามกลับมาด้วยอย่างสบายใจ
หลายวันหลังจากนั้น เฉินโจวถูกตีแตก จังติ้งฟังหลบหนีไปได้เพราะการคุ้มครองจากผู้ใต้บังคับบัญชาของตน จึงทำให้เขาสามารถฝ่าวงล้อมออกไปได้
หมู่บ้านเล็กๆ ในป่าลึกที่ไม่สะดุดตา จังติ้งฟังได้รับการช่วยเหลือจากผู้ใต้บังคับบัญชาคนสุดท้ายของเขาในสภาพน่าอับอาย ใบหน้าเหี่ยวเฉาเต็มไปด้วยความเหนื่อยล้าและปวดร้าว หลายวันมานี้ หลังจากหนีออกจากเฉินโจวมาได้เขาอยากรีบกลับไปยังจิ่นโจว ทว่าระหว่างทางกลับถูกทหารตามไล่ล่าจึงจำต้องหนีหัวซุกหัวซุนไปทั่วทุกที่ มาถึงตรงนี้ก็เข้าตาจนแล้ว มองชายชุดดำที่ก้าวเข้ามาใกล้ตรงหน้า ผมขาวลุกชัน ดวงตาเต็มไปด้วยความโกรธจนแทบแตกกระจาย
“แม่ทัพจัง เป็นอย่างไรบ้าง” กงอวี้เฉินมองชายชราตรงหน้า ดวงตาปราศจากความรู้สึกผิดแม้แต่น้อย
จังติ้งฟังจ้องชายตรงหน้าด้วยความโกรธ น้ำเสียงเกรี้ยวกราด “กงอวี้เฉิน ข้ามิเคยมีความแค้นกับเจ้า ไยเจ้าจึงต้องทำร้ายข้าเช่นนี้”
กงอวี้เฉินเลิกคิ้ว หัวเราะน้ำเสียงเย้ยหยัน “ข้าไปทำร้ายท่านตั้งแต่เมื่อไรกันเล่า”
“เจ้า…” จังติ้งฟังโกรธจนแทบกระอักเลือดออกมา “เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว เจ้ายังไม่ยอมรับอีกหรือ หากมิใช่เพราะเจ้า…หากมิใช่เจ้า…” กงอวี้เฉินเลิกคิ้ว “ไยท่านแม่ทัพไม่กล่าวโทษว่าตนเองนั้นทะเยอทะยาน ไยท่านจึงต้องก่อกบฏตามที่ข้าเสนอด้วยเล่า”
“ข้า…ต้องการแก้แค้นแทนกษัตริย์ฮั่น” จังติ้งฟังกัดฟันบอก
กงอวี้เฉินเย้ยหยัน แสดงออกว่าไม่เชื่อในคำพูดของเขา จังติ้งฟังเอ่ยถามเสียงดัง “อู๋ซิน…เจ้าทำอะไรอู๋ซิน”
กงอวี้เฉินยิ้มร้าย “ท่านแม่ทัพวางใจเถิด ขอเพียงนางไม่ทรยศข้า ข้าไม่มีทางทำอันใดนางแน่ อย่างไรเสีย…ก็ถือว่าเป็นน้องสาวของข้ามิใช่หรือ”
จังติ้งฟังอ้าปาก พูดไม่ออกอยู่ชั่วครู่ เนิ่นนานจึงเอ่ย “เจ้าทำเช่นนี้ เพียงเพราะสมบัติของกษัตริย์ฮั่นอย่างนั้นหรือ” กงอวี้เฉินส่งเสียงหึเบาๆ “เจ้ามิได้มอบสิ่งใดให้กับข้าตั้งนานแล้วนี่” นึกถึงสมบัติที่เว่ยจวินมั่วเอาไปกว่าครึ่ง ดวงตาของกงอวี้เฉินฉายแววอาฆาตมาดร้าย
“เจ้าคิดจะทำสิ่งใดกันแน่” จังติ้งฟังเอ่ยถาม
กงอวี้เฉินยิ้มบางๆ “ข้าอยากทำสิ่งใดย่อมมิใช่เรื่องที่แม่ทัพจังต้องมายุ่ง ตอนนี้…แม่ทัพจังยังมีคำพูดใดอยากจะเอ่ยอีกหรือไม่”
จังติ้งฟังรู้ดีว่าไร้ทางหนีรอด ถอนหายใจยาวพร้อมหลับตาลง ดวงตาภายใต้หน้ากากของกงอวี้เฉินเผยรอยยิ้มหยัน แส้ยาวในมือคลายออก แส้ยาวที่มีพิษราวกับงูตวัดไปทิศทางที่จังติ้งฟังอยู่ แส้ยาวเกี่ยวเข้ากับลำคอของจังติ้งฟัง ดวงตาของจังติ้งฟังเบิกกว้าง แววตาโกรธแค้นจ้องเขม็งไปยังกงอวี้เฉิน “กง อวี้เฉิน…เจ้าไม่ตายดีแน่…”
“ฮ่าๆ…” กงอวี้เฉินหัวเราะน้ำเสียงเย็นเยียบ มือกระตุกเบาๆ เลือดทะลักออกมาจากทั้งริมฝีปากและใบหน้าของจังติ้งฟัง สูญสิ้นลมหายใจในบัดดล
กงอวี้เฉินเก็บแส้กลับคืน ก้มลงมองร่างที่นอนอยู่บนพื้นด้วยความรังเกียจ สะบัดแขนเสื้อเดินออกไป จังติ้งฟังผู้น่าสงสาร วีรบุรุษผู้ยิ่งใหญ่ สุดท้ายเหลือเพียงซากศพทิ้งอยู่ในป่า
“พ่อบุญธรรม พ่อบุญธรรม…” เสียงของจังอู๋ซินดังมาจากด้านนอก วิ่งเข้ามาในป่าพลันมองเห็นกงอวี้เฉินที่หมุนตัวเดินจากไปและจังติ้งฟังที่นอนอยู่บนพื้น น้ำตาใสหลั่งรินเปียกปอนไปทั่วใบหน้า “ทำไม ทำไมท่านต้องทำร้ายพ่อบุญธรรมด้วย” จังอู๋ซินร่ำไห้ออกมา กงอวี้เฉินหยุดฝีเท้าก้าวเดิน หันกลับมามองจังอู๋ซิน “หรือเจ้าอยากแก้แค้นแทนเขากันเล่า”
