องค์หญิงฉังผิงและองค์หญิงหลิงอี๋ลุกขึ้นตามไป เซี่ยเพ่ยหวนและหญิงสาวหลายคนที่ถูกบังคับให้อยู่ที่นี่จึงรีบเดินตามไปด้วย มีเพียงเซี่ยเพ่ยหวนที่เดินตามอยู่หลังสุดหันกลับมาขยิบตาให้หนานกงมั่วพร้อมส่งยิ้มให้ หนานกงมั่วหัวเราะเบาๆ พยักหน้าตอบรับ ลอบส่งสัญญาณมือท่าทางขอบคุณให้เซี่ยเพ่ยหวน เซี่ยเพ่ยหวนจึงยิ้มตาหยีลงบันไดไป
พระชายารัชทายาทและองค์หญิงกลับออกไปแล้ว แต่จิ้งเจียงจวิ้นอ๋องและพระชายารองเฝิงยังอยู่ แน่นอนว่าเรื่องไม่มีทางจบลงง่ายๆ อย่างแน่นอน พระชายาไม่มีเวลาสืบสาว ทว่ายังต้องรายงานความจริงที่เกิดขึ้นต่อพระชายารัชทายาท จิ้งเจียงจวิ้นอ๋องมองทุกคนท่าทางไม่พอใจ เอ่ยเสียงเข้ม “เกิดเรื่องอันใดกันแน่” ไม่มีพระชายารัชทายาทและองค์หญิงคอยกดดัน เว่ยจวินเจ๋อจึงฟื้นคืนสติกลับมา เอ่ยเสียงดัง “ท่านพ่อ หญิงสาวนางนี้ให้ร้ายข้า เป็นนาง…เป็นนาง…”
“ซิงเฉิงจวิ้นจู่ บุตรชายของข้าไม่มีความขัดแย้งกับจวิ้นจู่ ไยจวิ้นจู่จึงทำเช่นนี้” จิ้งเจียงจวิ้นอ๋องจ้องหนานกงมั่วพลางเอ่ยถาม
เว่ยจวินมั่วยื่นมือไปดึงหนานกงมั่วมาหลบอยู่ด้านหลัง ออกคำสั่งเสียงเรียบ “ลากออกไป โบยห้าสิบไม้ก่อนค่อยเอากลับมาสอบสวน”
“เจ้ากล้าหรือ” จิ้งเจียงจวิ้นอ๋องเอ่ยเสียงดัง
เว่ยจวินมั่วเหลือบตามององครักษ์ด้านข้าง “ทำไม มิได้ฟังคำสั่งของพระชายารัชทายาทเมื่อครู่หรือ หรือต้องให้ข้าสอนพวกเจ้าว่าต้องโบยเช่นไร”
ทหารองครักษ์หัวใจกระตุก รีบตอบมิกล้าแล้วรีบเดินเข้ามาลากเว่ยจวินเจ๋อและหลานเอ๋อร์ลงไปโบยด้านล่าง ลี่สุ่ยเซวียนอยู่ห่างจากสวนดอกไม้จวนรัชทายาไม่น้อย ยามนี้ยังถูกองครักษ์จวนรัชทายาทปิดทางมิให้ใครที่ไม่เกี่ยวข้องเข้ามาจึงไม่ต้องกลัวว่าเสียงร้องโหยหวนของพวกเขาจะไปรบกวนแขกให้ต้องตกใจ
“เจ๋อเอ๋อร์…” พระชายารองเฝิงเห็นบุตรชายของตนถูกโบย ราวกับมีมีดเข้ามากรีดในใจ อยากวิ่งเข้าไปรับไม้แทน จิ้งเจียงจวิ้นอ๋องจึงต้องดึงนางเอาไว้ หันกลับมามองเว่ยจวินมั่วด้วยสายตาดุร้าย “เจ้าคิดจะทำอันใด” เว่ยจวินมั่วนั่งดื่มชานิ่ง กวาดตามองจูชูอวี้ที่อยู่ด้านข้าง เอ่ยขึ้นมา “ข้าเองก็อยากถาม พวกเจ้าแสดงละครเช่นนี้ออกมาคิดจะทำอันใดกันแน่”
หนานกงมั่วนั่งอยู่ด้านข้างเว่ยจวินมั่ว ยิ้มจนตาหยีมองจูชูอวี้ กล่าว “ท่านอ๋องอย่าได้โกรธ เรื่องนี้จะว่าไปแล้วก็ไม่มีอันใด บุตรชายของท่านรักกันกับแม่นางจู คงเพราะแม่นางจูให้สาวใช้มาส่งข้อความ ใครจะรู้ว่าสาวใช้ผู้นั้นใจกล้าตลบหลังเจ้านายคิดแย่งบุตรชายของท่าน หึๆ… แม้จะเลือกสถานที่ไม่ถูกสักหน่อย เพียงแต่เรื่องแบบนี้นั้นเป็นธรรมชาติของมนุษย์ แม้แต่บุรุษรูปงามอย่างท่านอ๋องก็ยังละเว้นไปมิได้ แล้วจะโทษบุตรชายของท่านได้เช่นไรกันเล่า”
ใบหน้าจิ้งเจียงจวิ้นอ๋องบิดเบี้ยว พูดไม่ออกอยู่ชั่วครู่
“ซิงเฉิงจวิ้นจู่” จูชูอวี้โกรธจนหน้าแดงก่ำ กัดฟันเอ่ยขึ้น
หนานกงมั่วเลิกคิ้ว “หืม คุณหนูจูอยากพูดอันใดหรือ”
จูชูอวี้เอ่ย “ข้ากับคุณชายเว่ยสามไม่เคยเกี่ยวข้องกัน ขอซิงเฉิงจวิ้นจู่อย่าได้กล่าวเหลวไหลทำลายชื่อเสียงของข้า”
หนานกงมั่วตกใจ “ไอหยา ที่แท้คุณหนูจูก็มีชื่อเสียงด้วยหรือ เช่นนั้นคุณหนูจูช่วยบอกข้าที ไยตอนที่คุณชายเว่ยสามและสาวใช้ของท่านกำลังเข้าด้ายเข้าเข็มกันอยู่นั้นถึงได้เอ่ยชื่อคุณหนูอย่างเจ้าออกมาเล่า นอกจากนี้ ก่อนหน้านี้ยังมีคนบอกข้าว่าคุณหนูจูบังเอิญเจอกับเว่ยซื่อจื่ออยู่ริมถนน ดูเหมือนอยากย้อมสีเขียวให้หัวข้าเหลือเกิน เช่นนั้น…คุณหนูจูชอบผู้ใดกันแน่ เรื่องของความรู้สึก…ใช้วิชาลัดย่อมไม่สำเร็จหรอก”
จูชูอวี้ทั้งโกรธทั้งอาย ต่อให้นางกล้าหาญเพียงใดนางก็เป็นสตรี ถูกคนดูหมิ่นอย่างโจ้งแจ้งต่อหน้าผู้คนมากมาย เงยหน้าขึ้นไปมองเว่ยจวินมั่ว ทว่าเห็นเว่ยจวินมั่วหันมองไปยังหนานกงมั่ว แม้ใบหน้ายังคงเรียบเฉย ทว่านัยน์ตาสีม่วงคู่นั้นยังคงจับจ้อง สีหน้าจิ้งเจียงจวิ้นอ๋องและพระชายารองเฝิงเปลี่ยนไป ในสายตาของพวกเขาเห็นได้ชัดว่าเข้าใจว่าจูชูอวี้มีใจหมายมั่นต่อเว่ยจวินมั่วทว่าไม่สำเร็จจึงวกหันกลับมาหาบุตรชายของตน หรือนางมิอาจแต่งกับพี่ชายได้แล้วจึงหันมาคว้าน้องชายแทน ช่าง…ไร้ยางอายสิ้นดี
“ซิงเฉิงจวิ้นจู่ เจ้าเองก็เป็นสตรีไยจึงทำลายชื่อเสียงสตรีด้วยกันเช่นนี้” ความอายและความโกรธของจูชูอวี้เพิ่มมากขึ้น
หนานกงมั่วเอ่ยเสียงเรียบ “ที่แท้คุณหนูจูก็รู้ว่าเรื่องเช่นนี้ทำลายชื่อเสียงของสตรี” ดวงตาเงียบสงบไร้เกลียวคลื่นกวาดมองไปจนจูชูอวี้หวาดผวาอยู่ในใจ เข้าใจอยู่ในใจแล้วว่าหนานกงมั่วเดาแผนการของนางออกจนทะลุปรุโปร่งตั้งแต่ต้น รู้สึกเสียใจอยู่ในใจ ความริษยาทำให้คนหน้ามืดตามัว นางรู้ดีอยู่แล้วว่าหนานกงมั่วรับมือได้ยาก กี่ครั้งเข้าไปแล้วที่ต้องตกเป็นรองอยู่ในกำมือของหนานกงมั่ว ยิ่งปลุกเร้าความโกรธและความต้องการเอาชนะขึ้นมาในใจ ดังนั้นจึงเลือกวิธีนี้เพื่อทำลายชื่อเสียงของหนานกงมั่ว แต่ไม่คิดว่าสุดท้ายจะล้มเหลวและเป็นการทำลายชื่อเสียงของตนเองแทน จูชูอวี้รู้สึกเสียใจ ขณะเดียวกันก็เข้าใจกระจ่างแจ้งขึ้น
จูชูอวี้สูดหายใจเข้าลึก เอ่ย “ข้าสั่งสอนคนได้ไม่ดีพอ ขอซื่อจื่อและจวิ้นจู่โปรดอภัยด้วย”
หนานกงมั่วเงยหน้ามองเว่ยจวินมั่ว เพียงมองปราดเดียวนางก็รู้แล้วว่าจูชูอวี้ใจเย็นลงแล้ว เพียงเย็นลง คิดว่าคงรู้แล้วว่าควรเลือกทางใด การโต้เถียงย่อมไร้ซึ่งความหมาย
เว่ยจวินมั่วยังคงนิ่ง ราวกับมิได้ยินคำพูดของจูชูอวี้ จูชูอวี้เองก็ไม่สนใจ ยืนรออยู่ด้านข้างเงียบๆ
ไม่นาน สองคนที่ถูกโบยเกือบตายก็ถูกลากกลับขึ้นมา ชีวิตนี้เว่ยจวินเจ๋อเคยได้รับความเจ็บปวดเช่นนี้ตั้งแต่เมื่อใดกัน เจ็บปวดจนส่งเสียงครางออกมามิได้ด้วยซ้ำ หมอบอยู่บนพื้นราวกับเป็นอัมพาต หลานเอ๋อร์เองก็มีสภาพไม่ต่างกัน นอนหมอบไม่ขยับเขยื้อน เว่ยจวินมั่วก้มลงไปมองทั้งสอง เอ่ย “ยังไม่คิดจะพูดหรือ”
เว่ยจวินเจ๋อคร่ำครวญ “พี่ใหญ่ ข้าผิดไปแล้ว…ข้าสำนึกผิดแล้ว ข้าไม่ควรสมคบคิดกับหญิงต่ำช้าคนนั้นวางแผนทำลายซิงเฉิงจวิ้นจู่ ท่านปล่อยข้าไปเถิด…”
เว่ยจวินมั่วเลิกคิ้ว มองไปยังจิ้งเจียงจวิ้นอ๋องที่นั่งอยู่ด้านข้าง ใบหน้าจิ้งเจียงจวิ้นอ๋องดำทะมึนราวกับถูกย้อมไปด้วยหมึก กัดฟันก่นด่าเสียงดัง “ลูกไม่รักดี”
เว่ยจวินเจ๋อน้ำหูน้ำตาไหล “ฮือ ฮือ…หญิงต่ำช้าคนนี้บอกข้าว่าจะช่วยข้าแก้แค้นหนานกงมั่วทำให้พี่ใหญ่ต้องอับอาย ข้าหลงเชื่อไปชั่วขณะจึง…” เว่ยจวินมั่วเชยตาขึ้น สายตาเย็นชาพุ่งไปยังจูชูอวี้ เอ่ยถาม “คุณหนูจู อธิบายมาสักนิด”
จูชูอวี้พยายามตั้งสติ เอ่ยเสียงเข้ม “ข้ามิรู้ว่าสิ่งที่คุณชายเว่ยสามเอ่ยหมายถึงอันใด”
หลานเอ๋อร์กัดฟัน ตอบ “รายงานซื่อจื่อ…ไม่เกี่ยวกับคุณหนู ทุกอย่างเป็นความผิดของบ่าว เป็นบ่าว…บ่าวริษยาซิงเฉิงจวิ้นจู่ ดังนั้นจึง…” เว่ยจวินมั่วหัวเราะเสียงทุ้ม น้อยครั้งนักที่เขาจะหัวเราะออกมาทว่าตอนนี้กลับหัวเราะออกมา ทุกคนที่อยู่ตรงนั้นต่างต้องชะงัก ทำเพียงมองเว่ยจวินมั่วจ้องไปที่หลานเอ๋อร์ เอ่ยด้วยรอยยิ้ม “เจ้าริษยาอู๋สยา…เจ้ามีสิทธิ์มาริษยาอู๋สยาด้วยหรือ” สาวใช้เล็กๆ หากมีความริษยาก็คงจะริษยาคนที่มีฐานะใกล้เคียงกันอย่างเช่นริษยาสาวใช้ที่ได้รับความโปรดปรานมากกว่า เทียบไม่ได้กับจูชูอวี้ นางจะคิดริษยาหนานกงมั่วที่ไม่เกี่ยวข้องใดๆ กับตนเลยสักนิดไปทำไม คิดว่าทุกคนโง่นักหรือ หลานเอ๋อร์กัดริมฝีปาก เอ่ยทั้งน้ำตา “บ่าว…บ่าวมีใจต่อซื่อจื่อ ดังนั้นจึงได้ริษยาต่อจวิ้นจู่ บ่าวสำนึกผิดแล้ว ซื่อจื่อได้โปรดอภัยด้วย”
หนานกงมั่วกะพริบตาปริบมองเว่ยจวินมั่ว ปิดปากหัวเราะเบาๆ ดูเหมือนเสน่ห์ของเว่ยซื่อจื่อก็มีไม่เท่าใดนัก ช่างเป็นสาวใช้ผู้จงรักภักดีเสียเหลือเกิน
