หนานกงมั่วมองป่าไผ่ที่มืดมิด พลันหัวใจกระตุก เอ่ยขึ้น “แย่แล้ว”
“มีอันใดหรือขอรับ คุณหนู” ฝังสะดุ้ง นึกว่าเกิดเรื่องใหญ่
หนานกงมั่วเอ่ย “ข้างหน้ามีคนอาศัยอยู่” ห่างออกไปไม่ไกลเลี้ยวไปหนึ่งโค้งก็เป็นที่อยู่ของเนี่ยนหย่วน คนชุดดำพวกนั้นกำลังมุ่งหน้าไปทางนั้น หนานกงมั่วจำได้ว่าเนี่ยนหย่วนไม่มีวรยุทธ์ “ไปดู” หากพระผู้ใหญ่ที่มีอายุน้อยที่สุดเกิดเรื่องเพราะพวกนาง คงกลายเป็นเรื่องวุ่นวายอย่างแน่นอน
ทั้งสามรีบมุ่งหน้าไปยังเส้นทางที่คนชุดดำเหล่านั้นหนีไป เมื่อมาถึงทันได้เห็นคนชุดดำพวกนั้นกำลังอุ้มพระภิกษุในชุดสีขาวห่างออกไปไกลแล้ว
หนานกงมั่วโกรธจนหน้าซีด เวยขมวดคิ้ว “ตามคนมา เดี๋ยวข้าตามไป”
ในบริเวณใกล้จินหลิงคิดจะตามใครคงไม่ใช่เรื่องง่ายเหมือนครั้งอยู่ข้างนอก หากไม่ระวังจะเป็นที่ดึงดูดเหล่าองครักษ์วังหลวง วังจื่อเซียวคงได้ลำบากเป็นแน่ ดังนั้นฝังและเวยจึงไม่ได้ส่งสัญญาณขอกำลังพล หนานกงมั่วหันกลับไปออกคำสั่งกับฝัง “เจ้าอยู่ที่นี่ เดี๋ยวข้าจะตามไป”
“ได้เช่นไรเล่าขอรับ” ฝังปฏิเสธ
หนานกงมั่วยิ้ม “ฝีมือข้าดีกว่าเจ้า”
เอ่ยจบก็ไม่สนใจฝังที่มีสีหน้าไม่เห็นด้วย หนานกงมั่วพุ่งตัวไปตามทางที่เวยหายไป
เนี่ยนหย่วนถูกอุ้มพาลัดเลาะป่าไม้ในภูเขา ยิ้มขมขื่นอย่างจนปัญญา เขากำลังนั่งอยู่ในบ้าน ความโชคร้ายก็หล่นลงมาจากฟ้า แม้เขาจะไม่รู้วิชาการต่อสู้แต่เขาก็เป็นชายร่างสูง คนพวกนี้กลับแบกเขามาได้อย่างง่ายดายราวกับกระสอบ และเขาถูกอุ้มพาดบ่าจึงรู้สึกโคลงเคลงอยู่ในท้อง
“แค่กๆ…ทุกท่าน อาตมาไปทำอันใดให้พวกท่านขุ่นเคืองใจหรือไม่” เนี่ยนหย่วนถามอย่างช่วยไม่ได้
“หุบปาก” ชายชุดดำที่ตามมาด้านหลังเอ่ยเสียงดัง
เนี่ยนหย่วนทำอันใดไม่ได้ ก่อนจะหุบปากจึงเอ่ยเตือน “ด้านหลังมีคนตามมาแล้ว ทุกท่านแบกอาตมามาเช่นนี้…ความจริงวิ่งเองจะไม่เร็วกว่าหรือ” คนชุดดำไม่สนใจ ทำเพียงแบกเขาวิ่งไปด้วย เนี่ยนหย่วนครุ่นคิด “ทุกท่านราวกับ…คุ้นเคยกับเขาจื่ออวิ๋นเป็นอย่างดี”
“หุบปาก”
“แค่กๆ…ไม่ใช่อาตมาชอบพูดมาก แต่ว่า…หากไม่ทำสิ่งใดเบี่ยงเบนความสนใจ อาตมา เกรงว่าจะอาเจียนแล้ว”
คนที่แบกเขาอยู่พลันชะงัก แต่ไม่นานก็กลับมาเหมือนเดิม เอ่ยเสียงเย็น “ไต้ซือเชิญอาเจียนออกมาเถิด แต่เมื่อข้าโยนท่านลงเขาไปแล้ว ก็ไม่รู้จะเกิดอันใดขึ้นบ้าง”
ครั้งนี้เนี่ยนหย่วนหมดซึ่งคำพูดแล้วจริงๆ ค่ำคืนมืดมิดเช่นนี้เขาจื่ออวิ๋นนั้นอันตราย หากโดนทิ้งจริงๆ ไม่รู้ว่าจะเจ็บแขนหักขาหักหรืออาจจะตายไปเลยก็เป็นได้
ในที่สุดก็เป็นฝีมือของหนานกงมั่วและเวยที่ดีกว่า คนกลุ่มนั้นไม่นานก็ถูกไล่ตามทัน ดวงตาเย็นเยียบของหนานกงมั่วมองไปยังคนชุดดำคนหนึ่ง เอ่ย “ในเมื่อเป้าหมายพวกเจ้าคือข้า ไยต้องเดือดร้อนคนที่ไม่เกี่ยวข้อง” คนที่เป็นหัวหน้าคนชุดดำตอบ “ในเมื่อคุณหนูใหญ่หนานกงมีใจเมตตา ไยจึงไม่ฆ่าตัวตายเล่า แล้วข้าจะปล่อยไต้ซือผู้นี้”
เวยจ้องมองคนเหล่านั้นด้วยสายตาเย็นยะเยือก “ปล่อยท่านเสีย บอกมาว่าผู้ใดอยู่เบื้องหลัง แล้วจะไว้ชีวิตพวกเจ้า”
คนชุดดำราวกับได้ยินเรื่องตลก ยิ้มเย็น “เจ้าคิดว่าพวกข้าเป็นคนโง่หรือ ต่อให้สังหารหนานกงมั่วไม่ได้ อย่างไรพวกเราก็มีพระที่จะตายตามไปด้วย ไม่ได้เสียเปรียบอันใด คุณหนูหนานกงช่างซ่อนเก่ง ฝีมือเช่นนี้ คนทั่วหล้าคงถูกเจ้าหลอกเสียแล้ว”
หนานกงมั่วยักไหล่ “เรื่องมีวรยุทธ์ ไม่จำเป็นต้องป่าวประกาศมิใช่หรือ”
มองเห็นหนานกงมั่วที่เคลื่อนไหวไม่ทันรู้ตัว คนชุดดำจึงยกมีดขึ้นมาจี้ไปที่ลำคอของเนี่ยนหย่วน เอ่ยเสียงเย็น “หากยังอยากได้ชีวิตของเขาก็อย่าขยับ”
หนานกงมั่วยืนนิ่ง ยกมือขึ้นพลางเอ่ย “พวกเจ้าอยากทำอันใด”
“พวกข้าต้องการให้เจ้าตาย” คนชุดดำด้านข้างเอ่ยเสียงดัง
หนานกงมั่วถอนหายใจ “ตอนนี้เป็นตอนกลางคืน ไม่เหมาะที่จะฝันกลางวัน ไต้ซือ…ต้องขออภัยด้วย เกรงว่าจะทำให้ท่านลำบากแล้ว”
เนี่ยนหย่วนเอ่ยอย่างช่วยไม่ได้ “ชีวิตควรเป็นเช่นนี้ ทำอันใดไม่ได้”
“อย่าพูดมาก กล้าทำอะไรบุ่มบ่ามข้าจะสังหารพระรูปนี้เสีย” คนชุดดำเอ่ยอย่างไม่พอใจ หนานกงมั่วกล่าวตอบโต้ “ความจริงหากพวกเจ้าไม่จับไต้ซือเนี่ยนหยวนมา พวกข้าก็คงไม่ตามมาแน่”
“…”
คนชุดดำที่กำลังข่มขู่หนานกงมั่วกำลังจะล่าถอย ด้านล่างภูเขาพลันมีเสียงดังส่งมา จากนั้นก็มองเห็นคบเพลิงสว่างหลายอันส่องแสงสว่างอยู่ตีนเขา จากนั้นมุ่งหน้าขึ้นเขามา คนชุดดำสูดหายใจเข้าลึก เอ่ยอย่างร้อนรน “มีคนตามขึ้นมาแล้ว”
“ให้ตายสิ ถอย” คนชุดดำผลักเนี่ยนหย่วนออกไป ขณะเดียวกันพลันชักดาบออกมาแทงเข้าไปด้านหลังเนี่ยนหย่วน หนานกงมั่วตกใจ รีบชักกระบี่ออกมา พุ่งเข้าไปสกัดดาบที่พุ่งเข้าหาเนี่ยนหย่วน เสียงกระทบกันดังขึ้น ดาบเล่มหนาถูกฟันอย่างแรงจนขาดออกไป ขณะเดียวกัน เวยตวัดดาบของเขาแทงไปยังคนที่คิดลอบสังหาร ป่าที่มืดมิดพลันมีเสียงต่อสู้ดังขึ้น
เนี่ยนหย่วนถูกผลักล้มลงไปศีรษะกระแทกจนมึนหัว ไม่ง่ายกว่าจะลุกขึ้นมาได้และมองดูความวุ่นวายตรงหน้า ทำได้เพียงส่ายหัวอยู่ในใจ สถานการณ์เช่นนี้ สมองอันชาญฉลาดของเขาก็สู้สองยอดฝีมือไม่ได้ ทำได้เพียงถอยห่างเพื่อไม่ขวางทางและเป็นภาระของพวกเขา
หนานกงมั่วและเวยต่อสู้เคียงคู่ สังหารคนชุดดำนอนตายเกลื่อนกลาดล่าถอยไม่ได้ สายตามองไปยังเสียงดังและแสงไฟที่เคลื่อนเข้ามาใกล้เรื่อยๆ คนชุดดำเองก็ร้อนใจขึ้นมา หนึ่งในนั้นมองเห็นเนี่ยนหย่วนที่หลบอยู่หลังต้นไม้ไกลออกไป พลันร้องตะโกนเสียงดัง ละจากเวยแล้วมุ่งหน้าตรงเข้าหาเนี่ยนหย่วน
“ระวัง” หนานกงมั่วเอ่ยเสียงเข้ม มือสะบัดกระบี่เพื่อเปิดทางจากคนชุดดำรอบข้าง พุ่งตัวเข้าไปหาเนี่ยนหย่วน ขณะเดียวกันก็แทงกระบี่เข้าไป คนชุดดำที่คิดสังหารเนี่ยนหย่วนหัวใจเย็นวาบ กระบี่ชิงหมิงแทงทะลุจากด้านหลังมาโผล่หน้าอกด้านหน้า
หนานกงมั่วถอนกระบี่ออกมา ผลักคนชุดดำออกไป “ระวัง…”
“ระวัง” ดวงตาของเนี่ยนหย่วนพลันเปลี่ยน เอ่ยขึ้นทันใด
ลมพัดมาจากด้านหลัง หนานกงมั่วคิดเบี่ยงตัวหลบ แต่เมื่อนางหลบไปเนี่ยนหย่วนที่อยู่ตรงหน้าอาจจะถูกแทงได้ เนี่ยนหย่วนไม่มีวรยุทธ์ หากโดนฝ่ามือนี้เข้าไปมีหวังได้ตายเป็นแน่ หัวใจวูบไหว หนานกงมั่วหันกลับมารวดเร็วแทงกระบี่เข้าไปตรงจุดหัวใจของชายชุดดำ ฝ่ามือของชายชุดดำก็กระแทกเข้าไปด้านหน้าของหนานกงมั่ว พยายามเอนหลังเพื่อหลีกเลี่ยง พลันได้ยินเสียงร้องอย่างตกใจของเนี่ยนหย่วนที่อยู่ด้านหลัง ที่แท้เนี่ยนหยวนที่อยู่ด้านหลังถูกนางชนเข้า เท้าไม่มั่นคงจึงล้มกลิ้งลงเนินเขา ขณะเดียวกันหนานกงมั่วก็หงายหลังไปเพราะพลังของชายชุดดำในเฮือกสุดท้าย ล้มกลิ้งลงเนินเขาไปด้วยกัน
“คุณหนู!” เวยร้องตะโกนเสียงดัง รีบวิ่งเข้ามาทว่ามองเห็นเพียงร่างของหนานกงมั่วที่หายลับไปท่ามกลางความมืด
หนานกงมั่วรู้สึกว่านานแล้วที่ตนเองไม่ได้โชคร้ายเพียงนี้ เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกะทันหันในครั้งนี้เลวร้ายน้อยกว่าชาติอดีตที่นางต้องถูกระเบิดตายเพราะไปช่วยคนโง่คนหนึ่ง กระทั่งได้ฟื้นขึ้นมาในยุคโบราณเช่นนี้ เห็นอยู่ว่าวรยุทธ์สูงกว่าศัตรู เห็นอยู่ว่าคนที่จะมาสมทบกำลังใกล้เข้ามาแล้ว นางกลับถูกคนที่นางสังหารผลัก เมื่อยืนไม่มั่นคงจึงตกลงไปยังเนินเขา นี่เรียกว่าการเอาคืนก่อนตายอย่างนั้นหรือ
