หนานกงมั่วเงียบไปชั่วครู่ “เจ้าจะทำอันใด”
กงอวี้เฉินเหยียดหยาม “ข้าจะทำอันใดกับพระที่ไร้เรี่ยวแรงเช่นนั้นกันเล่า เพียงแต่…คนของข้าที่ได้รับคำสั่งไปก็ไม่แน่ แม้จะบอกว่าเขาเป็นเพียงพระไม่มีประโยชน์อันใด แต่หากฆ่าเพื่อระบายความโกรธก็คงไม่เลว อย่างไรเสียก็เป็นถึงพระผู้ใหญ่แห่งวัดต้ากวงหมิงมิใช่หรือ” น้ำเสียงของกงอวี้เฉินมีแววเย้ยหยัน เพียงแต่ไม่รู้ว่ากำลังเย้ยหยันเรื่องเขาไร้กำลังหรือเย้ยหยันที่เขาเป็นพระวัดต้ากวงหมิงกันแน่
หนานกงมั่วครุ่นคิดอยู่ในใจ ไม่นานก็เงยหน้าขึ้นมามองกงอวี้เฉิน “ดูเหมือนเจ้าสำนักกงจะไม่ต้องการสังหารข้าหรือ”
กงอวี้เฉินชะงัก ไม่นานจึงหัวเราะออกมา “แน่นอนสิ ข้ายังหวังว่าจะได้กอดเอาหญิงงามกลับไปด้วย จะฆ่าเสี่ยวมั่วเอ๋อร์ได้เยี่ยงไร ขอเพียงมั่วเอ๋อร์ออกจากที่นี่ไม่ได้ หึๆ…พิธีแต่งงานในอีกสองวัน ฮ่าๆ ข้าแปลกใจเหลือเกิน เว่ยจวินมั่วที่ไม่มีเจ้าสาวจะทำเช่นไร”
มองดูใบหน้าเย็นชาของหนานกงมั่ว กงอวี้เฉินหมุนตัวหายไปในกลุ่มเมฆหมอก “หึๆ มั่วเอ๋อร์ ตอนที่ข้ามาก็มีคนมุ่งหน้าลงเขาไปแล้ว พระผู้นั้นซ่อนตัวอยู่ที่ตีนเขาใช่หรือไม่ ข้าเองก็อยากรู้ว่าเสี่ยวมั่วเอ๋อร์จะทำเช่นไร”
มองไปยังทิศทางที่กงอวี้เฉินหายลับไป หนานกงมั่วหมุนตัวมุ่งตรงลงเขาไปทันใด
ในผืนหญ้าที่ตีนเขา เนี่ยนหย่วนนอนหลับตาไร้เรี่ยวแรงอยู่บนผืนหญ้า ด้านข้างมีชายชุดดำสองคนยืนอยู่ ห่างออกไปไม่ไกลนักมีชายชุดดำอีกคนอยู่ตรงนั้น
“ให้ตายเถอะ หญิงผู้นั้นหายไปแล้ว สังหารพระผู้นี้ก่อนค่อยว่ากัน” หนึ่งในชายชุดดำกัดฟันเอ่ย
“ช้าก่อน พระผู้นี้ต้องรู้แน่ว่านางไปไหน” ชายชุดดำอีกคนห้ามเอาไว้ ยกเท้าขึ้นกระทืบเนี่ยนหย่วน “ถ้ายังอยากมีชีวิตรอดก็รีบบอกมาว่าหญิงผู้นั้นไปไหนแล้ว” เนี่ยนหย่วนส่งเสียงหยัน เลือดซึมไหลออกมาจากริมฝีปาก ทว่าใบหน้าของเขายังคงเรียบนิ่ง ราวกับคนที่ถูกกระทืบไปเมื่อครู่ไม่ใช่เขา แม้แต่ดวงตายังไม่เปิดขึ้นด้วยซ้ำ
การกระทำของเขายิ่งทำให้ชายชุดดำโกรธขึ้นไปอีก “พูดดีๆ ด้วยไม่ชอบ” ชักกระบี่ยาวออกมาจี้ไปตรงหน้าเนี่ยนหย่วน ด้านหลังกลับมีลมเย็นวาบเข้ามาจี้ยังศีรษะ ชายชุดดำรีบหันกลับไปด้วยความตกใจ รู้สึกเย็นที่ลำคอ กระบี่เย็นและคมวาดผ่านลำคอนั่น ก่อนจะล้มลงไป หนากงมั่วไม่แม้จะชายตามอง ตวัดกระบี่แทงไปยังชายชุดดำที่เหลือ ไม่มีใครต้านทานต่อคมกระบี่ได้ ชายชุดดำก้าวถอยหลัง ทว่ายังคงถูกกระบี่นั้นแทงเข้าที่หัวใจ ดวงตาเบิกกว้างจ้องมองสตรีใบหน้าเย็นชาตรงหน้า
“เนี่ยนหย่วน” หนานกงมั่วดึงกระบี่กลับ จากนั้นรีบกลับไปดูเนี่ยนหย่วน แม้ชายชุดดำผู้นั้นจะดึงกระบี่กลับทันเวลาทว่าก็ยังทิ้งบาดแผลไว้บนใบหน้าของเนี่ยนหย่วนให้ได้เห็นรอยเลือด ไม่ต้องตกใจไป หนานกงมั่วมียาช่วยลบเลือนรอยแผลของเขาได้ เพียงแต่เพราะถูกชายชุดดำกระทืบทำให้อาการบาดเจ็บของเนี่ยนหย่วนหนักขึ้น หนานกงมั่วพยุงเขาลุกขึ้นนั่ง รีบหยิบเข็มเงินออกมาปักลงไปตามจุดฝังเข็มบริเวณหน้าอกของเนี่ยนหย่วน จากนั้นจึงนั่งลงรักษาเขาด้วยกำลังภายใน แม้ในเวลานี้การรักษาเช่นนี้จะเป็นอันตรายมาก เกิดมีคนอาศัยจังหวะนี้เข้ามาก่อกวนจะเป็นอันตรายต่อชีวิตของทั้งคู่ได้ แต่หนานกงมั่วก็ไม่มีทางเลือกอื่น ตอนนี้ในมือไม่มียา หากไม่รีบช่วยชีวิตของเนี่ยนหย่วนเกรงว่าคงต้องจบเพียงเท่านี้แล้ว
เวลาผ่านไป หนานกงมั่วลืมตาขึ้น ใบหน้างดงามซีดขาว ยื่นมือไปดึงเข็มออกจากหน้าอกของเนี่ยนหยวน ไม่นานเนี่ยนหย่วนจึงลืมตาขึ้น
รู้สึกว่าความเจ็บปวดภายในนั้นดีขึ้นมาก เนี่ยนหย่วนยิ้ม “วิชาการแพทย์ของคุณหนูหนานกงช่างยอดเยี่ยม”
หนานกงมั่วยิ้มบาง “ไต้ซือไม่เป็นไรใช่หรือไม่”
เนี่ยนหย่วนส่ายหน้า มองหนานกงมั่วพลางขมวดคิ้ว “ไยคุณหนูหนานกงจึงกลับมาเล่า” หนานกงมั่วเล่าเรื่องที่นางขึ้นไปบนยอดเขาให้ฟัง เนี่ยนหย่วนถอนหายใจออกมา “อาตมาอาศัยอยู่ที่เขาจื่ออวิ๋นมายี่สิบกว่าปี ไม่เคยรู้มาก่อนว่าในเขานั้นมีค่ายกลทางธรรมชาติ อาตมาพอเข้าใจเกี่ยวกับค่ายกลอยู่บ้าง เพียงแต่ตอนนี้…”
ทั้งสองมองสบตากันทำได้เพียงยิ้มขมขื่น เส้นทางบนเขา ต่อให้หนานกงมั่วพาเนี่ยนหย่วนขึ้นเขาไปได้ ร่างกายของเนี่ยนหย่วนก็คงทนต่อความทรมานนี้ไม่ได้ ยิ่งไปกว่านั้นไม่รู้ว่าค่ายกลธรรมชาตินี้มีพื้นที่กว้างใหญ่เพียงใด ระหว่างทางอาจจะเจอเข้ากับกลุ่มชายชุดดำ หนานกงมั่วพาเนี่ยนหย่วนไปด้วยจะช่วยอะไรได้บ้างหรือไม่นั่นก็เป็นอีกเรื่อง แต่ที่แน่นอนคือความลำบาก
เนี่ยนหย่วนครุ่นคิดอยู่นานก็กล่าวต่อ “ตอนนี้เราอยู่ตีนเขา ทำได้เพียงเดินอ้อมตีนเขาไป…ออกไปได้แล้วคุณหนูหนานกงพาอาตมาไปรักษาที่บ้านของชาวบ้าน จากนั้นคุณหนูดูว่าพอจะมีม้าหรือไม่ ขี่ม้าเร็วเข้าเมืองหลวงคาดว่าน่าจะทัน”
หนานกงมั่วถอนหายใจ เอ่ย “ตอนนี้คงต้องเป็นเช่นนั้น ทรมานมานาน ไต้ซือพักผ่อนก่อนเถิด พวกเราทานอะไรสักหน่อย พักผ่อนก่อนออกเดินทาง” กงอวี้เฉินไม่คิดสังหารนาง คงไม่ส่งใครมาอีก ความโชคร้ายในครั้งนี้ อย่าว่าแต่กงอวี้เฉิน แม้ตัวนางเองยังสงสัยว่าตนเองจะกลับออกไปได้ภายในสองวันนี้หรือไม่
เนี่ยนหย่วนเป็นพระแน่นอนว่ากินเจ ต่อหน้าพระผู้ใหญ่หนานกงมั่วก็ไม่กล้ากินเนื้อ ยิ่งไปกว่านั้นยามนี้นางเหนื่อยเกินกว่าจะออกไปล่าหมูหรือก่อไฟย่างเนื้อ ทำเพียงหาผลไม้บริเวณใกล้ๆ มาประทังความหิวไปก่อน ยามนี้เป็นฤดูใบไม้ร่วงแล้ว ผลไม้ในป่าเริ่มสุก เก็บผลไม้ป่าสีแดงสวยหลายลูก แบ่งให้เนี่ยนหย่วน หนานกงมั่วยังหาน้ำสะอาดไม่ได้จึงใช้แขนเสื้อเช็ดและกัดเข้าไปหนึ่งคำ รสเปรี้ยวเล็กน้อยทำให้นางต้องขมวดคิ้ว จากนั้นกินต่อไปด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง
เนี่ยนหย่วนกินไปมองสำรวจหนานกงมั่วไป หนานกงมั่วมองเขาอย่างไม่เข้าใจ “ทำไมหรือ”
เนี่ยนหย่วนส่ายหน้า “คุณหนูหนานกง…ช่างไม่เหมือนคุณหนูสูงศักดิ์เลยจริงๆ”
หนานกงมั่วหัวเราะออกมา มือที่ถือผลไม้โบกไปมา เอ่ยด้วยเสียงกลั้วหัวเราะ “ไต้ซือหมายถึงสิ่งนี้หรือ ใช่ว่าไต้ซือไม่รู้ว่าข้าเป็นเด็กที่เติบโตมาในชนบท” กินผลไม้ป่าไม่นับว่าเป็นเรื่องใหญ่ ชื่อที่ถูกขนานนามว่าปีศาจพันหน้าแห่งเอเชียไม่ได้เก็บมาได้นะ เมื่อครั้งตอนที่ได้รับการฝึกฝนมีสิ่งใดที่นางไม่เคยผ่านมันมาบ้าง
เนี่ยนหย่วนส่ายหน้า “หากพูดถึงบุคลิก เชื้อพระวงศ์ก็เทียบคุณหนูไม่ได้”
“ไต้ซือ คนออกบวชห้ามเอ่ยวาจาที่เป็นเท็จ” หนานกงมั่วกลอกตา เอ่ยออกมาด้วยรอยยิ้ม “วางใจเถิด ข้าไม่ทิ้งท่านเพราะพูดว่าข้าไม่ดีหรอก” ตนรู้จักตนเองดี จริงอยู่ที่หน้าตาของคุณหนูหนานกงทำให้เปลี่ยนไป แต่ตัวนางเองรู้และเข้าใจดี เมื่อเอ่ยถึงความสุขุมสง่างามนางไม่กล้าเอาตัวเองไปเปรียบเทียบกับบรรดาเชื้อพระวงศ์ที่ถูกเลี้ยงดูเป็นอย่างดีหรอก
เนี่ยนหย่วนยิ้มเจื่อน หนานกงมั่วกัดกินผลไม้พลางยิ้มให้เขาจนตาหยี “จะว่าไป ไต้ซือเคยเจอกับหญิงสูงศักดิ์มากมายเลยหรือ”
“แน่นอน” เนี่ยนหย่วนไม่ปฏิเสธ เอ่ยตอบ “สตรีสูงศักดิ์ทั้งหลายเก้าในสิบส่วนล้วนมาจุดธูปขอพรที่วัดต้ากวงหมิง”
“หรือว่า…ไต้ซือไม่เคยคิดอยากลาสึกมาเป็นฆราวาสบ้างเลยหรือเจ้าคะ” หนานกงมั่วกะพริบตาปริบๆ เอ่ยถามอย่างแปลกใจ พระ….ที่มีความสามารถรอบด้าน รูปลักษณ์งดงาม ไม่รู้ว่ามีสตรีกี่คนที่ลอบกระอักเลือดอยู่ในใจ คนอย่างเนี่ยนหย่วน ถึงเขาไม่ใช้สถานะพระภิกษุของเขาก็ไม่ต้องกังวลเลยว่าจะไม่มีโอกาสได้ตำแหน่งดีๆ เพียงแต่น่าเสียดาย ดูแล้วพระรูปนี้…พึงพอใจกับสถานะพระภิกษุของเขาเหลือเกิน
