เสียงเสียงหนึ่งดังขึ้นทางด้านหลัง “บุญคุณยิ่งใหญ่เกินจะกล่าวขอบคุณหรือ ก็หมายความว่าหากเขากล่าวขอบคุณเจ้าก็ไม่นับว่าเป็นบุญคุณ อือหึ…ยุ่งเรื่องชาวบ้าน…” ลิ่นฉังเฟิงที่นั่งอยู่บนจุดสูงสุดบนหลังคา หันมาส่งยิ้มร่าให้กับคุณชายเสียนเกอ “นี่ งานแต่งงานของแม่นางมั่ว คุณชายเสียนเกอยังต้องมาคอยคุ้มกันอีกหรือ ช่างเป็นศิษย์พี่ที่ดีเหลือเกิน” เสียนเกอปรายตามองเขา เอ่ยอย่างเกียจคร้าน “ข้าเป็นห่วงศิษย์น้องก็ว่าไปอย่าง…จะว่าไปแล้วคุณชายฉังเฟิงเล่า”
ลิ่นฉังเฟิงแค่นหัวเราะ “คุณชายเช่นข้ามาเพื่อเสี่ยงอันตรายและเสียสละเพื่อเพื่อน” แน่นอนหากกงอวี้เฉินมาจริงๆ เขาก็ต้องคิดหนีก่อน ชีวิตไม่เหลือแล้วจะมาเสียสละเพื่อเพื่อนได้เช่นไร
เห็นได้ชัดว่าคุณชายเสียนเกอไม่คิดจะต่อปากต่อคำกับใคร ไม่รู้หยิบเหยือกเหล้ามาจากไหนกรอกเข้าปากพลางเอ่ย “จะว่าไป เลี้ยงมาจนโตป่านนี้ต้องปล่อยไปกับชายอื่นง่ายๆ ข้าอารมณ์ไม่ดีเลยจริงๆ”
“เอ่อ…” ลิ่นฉังเฟิงขยับออกห่างจากใครบางคนด้วยท่าทางระแวดระวัง บุรุษคิดริษยานั้นไม่มีสติสัมปชัญญะ ใครจะรู้ว่าเขาจะระบายความโกรธกับคนอื่นหรือไม่ ผ่านไปเนิ่นนานจึงได้ยินเสียงใครบางคนถอนหายใจ “ช่างเถิด กว่าจะหาบุรุษโง่ที่ไม่เลวไปทุกๆ ด้านนั้นไม่ใช่เรื่องง่าย อย่างน้อยข้าก็คงไม่ต้องกังวลว่าจะหาคนที่รับนางได้ไม่เจอ”
“แค่กๆ” ดังนั้น คุณชายเสียนเกอ สรุปว่าท่านชอบแม่นางมั่วหรือชอบแม่นางมั่วกันเล่า ลอบนินทาอยู่ในใจสุดท้ายก็เอาชนะความหวาดระแวงของตนได้ คุณชายฉังเฟิงขยับเข้าใกล้ทีละนิด จิตใจยากแท้จะหยั่งถึง เอ่ยถามออกไปว่า “แม่นางมั่วออกเรือนแล้ว คุณชายเสียนเกอเสียใจหรือไม่ จะว่าไป…ศิษย์พี่ศิษย์น้องย่อมมีความทรงจำที่ดีต่อกัน”
คุณชายเสียนเกอหันกลับไปมองเขาเล็กน้อย เอ่ยขึ้นอย่างเหยียดหยาม “คุณชายเช่นข้าดูเหมือนโง่เพียงนั้นเลยหรือ เด็กฝีมือร้ายกาจอีกทั้งยังเหี้ยมโหดผู้นั้น สมควรแล้วที่จะไปทำความเดือดร้อนให้ผู้อื่น”
“…” แม่นางมั่วเป็นศิษย์น้องท่านจริงๆ หรือ
ในห้องหอ เมื่อดื่มเหล้ามงคลต่อหน้าทุกคนแล้ว แม่นมทั้งสองพยักหน้าพึงพอใจ จากนั้นก็พาสาวใช้ออกไป ในห้องเหลือเพียงสองคน พลันทำตัวไม่ถูกขึ้นมา แม้คุณหนูใหญ่หนานกงจะผ่านโลกมามาก แต่ว่า…นางไม่มีประสบการณ์ อีกทั้ง…เรื่องแบบนี้…สบตาเข้ากับดวงตาสีม่วงของใครบางคน หนานกงมั่วแทบจะอดวิ่งหนีไม่ได้
ฮือ…ท่านอาจารย์ อาจารย์อา ศิษย์พี่ ข้าผิดไปแล้ว ข้ายังไม่เตรียมตัว ข้าไม่ควรแต่งงานเร็วเพียงนี้
มองใครบางคนที่กำลังกำชายเสื้อแน่น พยายามแสดงออกถึงความสงบนิ่ง ดวงตาของเว่ยจวินมั่วมีแววขำขัน
“อู๋สยา…”
“เอ่อ จวินมั่ว” หัวใจของหนานกงมั่วเต้นกระหน่ำ คิดหาวิธีตอบโต้ กดเขาเอาไว้ ไม่มีทางที่นางจะแพ้ให้กับคนโบราณเพียงคนเดียวหรอกใช่ไหม
“อู๋สยากำลังคิดอันใดอยู่หรือ” น้ำเสียงอ่อนโยนของเว่ยจวินมั่วเอ่ยถาม น้ำเสียงเย็นชาไร้ความรู้สึกยามนี้อบอุ่นขึ้นมามากทีเดียว ยิ่งทำให้รู้สึกแก้วหูสั่นระริก หนานกงมั่วเบี่ยงหน้าหลบเพื่อซ่อนหัวใจที่เต้นแรงของตนเอง ในยามที่นางไม่ทันสังเกต รอยยิ้มในดวงตาสีม่วงคู่นั้นยิ่งชัดเจนมากขึ้น เลิกคิ้ว ยื่นมือไปสัมผัสใบหน้าเล็ก ให้นางหันกลับมา
“อู๋สยา พวกเรา…”
ข้าจะสู้สุดชีวิต หนานกงมั่วหันกลับมา พลิกตัวกดเว่ยจวินมั่วลงกับหัวเตียง ยิ้มจนตาหยี “พวกเราทำไมหรือ”
ดวงตาของเว่ยจวินมั่วฉายแววแปลกใจ ยกมือขึ้นสัมผัสใบหน้าของนางเบาๆ “อู๋สยาจะทำอันใดหรือ”
หนานกงมั่วทำตามเขา ยกมือขึ้นสัมผัสใบหน้าหล่อเหลาของเขา เอ่ยด้วยรอยยิ้ม “ชิงสิงช่างหล่อเหลือเกิน ใบหน้านี้…ทำจนข้า…”
“อย่างไร” เว่ยจวินมั่วเลิกคิ้ว
“ข้า…ใจเต้นระรัว…” คุณหนูใหญ่หนานกงลอบกัดฟัน คว้าจับมือใครบางคนที่กำลังจับเอวนางเอาไว้ ขยับเข้าใกล้ช้าๆ ลมหายใจรินรดจนรู้สึกได้ถึงลมหายใจของอีกฝ่าย บรรยากาศเริ่มปั่นป่วนขึ้นมา ดวงตาคมของเว่ยจวินมั่วจมลึก ดวงตาสีม่วงคล้ายจะเข้มขึ้น
“อู๋สยา…” เว่ยจวินมั่วเงยหน้าขึ้น ริมฝีปากเย็นจูบลงบนริมฝีปากหวานของคนด้านบนเบาๆ
“เมื่อสักครู่ข้าจะบอกว่า พวกเรา…ควรพักผ่อนได้แล้ว…”
น้ำเสียงแหบพร่าเช่นนี้สามารถทำให้คนท้องได้จริงๆ หนานกงมั่วลุกขึ้นนั่งอย่างโมโหคิดจะปลีกตัวออก แต่เว่ยจวินมั่วไม่คิดให้โอกาสนั้นแก่นาง มือที่เดิมถูกจับเอาไว้พลิกเบาๆ ก็หลุดออก กอดเอวบางของหนานกงมั่วไว้ พลิกตัวเปลี่ยนตำแหน่ง
“อู๋สยา เจ้ากำลังกลัวหรือ”
“ข้ามีอันใดต้องกลัวหรือ” หนานกงมั่วขบเขี้ยวเคี้ยวฟันเอ่ย
เว่ยจวินมั่วหัวเราะเบาๆ “ไม่กลัวจริงหรือ เช่นนั้นเราก็…”
มองใบหน้าหล่อเหลาที่ขยับเข้ามาใกล้เรื่อยๆ หนานกงมั่วรู้สึกว่าหัวใจเต้วรัวเร็วขึ้น ราวกับมันกำลังจะกระโดดออกมาจากอก สุดท้ายทนไม่ไหวฟาดฝ่ามือออกไป ใช้โอกาสที่เว่ยจวินมั่วเบี่ยงตัวหลบลุกขึ้นและกระโดดออกไป คุณชายเว่ยที่นอนอยู่บนเตียงยิ้มกว้างมองแผ่นหลังของใครบางคนที่กระโดดออกไป ก่อนจะลุกขึ้นช้าๆ ตามไป
ดูแล้วคงจะไม่ได้เข้าหอเสียแล้ว อู๋สยาขี้อายเหลือเกิน เช่นนั้น…ออกกำลังกายสักหน่อยก็ดีเหมือนกัน
บนยอดหลังคาสูง สองคนที่กำลังดื่มเหล้าต้องตกตะลึงเพราะสองคนด้านล่างที่พุ่งออกมาต่อสู้กันอยู่นอกเรือน จากนั้น หนึ่งคนนั่งดื่มเหล้าต่อไปเงียบๆ ทำราวกับไม่มีเรื่องใดเกิดขึ้น อีกคนประคองปลายคางที่เกือบหลุดออกมาของตน หันไปมองคุณชายเสียนเกอด้วยความนับถือ คุณชายเสียนเกอช่างเฉลียวฉลาด แม่นางมั่วผู้แข็งแกร่งต่อสู้กับสามีได้แม้ในคืนวันแต่งงาน ไม่ใช่บุรุษทุกคนจะรับมือได้จริงๆ โชคดีที่เว่ยจวินมั่วฝีมือยอดเยี่ยม หากเปลี่ยนเป็นไก่อ่อนสักคน คงไม่โดนแม่นางมั่วตีจนตายหรอกใช่ไหม
คุณชายเสียนเกอยิ้มจนตาหยี เอ่ย “ข้าบอกแล้ว…อะไรจะราบรื่นเพียงนั้น มั่วเอ๋อร์ของเราน่ะ เมื่อใดที่รู้สึกว่าไม่ปลอดภัยนางไม่ซ่อนตัวหรอก นางจะเล่นกับเจ้า แสดงให้เจ้าเห็นว่านางไม่ได้อ่อนแอ แต่หากนางสู้เจ้าไม่ได้…ก็ต้องระวังหมัดของนางเอาไว้ แต่จะว่าไป…เว่ยจวินมั่วเองก็ไม่ควรตัดสินด้วยหน้าตาเช่นกัน” ศิษย์น้องของเขาไม่ใช่คุณหนูสูงศักดิ์ขี้อายพวกนั้น เกี้ยวพาราสีบุรุษใช่ว่านางจะทำไม่ได้
“ข้านึกว่าคืนเข้าห้องหออันหอมหวานจะเป็นอำนาจของบุรุษ” คุณชายฉังเฟิงเอ่ย แน่นอนว่าไม่ได้ตัดคนที่ภาพลักษณ์ภายนอกดูเป็นสุภาพบุรุษอย่างเว่ยจวินมั่วที่ความจริงแล้วนั้นหน้าหนาเสียยิ่งกว่าอะไร
“ขอโทษด้วย ศิษย์น้องของข้าไม่มีสิทธินั้นให้” คิดว่าศิษย์น้องของเขาจะแต่งได้ง่ายๆ ขนาดนั้นเลยหรือ อย่างไรก็ตามศิษย์น้องก็เป็นสตรีงดงาม วิชาการแพทย์ไม่เลว วรยุทธ์ไม่ด้อย ดีเพียงนั้นไยเขาไม่แต่งเองเล่า
รุ่งเช้า แสงสว่างสาดส่องเข้ามาในห้องหอ เทียนสีแดงบนเชิงเทียนไม่รู้หลอมละลายหมดไปตั้งแต่เมื่อใด แสงแดดอ่อนๆ ส่องเข้ามาในห้อง ทำให้ห้องสีแดงค่อยๆ เปล่งประกายขึ้นมาด้วย หนานกงมั่วสะลึมสะลือลืมตาตื่นขึ้นมาบนเตียงนอน สิ่งที่ปรากฏสู่สายตาคือผ้าสีทองงดงาม นางชะงักไปเล็กน้อย เงยหน้าขึ้นช้าๆ พลันมองเห็นใบหน้าหล่อเหลาที่กำลังอยู่ในห้วงนิทรา ใบหน้าของคนที่หลับสนิทนั้นไม่มีความเย็นชามากเท่ายามที่รู้สึกตัว แพขนตาหนาที่งอนขึ้นนั้นช่างทำให้สตรีต้องริษยาอย่างอดไม่ได้
