ตอนที่ 272 บังเอิญ ทำลายดอกบัวขาวนั้นก่อน (1)
เห็นท่าทางไม่ยินยอมของคุณชายจูสาม คนอื่นๆ จึงได้ลากตัวเขาออกไป ช่างบ้าตัณหาจนไม่สนชีวิตเสียจริง
ดวงตาสีม่วงของเว่ยจวินมั่วหรี่ลง ดีดนิ้วเบาๆ ในยามที่ไม่มีใครทันสังเกต สายลมจากปลายนิ้วนั้นพุ่งเข้าไปยังจุดด้านหลังของคุณชายจูสาม คุณชายจูสามรู้สึกว่าบริเวณเอวด้านหลังชาหนึบแต่ไม่นานก็กลับมาเป็นปกติ เพราะเหตุนี้จึงไม่ได้เก็บมาใส่ใจ คนอื่นมองไม่เห็นเขาลงมือ ทว่าหนานกงมั่วที่ยืนอยู่ด้านข้างนั้นเห็นอย่างชัดเจน ดวงตาสวยยิ้มจนตาหยี ราวกับแมวที่ภูมิใจเมื่อจับหนูได้ หันไปทางเว่ยจวินมั่วเอ่ยไร้เสียง ข้าเห็นนะ
คุณชายเว่ยไม่ใส่ใจ อืม เจ้าจะไปฟ้องหรือ
หนานกงมั่วกะพริบตาปริบ ได้เยี่ยงไร จ่ายค่าปิดปากมาสักนิดก็พอ
คุณชายเว่ยจับจ้องไปที่ริมฝีปากสวยของนาง กลับไปเดี๋ยวจ่ายให้
หยาบ คาย หนานกงมั่วกัดฟัน
ด้านข้าง ผู้จัดการรร้านมองคู่สามีภรรยาที่ขมวดคิ้วส่งสายตากันไปมา คนหนุ่มสาว ช่างรักกันดีเสียจริง…
“อะแฮ่ม ซื่อจื่อ พระชายาซื่อจื่อ…” ไม่ใช่เขาไม่รู้มารยาท แต่คนแก่สะเทือนใจ หนุ่มสาวอย่างพวกเจ้าช่างรู้จักเล่นเสียจริง
หนานกงมั่วรีบกลับมาเป็นปกติ ยิ้มบางๆ “ผู้จัดการ ตอนนี้เรามาคุยเรื่องความร่วมมือของเราได้แล้ว”
เดินกลับเข้าไปในห้องเล็กอีกครั้ง ผู้จัดการร้านเองก็เป็นคนปราดเปรียว ราวกับมองไม่เห็นน้ำชาที่ดูไม่เป็นน้ำชาวางอยู่บนโต๊ะ และไม่แปลกใจที่ซื่อจื่อและพระชายาซื่อจื่อผู้เดินเข้ามามือเปล่าจะมาเล่นขยำกระดาษโยนลงไปลอยเล่นอยู่ในน้ำชา ทุกคนนั่งลงในตำแหน่งของตนเอง ผู้จัดการร้านเหลือบมองเว่ยจวินมั่วที่นั่งก้มหน้านิ่งเงียบอย่างระแวดระวัง จากนั้นจึงหันมายิ้มบางๆให้หนานกงมั่ว เวลานี้จึงเชื่อแล้วว่าการค้าที่พระชายาซื่อจื่อบอกนั้นมีนางเป็นคนตัดสินใจ
“ไม่รู้ว่า…พระชายาซื่อจื่ออยากหารืออันใดหรือขอรับ” ผู้ดูแลเอ่ยขึ้นด้วยจิตใจที่ไม่สงบนัก
หนานกงมั่วยิ้มบาง “มิสู้ ผู้จัดการลองเล่าสถานการณ์ร้านในช่วงนี้ให้ฟังก่อนเถิด ข้าจะได้รู้ว่าเราทั้งสองฝ่ายควรทำเช่นไร”
ผู้จัดการร้านยิ้มฝืน เอ่ยตอบ “มาถึงตอนนี้แล้ว คงไม่มีอะไรที่พูดไม่ได้ ไม่คิดปิดบังอีก ปีนี้ไม่รู้ทำไมการจับจองจากในวังถึงถูกตระกูลจูแย่งไปได้ เรื่องนี้ก็ช่างเถิด ช่างประจำหอหลิงซีสามคนก็ถูกดึงตัวไปแล้วสองคน หลายเดือนก่อน ตระกูลจูติดสินบนผู้ดูแลหอหลิงซี เอาของปลอมปะปนขายออกไป เพราะเหตุนี้ชื่อเสียงของหอหลิงซีเราจึง…เฮ้อ พระชายาซื่อจื่อวางใจ เครื่องประดับที่ท่านซื้อไปนั้นเป็นของจริงทั้งหมดเพราะข้าน้อยเป็นคนเลือกเองกับมือ ไม่มีปัญหาอย่างแน่นอน”
หนานกงมั่วยิ้มหวาน แน่นอนนางรู้ว่ามันไม่มีปัญหา สินเจ้าสาวของนางทุกชิ้นมีคนคอยตรวจสอบ หากมีปัญหาก็คัดออก แต่ว่า ตอนที่นางจัดเตรียมสินเจ้าสาวข่าวเรื่องหอหลิงซีขายสินค้าปลอมก็น่าจะถูกปล่อยออกมาแล้ว นางกลับไม่เคยได้ยินคำเตือนจากใคร
“การค้าของหอหลิงซีต้องมาป่นปี้ในมือของข้า ข้า…ผิดต่อบรรพบุรุษแล้ว” เมื่อคิดถึงเรื่องน่าเศร้า น้ำตาของผู้จัดการก็ไหลออกมาอย่างห้ามไม่ได้
หนานกงมั่วเอ่ยเสียงเรียบ “ผู้จัดการอย่าพึ่งเศร้าใจไป เรื่องก็ยังไม่ถึงขั้นแก้ไขไม่ได้มิใช่หรือ” ได้ยินดังนั้น ดวงตาของผู้จัดการพลันเปล่งประกายขึ้นมา เอ่ย “ไม่รู้ว่าพระชายาซื่อจื่อมีแผนเช่นไรหรือขอรับ” หนานกงมั่วเคาะลงบนโต๊ะเบาๆ ครุ่นคิดอยู่ในใจ เอ่ย “ตอนนี้ผู้จัดการ…กำลังขาดเงินทุนหมุนเวียนใช่หรือไม่”
ผู้จัดการพยักหน้าด้วยรอยยิ้มจืดเจื่อน “แม้หอหลิงซีจะมีชื่อเสียงมายาวนานหลายปี แต่ขนาดไม่ได้ใหญ่นัก อาศัยเพียงชื่อเสียงของร้านก็เท่านั้น ยิ่งไปกว่านั้น ในอุตสาหกรรมเครื่องประดับ มิใช่แค่ค่าใช้จ่ายสูงเพียงอย่างเดียว หากไร้ช่างฝีมือดี ไร้วัตถุดิบที่ดี ต่อให้มีเงินมากเพียงใดก็ไร้ประโยชน์ ตระกูลจูกิจการใหญ่โตซ้ำยังกว้างขวาง พวกเราไหนเลยจะสู้ได้”
หนานกงมั่วครุ่นคิด เอ่ยตอบ “ตอนนี้ยังพอมีทาง ผู้จัดการลองเลือกดูว่าทางไหนน่าจะเหมาะสม”
“พระชายาซื่อจื่อเชิญกล่าวมาได้ขอรับ”
หนานกงมั่วเอ่ย “หนึ่ง เหมือนตระกูลจู ขายหอหลิงซีให้ข้า แน่นอนว่าหากผู้จัดการไม่รังเกียจจะช่วยข้าดูแลจัดการหอหลิงซีต่อไปก็ย่อมได้” ผู้จัดการขมวดคิ้ว เห็นได้ชัดว่าไม่ยินยอม อย่างไรก็เป็นกิจการของบรรพบุรุษที่สืบทอดต่อกันมา หากขายไปแบบนี้จะทำใจได้เช่นไร หนานกงมั่วเองไม่แปลกใจ ยิ้มพลางเอ่ย “สอง ข้าจะเข้ามาชดเชยเงินทุนส่วนที่ขาดหายไปของหอหลิงซีทั้งหมด ข้าไม่ต้องการอำนาจการจัดการหอหลิงซี แต่ว่า…หอหลิงซีต้องช่วยกล่าวถึงร้านเล็กๆ ของข้าบ้าง อย่างเช่น ทำหนังสือสินค้าของร้านข้ามาวางไว้ในหอหลิงซีให้ลูกค้าได้เปิดดู หากลูกค้าต้องการสินค้าชิ้นใดที่หอหลิงซีไม่มี ผู้จัดการและเสี่ยวเอ้อร์ต้องเอ่ยถึงร้านของข้าเป็นที่แรก แน่นอนร้านของข้าก็จะทำเช่นนั้นเหมือนกัน ส่วนเรื่องช่างฝีมือ หากต้องการ ข้าก็พอจะหาให้ได้สักคนสองคน แต่หากผู้จัดการไม่พอใจก็ค่อยๆ หาไปเรื่อยๆ ก็ย่อมได้”
“เอ่อ…” ผู้จัดการร้านรู้สึกสนใจ ทว่าลังเลอยู่บ้าง ไม่เพียงเงินยังมีช่างฝีมืออีกด้วย คิดจะหาช่างมีฝีมือนั้นพบเจอได้ทว่าไม่สามารถเรียกร้องได้
หนานกงมั่วเอ่ยขึ้นเนิบช้า “ผู้จัดการ เงินบนโลกนี้หาอย่างไรก็ไม่หมด เช่นเดียวกัน การค้าก็ใช่ว่าจะมีเพียงตระกูลเดียวทำ ขอเพียงทำเงินได้มากก็มีคนไม่น้อยที่จะทำตาม การแข่งขันแน่นอนว่าต้องมี ขอเพียงการแข่งขันนี้อยู่บนความเป็นธรรมและสมเหตุสมผล ไม่มีใครเสียประโยชน์ หอหลิงซีก่อตั้งมากว่าร้อยปี หรือว่าในร้อยปีมานี้ในจินหลิงไม่มีร้านเครื่องประดับร้านอื่นเลยหรือ”
ผู้จัดการชะงัก เขาเองก็ทำการค้า แน่นอนว่าย่อมเข้าใจหลักการนี้ ความจริงหากมิใช่เพราะตระกูลจูเล่นสกปรกมีที่พึ่งพิงใหญ่โตเขาเองก็ไม่รังเกียจหากจะแข่งขันกันด้วยความยุติธรรม การค้าเดิมก็เป็นการอาศัยความสามารถของตนเอง แต่การกระทำของตระกูลจูเห็นได้ชัดว่าคิดตัดเส้นทางของเขา
“ไม่รู้ว่า…พระชายาซื่อจื่อวางแผนจะร่วมลงทุนกี่ส่วนหรือขอรับ” ผู้จัดการเอ่ยถาม
หนานกงมั่วไตร่ตรองอยู่ชั่วครู่ เอ่ย “สี่ส่วน”
ผู้จัดการร้านครุ่นคิด แม้ว่าสี่ส่วนจะไม่น้อย แต่ยามนี้หอหลิงซีขาดเงินทุนอยู่จำนวนมาก ถ้าน้อยไปก็เกรงว่าจะไม่มีประโยชน์ พระชายาซื่อจื่อครอบครองเพียงสี่ส่วน เขายังเหลือตั้งหกส่วน นับว่าไว้หน้าเขามากแล้ว หอหลิงซียังอยู่ในการตัดสินใจของเขานั่นนับว่าเกินกว่าที่คาดหวังเอาไว้เสียด้วยซ้ำ ผู้จัดการร้านเองเป็นคนเปิดเผย แน่นอนจึงเข้าใจในจุดนี้ พยักหน้าตอบรับไป “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ไม่รู้ว่า…เราจะลงนามทำข้อตกลงกันเมื่อใดหรือขอรับ”
หนานกงมั่วพยักหน้าพึงพอใจ นางชอบคนเปิดเผย “เยี่ยม ผู้จัดการร้านไปทำสัญญากับข้าและซื่อจื่อได้ทุกเมื่อ เพียงท่านไปหาคุณชายลิ่นที่หอเทียนอี ลงนามในสัญญากับเขาก็เรียบร้อยแล้ว ต่อไปเรื่องต่างๆ จะมีเขาเป็นคนตัดสินใจ”
“หอเทียนอีก็เป็นกิจการของพระชายาซื่อจื่อหรือขอรับ” ผู้จัดการร้านตกใจ พระชายาซื่อจื่อจวนจิ้งเจียงจวิ้นอ๋องมีสินเจ้าสาวมากมายสามารถควักเงินออกมาใช้จำนวนมากได้เขารู้ดี แต่ไม่คิดว่าหอเทียนอีที่กำลังเจริญเติบโตขึ้นมาอย่างพุ่งพรวดในรอบไม่กี่เดือนมานี้จะเป็นกิจการของพระชายาซื่อจื่อด้วย หอเทียนอีมิใช่ร้านเกี่ยวกับเครื่องประดับหรืออัญมณี ทว่าเป็นภัตตาคารแห่งหนึ่ง พูดให้ถูกก็คือเป็นภัตตาคารที่เชี่ยวชาญเรื่องอาหารทางวิชาการแพทย์ เคล็ดลับที่ทำให้หอเทียนอีเติบโตขึ้นมารวดเร็วได้เพียงนี้คงเป็นเพราะ…รสชาติอร่อย ดีต่อสุขภาพ และราคาแพง หนึ่งในนั้นข้อสุดท้ายคือสิ่งสำคัญที่สุด หอเทียนอีเรียกได้ว่ายกระดับไปอีกขั้น ว่ากันว่าเครื่องประดับนั้นมีกำไรมหาศาล แต่เขาคิดว่าหอเทียนอีต่างหากเล่าที่กำไรมหาศาล แม้กระทั่งเขาที่เป็นผู้จัดการเรียกได้ว่าเป็นตระกูลร่ำรวยก็ยังไม่กล้าเข้าไปกินอาหารที่หอเทียนอีเลย
