ตอนที่ 321 รักษากระดูกหักกระดูกร้าวอะไรไม่ถนัดเลย (4)
ยังเอ่ยไม่ทันจบ ทว่ากลับถูกสตรีข้างกายของนางหยุดเอาไว้ หลิ่วมองนางพลางขมวดคิ้ว สำหรับสตรีผู้นี้ที่ฮูหยินให้คนพากลับมา หลิ่วไม่ค่อยชอบนัก เป็นเพียงสตรีจากหอนางโลมผู้หนึ่ง อีกทั้งยังเป็นคณิกาที่ขายเนื้อตัวอยู่ภายในหอนางโลม ไหนเลยจะมีสิทธิ์แตะต้องฮูหยินแห่งวังจื่อเซียว พระชายาจวิ้นอ๋องผู้นี้กันเล่า
สตรีในอาภรณ์สีม่วงชะงักสีหน้านิ่งงันอยู่ตรงนั้น แน่นอนนางย่อมรู้ว่าคนพวกนี้ดูหมิ่นนาง แม้ว่าตลอดระยะเวลาหลายวันที่เดินทางจากตานหยางมาถึงจินหลิงพวกเขาจะดูแลนางเป็นอย่างดี แต่สายตาห่างเหินและดูหมิ่นเหล่านั้นขอเพียงมีอยู่อย่างไรก็สามารถสัมผัสถึงได้อย่างชัดเจน แต่เรื่องนี้จะโทษพวกเขาได้เช่นไร สตรีที่เกิดในตระกูลที่ดีแต่กลับต้องมาอยู่ที่หอนางโลม ใครจะไม่ดูหมิ่นสตรีเช่นนี้เล่า
หนานกงมั่วถอนหายใจ โบกมือเอ่ย “หลิ่ว เจ้าออกไปก่อน ข้ามีเรื่องต้องคุยกับลัวอี”
สตรีชุดสีม่วงเดิมแซ่เหยียน นามว่าลัวอี เพียงเมื่อเข้ามาอยู่ในหอนางโลมแล้วจึงไม่ได้ชื่อนี้อีกแล้ว ยามนี้ได้ยินหนานกงมั่วเอ่ยถึง สีหน้าตกตะลึงขึ้นมาอย่างไม่ทันตั้งตัว หลิ่วมองเหยียนลัวอีอยู่ชั่วครู่ พยักหน้าด้วยท่าทางนอบน้อมและถอยออกไป
หนานกงมั่วจูงมือเหยียนลัวอีไปนั่งอยู่อีกฝั่งพร้อมกับตรวจชีพจรให้นางไปด้วย สีหน้าดูผ่อนคลายลง พยักหน้าพลางเอ่ยขึ้น “ร่างกายนับว่ายังดีอยู่ แต่ยังต้องดูแลร่างกายให้ดี”
เหยียนลัวอีได้สติกลับมา ยิ้มบางๆ เอ่ยตอบ “ขอบคุณเจ้านะมั่วเอ๋อร์…ตอนนี้ ควรเรียกเจ้าว่าจวิ้นจู่หรือว่าพระชายาซื่อจื่อเล่า เมื่อก่อนข้าเคยบอก…เจ้าไม่เหมือนสตรีทั่วไป เป็นเช่นนั้น…” หนานกงมั่วโบกปัดมือ เอ่ยว่า “เจ้าตามสบายเถิด ลัวอี…เจ้ารู้หรือไม่ว่าไยข้าจึงให้คนไปรับเจ้ามายังจินหลิง”
แววตาเหยียนลัวอีตื่นตระหนกขึ้นมา เนิ่นนานจึงพยายามเปล่งเสียงออกมา “หร่วนหลัง…เจ้า เจ้ามีข่าวคราวของหร่วนหลังแล้วหรือ”
หนานกงมั่วเอ่ย “ตอนนี้เขายังไปเอาเงินกับเจ้าหรือไม่”
เหยียนลัวอีส่ายศีรษะอย่างเลื่อนลอย เอ่ยตอบ “ไม่แล้ว…ตั้งแต่ ตั้งแต่เมื่อต้นปีนี้…ก็ไม่มีข่าวคราวอีกเลย มั่ว…จวิ้นจู่ หร่วนหลังอยู่ที่ไหน เจ้ามีข่าวของเขาจริงๆ หรือ” หนานกงมั่วมองนาง เอ่ยเสียงเบา “เมื่อปีที่แล้วเขายังให้คนไปเอาเงินกับเจ้า…แต่เจ้ารู้หรือไม่ การสอบจอหงวนครั้งที่แล้วเขาได้ทั่นฮวา ลัวอี เจ้าอยู่ที่หออิ๋งซิ่วนับว่าหูไวตาไว ทว่าแม้แต่ข่าวนี้เจ้าก็ยังไม่รู้ ข้าไม่เชื่อ ทั่วทั้งตานหยางขอเพียงสอบเป็นทั่นฮวาได้มีใครบ้างจะไม่รู้” ตานหยางเป็นเมืองกำเนิดราชวงศ์ แต่การมีคนสอบจอหงวนระดับทั่นฮวาได้นับว่าเป็นเรื่องใหญ่ ตัวนางเองที่ไม่รู้เพราะไม่มีความสนใจในด้านนี้ แต่เหยียนลัวอีไม่รู้นับว่าเป็นเรื่องน่าขันแล้ว
“ข้า…ข้า…” เหยียนลัวอีล้มตัวนั่งลงบนเก้าอี้ ก้มหน้าลงด้วยท่าทีกระอักกระอ่วน
หนานกงมั่วมองนาง สีหน้าราบเรียบ “ไม่ใช่เจ้าสืบไม่ได้ แต่เพราะ…เจ้าไม่กล้าสืบใช่หรือไม่ เจ้าคิดจะไม่ถามไม่รับฟังสิ่งใดแล้วเฝ้ารอเขาอยู่ที่หออิ๋งซิ่วน่ะหรือ เจ้าคิดว่า…เขาจะกลับมาหรือ”
“ข้า…ข้าไม่รู้” เหยียนลัวอีเอ่ย “มั่วเอ๋อร์…หร่วนหลังเขา เขาอยู่ที่ใด”
หนานกงมั่วยิ้มเย็น เอ่ยตอบ “หร่วนอวี้จือเขากำลังจะแต่งคุณหนูสี่ตระกูลฉินเป็นภรรยาแล้ว ไม่แน่ว่ายังจะรับคุณหนูเชื้อสายรองตระกูลเหลียนเข้าเป็นอนุอีกด้วย เขาเคยคิดถึงเจ้าหรือไม่ เห็นท่าทางไม่ได้เรื่องได้ราวของเจ้า ข้าไม่น่าให้คนพาเจ้ามาจินหลิงเลยจริงๆ มิสู้กำจัดเขาแทนเจ้าไปเสีย”
“ไม่นะ” เหยียนลัวอีเอ่ยด้วยความหวาดกลัว “มั่วเอ๋อร์ ไม่นะ…”
หนานกงมั่วแค่นยิ้มหยัน จ้องมองนาง “เจ้าคิดจะทำเช่นไร”
“ข้า…ข้าไม่รู้…” หยาดน้ำตาไหลพรั่งพรูลงมายังใบหน้าสวยที่ดูซีดเซียวไม่หยุด นางไม่รู้จริงๆ ว่าจะทำเช่นไร นางเติบโตมาพร้อมกับเขาจึงได้หมั้นหมายกัน เดิมทีรอทั้งสองเติบโตจึงจะแต่งงาน อยู่ด้วยกันจนแก่เฒ่า ใครจะรู้ว่าบิดามารดาของนางจะติดโรคจนป่วยหนักไม่อาจรักษาได้ ใช้เงินทั้งหมดที่มีในบ้าน บิดาอายุสั้นจากไปเร็วเหลือไว้เพียงนางสองแม่ลูก มารดาจากไปแล้วทั้งสองยิ่งดูแลกันใกล้ชิดยิ่งขึ้น วันเวลาผ่านไปอย่างยากลำบาก ขอเพียงได้อยู่กับเขา ต่อให้ลำบากเพียงใดนางก็รู้สึกหอมหวาน
หลังจากนั้น เขาไปล่วงเกินคุณชายตระกูลสูงศักดิ์ในตานหยางเข้าจึงถูกจับขังคุกแทบเอาชีวิตไม่รอด เพื่อเงินแล้วนางจึงนำทรัพย์สินมีค่าทั้งหมดในบ้านไปขาย สุดท้ายทำสิ่งใดไม่ได้จำต้องขายตัวเองเข้ามาอยู่ในหอนางโลม ไม่ง่ายกว่าจะช่วยเขาออกมาได้ เพียงรักษาอาการป่วยก็กินเวลาไปกว่าครึ่งปี หนึ่งปีหลังจากนั้นนางนำเงินยี่สิบตำลึงที่เก็บสะสมมาด้วยหยาดเหงื่อและน้ำตาส่งเขาไปยังจินหลิง
ก่อนจะไป เขาเอ่ยว่า “จะต้องสอบให้ได้ แล้วจะกลับมาขอนางแต่งงานอยู่ด้วยกันไปจนแก่เฒ่า”
ความจริง…นางรู้ดีว่าหากเขาสอบได้แล้วไม่แน่ว่าจะมาขอนางหรือไม่ เมื่อได้รับคัดเลือกจะมาแต่งงานกับหญิงคณิกาเป็นภรรยาได้เช่นไร แต่เมื่อเขาให้คนส่งจดหมายมาบอกว่าเขาได้รับคัดเลือกแล้วต้องอยู่จินหลิงตั้งใจอ่านหนังสือต่อไป เมื่อได้ก้าวขึ้นสู่ตำแหน่งสูง นางต้องจ้างคนนำเงินที่ตนเก็บหอมรอมริบไว้มาส่งที่จินหลิง บางทีในใจของนางกำลังคิด…แม้ว่าเขาจะสอบไม่ได้ ไม่กลับมาตลอดชีวิตเลยก็ไม่เป็นไร อย่างน้อยนางก็รู้ว่าเขายังจดจำนางได้เป็นพอ
แต่ว่า ตั้งแต่นางให้คนนำเอาเงินหนึ่งร้อยยี่สิบตำลึงไปให้เขา เขาก็ไม่เคยส่งข่าวคราวอีกเลย ที่แท้…นักศึกษาชั้นสูงปีที่สาม บัณฑิตสำนักศึกษาฮั่นหลิน…ว่าที่บุตรเขยตระกูลฉิน…
“ฮ่าๆ…” เหยียนลัวอีหัวเราะเบาๆ ขึ้นมา เพียงแต่เสียงหัวเราะนั้นหนาวเหน็บจนรู้สึกปวดใจ น้ำตาไหลออกมาโดยไม่อาจควบคุมได้
“มั่วเอ๋อร์…ข้า ข้าจะพบคุณหนูสี่ตระกูลฉินได้หรือไม่” เหยียนลัวอีเอ่ยถามสะอึกสะอื้น
“ไม่ได้” หนานกงมั่วส่ายศีรษะ เอ่ยต่อ “อย่างน้อยตอนนี้ก็ไม่ได้ ร่างกายของคุณหนูสี่ฉินนั้นอ่อนแอ…ข้าไม่รู้ว่าเขารู้เรื่องหร่วนอวี้จือกับเจ้าหรือไม่ แต่ถ้านางไม่รู้…เจ้ายิ่งไม่ควรเสี่ยงไปพบนาง นางเป็นผู้บริสุทธิ์ หากนางต้องเป็นอันใดไปเพราะเรื่องนี้ ตระกูลฉินไม่มีทางปล่อยเจ้าไปแน่”
เหยียนลัวอีเงียบไปเนิ่นนาน พยักหน้าเอ่ย “เจ้ากล่าวถูกแล้ว…ไม่ว่าอย่างไร นี่ก็เป็นเรื่องของข้ากับหร่วน… เรื่องของข้ากับเขา ข้าอยากเจอเขาสักนิด ได้หรือไม่”
“เจ้ามั่นใจแล้วหรือว่าอยากเจอเขา” หนานกงมั่วเลิกคิ้วถาม
เหยียนลัวอีพยักหน้า มองสีหน้าไม่พอใจของนางพลางยิ้มออกมาด้วยรอยยิ้มขมขื่น “ข้ารู้…เจ้าคิดว่าข้าไม่ได้เรื่อง แต่ว่า…ข้าก็เป็นคนไม่ได้เรื่องเช่นนี้ ถ้าหากข้ามีความสามารถ…ตอนนั้นจะไปอยู่ที่หอนางโลมได้เช่นไร ข้าเพียงอยากรู้…เขามีสิ่งใดอยากเอ่ยกับข้าหรือไม่” นางอยากรู้ เขารู้สึกละอายใจกับเรื่องราวเหล่านี้บ้างหรือไม่
“เจ้าจะต้องเสียใจ” หนานกงมั่วเอ่ยเสียงเรียบ นางเคยได้ยินเว่ยจวินมั่วเอ่ยถึงคนพวกนี้ พอรู้และเข้าใจผู้เล่าเรียนเช่นหร่วนอวี้จืออยู่บ้าง ย่อมเอาหน้าตาและต้องการการยกย่องชื่อเสียงสูงเสียยิ่งกว่าสวรรค์ จะยอมอยู่กับหญิงคณิกาเช่นเหยียนลัวอีได้อย่างไร โดยเฉพาะยามที่กำลังก้าวหน้าราวกับเดินอยู่บนก้อนเมฆเช่นนี้
“ไม่ ขอบคุณเจ้ามาก” เหยียนลัวอีส่ายหน้า เอ่ยต่อว่า “ถ้าหาก…เจ้าสังหารเขา ข้าอาจจะโกรธเจ้า ข้ารู้ว่าเจ้าหวังดีกับข้า แต่ว่า…เจ้ารู้ดีสตรีก็มียามที่ยากจะเข้าใจได้ ดังนั้นข้าอยากเห็นกับตาตัวเอง… ดูว่าเขายังเป็นหร่วนหลังคนเดิมหรือไม่ ดูว่าเขาจะทำเช่นไรกับข้า หากในหัวใจของเขายังมีความผูกพันอยู่บ้าง ข้าก็จะไปจากจินหลิงไม่ก่อเรื่องให้เขาวุ่นวาย ถ้าหากเป็นอื่น…ก็ให้ข้าได้ตัดใจด้วยตนเองเถิด” น้ำเสียงของเหยียนลัวอีแฝงไปด้วยความขมขื่นและโศกเศร้า
