ตอนที่ 324 ตื่นจากความเป็นความตาย (3)
เหยียนลัวอีรู้สึกเพียงว่าตรงหน้านั้นมืดลง ลมหายใจที่ใกล้จะขาดหายทำให้นางต้องดิ้นรนต่อต้าน แต่หญิงสาวบอบบางจะสู้แรงของบุรุษได้เยี่ยงไร อีกทั้งยังมีชายอีกสองคนคอยจับจ้อง มองชายโหดร้ายตรงหน้าอย่างสิ้นหวัง น้ำตาไหลออกมาไม่รู้ว่าเพราะความสิ้นหวังหรือเพราะสัญชาติญาณ
ชีวิตนี้ของนาง…สุดท้ายเป็นเช่นนี้หรือ
เมื่อครั้งยังเด็กนั้นเป็นคุณหนูผู้ไม่มีความกังวลสิ่งใด เดิมใช้ชีวิตไม่ต่างจากสตรีทั่วไป แต่เพราะบุรุษเพียงคนเดียว…จึงนำพาตัวเองไปอยู่ในจุดที่น่าเวทนาเพียงนี้ ซ้ำตอนนี้ต้องมาตายเพราะชายผู้นี้ ชีวิตที่น่าตลกของนาง ราวกับว่านอกจากชายที่ชื่อหร่วนอวี้จือผู้นั้นแล้วก็ไม่มีอะไรอีกแล้ว หากพวกบิดามารดาและพี่ชายยังอยู่ มองเห็นตนเองเช่นนี้คงจะโกรธที่ไม่ได้ดั่งใจเป็นแน่ ตัวนางที่สกปรกเช่นนี้…จะมีหน้าไปเจอพวกเขาได้อีกหรือ
“ลัวอี อย่าเอาชีวิตของตนเองไปผูกไว้กับใคร มันไม่คุ้มค่า”
เสียงเย็นของหนานกงมั่วดังขึ้นข้างหู เหยียนลัวอียิ้มขมขื่นอยู่ในใจ ขอบคุณเจ้านะมั่วเอ๋อร์ น่าเสียดาย…ไม่มีโอกาสแล้ว…
ระหว่างกำลังสะลึมสะลือ มือที่บีบคอนางอยู่พลันคลายออก อากาศไหลเข้ามา เหยียนลัวอีรีบสูดเอาอากาศเข้าไป ไอสำลักไม่หยุด รอจนนางสงบลง เงยหน้าขึ้นมาอีกครั้งทั้งสามคนก็ลงไปนอนแน่นิ่งอยู่บนพื้นเสียแล้ว ชายที่บีบคอของนางนอนคร่ำครวญไม่หยุด มือที่นองไปด้วยเลือดกระเด็นไปตกอยู่ห่างออกไปไม่ไกลจากร่างของเขา
เหยียนลัวอีชะงัก เงยหน้าขึ้นไปมอง หญิงสาวรูปร่างหน้าตาธรรมดายืนหน้านิ่งอยู่ใต้ต้นไม้ห่างออกไปไม่ไกล ในมือของนางมีมีดสั้นที่ชุ่มโชกไปด้วยเลือด
“หลิ่ว…แม่นางหลิ่วหรือ” เหยียนลัวอีจำสตรีผู้นี้ได้ แม้จะรู้จักเพียงไม่กี่วันอีกทั้งยังไม่เคยพูดคุย แต่จำได้ว่าหนานกงมั่วเรียกนางว่าอย่างไร
หลิ่วปรายสายตาเย็นชามามองนาง เอ่ยเสียงเรียบ “เรียกข้าว่าหลิ่ว ไม่มีชื่อ เจ้าเรียกข้าว่าหลิ่วก็พอ”
เหยียนลัวอีพยักหน้าด้วยท่าทางตกตะลึง แม้ไม่รู้ว่าไยจึงมีชื่อเพียงพยางค์เดียว แต่นี่ไม่ใช่เรื่องที่นางต้องแปลกใจ “เป็น…มั่ว ซิงเฉิงจวิ้นจู่ให้ท่านมาช่วยข้าหรือ” รู้ว่าสตรีผู้นี้ไม่ชอบให้ตนสนิทสนมกับหนานกงมั่ว เหยียนลัวอีรีบเปลี่ยนคำเรียกขานหนานกงมั่ว หลิ่วเอ่ยเสียงเย็น “เดิมข้าไม่คิดจะช่วยเจ้า”
เหยียนลัวอียิ้มขมขื่น “ไม่ว่าอย่างไร ข้าก็ต้องขอบคุณเจ้าที่ช่วยชีวิตข้าเอาไว้”
หลิ่วพยักหน้า แม้จะยังเย็นชาทว่าดีกว่าสองวันก่อนหน้านี้มาก กวาดตามองทั้งสามคนที่นอนกองอยู่บนพื้น ขมวดคิ้วเอ่ยถาม “สามคนนี้เจ้าคิดจะจัดการเยี่ยงไร” เหยียนลัวอีส่ายศีรษะ “พวกเขาเพียงรับเงินมาเท่านั้น…”
หลิ่วเองไม่ผิดหวัง เพียงเอ่ย “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของข้าก็พอ”
“รบกวนท่านแล้ว”
หลิ่วตบฝ่ามือเบาๆ ชายชุดสีเทาสองคนก็มาปรากฏอยู่ตรงหน้าโดยไม่รู้มาจากไหน หลิ่วชี้ไปยังคนที่นอนอยู่บนพื้น เอ่ยว่า “เอาตัวพวกเขาไป”
ชายสองคนมาไวไปไว ไม่นานก็พาทั้งสามคนหายไปอย่างไร้ร่องรอย หลิ่วเอ่ยถาม “เจ้าคิดจะทำเยี่ยงไรต่อไป”
“ข้าอยากพบซิงเฉิงจวิ้นจู่ ได้หรือไม่”
หลิ่วไม่แปลกใจ ยักไหล่พลางเอ่ย “เช่นนั้นก็ไปกันเถิด”
ณ หอเทียนอี หนานกงมั่วและลิ่นฉังเฟิงนั่งอยู่ในเรือนเล็กๆ เล่นหมากล้อม ฝีมือการเดินหมากของหนานกงมั่วไม่อาจเรียกได้ว่ายอดเยี่ยม ลิ่นฉังเฟิงกลับเรียกได้ว่ายอดฝีมือ ไม่นานหนานกงมั่วจึงแพ้ราบคาบ คุณชายฉังเฟิงยิ้มร่า “ข้านึกว่าแม่นางมั่วจะฝีมือเก่งกาจเหมือนเว่ยจวินมั่ว ที่แท้ไม่ใกล้เคียงเลยสักนิด”
หนานกงมั่วเลิกคิ้ว “ทำไมหรือ”
“เพราะว่า…แม่นางมั่วดูแล้วเหมือนกับเว่ยจวินมั่ว ฉลาด…เหมือนกัน” ลิ่นฉังเฟิงลูบปลายคางพลางเอ่ยตอบ
“เจ้าจะบอกว่าร้ายกาจเลยก็ได้” หนานกงมั่วไม่ใส่ใจวางหมากต่อ “เดินหมากเสียเวลาเกินไป” การแพ้ชนะบนกระดานหมากไม่มีความหมายใดกับนาง แม้แต่การเดินหมากนางยังชอบหมากที่ตรงไปตรงมามากกว่า
ลิ่นฉังเฟิงถอนหายใจ “มองดูเป็นคุณหนูสูงศักดิ์ผู้งดงามดั่งหยก ใครจะรู้ว่าเป็นคนป่าเถื่อนคนหนึ่งเท่านั้น ไม่แปลกใจที่ยามนี้สตรีอันดับหนึ่งของจินหลิงจะเป็นซั่นจยาเซี่ยนจู่” คุณชายฉังเฝิงไม่คิดว่าเป็นการใส่ร้ายสักนิดหากบอกว่าผู้ที่มีรูปร่างหน้าตางดงามดุจเทพเซียนตรงหน้า มีความสามารถโดดเด่นเหนือใคร ต่อให้ฝีมือบทกวีร้องรำทำเพลง หรือวาดรูปเขียนอักษรจะดูธรรมดา ลิ่นฉังเฟิงคงทำได้เพียงชื่นชมว่าตัวหนังสือนั้นไม่เลว ใครจะคิดว่าทายาทเพียงคนเดียวของตระกูลเมิ่งที่เพียบพร้อมทั้งด้านกวีและมารยาทจะเป็นผู้มีคุณธรรม[1]เพียงนี้
หนานกงมั่วขยับตัวหมากในมือเล่น เอ่ยว่า “เอ่ยถึงเรื่องนี้…ซั่นจยาเซี่ยนจู่ยังไม่ทันได้แต่งงาน คุณชายฉังเฟิงไปลองดูดีหรือไม่ ฐานะคุณชายฉังเฟิงมากเกินกว่าคำว่าเหมาะสมกับซั่นจยาเซี่ยนจู่ด้วยซ้ำ”
ลิ่นฉังเฟิงกุมขมับ ส่งสายตาแสดงออกว่ามิกล้าส่งให้นาง จูชูอวี้เป็นอย่างไร ลิ่นฉังเฟิงเข้าใจดีกว่าบรรดาคุณชายที่หลงใหลในความสามารถของจูชูอวี้เสียอีก ชอบคนแบบจูชูอวี้ หาเรื่องใส่ตัวชัดๆ
“เจ้าสำนัก ฮูหยิน” หลิ่วเดินนำเหยียนลัวอีที่เปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยเข้ามา
ลิ่นฉังเฟิงขนลุกชัน มองไปยังหลิ่ว เอ่ย “หลิ่ว คุยกันสักนิด เจ้าอย่าเรียกเช่นนี้ได้หรือไม่” เดิมไม่รู้สึกอะไร แต่เมื่อมีคนเรียกเขากับหนานกงมั่วพร้อมกัน ลิ่นฉังเฟิงรู้สึกว่าชีวิตของเขานั้นมีอันตรายขึ้นมา เจ้าสำนัก ฮูหยิน…ฟังแล้วเหมือนเรียกฮูหยินของเจ้าสำนักเลย ลิ่นฉังเฟิงคงไม่อาจรับฮูหยินผู้นี้เอาไว้ได้
หลิ่วมองไปยังลิ่นฉังเฟิงอย่างงุนงง เรียกมาตั้งหลายปีแล้วไยจึงพึ่งมาไม่พอใจ ยิ่งไปกว่านั้นเดิมทีคุณชายฉังเฟิงก็เป็นเจ้าสำนักของวังจื่อเซียว ไม่เรียกเจ้าสำนักแล้วจะให้เรียกอย่างไรเล่า
ลิ่นฉังเฟิงจนปัญญา ชี้ไปยังหนานกงมั่ว “เจ้าช่วยคิดว่าเจ้าจะเรียกนางว่าซิงเฉิงจวิ้นจู่หรือพระชายาซื่อจื่ออะไรก็ได้ อย่าได้เรียกฮูหยิน โดยเฉพาะเวลาที่อยู่ต่อหน้าข้า”
หลิ่วยักไหล่ ส่งสายตาแปลกประหลาดให้ลิ่นฉังเฟิง เอ่ยตอบท่าทีนอบน้อม “เจ้าค่ะเจ้าสำนัก”
เหยียนลัวอีที่ตามมาด้านหลังได้ยินประโยคนี้ของเขา อดไม่ได้หัวเราะออกมาเบาๆ ลิ่นฉังเฟิงเคลื่อนสายตามาหยุดอยู่ที่เหยียนลัวอี เลิกคิ้วหันไปยังหนานกงมั่ว “นี่คือเพื่อนของแม่นางมั่ว แม่นางเหยียนหรือ” แน่นอนว่าลิ่นฉังเฟิงรู้ถึงฐานะของเหยียนลัวอี เอ่ยตามตรงฐานะของหนานกงมั่วมีเพื่อนเป็นหญิงคณิกานับว่าเป็นเรื่องแปลกประหลาด แต่เมื่อหนานกงมั่วยอมรับว่าเป็นเพื่อน ลิ่นฉังเฟิงก็ไม่คิดมีข้อสงสัยต่อนาง
หนานกงมั่วพยักหน้าเบาๆ เอ่ยกับเหยียนลัวอี “ผู้นี้คือคุณชายใหญ่ตระกูลลิ่น เป็นเจ้าของหอเทียนอีแห่งนี้”
เหยียนลัวอีย่อตัวลงแสดงความเคารพ “คารวะคุณชายลิ่น”
ลิ่นฉังเฟิงเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “ไม่ต้องมากพิธี แม่นางเหยียนเชิญนั่งลงเถิด หลิ่วเองก็มานั่งลง”
ทั้งสองคนนั่งลง หลิ่วเล่ารายละเอียดที่ติดตามเหยียนลัวอีให้ฟังหนึ่งรอบ ลิ่นฉังเฟิงลูบปลายคาง เอ่ยด้วยรอยยิ้ม “น่าสนใจ…ที่แท้ในเมืองจินหลิงยังมีคนที่น่าสนใจนี่นา เจ้าวางใจ ทั้งสามคนนั้นข้าจะหาวิธีจัดการให้ดี รับรองว่าจะไม่ให้เป็นที่สนใจ เพียงแต่แม่นางเหยียนมีแผนใดหรือไม่”
————————–
[1] มีคุณธรรม (德行) ใช้ประชดประชันคนที่มีพฤติกรรมน่าเอือมระอา
