ตอนที่ 416 จดหมายลับของคุณชายเสียนเกอ (1)
หนานกงมั่วเงยหน้าขึ้นมายิ้มให้จิ้นจั๋ว “หัวหน้าจิ้นไม่ต้องเป็นห่วงไป ข้าไม่ทำร้ายซั่นจยาเซี่ยนจู่แน่นอน” หากนางอยากทำอันใดจูชูอวี้ก็ย่อมไม่มีทางทำต่อหน้าจิ้นจั๋วเช่นนี้ จิ้นจั๋วเองก็รู้ว่าปฏิกิริยาของตัวเองออกจะเกินไป เขาจึงเอ่ยว่า “ข้าเสียมารยาทเอง ขอจวิ้นจู่อย่าได้ถือสา”
หนานกงมั่วยิ้ม หนานกงมั่วส่งเข็มเข้าไปในรอยแผลของจูชูอวี้ “เจ็บหรือไม่”
“ไม่เจ็บเจ้าค่ะ” จูชูอวี้เอ่ยด้วยท่าทีไม่สบายใจ เข็มแทงลงบนหน้าแต่กลับไม่เจ็บ ย่อมผิดปกติแล้ว
หนานกงมั่วดึงเข็มออกมา ไม่รู้ทำไมปลายเข็มแวววาวจึงกลายเป็นสีดำได้
ทุกคนเห็นเช่นนี้ ลิ่นฉังเฟิงจึงถามด้วยความสงสัย “แม่นางมั่ว ซั่นจยาเซี่ยนจู่ถูกวางยาพิษหรือไม่”
หนานกงมั่วก้มหน้าลงดมกลิ่นที่ปลายเข็ม หยิบผ้าเช็ดหน้าสีขาวที่ชวีเหลียนซิงยื่นมาให้แล้วนำเข็มวางไว้บนผ้าเช็ดหน้า มองดูอย่างละเอียด
“จวิ้นจู่ ข้า…”
หนานกงมั่วเอ่ย “นี่คือพิษงูหายาก แต่พิษงูชนิดนี้แพร่กระจายเร็วมาก ยิ่งไปกว่านั้น แผลของซั่นจยาเซี่ยนจู่อยู่บนใบหน้า ใช้เวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมงก็อาจแพร่กระจายไปทั้งสมองแล้วตายได้ แต่ยามนี้ซั่นจยาเซี่ยนจู่มีเพียงรอยแผลเป็นบนใบหน้าเท่านั้น ราวกับมีคนทำให้พิษงูอยู่บริเวณใบหน้าเท่านั้น”
จูชูอวี้ตัวสั่น เอ่ยถาม “จวิ้นจู่…พิษนี้ถอนได้หรือไม่เจ้าคะ”
หนานกงมั่วมองดูใบหน้าของจูชูอวี้ นางส่ายหน้าด้วยท่าทีเสียใจ “พิษชนิดนี้…มีชีวิตอยู่ในเนื้อและเลือด หากไม่มีเนื้อและเลือดที่สดใหม่ ก็จะค่อยๆ หายไปภายในวันเดียว ที่จริงแล้วแผลบนใบหน้าของซั่นจยาเซี่ยนจู่ตอนนี้ไม่มีพิษ ทว่า…พิษได้ทำลายเนื้อบริเวณนี้ตายไปแล้ว ฉังเฟิง เจ้าจำได้หรือไม่ว่าพิษที่เซียนซิ่วสุ่ยชอบใช้มากที่สุดคือพิษใด”
ลิ่นฉังเฟิงมีความรู้รอบตัวไม่น้อย เขาเลิกคิ้วแล้วจึงเอ่ยว่า “มีข่าวลือว่าเซียนซิ่วสุ่ยชอบพิษที่เรียกว่าพิษเปลวไฟ ไม่มีใครรู้ว่าส่วนผสมของพิษนี้มีสิ่งใดบ้าง ยิ่งไม่ต้องเอ่ยถึงยาถอนพิษ แต่คนที่ถูกวางยาพิษ ทั้งตัวจะกลายเป็นสีดำราวกับศพที่ถูกไหม้เกรียม ดังนั้นจึงเรียกมันว่าพิษเปลวไฟ แม่นางมั่วหมายความว่าซั่นจยาเซี่ยนจู่ถูกวางยาพิษชนิดนี้เช่นนั้นหรือ”
หนานกงมั่วพยักหน้าพลางเอ่ยว่า “พิษเปลวไฟน่าจะเป็นยาที่สกัดมาจากพิษงูที่มีฤทธิ์ทำลายกล้ามเนื้อ หากพึ่งจะได้รับพิษก็อาจจะมีวิธีถอนพิษ แต่ว่าตอนนี้…ซั่นจยาเซี่ยนจู่ไม่มีพิษอยู่ในร่างกายแล้ว” แต่เนื้อบนใบหน้าของจูชูอวี้นั้นถูกพิษทำลายไปหมดแล้ว
“เช่นนั้น…ควรทำเช่นไร” จูชูอวี้ถามด้วยใบหน้าซีดขาว “หรือว่า ข้าต้องอยู่กับรอยแผลเป็นน่าขยะแขยงนี้ตลอดไป จวิ้นจู่…โปรดช่วยข้าด้วย”
หนานกงมั่วถอนหายใจเบาๆ “แผลของเซี่ยนจู่…ลึกมาก หากเป็นแค่ผิวเผิน ยังสามารถนำผิวข้างนอกออกได้ แล้วค่อยทำยาฟื้นฟูผิวหนังที่ดีที่สุด ถึงแม้ว่าอาจจะไม่สามารถฟื้นฟูได้ทั้งหมด แต่อย่างน้อยก็จะไม่ชัดเจนเช่นนี้ เพียงแต่ตอนนี้…”
“ตอนนี้ทำไมหรือเจ้าค่ะ”
“ตอนนี้แผลของเซี่ยนจู่อยู่ใต้ผิวหนัง หากนำออก…”
ทุกคนรู้ดี บาดแผลที่ลึกขนาดนี้ หากนำมันออก ใบหน้าของจูชูอวี้ก็จะมีหลุมขนาดใหญ่ เช่นนั้นเกรงว่าคงจะน่ากลัวมากกว่าตอนนี้ร้อยเท่า บาดแผลลึกเช่นนั้นไม่ว่าจะใช้ยาฟื้นฟูผิวหนังใดก็ไม่มีทางสร้างเนื้อขึ้นมาได้ เพราะไม่ว่าจะเป็นยาที่ดีเพียงใดแต่ก็มิใช่ยาของพระเจ้า
จูชูอวี้ทรุดตัวลงบนเก้าอี้ “ไม่มี…ไม่มีวิธีอื่นแล้วหรือ”
หนานกงมั่วเหลือบมองนางด้วยสายตาเห็นใจ พอจะเดาได้แล้วว่าใครเป็นคนทำ ด้วยนิสัยของกงอวี้เฉิน จูชูอวี้อยากฆ่าเขา แล้วนางจะรอดได้เช่นไร สำหรับกงอวี้เฉินแล้วนี่คงเป็นบทลงโทษที่เบาที่สุดแล้ว ทว่าสำหรับหญิงผู้หนึ่ง บทลงโทษนี้โหดเหี้ยมไม่น้อย
“จวิ้นจู่ ข้าขอร้องท่าน ได้โปรดช่วยข้าด้วย…” จูชูอวี้ขอร้องอ้อนวอนหนานกงมั่ว “ข้ารู้…ข้ารู้ว่าคุณชายเสียนเกอคือศิษย์พี่ของท่าน เขาต้องมีวิธีแน่นอน หากหาวิธีรักษาใบหน้าของข้าได้ ไม่ว่าอยากได้สิ่งใดเป็นค่าตอบแทน ตระกูลจูก็จะหามาให้เขา”
หนานกงมั่วดึงมือนางออกเบาๆ ส่ายหน้าพลางเอ่ยว่า “ไม่ต้องเอ่ยถึงเรื่องที่ตอนนี้ข้าก็ไม่รู้ว่าศิษย์พี่อยู่ที่ใด ซั่นจยาเซี่ยนจู่…ฝีมือการรักษาโรคของศิษย์พี่ดีกว่าข้าก็จริง แต่เรื่องพิษ เราสองคนไม่แตกต่างกันมาก สิ่งสำคัญที่สุดก็คือ…ในร่างกายของเจ้าไม่มีพิษแล้ว เจ้ามาช้าเกินไป”
หากจูชูอวี้มาหานางในวันที่ตัวเองต้องยาพิษวันนั้น บางทีอาจมีวิธีอยู่ แต่ต่อให้ตอนนี้หวาถัวยังมีชีวิตอยู่ เขาก็ไม่มีทางทำให้เนื้อที่ตายไปแล้วกลับมามีชีวิตใหม่ได้อีกครั้ง
“ข้ามาช้าไปหรือ” จูชูอวี้เอ่ยอย่างเหม่อลอย ตอนนั้นนางคิดว่าคงเป็นแผลทั่วไป หากรักษาดีๆ ก็หาย ยาลบรอยแผลชั้นดีตระกูลจูก็มีอยู่ แม้จะหลงเหลือรอยอยู่บ้างก็คงไม่น่าเกลียดเกินไป ดังนั้นนางจึงไม่อยากทำให้หนานกงมั่วและผู้อื่นตกใจ จึงแค่เชิญให้ท่านหมอบนเขาฝูวั่งมาดู สั่งยารักษารอยแผลเป็น แต่กลับคิดไม่ถึงว่าสีของแผลเป็นกลับน่าเกลียดขึ้นเรื่อยๆ หากมองใกล้ๆ จะเห็นว่ารอยแผลเป็นนั้นน่าขยะแขยงมากเพียงใด นางจึงรีบมาหาหนานกงมั่ว
หนานกงมั่วมองนางแต่ไม่เอ่ยอันใด จูชูอวี้ตกอยู่ในภวังค์ครู่หนึ่ง จากนั้นจึงลุกขึ้นแล้ววิ่งออกไปโดยไม่สนใจใคร
จิ้นจั๋วมองดูจูชูอวี้วิ่งออกไป จากนั้นเขาจึงลุกขึ้นแล้วเดินตามออกไปเงียบๆ
บรรยากาศในลานเงียบสงัด ผ่านไปครู่หนึ่งลิ่นฉังเฟิงจึงถอนหายใจ “กงอวี้เฉินโหดเหี้ยมเสียจริง” ตอนที่หนานกงมั่วเอ่ยถึงพิษงูและเซียนซิ่วสุ่ย ลิ่นฉังเฟิงก็รู้แล้วว่าใครคือคนทำ ถึงแม้กงอวี้เฉินจะไม่ชอบหน้าจูชูอวี้มากเพียงใด แต่เขาก็คิดไม่ถึงว่ากงอวี้เฉินจะทำเช่นนี้ ให้จูชูอวี้มีชีวิตอยู่กับรอยแผลเป็นดำๆ และน่าขยะแขยงนี้ไปตลอดชีวิต หรือไม่ก็ให้ทิ้งหลุมไว้บนใบหน้าจูชูอวี้ ทำให้ใบหน้าสวยงามบิดเบี้ยวไป “จูชูอวี้คงจะไม่คิดสั้นใช่หรือไม่”
“ไม่มีทาง” หนานกงมั่วเอ่ยอย่างไม่สะทกสะท้าน “ถึงแม้ว่ารูปลักษณ์หน้าตาจะสำคัญกับนางมากเท่าใด แต่ว่า…ผู้หญิงอย่างซั่นจยาเซี่ยนจู่ไม่มีทางยอมแพ้เพราะรูปลักษณ์หน้าตาของตัวเองแน่นอน”
“คิดไม่ถึงว่าเจ้าจะเอ่ยเรื่องดีๆ ของนาง” ลิ่นฉังเฟิงมองนางด้วยสายตาที่แปลกใจ ยามที่รู้ว่าจูชูอวี้แอบชอบเว่ยจวินมั่ว คุณหนูหนานกงไม่คิดจะไว้หน้าใครเลยแม้แต่น้อย
หนานกงมั่วเลิกคิ้ว เอ่ย “แปลกตรงไหน ข้าไม่ชอบนางกับเป็นศัตรูกับนางย่อมมิใช่เรื่องเดียวกัน แต่ว่าหญิงที่ฉลาด เด็ดเดี่ยว และมีเป้าหมายชัดเจน รู้ว่าตัวเองอยากได้สิ่งใดเช่นจูชูอวี้ ไม่ได้หาได้ง่ายๆ” บนโลกนี้มีหญิงฉลาดตั้งมากมาย บรรดาหญิงสาวในเมืองจินหลิงล้วนแต่เป็นคนฉลาด ตราบใดที่พวกนางมีโอกาสและทางเลือก พวกนางสามารถเอาชนะได้ทุกอย่าง แม้แต่หนานกงมั่วเองก็ยังไม่กล้าเอ่ยว่าตัวเองจะชนะบรรดาหญิงสาวเหล่านั้นได้ แต่ว่าบรรดาหญิงสาวเหล่านี้กลับถูกลิขิตให้ทำสิ่งใดไม่ได้ เพราะพวกนางเกิดมาพร้อมกับกรอบความคิด ต้องเชื่อฟังท่านพ่อ สามีเสียชีวิตก็ต้องเชื่อฟังลูกชาย ถึงแม้บางครั้งจะมีคนทะเยอทะยานสักสองสามคน ทว่าสายตาของพวกนางก็มักจ้องมองไปยังตำแหน่งพระชายาท่านอ๋อง พระชายาองค์ชาย และฮองเฮา พวกนางเพียงต้องการแข่งขันและช่วงชิงอำนาจของสตรี หรือไม่ก็พิชิตใจชายเพื่อให้ได้ตำแหน่งสูงส่ง ทว่าพวกนางไม่ต้องการพิชิตโลกใบนี้ เพราะเช่นนั้นนับเป็นความผิดมหันต์…แต่จูชูอวี้คือหญิงสาวที่อยากแข่งขันกับชายหนุ่มเพียงผู้เดียวที่หนานกงมั่วเคยเห็นในโลกนี้ ยิ่งไม่ต้องเอ่ยถึงความสามารถของนาง อย่างน้อย…ความทะเยอทะยานย่อมน่ายกย่อง
