ตอนที่ 412 การลอบสังหารที่ล้มเหลว (3)
ในที่สุดกงอวี้เฉินคล้ายกับพึงพอใจแล้ว ยกมือขึ้นไปจับหางเจ้างูน้อยและดึงออกมา โยนออกไป งูเล็กพลันหายไปในโพรงหญ้า จูชูอวี้เหม่อลอย แข้งขาอ่อนล้มลงไปกองกับพื้นร้องไห้เสียงดังออกมา
กงอวี้เฉินกระแอมไอสองครั้ง ก้มลงไปมองจูชูอวี้ เอ่ย “ครั้งนี้ ข้าไว้ชีวิตเจ้า เสี่ยวอวี้เอ๋อร์ ผ่านครั้งนี้ไปแล้วข้าหวังว่าเจ้าจะเข้าใจอันใดที่ควรทำอันใดที่ไม่ควรทำใช่หรือไม่ เจ้าฉลาดจริงๆ แต่น่าเสียดาย เจ้ายังฉลาดไม่มากพอ นับแต่นี้ต่อไปตระกูลจูจะเชื่อฟังคำสั่งของข้า แลกกับชีวิตของเจ้า เป็นเช่นไร”
“ข้า…” จูชูอวี้ตกตะลึง
“อย่ามาบอกข้าว่าคนตระกูลจูไม่เชื่อฟังเจ้า หากทำไม่ได้ ข้าจะมีเจ้าไว้เพื่ออันใด” น้ำเสียงของกงอวี้เฉินเย็นเยียบราวกับงูพิษตัวนั้นที่เข้าไปในคอเสื้อของจูชูอวี้ จูชูอวี้ตัวสั่นเทาอย่างห้ามไม่ได้ เอ่ย “เจ้าค่ะ ตระกูลจู…ต่อไปจะเชื่อฟังคำสั่งของเจ้าสำนัก”
“แบบนี้จึงว่าง่าย” กงอวี้เฉินยิ้มเอ่ย “เพื่อสั่งสอนเจ้ากับการกระทำในครั้งนี้ ข้าจะทิ้งสิ่งระลึกเอาไว้ให้เจ้า เผื่อต่อไปเจ้าจะลืม เจ้าคิดเช่นไร” จูชูอวี้ไม่กล้าเอ่ยปาก นางไม่เคยหวาดกลัวชายตรงหน้ามากเพียงนี้มาก่อน กงอวี้เฉินยกมือขึ้นลูบแก้มของนางเบาๆ จูชูอวี้รู้สึกเจ็บบริเวณแก้มขึ้นมา มองกงอวี้เฉินด้วยความหวาดกลัว กงอวี้เฉินเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “เจ้าถูกพิษงู ก็ต้องเอาเลือดพิษออกมาใช่หรือไม่”
ถูกงูกัดที่ขา เอาพิษออกที่หน้าหรือ
กงอวี้เฉินหยิบยาหนึ่งเม็ดออกมาป้อนเข้าปากของนางไป เอ่ยขึ้นอย่างอ่อนโยน “ต่อไปต้องว่าง่าย ข้าจะเอ็นดูเจ้า อย่าทำให้ข้าโกรธอีก เข้าใจหรือไม่ มิเช่นนั้นข้าจะให้เจ้าไปอยู่กับงูพวกนั้น”
“…เจ้าค่ะ เจ้าสำนัก” จูชูอวี้หลุบตาลง เอ่ยเสียงเบา
“ดีมาก เราไปกันเถิด” กงอวี้เฉินยืนขึ้น จับแขนขององครักษ์เดินกลับไปยังรถม้า ไม่หันกลับมามองจูชูอวี้ที่กำลังนั่งนิ่งอึ้งแม้เพียงหางตา
ไม่นานรถม้าก็เคลื่อนตัวอีกครั้ง กงอวี้เฉินนั่งอยู่ในรถม้าพลิกเปิดหนังสือในมืออ่าน
“เจ้าสำนัก จูชูอวี้ผู้นั้น…เก็บไว้จะดีจริงหรือขอรับ” สตรีผู้นั้นกล้าพาคนมาลอบสังหารเจ้าสำนัก เห็นชัดว่ามีความกล้าไม่น้อย หากต่อไปคิดหักหลัง… กงอวี้เฉินเอ่ย “นางเป็นคนฉลาด ได้รับบทเรียนในครั้งนี้ไปแล้วนางจะรู้ว่าสิ่งใดควรทำสิ่งใดไม่ควรทำ ตระกูลจู…อย่างไรก็มีประโยชน์อยู่บ้าง หากโยนทิ้งไปคงน่าเสียดายแล้ว”
“ขอรับ เจ้าสำนัก”
เขาฝูวั่ง ในห้องของจูชูอวี้
จูชูอวี้เดินโซซัดโซเซผลักประตูห้องเปิดเข้าไป ไม่สนใจเสื้อผ้าที่ยับยู่ยี่บนร่าง รีบเดินตรงไปยังโต๊ะเครื่องแป้ง มองเข้าไปในกระจก มองเห็นกระจกทองเหลืองสะท้อนภาพหญิงสาวผู้งดงามที่ดูเหนื่อยล้าและแหลกสลาย แต่บนใบหน้าสวยนั้นมีรอยแผลเส้นหยักอยู่บนนั้น ดูแล้วคล้ายกับงูตัวเล็กที่พ่นพิษตัวนั้น
จูชูอวี้กรีดร้องตกใจ รีบยกมือขึ้นกุมใบหน้า ฝ่ามือสัมผัสแผลทำให้รู้สึกแสบขึ้นมา นางหลับตาค่อยๆ วางมือลง จ้องมองแผลบนใบหน้านิ่ง จูชูอวี้กัดนิ้วร้องไห้สะอึกสะอื้นออกมา
นางเสียใจขึ้นมาแล้ว ไยนางจึงไปฆ่ากงอวี้เฉินโดยไม่รู้จักประมาณตน ไยนางจึงไปล่วงเกินกงอวี้เฉินคนบ้าผู้นั้น ไม่…ใช่นางไปล่วงเกิน เป็นกงอวี้เฉินเองที่เข้ามาพัวพัน แต่ทำไม…ทำไมต้องเป็นนางเล่า
“ฮือๆ…” ไยจึงเป็นเช่นนี้ ทุกอย่างพังทลายลงไปแล้ว…
“เจ้าไปที่ใดมา” เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นด้านหลัง จูชูอวี้รีบหันกลับไปมองทว่าเห็นจิ้นจั๋วที่ไม่รู้โผล่มาอยู่ด้านหลังของนางตั้งแต่เมื่อใด สีหน้าของจิ้นจั๋วเองก็ไม่ได้ดีนัก สายตาหยุดลงที่ใบหน้าของนางก่อนจะเอ่ยถาม “เกิดเรื่องอันใดขึ้น ไยเจ้าจึงกลายเป็นเช่นนี้” จูชูอวี้รีบยกมือกุมใบหน้า กัดริมฝีปากไม่ยอมเอ่ยสิ่งใด
จิ้นจั๋วโกรธจนแทบบ้า เอ่ย “เกิดเรื่องอันใดขึ้นกันแน่ เจ้าพาคนออกไปมากมาย ไยจึงมีเพียงเจ้าที่กลับมาผู้เดียว คนอื่นๆ เล่า”
“คนอื่นๆ…” จูชูอวี้ร้องไห้ เสียงสั่นเทา เอ่ย “คนอื่นๆ…ตายหมดแล้ว”
“เจ้าพาพวกเขาไปที่ไหน” จิ้นจั๋วเอ่ยถาม “เจ้าบอกว่าตระกูลจูมีของที่ต้องไปช่วยขน ไยจึงตายหมดเล่า ในเขตหลิงโจว ใครกล้าสังหารคนของข้า”
“กง…กงอวี้เฉิน” จูชูอวี้เอ่ยตอบ
“อะไรนะ” จิ้นจั๋วตกใจ “ไยเจ้าจึงไปหาเรื่องกงอวี้เฉิน”
จูชูอวี้หันกลับมาฟุบหน้าลงกับโต๊ะเครื่องแป้งร้องไห้เสียงดัง เห็นนางเป็นเช่นนั้นจิ้นจั๋วก็ไม่มีวิธีไปเค้นถามนางอีก ทำได้เพียงหมุนตัวเดินออกไป เอ่ย “ข้าจะไปหากงอวี้เฉิน”
“ไม่นะ” จูชูอวี้ตัวสั่นเทา ตะโกนเสียงดังขึ้นมาโดยไม่อาจควบคุมได้ จิ้นจั๋วชะงัก หันกลับมามองใบหน้าที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัวของนาง ทำได้เพียงถอนหายใจ เอ่ยขึ้นอย่างอ่อนโยน “เกิดเรื่องอันใดขึ้นกันแน่”
จูชูอวี้หลุบตาลง เอ่ยเสียงสั่นเทา “ข้า…โกรธที่กงอวี้เฉินทำลายแผนการของหวงจั่งซุน อีกทั้งรู้ว่าวรยุทธ์ของเขาสูญสลาย จึงพาคนไปเพื่อสั่งสอนเขา ไม่คิดว่า…” จิ้นจั๋วทำได้เพียงถอนหายใจ เอ่ยขึ้นอย่างจนปัญญา “เจ้านี่จริงๆ เลย…คนเยี่ยงกงอวี้เฉิน อย่าว่าแต่สูญสิ้นวรยุทธ์ ต่อให้เหลือเพียงลมหายใจเฮือกสุดท้าย ก็ไม่ใช่คนที่เจ้าจะสังหารได้ เจ้า…”
“ข้ารู้ตัวว่าผิดไปแล้ว…ข้ากลัว…เขา เขาไม่ใช่คน…”
“เขาทำอันใดกันแน่”
“เขาปล่อยงูมากัดข้า คนพวกนั้น ล้วนถูกงูพิษของเขากัดจนตาย” จูชูอวี้เอ่ย “จิ้นจั๋ว เจ้าอย่าได้โกรธข้า ข้า…ข้า…”
จิ้นจั๋วมองใบหน้าซีดเซียวแหลกสลายของนาง ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ เอ่ย “เคยบอกเจ้าแล้ว…อย่ายุ่งกับเรื่องพวกนี้ เจ้า…”
จูชูอวี้หมุนตัวกลับไป มองตนเองในกระจกทองเหลือง เอ่ย “ข้าเองก็ไม่อยากยุ่งเรื่องพวกนี้ แต่ข้าทำสิ่งใดได้เล่า พี่ชายหลายคนล้วนไม่ได้ความ ตระกูลจูใหญ่โต หากข้าไม่ประคับประคองต่อไปบางทีอาจจะสิ้นสุดที่รุ่นของข้าแล้ว ข้าจะยืนมองให้ตระกูลจูสูญหายไปในจินหลิงได้เยี่ยงไร อีกทั้งคนอื่นๆ มากมายในจวนเกาอี้ปั๋ว พวกเขาจะทำเช่นไร”
จิ้นจั๋วขมวดคิ้ว เอ่ยเสียงเข้ม “ข้าเคยบอกเจ้าแล้ว…”
จูชูอวี้ส่ายหน้า เอ่ย “ไม่ ข้าเคยปฏิเสธเจ้าไปแล้ว ตอนนี้คำตอบยังคงเป็นเช่นเดิม ข้าเป็นบุตรีตระกูลจู ดังนั้นข้าไม่มีทางไปจากตระกูลจู”
ความเงียบเข้าปกคลุมทั่วทั้งห้อง เนิ่นนานจูชูอวี้จึงเอ่ย “จิ้นจั๋ว ครั้งนี้ทำให้เจ้าต้องสูญเสียคนมากมาย ข้าขอโทษ…ข้า…”
“ช่างเถิด” จิ้นจั๋วเอ่ยขัดคำพูดของนาง จ้องมองลึกลงไปในดวงตาของจูชูอวี้ “ในเมื่อเจ้ายืนยันเช่นนี้ เช่นนั้นก็เอาตามนั้น ข้าไปล่ะ” เอ่ยจบ ไม่สนว่าจูชูอวี้อยากเอ่ยสิ่งใด หมุนตัวเดินออกจากประตูไป จูชูอวี้จ้องมองร่างของจิ้นจั๋วหายออกไปจากประตู เนิ่นนานจึงถอนหายใจออกมา
ห้องรับรองแขกอีกด้าน เว่ยจวินมั่วและหนานกงมั่ว ลิ่นฉังเฟิงกำลังนั่งพูดคุยกันอยู่ หลิ่วเดินเข้ามารายงาน เอ่ย “ซื่อจื่อ พระชายาซื่อจื่อ ซั่นจยาเซี่ยนจู่กลับมาแล้วเจ้าค่ะ”
เว่ยจวินมั่วเลิกคิ้ว ใบหน้าหล่อเหลาเย็นชานั้นมีแววเสียดาย เอ่ย “จูชูอวี้พ่ายแพ้แล้วหรือ ใช่หรือไม่”
