ตอนที่ 419 จดหมายลับของคุณชายเสียนเกอ (4)
เว่ยจวินมั่วสีหน้านิ่งทว่ากลับขมวดคิ้วแน่น “แถบรอบๆ เขาลั่วหยางไม่มีแม่น้ำใหญ่ เมืองลั่วหยาง เมืองเล็กๆ ที่อยู่ใกล้ที่สุดก็อยู่ตั้งสามสิบลี้ ที่ตั้งของผิงโจวอยู่ใกล้หนานเจียง จำนวนราษฎรน้อยอยู่แล้ว เจ้าบอกว่ามีคนเสียชีวิตเยอะ เยอะเพียงใดหรือ”
จิ้นจั๋วไหวไหล่แล้วเอ่ย “สถานที่แห่งนั้น รกร้างและห่างไกล แม้แต่โจรก็ไม่อยากไปที่นั่น ดังนั้นเรื่องที่ข้ารู้จึงมีจำกัด ฟังจากที่เย่ว์จวิ้นอ๋องเอ่ย คล้ายกับมีคนเสียชีวิตไปไม่น้อย ที่จริงแล้วมีข่าวลือตามถนนหนทางก่อนที่คันกั้นน้ำพังทลายเสียอีก เขาลั่วหยางเป็นสถานที่แปลก คนที่เข้าไปไม่เคยกลับออกมา แต่ก็ยังคงมีคนชอบเข้าไปไม่น้อย”
ลิ่นฉังเฟิงกลอกตา เท่ากับไม่ได้อันใด “หรือว่า เราจะไปถามเซียวเชียนเยี่ย หลิงโจวเป็นดินแดนของเขา เขาต้องรู้มากกว่าเราแน่นอน”
หนานกงมั่วเอ่ย “หากเขาอยากบอกเรา ไยจึงปรึกษากับจูชูอวี้ตามลำพังเล่า”
จิ้นจั๋วเอ่ย “ไม่ว่าพวกท่านจะทำสิ่งใดก็รีบทำเถิด ดูเหมือนเย่ว์จวิ้นอ๋องจะฆ่าทุกคนในเขาลั่วหยาง”
ทั้งสามหันมามองหน้ากัน ทันใดนั้นบรรยากาศในห้องก็เงียบไป เนิ่นนานหนานกงมั่วจึงเอ่ยถาม “ด้วยความสัมพันธ์ของหัวหน้าจิ้นและซั่นจยาเซี่ยนจู่ ไยหัวหน้าจิ้นถึงเล่าเรื่องนี้ให้พวกเราฟัง” จิ้นจั๋วยิ้มเย็นชา “จวิ้นจู่และคุณชายฉังเฟิงได้ยินหมดแล้วมิใช่หรือ”
“เพราะรักมากจนกลายเป็นความเกลียดชังหรือ” หนานกงมั่วเลิกคิ้ว จากนั้นจึงส่ายหน้า เอ่ยว่า “หัวหน้าจิ้นมิใช่คนเช่นนั้น”
จิ้นจั๋วตกใจ ผ่านไปครู่หนึ่งจึงเอ่ย “ข้าเป็นโจร แต่มิใช่ฆาตกร” ชีวิตคนตั้งหลายแสน อยากจะฆ่าก็ฆ่า นึกถึงน้ำเสียงนุ่มนวลแต่เย็นชาที่เขาได้ยินนอกห้องหนังสือ หัวใจของจิ้นจั๋วราวกับถูกแช่แข็ง “ซื่อจื่อ พระชายาซื่อจื่อเจ้าคะ” ชวีเหลียนซิงเข้ามารายงาน “เย่ว์จวิ้นอ๋องบอกว่าจะออกไปช่วยผู้ประสบภัยด้วยตนเอง สองสามวันนี้คงจะไม่ได้กลับเข้ามาในเมืองแล้ว จึงบอกให้ซื่อจื่อและพระชายาซื่อจื่อเชิญตามสบายเจ้าค่ะ”
หนานกงมั่วพยักหน้า เอ่ย “ทราบแล้ว”
จิ้นจั๋วเล่าเรื่องที่ตัวเองอยากเล่าจบแล้วจึงลุกขึ้นขอตัวลา เมื่อในห้องหนังสือเหลือพวกเขาอยู่แค่สามคน ลิ่นฉังเฟิงจึงเอ่ยว่า “ไม่รู้ว่าทำไม ข้ามีลางสังหรณ์ไม่ดี ดูเหมือนว่า…สถานการณ์จะแย่ลงกว่าในยามที่มีผู้ก่อกบฏเสียอีก”
หนานกงมั่วขมวดคิ้วพลางเอ่ย “แต่ว่า เกิดสิ่งใดขึ้นกันแน่ ส่งคนสะกดรอยตามเซียวเชียนเยี่ยไปเถิด”
“ฟังจากที่จิ้นจั๋วเล่าแล้ว ที่เซียวเชียนเยี่ยออกไปครั้งนี้จะออกไปฆ่าคนเช่นนั้นหรือ กว่าเราจะรู้ก็คงไม่ทันการณ์แล้ว” ลิ่นฉังเฟิงเอ่ยต่อ “แต่จวิ้นอ๋องเช่นเขา ไยจึงต้องฆ่าคน แล้วยังฆ่าคนเสียมากมายเพียงนั้น”
เว่ยจวินมั่วลุกขึ้นแล้วเอ่ยสั่งเสียงเรียบ “ให้คนไปดูที่เขาลั่วหยาง ไปดูว่าที่นั่นมีสิ่งใด…กำชับให้พวกเขาระวังด้วย…เกรงว่าคงมีอันตราย”
ลิ่นฉังเฟิงพยักหน้า จากนั้นจึงลุกขึ้นออกไปสั่งให้คนจัดการ
หนานกงมั่วเอนตัวพิงเว่ยจวินมั่ว ถอนหายใจแผ่วเบา “พักผ่อนได้เพียงสองวัน ปัญหาก็มาอีกแล้ว” เว่ยจวินมั่วโอบนางเข้ามากอดในอ้อมแขน “มิต้องกังวล” หนานกงมั่วพยักหน้า จากนั้นจึงขมวดคิ้ว เอ่ย “เขาลั่วหยาง ใครเข้าไปก็ออกมาไม่ได้ ข่าวลือนี้มีมาก่อนที่คันกันน้ำพังทลายเสียอีก แต่ขุนนางที่หลิงโจวกลับไม่เคยเอ่ยถึงเรื่องนี้ในราชสำนัก เช่นนั้น…ตานซินก็น่าจะรู้เรื่อง ยามนี้เซียวเชียนเยี่ยจะฆ่าคนเหล่านั้น แล้วยังออกไปช่วยผู้ประสบภัยด้วยตัวเอง… ความเป็นไปได้อย่างแรกคือในนั้นคงมีความลับของเซียวเชียนเยี่ย จึงต้องการจะฆ่าปิดปากพวกเขาเสีย แต่…เซียวเชียนเยี่ยไม่จำเป็นต้องไปด้วยตัวเอง ยิ่งไม่ต้องบอกจูชูอวี้ เพราะตระกูลจูและเย่ว์จวิ้นอ๋องพึ่งจะร่วมมือกัน ยิ่งไปกว่านั้น เซียวเชียนเยี่ยอยู่ที่เมืองจินหลิง จะมีความลับเรื่องใดอยู่ที่หลิงโจวได้” เซียวเชียนเยี่ยไม่เหมือนกับจวิ้นอ๋องอื่นๆ แม้หลิงโจวจะเป็นดินแดนของเขา แต่จะว่าไปแล้วเขาเคยไปหลิงโจวไม่ถึงสองครั้ง
หนานกงมั่วนอนพิงบนอกของเว่ยจวินมั่ว จากนั้นจึงเอ่ยต่อ “เช่นนั้นแล้ว ความเป็นไปได้อย่างที่สองคือ…เขาลั่วหยางมีความลับของผู้อื่น แต่เซียวเชียนเยี่ยรู้ และตอนนี้…เกิดเรื่องที่ควบคุมไม่ได้ขึ้นที่นั้น จึงต้องฆ่าคนเหล่านั้นทิ้ง และหากไม่ระวังให้ดีก็อาจจะวุ่นวาย เซียวเชียนเยี่ยไม่วางใจจึงต้องไปจัดการด้วยตัวเอง”
เว่ยจวินมั่วลูบผมนางเบาๆ “เรื่องที่ต้องการกำลังคนมหาศาลย่อมมีแค่ไม่กี่เรื่อง มีคนลักลอบเลี้ยงกองทัพส่วนตัว มีคนลักลอบทำอาวุธสงคราม เซียวเชียนเยี่ยไม่มีทางโง่เขลาเช่นนั้น เรื่องเหล่านี้เขาไม่มีทางทำ อีกอย่างก็คือ…บนเขามีสิ่งใดที่ต้องใช้กำลังคนมหาศาล อย่างเช่น…”
“เหมืองทองหรือเหมืองทองแดง” หนานกงมั่วเอ่ย ราชสำนักเป็นผู้ดูแลและพัฒนาเหมืองแร่ธาตุต่างๆ ในอาณาจักรเซี่ยที่ยิ่งใหญ่แห่งนี้ราษฎรหรือผู้ปกครองเมืองล้วนไม่สามารถขุดเหมืองแร่เหล่านี้ได้ แต่…ก็มิได้หมายความว่าจะไม่มีใครกล้าลักลอบขุด เพราะว่าใครๆ ก็ชอบเงินทองทั้งนั้น
หนานกงมั่วแตะขมับเพราะปวดหัว เอ่ย “เย่ว์จวิ้นอ๋องหาเรื่องเก่งทีเดียว หากเป็นเช่นนี้จริง แล้วจะอธิบายต่อฮ่องเต้เยี่ยงไรดี”
“เรื่องเช่นนี้…ผู้ปกครองเหมืองอื่นๆ ย่อมทำเช่นเดียวกัน” เว่ยจวินมั่วไม่ใส่ใจ หากเจ้าโชคดีได้รับดินแดนที่มีเหมืองแร่และมีความกล้า เช่นนั้นเจ้าจะทำสิ่งใดก็ได้ เซียวเชียนเยี่ยย่อมมิใช่ข้อยกเว้น แต่ช่วงนี้นับว่าเซียวเชียนเยี่ยซวยจริงๆ
หนานกงมั่วลุกขึ้นนั่ง ทอดถอนหายใจ “เกิดเรื่องขึ้นแล้วก็ต้องแก้ไข หวังว่ากลับไปถึงเมืองหลวงแล้วฮ่องเต้จะไม่พิโรธเรา ข้าจะส่งคนไปสืบจำนวนราษฎรและสถานการณ์การเงินของหลิงโจวในระยะไม่กี่ปีที่ผ่านมา แล้วยังมีตานซิน ยังมิได้ส่งตัวกลับไปเมืองหลวงใช่หรือไม่ คงต้องสอบสวนอีกสักหน่อย ดูเหมือนตอนที่ให้ลิ่นฉังเฟิงเป็นผู้สอบสวนจะยังไม่ได้ความอันใดนัก แต่ว่า…เกิดเรื่องอันใดขึ้นที่เขาลั่วหยางกันแน่นะ”
ยามนี้ตานซินถูกขังอยู่ในคุก เซียวเชียนเยี่ยก็ไม่อยู่ แน่นอนว่าคนในหลิงโจวย่อมต้องฟังหนานกงมั่วและเว่ยจวินมั่ว ทันทีที่หนานกงมั่วออกคำสั่ง บัญชีเก่าหลายปีที่ผ่านมาก็ส่งมาที่ลานเล็ก เมื่อไล่ลิ่นฉังเฟิงให้ไปดูบัญชีแล้วไล่ฝังและหลิ่วให้ไปสอบสวนตานซินอีกครั้ง ผ่านไปไม่นานทั้งสองก็กลับมา แล้วยังนำข่าวร้ายมาด้วย ตานซินฆ่าตัวตายในคุก!
ได้ยินเช่นนี้ หนานกงมั่วก็เผยยิ้มเย็นชา “เดิมไม่ฆ่าตัวตาย แต่ยามนี้กลับฆ่าตัวตายกะทันหันเช่นนี้ ก่อนหน้านี้ตานซินเจอกับผู้ใด”
ฝังและหลิ่วเอ่ยตอบ “ดูเหมือนหวงจั่งซุนจะไปหาตานซินหนหนึ่ง”
“ดูเหมือน…ตานซินผู้นี้จะรู้อันใดไม่น้อยเลย นักปราชญ์ขุนนางเป็นเช่นนี้ แล้วแม่ทัพเล่า ไปเชิญเจียงฉงเฟิงมา”
เจียงฉงเฟิงมาอย่างรวดเร็ว แต่เขาไม่รู้สิ่งใดเลย “คารวะซื่อจื่อ พระชายาซื่อจื่อขอรับ เชิญข้ามามีเรื่องอันใดให้ข้ารับใช้หรือขอรับ”
หนานกงมั่วเอ่ยถาม “แม่ทัพเจียง ข้าได้ยินว่า…ก่อนคันกั้นน้ำพังทลาย คนในหลิงโจวมักหายตัวไปเช่นนั้นหรือ”
เจียงฉงเฟิงตกใจ จากนั้นพลันได้สติกลับมา ยิ้มอย่างขมขื่น “จวิ้นจู่หมายถึง…เรื่องเขาลั่วหยางหรือขอรับ” หนานกงมั่วเลิกคิ้ว “เช่นนั้นก็หมายความว่า…มีเรื่องเช่นนี้จริง” เจียงฉงเฟิงเอ่ยตอบ “ข้าเคยสังเกตดู แต่ต่อมามีคนบอกว่าคนเหล่านั้นมิได้หายตัวไป แต่เดินทางผ่านเขาลั่วหยางไปใช้ชีวิตยังผิงโจว เพราะสองสามปีมานี้หลิงโจววุ่นวาย ยิ่งไปกว่านั้นคนในครอบครัวของพวกเขาก็มิได้รายงานเรื่องนี้ ฝ่ายราชการก็ไม่สนใจเรื่องนี้เช่นกัน แม้ข้าจะเป็นแม่ทัพหลิงโจวแต่หากไม่มีคำสั่งจากเบื้องบน ข้าย่อมออกไปจากเขตกองกำลังตามอำเภอใจมิได้ ดังนั้นจึงไม่ค่อยรู้อันใดขอรับ”
