ตอนที่ 430 ความคิดแหวกแนวข้ามกาลเวลา (2)
ยังไม่ทันฟังสิ่งที่หนานกงมั่วเอ่ยจนจบ ใบหน้าของคนในเรือนต่างแปลกประหลาดขึ้นมา รีบขยับกายออกห่างคนที่อยู่ใกล้ตัวหลายก้าว ราวกับกลัวว่าจะแปดเปื้อนสิ่งสกปรกอันใด
ใบหน้าของเซียวฉุนไม่น่ามองราวกับกินแมลงวันเข้าไป ผิงโจวห่างจากหนานเจียงไม่ไกล แม้จะไม่เคยได้ยินถึงหมอกไข้ใจ แต่การทำเสน่ห์ต่างๆ ของชนเผ่าหนานเจียงเขาก็เคยได้ยินมาบ้าง
หนานกงมั่วยิ้ม เอ่ย “ท่านอ๋องวางใจ ก่อนที่พระองค์จะตาย…พระองค์จะตื่นตัวขึ้นมา เพียงแต่เวลานั้นเกรงว่าพระองค์คง…”
อย่าว่าแต่ศัตรูเลย ฝังเองยังอดไม่ได้ที่จะมองหนานกงมั่วด้วยสายตาแปลกประหลาด เนิ่นนาน ฝังจึงอดไม่ได้ เอ่ยถามขึ้นมา “จวิ้นจู่ ถ้าหาก…ไม่สังหารเล่า”
หนานกงมั่วยิ้ม เอ่ยตอบ “เช่นนั้นก็ยิ่งดีสิ จะไม่มีผลใดๆ ต่อร่างกายของท่านอ๋องเลย ด้วยฐานะของท่านอ๋อง หาก…พระองค์ต้องการตัดชายเสื้อ[1]ก็คงไม่มีใครห้ามหรอกใช่หรือไม่ เช่นนั้นต้องขออวยพรให้พระองค์ครองคู่ไปจนนิรันดร์ ในยามที่พระองค์กำลังเสพสมอยู่นั้นอย่าได้ลืมสุราขอบคุณหม่อมฉันสักจอกนะเพคะ”
“หุบปาก!” เซียวฉุนเอ่ยเสียงดัง ไม่รู้ว่ากำลังนึกถึงสิ่งใดอยู่ หมุนตัวกลับไปอาเจียนออกมา
เอ่อ เหม็นที่สุด หนานกงมั่วรีบถอยมาหลบอยู่กับฝังอย่างทันท่วงที ความจริงนางอยู่ห่างเขาไม่ใกล้มากแล้ว ต่อให้เซียวฉุนเก่งเพียงใดก็อาเจียนมาไม่ถึงตัวนาง แต่คนที่โชคร้ายกลับเป็นเซียวเชียนเยี่ย ถูกเซียวฉุนอาเจียนรดไปกว่าครึ่งตัว เซียวเชียนเยี่ยเองก็หมุนตัวพุ่งเข้าหามุมอาเจียนออกมาอย่างบ้าคลั่ง
คุณหนูใหญ่หนานกงเบ้ปาก กระตุ้นเล็กๆ น้อยๆ ก็รับไม่ไหวแล้ว
ฝังหน้าเจื่อนมองไปยังหนานกงมั่ว จวิ้นจู่ ไม่ใช่พวกเขารับแรงกระตุ้นไม่ได้ เป็นท่านต่างหากเล่าที่โหดเหี้ยมเกินไป หากคนที่โดนพิษเป็นข้า ข้าเองก็คงจะอาเจียนเหมือนกัน
ในที่สุดเซียวฉุนก็ดีขึ้น กัดฟันเอ่ย “หนานกงมั่ว เจ้าคิดว่าข้าจะเชื่อหรือ”
ไม่เชื่อพระองค์ยังอาเจียนหรือเพคะ หนานกงมั่วไม่สนใจเขา ยิ้มตาหยีมองไปยังองครักษ์ด้านข้างเขา เอ่ยถาม “พี่ชายท่านนี้ ตอนนี้ยามท่านมองใบหน้าของผิงชวนจวิ้นอ๋องแล้วรู้สึกราวกับดอกไม้บานใช่หรือไม่”
องครักษ์ผู้นั้นเหลือบมองไปยังเซียวฉุนโดยไม่รู้ตัว เซียวฉุนที่พึ่งอาเจียนหมดไส้หมดพุงเมื่อครู่ ตามหลักแล้วควรใบหน้าซีดขาว แต่ไม่รู้ทำไมใบหน้าที่ถูกดูแลมาอย่างดีนั้นยามนี้ถึงได้ขึ้นสีแดงระเรื่อ หมอกควันสีชมพูเมื่อครู่นั้นเหม็นจนอยากถอยห่าง ยามนี้ปลายจมูกกลับได้กลิ่นหอมจางๆ ของดอกท้อ พลันลืมว่างดงามปานดอกไม้ คำนี้ไม่เหมาะสมที่จะใช้บรรยายบุรุษ อีกทั้งยังเป็นบุรุษมีอายุ พยักหน้าตอบอย่างเหม่อลอย
เซียวฉุนอยากอาเจียนออกมาอีกรอบ หนานกงมั่วไม่เปิดโอกาสให้เขาอีก เอ่ยถาม “ท่านอ๋อง ท่านมองไปที่ซั่นจยาเซี่ยนจู่เองก็รู้สึกว่าใบหน้าราวกับดอกท้อใช่หรือไม่”
แม้ใบหน้าของจูชูอวี้จะมีรอยแผลเป็นน่าเกลียด ทว่าใบหน้าอีกครึ่งของนางนั้นยังคงงดงาม ยามนี้ใบหน้านวลของนางเองก็ขึ้นสีแดงระเรื่อขึ้นมา ดวงตาที่เคยสงบของจูชูอวี้ยามนี้กลับมีน้ำดูพราวระยับ ราวกับกำลังมัวเมาจริงๆ
เซียวฉุนยอมรับความรู้สึกราวกับขนทั่วทั้งกายลุกชันนั่นไม่ได้ เพียงคิดว่าตนเองในยามนี้จะเป็นเหมือนกันกับจูชูอวี้ เขาแทบอยากจะฆ่าทุกคนจากนั้นก็หันกลับมาฆ่าตัวเอง
“หนานกงมั่ว”
“ท่านอ๋อง”
“ส่งยาถอนพิษมา” เซียวฉุนเอ่ยด้วยความโกรธ
หนานกงมั่วเอ่ยตอบด้วยรอยยิ้ม “ท่านอ๋อง พระองค์คิดว่าหม่อมฉันโง่หรือเพคะ ส่งยาถอนพิษให้กับพระองค์ข้าก็ต้องตาย ไม่ส่งให้ข้าก็ต้องตาย เช่นนั้นแล้วไยหม่อมฉันจึงไม่คิดจะแก้แค้นให้ตนเองบ้างเล่า”
เซียวฉุนกัดฟัน ความจริงเขาไม่ได้เชื่อหนานกงมั่วทั้งหมด แต่ก็ไม่กล้าไม่เชื่อทั้งหมด หากสิ่งที่หนานกงมั่วบอกเป็นเรื่องโกหกนั่นยังดี แต่หากสิ่งที่นางเอ่ยนั้นเป็นเรื่องจริง…
“ข้าจะไม่ฆ่าเจ้า”
หนานกงมั่วยิ้ม “ท่านอ๋องลองเดาดูสิว่าหม่อมฉันจะเชื่อหรือไม่”
เซียวฉุนยิ้มเย็น “แล้วข้าจะมั่นใจได้เยี่ยงไรว่าเจ้าวางยาจริงๆ”
หนานกงมั่วยิ้ม เอ่ย “ง่ายมากเพคะ หม่อมฉันมียาเร่งประสิทธิภาพของยา ท่านอ๋องจะลองดูหรือไม่” ในมือนั้นมีขวดลายครามเล็กๆ อยู่ หนานกงมั่วเอ่ยต่อด้วยรอยยิ้ม “ด้านในถูกสกัดมาจากดอกท้อ เพียงแค่…เปิดมันออก หม่อมฉันเชื่อว่าท่านอ๋องจะได้สัมผัสว่าอะไรที่เรียกว่า…ซีซือ[2]ในสายตาคนรัก”
“หยุด!” มือของหนานกงมั่วที่ยกขึ้นมากำลังจะเปิดจุกที่ปิดขวดเอาไว้ เซียวฉุนรีบร้องห้ามเสียงดัง
คิ้วสวยของหนานกงมั่วเลิกขึ้น บอกใบ้ให้เซียวฉุนตัดสินใจว่าจะเอาอย่างไร
เซียวฉุนจับจ้องหนานกงมั่วเขม็ง เอ่ย “คิดไม่ถึง ว่าข้าจะดูถูกเด็กอย่างเจ้าเกินไป”
หนานกงมั่วยิ้ม เอ่ย “เข้าใกล้คนที่รู้เรื่องพิษเป็นอย่างดี เดิมก็เพราะความประมาทของท่านอ๋อง”
น่าเสียดาย สถานการณ์ตอนนี้นั้นยากลำบาก ไม่ว่าอย่างไรเซียวฉุนไม่มีทางปล่อยพวกนางไปแน่ เพียงปล่อยพวกนางไป เซียวฉุนคงอดไม่ได้ระเบิดออกมา ต่อให้หนานกงมั่วสาบานว่าจะไม่บอกผู้ใด เซียวฉุนก็ไม่มีทางเชื่อ เซียวฉุนส่งเสียงเย็น “ซิงเฉิงไม่ลองบอกมาเล่าว่าสถานการณ์ตอนนี้จะจัดการได้เยี่ยงไร”
หนานกงมั่วถอนหายใจเบาๆ “แน่นอนหม่อมฉันหวังว่าจะมีชีวิตออกไปจากที่นี่ เพียงแต่…หม่อมฉันเองก็รู้ว่าท่านอ๋องไม่ตกลงเป็นแน่”
เซียวฉุนมองนาง เอ่ย “นับว่าเจ้าฉลาด”
หนานกงมั่วยักไหล่ เอ่ย “เช่นนั้นก็ไม่มีสิ่งใดต้องคุยกันแล้ว มิสู้ลองถามเย่ว์จวิ้นอ๋อง พระองค์คิดจะทำเช่นไร”
ใบหน้าของเซียวเชียนเยี่ยเดี๋ยวซีดเดี๋ยวม่วง ยามนี้ทั้งสองฝ่ายนั้นไม่มีทางจะถอยได้แล้ว เซียวฉุนกวาดตามองเซียวเชียนเยี่ยที่ใบหน้าทะมึนไม่ยอมเอ่ยสิ่งใดออกมา แค่นยิ้มเย็น เอ่ย “ดูเหมือนว่าเย่ว์จวิ้นอ๋องจะไม่มีอันใดจะเอ่ยแล้ว เช่นนั้นจวิ้นจู่ก็คุยกับข้าเถิด” หนานกงมั่วยักไหล่ หันกลับไปมองเซียวฉุนอย่างเห็นด้วย เซียวฉุนเอ่ย “เจ้าช่างปลิ้นปล้อนสับปลับเสียจริง เก็บไว้ก็เป็นภัย ข้าคิดว่าจัดการเจ้าก่อนค่อยว่ากัน ส่วนเรื่องพิษนั่น…หึ ยังมีเวลาตั้งหนึ่งวันมิใช่หรือ”
หนานกงมั่วถอนหายใจหนักๆ เอ่ยขึ้นอย่างจนปัญญา “ดูเหมือนว่า หลายปีมานี้คนนอกคงดูถูกท่านอ๋องเกินไปแล้ว ช่างทำให้ข้าแปลกใจ…ท่านอ๋องคิดจะทำอันใดกันแน่”
เซียวฉุนเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “ทำอันใดงั้นหรือ ข้าเพียงอยากมีเงินใช้ ใครใช้ให้พวกเจ้าแส่หาเรื่องรนหาที่ตายเอง ลงมือ สังหารซิงเฉิงจวิ้นจู่ให้ข้า”
“เสด็จปู่ผิงชวนจวิ้นอ๋อง…” เซียวเชียนเยี่ยกำลังจะเอ่ยอันใดบางอย่าง
“เจ้าหุบปาก” เซียวฉุนเอ่ยขัดเขาอย่างหงุดหงิด
หนานกงมั่วดวงตาวาววับ หัวเราะออกมาอย่างพึงพอใจ “ท่านอ๋อง ในเมื่อท่านตั้งใจจะสังหารหม่อมฉัน เมื่อครู่ก็ไม่ควรเอ่ยมากความกับหม่อมฉันนะเพคะ ตอนนี้…เกรงว่าคงไม่ทันเสียแล้ว”
สีหน้าของเซียวฉุนพลันเปลี่ยน จ้องหนานกงมั่วเขม็ง “เจ้าหลอกข้า ยาพิษนั่นโกหกหรือ ต่อให้เป็นเช่นนี้ ข้ายังมีเวลาจัดการกับเจ้า”
“เกรงว่าท่านอ๋องคงไม่มีเวลานั้นเสียแล้ว” เสียงหัวเราะสดใสดังขึ้นจากด้านนอก คนที่อยู่ในสถานการณ์อดไม่ได้หันตามไปมอง เห็นชายชุดสีขาวยืนอยู่บนหลังคาห่างออกไปไม่ไกล คนของเซียวฉุนที่อยู่บนหลังคาก่อนหน้านี้ไม่รู้ไปอยู่ที่ใด หนานกงมั่วลอบถอนหายใจ ยิ้มหวาน “ศิษย์พี่ ในที่สุดพวกท่านก็กลับมาได้แล้ว ถ้ายังไม่กลับมา…ข้าคงรับมือไม่ไหวแล้ว”
———————————————————-
[1] ตัดชายเสื้อ สื่อถึงชายรักชายในสมัยก่อน
[2] ซีซือ หญิงงามในตำนานของจีน
