ตอนที่ 434 องค์รัชทายาทสิ้นพระชนม์ (1)
ใช่ว่าเซียวเชียนเยี่ยจะไม่เข้าใจถึงผลที่จะตามมา แต่เว่ยจวินมั่วไม่ใช่คนที่พวกเขาอยากฆ่าก็ฆ่าได้ เซียวฉุนยังคงเอ่ยเสียงเรียบ “เขาเคลื่อนกำลังทหารได้เพียงสามหน่วยเท่านั้น มีทหารของข้ากับเจ้า บวกกับกองกำลังผิงชวนและหอธารา เจ้าคิดว่าใครจะชนะใครจะแพ้”
“กองกำลังผิงชวนหรือ” เซียวเชียนเยี่ยชะงัก เอ่ย “เสด็จปู่ผิงชวนจวิ้นอ๋องพระองค์สามารถเคลื่อนกำลังพลของกองกำลังผิงชวนได้หรือพ่ะย่ะค่ะ”
กองกำลังรักษาการณ์ในพื้นที่ต่างๆ ล้วนแล้วแต่ขึ้นตรงต่อราชสำนัก นอกเสียจากกองกำลังทหารเหล็กโยวโจว กองกำลังไท่หนิงแห่งสีโจวและกองกำลังซั่วอวิ๋นแห่งเตียวโจวที่อยู่ตามแนวชายแดน จวิ้นอ๋องไม่มีอำนาจเคลื่อนกองกำลังในเขตปกครองของตนเอง หยาดเหงื่อเริ่มผุดขึ้นทั่วแผ่นหลังของเซียวเชียนเยี่ย เขามองเซียวฉุนอย่างระแวดระวัง เอ่ย “เสด็จปู่ผิงชวนจวิ้นอ๋อง พระองค์…พระองค์คิดจะทำอันใดกันแน่” เป็นเพียงจวิ้นอ๋อง ทว่ากลับเอ่ยออกมาหน้าตาเฉยว่าสามารถเคลื่อนกองกำลังของราชสำนักได้ ต่อให้เซียวเชียนเยี่ยโง่เพียงใดก็รู้ว่าเสด็จปู่ผิงชวนจวิ้นอ๋องของเขานั้นไม่ธรรมดาแล้ว
เซียวฉุนหันกลับมามองเขา เอ่ยด้วยรอยยิ้ม “ตอนนี้รู้จักเกรงกลัวแล้วหรือ ตอนแรกที่หวงจั่งซุนส่งคนมาต่อรองเรื่องผลประโยชน์เหมืองทองกับข้าไยจึงไม่เห็นเจ้าจะวิตกกังวลเช่นนี้”
“เสด็จปู่ผิงชวนจวิ้นอ๋อง” เซียวเชียนเยี่ยกัดฟัน
เซียวเชียนเยี่ยสูดหายใจเข้าลึก มองไปยังเซียวฉุน เอ่ย “เสด็จปู่ผิงชวนจวิ้นอ๋อง เรื่องราวตอนนี้ยังไม่ถึงขั้นจัดการไม่ได้ พวกเรา…พวกเรายอมรับผิดกับเสด็จปู่เถิด”
เซียวฉุนหัวเราะออกมาอย่างไม่ใส่ใจ หันกลับไปหาเซียวเชียนเยี่ย เอ่ย “คนเช่นเจ้า…กลับได้เป็นหวงจั่งซุน จริงๆ เลย…หากเจ้าไม่โชคดีได้เกิดมาในครรภ์ของพระชายารัชทายาท เกรงว่าคงถูกคนกินไปตั้งนานแล้วสินะ เซียวเชียนเยี่ย เรื่องเล็กน้อยเท่านี้เจ้าก็กลัวแล้วอย่างนั้นหรือ ยังอยากได้ราชบัลลังก์อีกหรือ” ใบหน้าของเซียวเชียนเยี่ยเข้มขึ้นมา กัดฟันเอ่ย “หรือว่าเสด็จปู่ผิงชวนจวิ้นอ๋องจะมีวิธีพลิกสถานการณ์อย่างนั้นหรือ คนของวังจื่อเซียวยากจะคาดเดา ต่อให้สังหารหนานกงมั่วและเว่ยจวินมั่วแล้ว จะไม่มีคนปล่อยข่าวนี้ออกไปอย่างนั้นหรือ ยิ่งไปกว่านั้นหากพวกเขาทั้งสองตายอยู่ที่นี่ ข้าที่อยู่หลิงโจวด้วยกันจะหลุดรอดออกไปจากความผิดนี้ได้เยี่ยงไร”
เซียวฉุนเลิกคิ้ว เอ่ยด้วยรอยยิ้มพลางถอนหายใจ “ก็ใช่น่ะสิ เกิดเรื่องใหญ่เพียงนี้ คิดจะปิดบังต่อไปคงจะไม่ง่าย ดังนั้น หากเจ้าอยากขอโทษตนเอง เช่นนั้นคงมีเพียงวิธีเดียวแล้ว”
“วิธีใด” เซียวเชียนเยี่ยรีบเอ่ยถาม
เซียวฉุนกดเสียงต่ำ “ทุบหม้อข้าวจมเรือ[1]”
“หมายความเช่นไร” เซียวเชียนเยี่ยไม่เข้าใจ เซียวฉุนยิ้ม เอ่ย “เจ้าว่า เจ้าเป็นถึงจวิ้นอ๋อง หวงจั่งซุน ไยจึงเกรงกลัวต่อเว่ยจวินมั่วและหนานกงมั่วทั้งสองคนนั่นเล่า”
เซียวเชียนเยี่ยชะงัก ฟังเซียวฉุนเอ่ยต่อ “นั่นเพราะ…เบื้องบนของเจ้ายังมีฮ่องเต้และองค์รัชทายาท ไม่ใช่ฐานะเจ้าสู้เขาไม่ได้และไม่ใช่ว่าอำนาจของเจ้าสู้พวกเขาไม่ได้ แต่เป็นเพราะเพียงพวกเขาเผยความลับของเจ้าต่อฮ่องเต้และองค์รัชทายาท หรือพวกเขาสามารถดึงฮ่องเต้ไปยืนอยู่ข้างพวกเขาได้ เจ้าก็จะซวย แต่หาก…คนที่นั่งอยู่บนตำแหน่งนั้นเป็นเจ้า เจ้ายังต้องกลัวพวกเขาทำไมอีก”
เซียวเชียนเยี่ยรู้สึกถึงความเย็นยะเยือกที่ผ่านเข้ามาในใจ ทั่วทั้งร่างราวกับตกลงไปในถ้ำน้ำแข็ง คว้าเซียวฉุนเอาไว้ เอ่ยถามเสียงดัง “พระองค์คิดจะทำอันใดกันแน่” เซียวฉุนดึงมือของเขาออก เอ่ยด้วยรอยยิ้มจนตารีเรียว “ไม่ต้องกลัว เจ้าไม่ต้องการตำแหน่งนั้นหรือ เสด็จปู่กำลังจะช่วยเจ้า ขอเพียงเจ้านั่งอยู่บนตำแหน่งนั้น เรื่องทุกอย่างก็จะคลี่คลาย”
“ไม่…เป็นไปไม่ได้” เซียวเชียนเยี่ยกัดฟันเอ่ย “เสด็จปู่ร่างกายแข็งแรง จะ…ได้เยี่ยงไร ยิ่งไปกว่านั้น ยิ่งไปกว่านั้นยังมีเสด็จพ่อ เสด็จพ่อไม่ชอบข้า…หากเกิดอันใดขึ้นกับเสด็จปู่…” หากฮ่องเต้สวรรคตรัชทายาทขึ้นครองบัลลังก์ แม้เขาจะได้รับตำแหน่งใหม่เป็นองค์รัชทายาท ไม่แน่ว่าจะดีกว่าการเป็นหวงจั่งซุนไปมากเพียงใด
เซียวฉุนตบไหล่ของเขาเบาๆ เอ่ย “วางใจ ในเมื่อข้าบอกว่าจะช่วยเจ้า แน่นอนว่าจะช่วยให้ถึงที่สุด จะปล่อยให้เจ้าเดินไปถึงจุดนั้นได้เยี่ยงไร”
“ท่านคิดจะทำอันใดกันแน่” เซียวเชียนเยี่ยเอ่ยขึ้นมาด้วยความสับสน
“เจ้าคิดเยี่ยงไรเล่า” เซียวฉุนเอ่ยถามด้วยรอยยิ้ม
เซียวเชียนเยี่ยชะงัก ไม่กล้าสบตาเซียวฉุน “ไม่…แบบนี้ไม่ได้…ข้าจะกลับเมืองหลวงทันที ข้าจะไปขออภัยโทษจากเสด็จปู่ ข้าจะไปขอเสด็จปู่ทรงเมตตา” เอ่ยจบเซียวเชียนเยี่ยก็หมุนตัวและกำลังเดินออกไป ทางด้านหลัง เซียวฉุนทุบลงที่หลังคอของเซียวเชียนเยี่ยแรงๆ เซียวเชียนเยี่ยหน้ามืด สลบไปทันใด
เซียวฉุนมองเซียวเชียนเยี่ยที่นอนอยู่บนพื้น ส่งเสียงหยัน ถอนหายใจออกมา “เสด็จพี่ ท่านกล้าหาญเกรียงไกร…ทว่ากลับเลี้ยงหลานที่ไร้ประโยชน์เช่นนี้ หึ”
“ดูพอแล้วหรือไม่ ยังไม่ออกมาอีก” เซียวฉุนหันกลับไป มองไปยังเสาด้านหลังที่อยู่ไม่ไกล ผ่านไปชั่วครู่จูชูอวี้จึงเดินออกมาจากด้านหลัง ใบหน้าซีดขาวมองไปยังเซียวเชียนเยี่ย “คารวะท่านอ๋อง”
เซียวฉุนเลิกคิ้ว เอ่ยด้วยรอยยิ้ม “ซั่นจยาเซี่ยนจู่หรือ ได้ยินว่าเจ้าเองก็เป็นสตรีฉลาด เพียงแต่ หากฉลาดจริงๆ เจ้าก็ต้องรู้สิอะไรที่ควรฟังอะไรไม่ควรฟัง”
จูชูอวี้ก้าวถอยหลังไปหนึ่งก้าว รีบคุกเข่าลงกับพื้น “ท่านอ๋อง ชูอวี้เป็นคนของเจ้าสำนักหฮธารา หม่อมฉันไม่มีทางแพร่งพรายเรื่องในคืนนี้อฮกไปอย่างแน่นอนเพคะ”
“คนของกงอวี้เฉินหรือ” เซียวฉุนเลิกคิ้ว “เจ้าคิดว่าข้าจะไว้หน้ากงอวี้เฉินหรือ ข้าเพียงจ่ายเงินเล็กน้อย จ้างมือสังหารจากสำนักหอธารามาไม่กี่คนเพียงเท่านั้น ข้ากับเขา…ไม่ได้มีความเกี่ยวข้องอันใดต่อกัน” จูชูอวี้หลุบตาลง เอ่ยเสียงเบา “ชูอวี้ยังมีอีกหนึ่งความลับอยากรายงานต่อท่านอ๋อง ขอเพียงไว้ชีวิตหม่อมฉันด้วยเถิด”
เซียวฉุนมองนางด้วยความสนอกสนใจ “ลองว่ามาสิ”
จูชูอวี้กวาดตามองเซียวเชียนเยี่ยที่สลบอยู่บนพื้นไม่รู้เรื่องรู้ราว ดวงตาฉายแววถึงการตัดสินใจ เงยหน้าขึ้นมา เอ่ยเสียงเบา “เพคะ…เกี่ยวกับองค์รัชทายาท”
“ดีมาก หากมีค่าจริงๆ ข้าจะไม่รังเกียจปล่อยเจ้าไปสักครั้ง” เซียวฉุนเอ่ย
“ขอบพระทัยจวิ้นอ๋อง” จูชูอวี้ผ่อนลมหายใจ คารวะอย่างนอบน้อม
เรื่องที่เกิดขึ้นในเรือนเล็กของเซียวเชียนเยี่ยเหล่าหนานกงมั่วย่อมไม่รู้เรื่อง คุณชายเสียนเกอปิดประตูตั้งใจศึกษาโรคระบาดที่เกิดขึ้น หนานกงมั่วยังต้องดูจัดการเรื่องราวต่างๆ ของเว่ยจวินมั่วที่บาดเจ็บอยู่ เห็นพวกเขาไม่มีความเคลื่อนไหวจึงไม่ได้ใส่ใจ ยามนี้ทั้งสองฝั่งนั้นมีกำลังอำนาจใกล้เคียงกัน ต่อให้เซียวเชียนเยี่ยและเซียวฉุนคิดจะทำอันใด ก็ยังต้องคิดถึงผลลัพธ์และการสูญเสียของทั้งสองฝั่ง เพียงแต่หนานกงมั่วไม่รู้ เป้าหมายของเซียวฉุนไม่ใช่พวกเขาตั้งแต่ต้น อีกทั้งยังไม่ใช่เขาลั่วหยางเล็กๆ นั่นด้วย
ในห้องของโรงเตี๊ยม เว่ยจวินมั่วพิงตัวกับหัวเตียงกำลังอ่านหนังสือ หนานกงมั่วนั่งอยู่บนโต๊ะไม่ไกลกำลังเปิดพลิกสาสน์ ฝังที่ยืนอยู่ไม่ไกลกำลังรายงานเรื่องราวต่างๆ ต่อนาง ฤทธิ์ยาของคุณชายเสียนเกอไม่เลว แม้เว่ยจวินมั่วจะบาดเจ็บหนักแต่หลายวันมานี้อาการบาดเจ็บภายในก็ดีไปกว่าครึ่งแล้ว มีเว่ยจวินมั่วคอยแนะนำ หนานกงมั่วจึงจัดการเรื่องต่างๆ ได้ง่ายขึ้น เพียงแต่… “หลายวันมานี้ฝั่งเย่ว์จวิ้นอ๋องไม่มีความเคลื่อนไหวเลยหรือ มีปัญหาอันใดหรือไม่” หนานกงมั่วหันกลับไปถามเว่ยจวินมั่วที่อยู่บนเตียง
เดิมพวกเขาคิดว่าเซียวเชียนเยี่ยและเซียวฉุนจะลอบทำอันใดลับหลัง แต่สองวันมานี้ทั้งสองดูเหมือนจะไม่ทำสิ่งใดเลย พลันทำให้มองไม่ออกถึงแผนการของพวกเขา ฝังรู้สึกละอายเล็กน้อย เอ่ย “ตั้งแต่ที่เซียวฉุนมา เวรยามก็รัดกุมขึ้นมามาก พวกเราสืบข่าวอันใดไม่ได้เลยขอรับ”
————————————-
[1] ทุบหม้อข้าวจมเรือ หมายถึง การตัดสินใจสู้ตาย
