ตอนที่ 429 ความคิดแหวกแนวข้ามกาลเวลา (1)
เซียวเชียนเยี่ยเองก็ชะงัก ทว่าไม่นานก็ได้สติกลับมา ก้าวเดินไปหาผู้มาใหม่ เอ่ยด้วยท่าทีนอบน้อม “ถวายพระพรเสด็จปู่ผิงชวนจวิ้นอ๋อง”
ชายผู้นี้ คงจะเป็นน้องชายเพียงคนเดียวของฮ่องเต้ ผิงชวนจวิ้นอ๋องเซียวฉุน
เซียวฉุนเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “เชียนเยี่ยไม่ต้องมากพิธี ไม่เจอกันนานโตขึ้นมากแล้ว” จากนั้นหันไปมองหนานกงมั่ว เอ่ย “ผู้นี้…คงจะเป็นบุตรีของหนานกงไหว ซิงเฉิงจวิ้นจู่หรือ”
หนานกงมั่วก้าวขึ้นไปด้านหน้า ย่อตัวคารวะ “ถวายพระพรจวิ้นอ๋อง”
เซียวฉุนยิ้ม เอ่ย “ดี ไม่เลว สถานการณ์เช่นนี้ยังสงบอยู่ได้ เข้มแข็งกว่าบิดาของเจ้ามาก”
หนานกงมั่วเลิกคิ้ว ไม่เอ่ยสิ่งใดทว่ากลับจ้องมองไปยังเซียวฉุน เซียวฉุนพลันเลิกคิ้ว เอ่ย “จวิ้นจู่มีอันใดอยากเอ่ยหรือ”
หนานกงมั่วตอบ “ผู้น้อยมีเพียงหนึ่งคำถาม”
“ถามมา”
“ผิงชวนจวิ้นอ๋องมีความแค้นกับเย่ว์จวิ้นอ๋องหรือไม่เพคะ” หนานกงมั่วมองไปยังเซียวฉุน สายตาฉายแววประหลาดใจ หากไม่มีความโกรธแค้นคงไม่มีทางวางกับดักเซียวเชียนเยี่ยเช่นนี้
เซียวฉุนชะงัก เห็นชัดว่าไม่คิดว่าหนานกงมั่วจะเอ่ยถามเช่นนี้ เงียบไปชั่วครู่ก่อนจะส่ายหน้า “แน่นอนว่าไม่มี”
หนานกงมั่วมองเขาด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก ใบหน้างดงามราวกับเขียนคำว่า ‘ข้าไม่เชื่อ’ เอาไว้ชัดเจน เซียวฉุนเลิกคิ้ว เอ่ยด้วยรอยยิ้ม “ซิงเฉิงจวิ้นจู่กล่าวเช่นนี้ คิดจะสร้างรอยร้าวหรือ เจ้าคิดว่ามีประโยชน์หรือ วันนี้ในเมื่อข้ามาปรากฏตัวอยู่ที่นี่…แน่นอนว่าคนที่รู้ว่าข้าปรากฏตัวจะต้องตายทุกคน มีเพียงคนตายเท่านั้นที่จะไม่สามารถพูดจาเหลวไหลได้”
“คุยโวโอ้อวดไม่คิดละอาย” ฝังและหลิ่วก้าวขึ้นมาบังหนานกงมั่วเอาไว้ หลิ่วหัวเราะเสียงเย็น เซียวฉุนมองสำรวจทั้งสองคนจากนั้นกวาดสายตามองเหล่ามือสังหารของวังจื่อเซียวที่อยู่ในเรือน ถอนหายใจอย่างเสียดาย “หลายปีมานี้ เมืองจินหลิงมีผู้มีความสามารถมากมาย น่าเสียดาย…เว่ยจวินมั่วผู้นั้นมิใช่หลานชายโดยตรงแต่เป็นหลานนอก มิเช่นนั้น จะต้องมีลูกหลานคนอื่นๆ ไปเพื่ออันใด”
ได้ยินเซียวฉุนเอ่ย สีหน้าของเซียวเชียนเยี่ยจึงไม่น่ามองขึ้นมา เซียวฉุนเหลือบตามองเขา “เชียนเยี่ย เจ้าอย่าโทษที่ปู่พูดจาไม่น่าฟังเลย เมื่อเทียบกันแล้ว เจ้าและพี่น้องของเจ้า สู้เว่ยจวินมั่วเด็กคนนั้นไม่ได้จริงๆ หึหึ หลายปีมานี้ข้ามิได้ใส่ใจเว่ยจวินมั่ว แต่ความเคลื่อนไหวต่างๆ ยังพอรู้อยู่บ้าง ซ้ำยังลอบก่อตั้งอำนาจใต้ดินได้อย่างยิ่งใหญ่ คนที่มีความสามารถเช่นนี้นั้นมีไม่มาก”
เซียวเชียนเยี่ยฝืนยิ้ม “เชียนเยี่ยมิกล้า น้องชายมีความสามารถโดดเด่น เป็นต้นแบบให้กระหม่อมได้เรียนรู้พ่ะย่ะค่ะ”
หนานกงมั่วแค่นยิ้มเย็น เอ่ย “ท่านอ๋องบอกว่าหม่อมฉันสร้างรอยร้าว ดูแล้วท่านอ๋องเองก็มิได้แตกต่างกันมาก หากมีคนบอกกับหม่อมฉันว่าท่านอ๋องไร้ความสามารถ หม่อมฉันคงอยากจะตบปากเขาให้ฉีก คำพูดของจวิ้นอ๋อง…คงไม่มั่นใจใช่หรือไม่ว่าคนที่ท่านส่งไปจัดการจวินมั่วจะทำสำเร็จ” เซียวฉุนมองหนานกงมั่วด้วยความสนอกสนใจ “เอ่ยเช่นนี้หมายความเยี่ยงไร”
หนานกงมั่วเอ่ย “ท่านอ๋องเอ่ยต่อหน้าผู้คนมากมายบอกว่าเย่ว์จวิ้นอ๋องสู้จวินมั่วมิได้ หากต่อไปเย่ว์จวิ้นอ๋องขึ้นครองบัลลังก์ไม่รีบจัดการจวินมั่วแล้วเขาจะเอาหน้าไปไว้ที่ใด หากเย่ว์จวิ้นอ๋องคิดอยากเปลี่ยนให้จวินมั่วจากศัตรูมาเป็นมิตร เมื่อได้ยินประโยคนี้ของท่าน ก็คงจะสูญสลายหายไปราวกับควันที่จางหายใช่หรือไม่”
เซียวฉุนอดหัวเราะเสียงดังออกมาไม่ได้ มองหนานกงมั่วด้วยความเสียดาย “หนานกงไหวมีบุตรีที่ฉลาดถึงเพียงนี้ ถ้าหากเป็นไปได้ ข้าเองไม่อยากสังหารเจ้า…น่าเสียดาย…น่าเสียดายแล้ว…”
หนานกงมั่วเอ่ยเสียงเรียบ “จวิ้นอ๋องตัดสินใจเช่นนี้แล้ว จะสังหารหม่อมฉันได้แน่หรือ”
เซียวฉุนยิ้มเย็น “ความสามารถของวังจื่อเซียวข้าย่อมเคยได้ยินมา ดังนั้นหลังจากที่ข้ารู้แล้วจึงเตรียมตัวมาบ้าง หากทหารยอดฝีมือสามพันนายไม่พอ บวกกับมือสังหารของหอธารา จะเพียงพอหรือไม่”
หนานกงมั่วหลุบตาลงไม่เอ่ยสิ่งใด เซียวฉุนยิ้ม เอ่ย “ดูเหมือนว่า จวิ้นจู่คิดว่าเพียงพอแล้วใช่หรือไม่”
หนานกงมั่วถอนหายใจ เอ่ย “หม่อมฉันประมาทเอง จวิ้นอ๋องจึงได้มาเร็วเพียงนี้”
เซียวฉุนเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “เดิมทีข้าไม่ได้จะมาเร็วเพียงนี้ เพียงแต่ ข้าได้รับจดหมายลับจากหอธารา เมื่อได้รับจดหมายแล้วข้าจึงรีบมาทันที พอดีมาได้ทันท่วงที” หนานกงมั่วทำเพียงยิ้มขมขื่น ไม่คิดว่าจะถูกกงอวี้เฉินวางกับดัก เจ้าคนนี้ช่างยุ่งไปเสียทุกเรื่องจริงๆ
เนิ่นนานหนานกงมั่วพลันเงยหน้าขึ้นมองไปยังเซียวฉุน “ในเมื่อท่านอ๋องรอบรู้ข่าวคราว ไม่รู้ว่ายังมีอีกเรื่องท่านรู้แล้วหรือไม่”
“เรื่องอันใด” เซียวฉุนเลิกคิ้ว ถึงตอนนี้แน่นอนว่าเขาไม่เชื่อว่าหนานกงมั่วจะพลิกอะไรขึ้นมาสู้ได้อีก
หนานกงมั่วเอ่ยเสียงเรียบ “ท่านอ๋องรู้ว่าข้าเป็นบุตรีของหนานกงไหว ลูกสะใภ้ขององค์หญิงฉังผิง รู้หรือไม่ว่าหม่อมฉันเป็นศิษย์น้องของคุณชายเสียนเกอ”
“ได้ยินข่าวมาบ้าง” เซียวฉุนเอ่ยตอบ ได้ยินมาบ้างจริงๆ คุณชายเสียนเกอมีชื่อเสียงโด่งดังอย่างไรก็เป็นจอมยุทธ์อยู่ในยุทธภพ ยิ่งไปกว่านั้นยังเป็นหมอผู้มีชื่อเสียง แม้จะมีภูมิหลังที่น่าตกใจทว่าไร้ความสามารถเรื่องวรยุทธ์ เซียวฉุนที่ร่างกายแข็งแรงมาโดยตลอดจึงไม่ได้ใส่ใจนัก
หนานกงมั่วยิ้มร่า รอยยิ้มเบิกบานราวกับดอกไม้ “เช่นนั้นอีกเรื่องท่านอ๋องคงไม่รู้เป็นแน่ ศิษย์พี่ของหม่อมฉันเชี่ยวชาญเรื่องการแพทย์ แต่ตัวหม่อมฉันนั้น…เชี่ยวชาญเรื่องพิษ”
เซียวฉุนตื่นตระหนก รีบก้าวถอยหลัง
แต่ระยะห่างของทั้งคู่นั้นห่างกันไม่ถึงเจ็ดแปดก้าว หนานกงมั่วแทบไม่ต้องขยับเข้าไปใกล้ สิ่งของชิ้นเล็กๆ ที่ถูกโยนเข้าไปในกลุ่มคนได้ระเบิดออกมา ควันสีชมพูลอยคลุ้งไปทั่ว ผู้คนสูดกลิ่นแสบจมูก หายใจติดขัด รีบยกมือขึ้นปิดจมูกไอสำลักออกมา
หนานกงมั่วกลับไม่ใช้โอกาสหลบหนี แต่กลับยืนหัวเราะเสียงดังมองกลุ่มคนที่ดูไม่ได้ รอจนสถานการณ์ค่อยๆ กลับมาเป็นปกติ เซียวฉุนจึงเอ่ยเสียงดัง “เจ้าทำอันใดของเจ้า”
หนานกงมั่วเอ่ยตอบด้วยรอยยิ้ม “หมอกไข้ใจ ชื่อนี้ไม่เลวเลยใช่หรือไม่”
เซียวฉุนยิ้มเย็น “จวิ้นจู่คิดว่ากลเล็กๆ น้อยๆ นี้จะทำให้ข้ากลัวได้หรือ”
หนานกงมั่วถอนหายใจ “แน่นอนว่าข้ามิได้คิดจะเอากลเล็กๆ น้อยๆ นี้มาทำให้ท่านอ๋องเกรงกลัว ท่านอ๋องก็ถือเสียว่าเป็นการเอาคืนเล็กๆ น้อยๆ ก่อนข้าจะตายก็ได้ อย่างไรเสีย…ยานี้ไม่มีผลต่อชีวิต เพียงเจ็บป่วยเล็กน้อยเท่านั้น” เซียวฉุนหรี่ตาลง จ้องหนานกงมั่วเขม็ง “หมายความเช่นไร”
หนานกงมั่วปิดริมฝีปากหัวเราะ “ไม่มีอะไรเพคะ ท่านอ๋องคิดว่าองครักษ์เคียงกายพระองค์ผู้นั้นเป็นอย่างไร”
เซียวฉุนกวาดตามององครักษ์ที่ยืนอยู่ใกล้ตน ไม่เข้าใจ หนานกงมั่วเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “หมอกไข้ใจไม่มีประโยชน์อื่นใด เพียงแค่…ผู้ที่ได้รับพิษแก้มจะแดง เหมือนเมาเล็กน้อย ครึ่งวันหลังจากนั้น…จะมีความรักให้กับคนที่อยู่ใกล้มากที่สุดที่สูดดมหมอกไข้ใจด้วยกัน แน่นอน นี่เป็นภาพหลอน แต่หม่อมฉันเคยจับจอมยุทธ์ในยุทธภพมาทดลองกว่าเจ็ดแปดคน ไม่เคยมีใครป้องกันภาพหลอนนั้นได้ แน่นอน ท่านอ๋องพระองค์ไม่ต้องคิดสังหารพวกเขา เพราะว่า…ความรู้สึกเช่นนี้จะรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ รุนแรงถึงที่สุด พระองค์จะทรมาน ต่อให้มีคนมาควบคุม พระองค์ก็จะไม่กินข้าวกินน้ำ ความมีชีวิตชีวาจะมอดดับลงช้าๆ ลักษณะเช่นนั้นเป็นเหมือนหญิงสาวที่มีความรักและคิดถึง ดังนั้นหม่อมฉันจึงเรียกมันว่าหมอกไข้ใจ”
