ตอนที่ 432 โฉมหน้าที่แท้จริงของเซียวฉุน (1)
ใบหน้าหนานกงมั่วซีดขาว ยามนี้จึงได้เข้าใจไยเว่ยจวินมั่วจึงรีบไล่เซียวฉุนและเซียวเชียนเยี่ยกลับไป หากยื้อเวลาต่อไป เกรงว่าคงทนต่อไปไม่ไหว
“ไยถึงบาดเจ็บหนักเพียงนี้” สีหน้าของหนานกงมั่วไม่ดีนัก เอ่ยถามเสียงเข้ม ฝีมือของเว่ยจวินมั่วนางรู้ดี ศิษย์พี่เองก็ใช่ว่าจะปกป้องตนเองไม่ได้ เว่ยจวินมั่วบาดเจ็บเพียงนี้ คิดว่าสถานการณ์คงอันตรายไม่เบา
คุณชายเสียนเกอถอนหายใจ มองศิษย์น้องของตนอย่างละอายใจ “ไม่รู้เซียวฉุนรู้ได้เยี่ยงไรว่าพวกเราขึ้นเขา ยังไม่ทันออกมาก็มีกลุ่มคนจำนวนมากเข้ามาล้อมเอาไว้ มีชีวิตรอดกลับมาได้ก็นับว่าโชคดีมากแล้ว” นั่นเป็นกลุ่มคนกลุ่มใหญ่อย่างแท้จริง คุณชายเสียนเกอปฏิเสธไม่ได้เลยว่าที่แท้แล้วเชื้อพระวงศ์ต่างหากที่นับว่าร่ำรวยอย่างแท้จริง อย่างน้อยหากเป็นจอมยุทธ์ในยุทธภพ เกรงว่าเขาสังหารใครทั้งครอบครัว ก็คงไม่มีใครมีความสามารถส่งคนนับพันมาตามฆ่าพวกเขาได้ อีกทั้งแม้ผู้ที่มีวรยุทธ์สูงส่งก็มีไม่น้อย แต่ทหารคุ้มกันวังรวมไปถึงทหารองครักษ์ก็ไม่อาจดูถูกได้ ว่ากันว่าเรียนทั้งบุ๋นและบู๊ หากขายให้แก่เชื้อพระวงศ์ใช่ว่าจะไม่มีเหตุผล ยังพูดอีกอย่างได้ว่าไม่สนใจว่าใครจะเป็นอย่างไร สนใจเพียงจะทำตนเองให้ยิ่งใหญ่ ใครจะรู้ว่าคนมีเงินมีอำนาจเหล่านี้จะซ่อนยอดฝีมือเอาไว้มากเพียงใด
“หากไม่เพราะช่วยข้า เว่ยซื่อจื่อคงไม่บาดเจ็บหนักเพียงนี้” คุณชายเสียนเกอเอ่ยอย่างละอายใจ การเป็นศิษย์พี่นั้นเป็นเรื่องธรรมดาที่จะรู้สึกเป็นปรปักษ์กับชายที่แย่งศิษย์น้องไป แต่ครั้งนี้หากไม่ใช่เว่ยจวินมั่วเสี่ยงตายมาช่วย ไม่แน่ว่าการท่องไปทั่วยุทธภพของเขาอาจมาจบลงที่เขาลั่วหยางก็เป็นได้ เมื่อเทียบกับบุญคุณที่ช่วยชีวิตในครั้งนี้แล้ว การพูดจาเสียดสีที่ผ่านมาของตนนั้นช่างใจแคบยิ่งนัก
หนานกงมั่วมองเว่ยจวินมั่วที่นั่งหลับตาทำสมาธิอยู่ด้านข้าง ส่ายศีรษะเบาๆ เอ่ย “คนกันเองทั้งนั้น ไยศิษย์พี่ต้องเอ่ยเกรงใจเช่นนี้ ศิษย์พี่ อาการบาดเจ็บของจวินมั่ว…”
เวลาแบบนี้แน่นอนว่าคุณชายเสียนเกอไม่มีทางคิดเล็กคิดน้อย โบกมือพลางเอ่ย “เจ้าดูแลให้เขาพักผ่อนเถิด ข้าจะไปปรุงยา” หากทำให้ศิษย์น้องกลายเป็นหญิงม่าย อาจารย์และอาจารย์อาต้องร่วมมือกันฆ่าเขาตายแน่
มีคุณชายเสียนเกอลงมือ แน่นอนว่าหนานกงมั่ววางใจแล้ว ยิ้มร่าออกมา เอ่ย “ขอบคุณศิษย์พี่ อาการบาดเจ็บของศิษย์พี่ไม่เป็นไรใช่หรือไม่”
เสียนเกอโบกมือ บ่งบอกว่าไม่เป็นอันใด
กลับเข้ามาในห้อง เปิดเสื้อออกพลันมองเห็นบาดแผลบนตัวเว่ยจวินมั่ว หนานกงมั่วลอบสูดหายใจแรงอย่างอดไม่ได้ ไม่เพียงบาดเจ็บภายใน บาดแผลบนร่างกายของเว่ยจวินมั่วเองก็ไม่ได้น่ามองนัก บนหัวไหล่ และต้นแขนล้วนมีบาดแผล โชคดีที่เว่ยจวินมั่วหลบได้ทัน มิเช่นนั้นสิ่งที่จะตามมาคงไม่กล้าจินตนาการ ต่อให้ไม่มีการบาดเจ็บภายใน เพียงบาดแผลภายนอกแบบนี้ก็เพียงพอที่จะทำให้คนธรรมดานอนซมจนลุกไม่ขึ้นแล้ว เว่ยจวินมั่วกลับยังรีบกลับมาขับไล่เซียวฉุนไป ไม่แสดงอาการใดๆ ให้ได้เห็น แม้แต่เวลานี้ใบหน้าหล่อเหลาก็ยังไม่มีความเจ็บปวดแสดงออกมาให้เห็น เห็นชัดถึงความสามารถในการอดทนอันโดดเด่นของเขา
“เจ็บหรือไม่” หนานกงมั่วเอ่ยถามเสียงเบา ไม่รู้ทำไมหัวใจราวกับกำลังตีบตัน ลำคอราวกับมีสิ่งใดมากมายถูกยัดเข้าไป ยากที่จะเอ่ยออกมา
เว่ยจวินมั่วเงยหน้า มองใบหน้าสวยที่กำลังขมวดคิ้วมุ่น ยกมือขึ้นสัมผัสเบาๆ ที่แก้มของนาง เอ่ยเสียงเบา “ข้าไม่เป็นไร”
“ไม่เป็นอันใดได้อย่างไร” หนานกงมั่วยกมือขึ้นกดเบาๆ เว่ยซื่อจื่อตัวแข็งทื่อขึ้นมาทันใด เห็นชัดว่าเจ็บมากทีเดียว หนานกงมั่วรีบปล่อยมือ ลุกขึ้นไปหากล่องยาที่ใช้เป็นประจำ เว่ยจวินมั่วนั่งอยู่บนเตียง มองนางควานหาของด้วยท่าทางรีบร้อน ใบหน้าเย็นชาเผยรอยยิ้มบางๆ ออกมา ไม่นานหนานกงมั่วก็อุ้มกล่องยาเดินเข้ามาหา จัดการล้างแผลและใส่ยาให้เขา
“ขอบคุณท่านนะ จวินมั่ว” หนานกงมั่วเอ่ยเสียงเบา
“ขอบคุณอันใด” เว่ยจวินมั่วเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
หนานกงมั่วถอนหายใจเสียงเบา “หากมิใช่เพราะศิษย์พี่ ท่านคงไม่บาดเจ็บหนักเพียงนี้” ด้วยวรยุทธ์ของเว่ยจวินมั่ว ต่อให้สู้กำลังคนไม่ได้ อย่างน้อยการหนีออกมาก็คงไม่มีปัญหา หากไม่ใช่เพราะมีเสียนเกอไปด้วยคงจะไม่บาดเจ็บถึงเพียงนี้ เว่ยจวินมั่วเอ่ย “เขาเป็นศิษย์พี่ของเจ้ามิใช่หรือ ไม่ต้องขอบคุณข้าหรอก”
หนานกงมั่วยิ้ม เอ่ย “ใช่ แต่ว่า ต่อไปท่านก็ต้องระวังตัว บาดเจ็บหนักเพียงนี้…”
เว่ยซื่อจื่อเอ่ย “ไม่ช่วยเขาเขาก็จะตาย หากมีครั้งหน้า หากไม่มีความปลอดภัยข้าจะไม่ลงมือ” ดังนั้นหมายความว่าเว่ยซื่อจื่อช่วยชีวิตคุณชายเสียนเกอไว้จริงๆ
“…” ข้ามิได้หมายความเช่นนั้น… ศิษย์พี่ ต้องขอโทษด้วยแล้ว หวังว่าครั้งต่อไปท่านคงไม่มีโอกาสไปเผชิญอันตรายกับเว่ยจวินมั่วอีกใช่หรือไม่
“บาดแผลภายนอกจัดการเสร็จแล้วหรือไม่” ด้านนอกประตู เสียงคุณชายเสียนเกอดังขึ้น หนานกงมั่วหันกลับมาส่งยิ้มให้ เอ่ย “ศิษย์พี่ รีบเข้ามาเถิดเจ้าค่ะ”
ผู้ที่เข้ามามิใช่เพียงเสียนเกอแต่ด้านหลังของเสียนเกอนั้นยังมีชวีเหลียนซิงที่เดินตามเข้ามา ทั้งสองกำลังยกบางอย่างเข้ามาด้วย เพียงแต่สิ่งที่คุณชายเสียนเกอยกเข้ามาคือถ้วยยาร้อนที่มีกลิ่นเข้มข้น และชวีเหลียนซิงนั้นยกอาหารที่มีฝาปิดแน่น ชวีเหลียนซิงเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “บ่าวเตรียมอาหารมาให้ ซื่อจื่อและคุณชายเสียนเกอเพิ่งกลับมาคงจะหิวแล้ว”
เว่ยจวินมั่วนั้นหิวแล้วจริงๆ ทว่าตอนนี้ต่อให้ชวีเหลียนซิงทำอาหารรสเลิศมาเขาก็ไม่มีความอยากอาหาร กลิ่นยาในมือของคุณชายเสียนเกอที่ลอยออกมานั้นเกินกว่าที่คนจะรับได้ สำหรับสิ่งนี้เว่ยซื่อจื่อนั้นเคยผ่านมาแล้ว เว่ยซื่อจื่อรู้สึกว่าเขายอมให้แผลบนร่างกายของเขาหายด้วยตัวมันเองเสียจะดีกว่าให้คุณชายเสียนเกอมาสั่งยาให้เขา
คุณชายเสียนเกอราวกับมองไม่เห็นใบหน้ายับยุ่งของเว่ยซื่อจื่อ ยิ้มตาหยีส่งยาในมือให้แก่หนานกงมั่ว เอ่ย “ให้เขาดื่มเถิด พรุ่งนี้บาดแผลภายในก็จะดีขึ้นถึงสามส่วน”
หนานกงมั่วเองก็ร่ำเรียนวิชาการแพทย์ เพียงได้กลิ่นก็รู้แล้วว่าด้านในมีสิ่งใดบ้าง ศิษย์พี่นั้นตั้งใจทำเต็มที่แล้ว หันกลับมาส่งถ้วยยาให้แก่เว่ยจวินมั่วที่นั่งอยู่บนเตียง ละเลยต่อสายตาปฏิเสธของเว่ยซื่อจื่อ เป็นชายชาตรี กลัวยานั้นไม่ใช่เรื่อง
ภายใต้สายตากระตือรือร้นของชายาที่รัก เว่ยซื่อจื่อทำได้เพียงฝืนใจรับถ้วยยามา กลั้นใจดื่มยาในถ้วยจนหมด
“นี่ ระวังร้อน…” หนานกงมั่วรีบเอ่ยเตือน แน่นอนว่าคุณชายเสียนเกอรู้ว่าไยเว่ยซื่อจื่อจึงทำเช่นนี้ กระแอมไอเสียงเบา เอ่ยด้วยรอยยิ้ม “มั่วเอ๋อร์วางใจ อย่างน้อยข้าก็ยกมาตั้งนาน ยังจะร้อนอันใดอีกหรือ” อากาศแบบนี้ อะไรก็เย็นไว
ในฐานะที่เป็นศิษย์น้องของคุณชายเสียนเกอ หนานกงมั่วไม่เคยรู้เลยว่ายาของศิษย์พี่นั้นดื่มยากเพียงใด หนึ่งเพราะการแพทย์ของนางเองก็ไม่เลว เมื่อป่วยจริงๆ เพียงหายาให้ตัวเองก็พอ สองคือน้อยมากที่นางจะบาดเจ็บ แน่นอนจึงไม่เคยได้ดื่มยาที่ศิษย์พี่เป็นคนทำให้ สุดท้าย แม้คุณชายเสียนเกอจะต้มยาให้ศิษย์น้องบ้างเป็นบางครั้งบางครา ส่วนใหญ่นั้นควบคุมให้มันอยู่ในรสชาติของยาทั่วไป
ใบหน้าหล่อเหลาเย็นชาของเว่ยซื่อจื่อยับยุ่งอยู่เพียงชั่วครู่ จากนั้นจึงกลับมาเป็นปกติ วางถ้วยยาลงบนโต๊ะตัวเตี้ยข้างเตียง กวาดตามองชวีเหลียนซิงที่ยืนอยู่ด้านข้าง ชวีเหลียนซิงเข้าใจความหมายของเว่ยซื่อจื่อในทันที รีบเทน้ำชาหนึ่งถ้วยและส่งให้กับเว่ยซื่อจื่อ ชาที่เริ่มเย็นแล้วและมีกลิ่นแรงคงจะดีกว่ายารสชาติแปลกประหลาดนั่น สีหน้าของเว่ยซื่อจื่อจึงดีขึ้นมา เหลือบตามองคุณชายเสียนเกอเล็กน้อย หากคนรู้จะรู้ว่าเขาต้มยาเพื่อรักษาบาดแผล ส่วนคนที่ไม่รู้คงคิดว่าเป็นน้ำแกงอะไร รสชาติแปลกประหลาดนั่นคนทั่วไปคงยากจะบรรยายมันออกมาได้
