ตอนที่ 439 สาเหตุการสิ้นพระชนม์ขององค์รัชทายาท (3)
“เสด็จแม่เพคะ” เสียงใสดังขึ้นจากทางด้านหลัง องค์หญิงฉังผิงสะดุ้งรีบหันกลับไป มองเห็นหนานกงมั่วยืนมองมายังตนอยู่ไม่ไกล องค์หญิงฉังผิงยกมือขึ้นกุมหน้าอก เอ่ย “อู๋สยาหรือ เจ้ากลับมาได้เยี่ยงไร เจ้าเด็กคนนี้…กลับมาไยจึงไม่บอกกันสักคำ” หนานกงมั่วเองก็รู้สึกผิดเล็กน้อย “ทำให้เสด็จแม่ตกใจหรือเพคะ”
องค์หญิงฉังผิงส่ายหน้าด้วยรอยยิ้ม เอ่ย “เมื่อครู่กำลังคิดอะไรอยู่เลยเหม่อลอยไปสักหน่อย รีบมาให้แม่ดูสักหน่อยเถิด ออกไปหลายวันผอมลงไปไม่น้อยเลย”
หนานกงมั่วปล่อยให้องค์หญิงฉังผิงจับจูงตนเองสำรวจไปทั่ว เกิดความอบอุ่นขึ้นมาในใจ แม้องค์หญิงฉังผิงจะไม่ใช่มารดาผู้ให้กำเนิดของนาง แต่เป็นสตรีที่ไม่ว่าจะชาตินี้หรือชาติไหนก็ทำให้นางสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นของมารดาที่สุดแล้ว องค์หญิงฉังผิงดึงนางให้นั่งลง กำลังจะไปสั่งคนให้เตรียมน้ำชา หนานกงมั่วรีบดึงนางเอาไว้ “เสด็จแม่ หม่อมฉันแอบกลับมา ใครคนอื่นรู้ไม่ได้เพคะ”
องค์หญิงฉังผิงชะงัก รีบเอ่ยถาม “เกิดเรื่องอันใดขึ้นแล้วอย่างนั้นหรือ”
หนานกงมั่วไตร่ตรองอยู่ชั่วครู่จึงตัดสินใจเล่าเรื่องที่ผ่านมาในส่วนที่เล่าได้ให้องค์หญิงฉังผิงฟัง ยังไม่ทันฟังจบ องค์หญิงฉังผิงก็อดไม่ได้ถอนหายใจออกมา เอ่ย “เชียนเยี่ยเจ้าเด็กคนนี้กำลังคิดอันใดอยู่กันแน่ เจ้าเด็กคนนี้…เมื่อก่อนยังดีอยู่ ไยตอนนี้…” หนานกงมั่วลูบหลังมือขององค์หญิงฉังผิงเบาๆ “เสด็จแม่วางใจเพคะ ดูแล้วตอนนี้…ตอนนี้เย่ว์จวิ้นอ๋องเองก็คงตัดสินใจอันใดเองไม่ได้ นอกจากนี้ถ้าหาก…การสิ้นพระชนม์ขององค์รัชทายาทเกี่ยวข้องกับผิงชวนจวิ้นอ๋อง เย่ว์จวิ้นอ๋อง…เกรงว่าคงกลับตัวไม่ได้แล้ว”
“เด็กคนนี้ ช่างเลอะเลือนเสียจริง เขาไปร่วมมือกับเสด็จอาได้เยี่ยงไร” องค์หญิงฉังผิงกัดฟันเอ่ยด้วยความโกรธ
หนานกงมั่วเอ่ย “เสด็จแม่รู้จักผิงชวนจวิ้นอ๋องดีหรือไม่เพคะ”
องค์หญิงฉังผิงส่ายหน้า เอ่ย “ผิงชวนจวิ้นอ๋องเป็นน้องชายต่างแม่คนสุดท้องของเสด็จพ่อ อายุห่างจากฝ่าบาทเกือบยี่สิบปี ในตอนที่เสด็จพ่อไปออกศึก เสด็จอายังเป็นเด็กไม่เข้าใจอันใด ต่อมาเสด็จพ่อมีตำแหน่งสูงขึ้นเรื่อยๆ เสด็จอาจึงมาคอยติดตามทีหลัง แต่ว่าเสด็จปู่ไม่อยากให้เสด็จอาต้องลำบาก เขาอายุยังน้อยอยู่เลย และด้วยความที่อายุยังน้อยจึงวางอำนาจบาตรใหญ่ มีความสัมพันธ์กับขุนพลของเสด็จพ่อไม่ดีนัก ยามเสด็จปู่จากไปได้กำชับเสด็จพ่อให้ดูแลเสด็จอาให้ดี ด้วยเหตุนี้ไม่ว่าเสด็จอาจะทำอันใดเสด็จพ่อกับเสด็จแม่จึงอดทน เพียงแต่เมื่อก่อตั้งประเทศ เสด็จพ่อแต่งตั้งขุนนาง เสด็จอาที่อยู่เคียงข้างเสด็จพ่อ แม้อายุยังน้อยอีกทั้งยังไร้ความดีความชอบ แต่ก็ได้รับแต่งตั้งให้เป็นจวิ้นอ๋องทันที หลีกเลี่ยงอนาคตที่เสด็จอาไร้ซึ่งความดีความชอบใดให้ประทานรางวัล หรือหากก่อเรื่องอันใดขึ้นมาอีก ตอนนั้นเสด็จอากลับไม่พอใจ ยังเอ่ยเสียดสีออกมาด้วย ทำให้เสด็จพ่อทรงกริ้ว นับตั้งแต่นั้นเสด็จอาจึงได้ไปประจำที่เขตปกครอง ไม่ให้กลับเมืองหลวงอีก เวลาผ่านไปเนิ่นนานแล้ว…พวกเราก็แทบจะลืมเขาไปแล้ว”
หนานกงมั่วเอ่ย “เห็นชัดว่าผิงชวนจวิ้นอ๋องนั้นไม่ยอมให้ลืมตนเองเสียแล้ว”
องค์หญิงฉังผิงขมวดคิ้วมุ่น ส่ายหน้าพลางเอ่ย “ไม่ได้ ข้าต้องเข้าวังเดี๋ยวนี้ เล่าเรื่องนี้ให้เสด็จพ่อฟัง”
หนานกงมั่วส่ายศีรษะ เอ่ย “เสด็จแม่อย่างพึ่งวู่วาม จดหมายลับที่ลิ่นฉังเฟิงส่งเข้าวังยังถูกขัดขวาง เห็นชัดว่าอำนาจในวังของผิงชวนจวิ้นอ๋องนั้นไม่ธรรมดาเลย เสด็จแม่เพิ่งออกมาจากวังหากกลับเข้าไปอีกคิดว่าคงทำให้คนสงสัย ยิ่งไปกว่านั้น…ตอนนี้ฝ่าบาทอาจไม่พบพระองค์” องค์หญิงฉังผิงครุ่นคิด สิ่งที่หนานกงมั่วเอ่ยนั้นมีเหตุผล จึงเอ่ยขึ้นอย่างร้อนรน “เช่นนั้นควรทำเยี่ยงไรดี” หนานกงมั่วเอ่ย “พรุ่งเช้าตรู่เสด็จแม่ค่อยเข้าวังไปอีกครั้งเพคะ ถึงตอนนั้นหม่อมฉันจะเข้าไปกับเสด็จแม่ ระหว่างนี้หม่อมฉันจะไปสืบดูว่าการสิ้นพระชนม์ขององค์รัชทายาทเกี่ยวข้องกับพวกเขาหรือไม่”
องค์หญิงฉังผิงพยักหน้า มองหนานกงมั่ว เอ่ย “อู๋สยา ลำบากเจ้าแล้ว พวกเรา…ควรส่งจดหมายแจ้งข่าวให้พี่สามหรือไม่”
“ไม่ได้เด็ดขาดเพคะ” หนานกงมั่วเอ่ย “ในเมื่อฝ่าบาทไม่มีรับสั่งให้ผู้ปกครองเมืองกลับเมืองหลวง บอกได้ว่าฝ่าบาทยังตัดสินใจไม่ได้ หากพวกเราส่งจดหมายไปให้เยี่ยนอ๋องโดยพลการ เกรงว่าจะทำให้เยี่ยนอ๋องต้องเดือดร้อน ยิ่งไปกว่านั้น ใช่ว่าเยี่ยนอ๋องจะไม่มีช่องทางอื่นให้รับรู้เรื่องพวกนี้ พวกเราไม่ต้องร้อนใจ” หากบอกว่าผู้ปกครองเมืองเหล่านี้ไม่มีใครเป็นหูเป็นตาและสายสืบ เกรงว่าแม้แต่ฝ่าบาทเองก็คงไม่เชื่อ
องค์หญิงฉังผิงถอนหายใจ นางเป็นองค์หญิงไม่เข้าใจเรื่องในราชสำนักมากนัก ยี่สิบปีมานี้ไม่ได้ออกจากเรือน แม้แต่เรื่องในเมืองหลวงเองนางยังไม่รู้ เป็นผู้ใหญ่ยังต้องให้ผู้น้อยมาคอยเป็นห่วง “เจ้าเดินทางรีบเร่งกลับมาคนเดียว อย่าเหนื่อยเกินไปเลย จวินเอ๋อร์อยู่หลิงโจวสบายดีหรือไม่” หนานกงมั่วไหนเลยจะกล้าบอกเรื่องโรคระบาดกับองค์หญิงฉังผิง อีกทั้งยังมีเรื่องที่เว่ยจวินมั่วบาดเจ็บอีก บอกเพียงว่าเว่ยจวินมั่วสบายดี เพียงแต่ที่หลิงโจวยังมีหลายเรื่องที่ยังจัดการไม่ได้ ดังนั้นจึงกลับมาช้าสักหน่อย เมื่อได้ยินนางเอ่ยเช่นนี้ องค์หญิงฉังผิงจึงวางใจ
หนานกงมั่วบอกลาองค์หญิงฉังผิงกลับมายังหอเทียนอี ลิ่นฉังเฟิงมารออยู่ก่อนแล้ว เมื่อมองเห็นหนานกงมั่วจึงรีบลุกขึ้นไปต้อนรับ “แม่นางมั่ว เป็นเยี่ยงไร องค์หญิงฉังผิงว่าอย่างไรบ้าง”
หนานกงมั่วส่ายศีรษะ “ฝ่าบาทยังไม่เจอเสด็จแม่และองค์หญิงหลิงอี๋ เพียงแต่…ฝั่งฝ่าบาทตอนนี้น่าจะยังไม่มีปัญหาอันใด ปัญหาน่าจะอยู่ที่สำนักตรวจฎีกา พรุ่งนี้ข้าจะเข้าวังไปดู ฝั่งจวนรัชทายาทเป็นเยี่ยงไร” ลิ่นฉังเฟิงมองหนานกงมั่วแปลกๆ หนานกงมั่วจึงเอ่ยขึ้นอย่างหงุดหงิด “มีอันใดก็เอ่ยมาตรงๆ จะทำหน้าตาแปลกประหลาดนี้ไปทำไมกัน”
ลิ่นฉังเฟิงนั่งลง ลังเลอยู่ชั่วครู่จึงเอ่ย “สาเหตุการตายขององค์รัชทายาทดูเหมือนจะเป็นเพราะ…แค่กๆ ร่วมหอหนักเกินไป…”
“หา!” หนานกงมั่วงุนงง
ลิ่นฉังเฟิงกลอกตา เอ่ย “กำลังจะบ้า”
“…” หนานกงมั่วพูดไม่ออก เนิ่นนานจึงเอ่ย “ท่านมั่นใจหรือ”
ลิ่นฉังเฟิงกลอกตาใส่นาง เอ่ย “เจ้าคิดว่าพระชายารัชทายาทจะให้เราดูศพขององค์รัชทายาทหรือ แน่นอนว่าไปถามจากคนที่คอยดูแลปรนนิบัติรัชทายาท ผู้ที่ดูแลใกล้ชิดต่างถูกพระชายารัชทายาทกักขังเอาไว้หมดแล้ว ไม่อาจเข้าใกล้ได้ ทำได้เพียงสอบถามกับสาวใช้ทั่วไปในเรือนองค์รัชทายาทเท่านั้น พวกเขาจะไปเห็นอันใดกัน ไม่เพียงแต่บ่าวรับใช้เคียงกายองค์รัชทายาท คนที่ร่วมหลับนอน…ได้ยินว่าถูกโบยในคืนนั้นด้วย และจับตัวไว้แล้ว เจ้าคิดเยี่ยงไร”
ข้าคิดว่าท่านคาดเดาได้มีเหตุผล หนานกงมั่วลอบเอ่ยอยู่ในใจ เพียงแต่…เป็นถึงองค์รัชทายาทของประเทศ ตายไปแบบนี้ทำให้คนไม่รู้จะเอ่ยเยี่ยงไร
หนานกงมั่วเงียบไปชั่วครู่ เอ่ยถาม “เช่นนี้ ท่านคิดว่าการตายขององค์รัชทายาทนั้นเป็นเพียงอุบัติเหตุอย่างนั้นหรือ”
ลิ่นฉังเฟิงเอ่ย “ข้ามิได้เอ่ยเช่นนั้นนะ” เคาะปลายจมูกเบาๆ ลิ่นฉังเฟิงเอ่ย “ข้าไปสืบมา คนที่อยู่กับองค์รัชทายาทก่อนที่พระองค์จะป่วย เจ้ารู้หรือไม่…เจ้ารู้หรือไม่ว่าสาวใช้อุ่นเตียงในคืนนั้นเป็นคนที่ใด”
“ผิงโจวหรือ”
ลิ่นฉังเฟิงส่ายหน้า เอ่ย “เป็นคนหลิงโจว เพียงแต่…สตรีผู้นี้แม้บรรพบุรุษจะเป็นคนหลิงโจว แต่กลับถูกบิดามารดาขายให้กับหอนางโลม เพียงแต่นางถูกส่งไปเป็นสาวใช้อุ่นเตียงให้แก่องค์รัชทายาท อีกทั้งหอนางโลมที่นางอยู่นานที่สุดก็คือหอนางโลมแห่งหนึ่งในเมืองผิงโจว”
