ตอนที่ 500 หย่าหรือหนังสือหย่า(3)
เซียวฉุนเอ่ยด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “ฉังผิง ไม่ว่าอย่างไรจวินมั่วก็ยังเป็นผู้สืบทอดเชื้อสายหลักของจิ้งเจียงจวิ้นอ๋องอยู่นะ เด็กคนนี้ทำร้ายบิดาตัวเอง…อย่างไรเสียก็ไม่ถูกต้อง เจ้าว่าหรือไม่เล่า”
องค์หญิงฉังผิงจะเอ่ยบางสิ่ง ทว่าเว่ยจวินมั่วก็ดึงมารดาของเขาไว้แล้วเดินไปข้างหน้า มองไปยังเซียวฉุนอย่างเยือกเย็น เอ่ย “กระหม่อมทำร้ายเขา แล้วอย่างไรพ่ะย่ะค่ะ”
ใบหน้าของเซียวฉุนเข้มขึ้น เอ่ยเสียงเคร่งขรึม “อวดดี! เจ้าก็ไม่ได้เด็กแล้ว ไยจึงดื้อรั้นเหมือนไม่เคยได้รับการสั่งสอนเช่นนี้ แม้แต่เรื่องพื้นฐานอย่างการเคารพผู้อาวุโสยังทำไม่ได้เลยหรือ”
เว่ยจวินมั่วยิ้มหยัน เหลือบไปมองเซียวฉุนนิ่งๆ ราวกับดูการแสดงที่น่าขบขันอยู่อย่างนั้น ดวงตาสีม่วงที่ดูเหมือนจะสามารถมองทะลุทุกสรรพสิ่งได้ทำให้ใบหน้าของเซียวฉุนปรากฏร่องรอยอึดอัดอยู่บ้าง เว่ยจวินมั่วกล่าว “ผู้สำเร็จราชการแทนนำบรรดาคนไร้ค่าเหล่านี้มาเล่นละครถึงจวนเยี่ยนอ๋องให้กระหม่อมและเสด็จแม่ดูตั้งแต่เช้าตรู่ หากมีสิ่งใดก็พูดมาตรงๆ เถิด ตอนนี้กระหม่อมยังพอมีอารมณ์จะฟัง หากช้ากว่านี้สักหน่อย คงไม่แล้ว”
ใบหน้าของเซียวฉุนชะงักงัน ไม่เคยพบใครเผยไพ่อย่างไร้เหตุผลเฉกเช่นเว่ยจวินมั่วมาก่อนในชีวิต สีหน้าของคนในจวนจิ้งเจียงจวิ้นอ๋องก็ไม่น่าดูนัก เพียงแต่ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเว่ยจวินมั่วเรียกว่าคนไร้ค่าหรือเป็นเพราะอย่างอื่น
ผ่านไปชั่วครู่หนึ่ง เซียวฉุนยิ้มแล้วจึงเอ่ย “จวินมั่วหมายถึงอันใดหรือ ข้าเพียงหวังให้บิดาและมารดาของเจ้าคืนดีกันเท่านั้น”
เว่ยจวินมั่วเลิกคิ้วขึ้น “อ้อ เช่นนั้นแสดงว่าจวนจิ้งเจียงจวิ้นอ๋องต้องพึ่งพาท่านอย่างนั้นหรือพ่ะย่ะค่ะ ที่แท้ก็มิใช่แค่ไร้ค่า แต่ยังไร้จุดยืนอีกด้วย” เดิมทีจวนจิ้งเจียงจวิ้นอ๋องนั้นเอนเอียงไปทางฝั่งเซียวเชียนเยี่ย
ใบหน้าเว่ยหงเฟยนิ่งงัน เปลี่ยนเป็นสีเขียวสลับม่วง
“ยามนี้จะหลอกล่อให้มารดากลับไป ต้องการให้เยี่ยนอ๋องและฉีอ๋องอยู่ข้างพระองค์เช่นนั้นหรือ” เว่ยจวินมั่วพูดอย่างเฉยเมย มองเซียวฉุนด้วยความสงสัยไม่น้อย “ผู้สำเร็จราชการแทน สมองท่านคงไม่ได้มีปัญหาใช่หรือไม่”
“เจ้าหมายความเยี่ยงไร” สีหน้าเซียวฉุนมืดมน
เว่ยจวินมั่วยิ้มหยันแล้วเอ่ย “สิ่งใดทำให้พระองค์คิดว่าเสด็จแม่ของกระหม่อมยังต้องการคนไร้จุดยืนเช่นนี้อีก หากจะใช้อุบายบุรุษงาม อย่างน้อยก็ควรหาตัวละครที่หน้าตาพอดูได้สักหน่อย”
เว่ยหงเฟยโกรธจนหน้าแดงก่ำ แน่นอนว่าพวกเขาไม่ได้ต้องการใช้กลอุบายบุรุษงามอะไรนั่น พวกเขาเพียงต้องการเล่นกับความรู้สึกเท่านั้น เว่ยหงเฟยไม่เชื่อว่าองค์หญิงฉังผิงจะไม่รักตนเลย เพียงแต่ไอ้ลูกไม่รักดีนี่! ไอ้มารผจญ!…
องค์หญิงฉังผิงอดถอนหายใจออกมาไม่ได้ ปกติบุตรชายผู้นี้ก็ไม่ค่อยชอบพูดจา ทว่าอยู่ๆ ก็พูดมากอย่างกับปากไม่มีหูรูด ไม่รู้ไปเรียนจากใครมา แต่ถึงกระนั้นองค์หญิงฉังผิงก็ไม่ยอมให้ผู้อื่นมาหาว่าบุตรชายของนางไม่ดี นางจ้องมองไปยังเว่ยหงเฟยแล้วเอ่ยเบาๆ “เว่ยหงเฟย เจ้าไม่ได้อยากรู้ภูมิหลังของจวินเอ๋อร์มาตลอดหรอกหรือ”
เว่ยหงเฟยตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง หัวใจของเขาเต้นระรัวโดยฉับพลัน แอบคิดอยากหยุดคำพูดที่องค์หญิงฉังผิงกำลังจะเอื้อนเอ่ยออกมา
แม้ว่าจะยอมรับมานานหลายปีแล้วว่าเว่ยจวินมั่วไม่ใช่ลูกชายของตัวเอง ถึงขั้นไม่เคยแม้แต่จะนับว่าเขาเป็นลูกชาย หากแต่ถ้าวาจาเหล่านั้นจะออกมาจากปากขององค์หญิงฉังผิงจริงๆ ไม่ว่าคำตอบจะเป็นจริงหรือไม่เขาก็คงยากจะรับได้เช่นกัน “ฉังผิง เจ้า…” องค์หญิงฉังผิงจ้องมาที่เขาแล้วจึงเอ่ยเสียงแผ่ว “ท่านคาดไม่ผิดหรอก จวินเอ๋อร์มิใช่ลูกท่านจริงๆ ”
เว่ยหงเฟยหน้าซีดเผือด ร่างกายสั่นสะท้านอย่างห้ามไม่ได้ หากบาดแผลเมื่อครู่เจ็บปวดเพียงเล็กน้อย ถ้าเช่นนั้นยามนี้ก็ดูเหมือนจะเจ็บสาหัสกว่าเดิมมากทีเดียว
“ฉังผิง เจ้า…”
องค์หญิงฉังผิงยิ้มจางๆ ราวกับจะทำให้ร่องรอยความเศร้าหมองตรงหว่างคิ้วนั้นจางหายไปได้มากขึ้น “ตอนนี้รู้แล้วว่าตลอดหลายปีที่ผ่านมาท่านคิดไม่ผิด จวินเอ๋อร์มิใช่ลูกของท่าน ยามนี้ท่านยังอยากให้ข้ากลับไปอีกหรือไม่ ท่านยังต้องการให้จวินเอ๋อร์เป็นผู้สืบทอดจวิ้นอ๋องแห่งจิ้งเจียงต่อไปหรือไม่” เว่ยหงเฟยสีหน้าเคร่งขรึม หว่างคิ้วปรากฏริ้วรอยกังวลขึ้นมา
เซียวฉุนมองไปยังองค์หญิงฉังผิง เลิกคิ้วแล้วเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “ฉังผิง เรื่องแบบนี้จะเอ่ยพล่อยๆ ได้เยี่ยงไร ไม่ว่าจะขัดแย้งอันใด พวกเจ้าก็มีปัญหาเช่นนี้กันมานานมากเกินไปแล้ว” เว่ยหงเฟยชะงักไป สีหน้ามีความหวัง องค์หญิงฉังผิงยิ้มเย็นชาทว่าไม่ได้เอ่ยสิ่งใด เซียวฉุนเหล่มองเล็กน้อยก่อนเอ่ยเบาๆ “ฉังผิง เจ้าไม่ใช่คนเดียวที่รู้เรื่องภูมิหลังของจวินมั่ว เจ้ายอมให้จวินมั่วได้รับความไม่เป็นธรรมมาตลอดหลายปีเพียงเพราะอารมณ์โกรธของเจ้า ยามนี้ยังสร้างปัญหาไม่พออีกหรือ”
สีหน้าขององค์หญิงฉังผิงเปลี่ยนไปเล็กน้อย เหลือบมองเซียวฉุนอย่างระแวดระวัง นางไม่ลืมที่หนานกงมั่วเคยบอกว่าเซียวฉุนรู้ความลับเรื่องการเกิดของเว่ยจวินมั่ว แม้ว่าเขาจะไม่ได้รู้ทุกอย่าง แต่สิ่งที่เขารู้ก็นับว่าเป็นส่วนที่อันตรายที่สุด
เมื่อเห็นว่าองค์หญิงฉังผิงมีสีหน้าเปลี่ยนไป เซียวฉุนเลิกคิ้วขึ้น ดวงตาปรากฏรอยยิ้มพึงพอใจ เอ่ย “พวกเจ้าถือเป็นสามีภรรยาที่อายุยังน้อย เรื่องเป็นสิบปีแล้วไยจะผ่านไปไม่ได้ กลับไปกับหงเฟยแล้วพูดจากันให้ดีเถิด ครอบครัวปรองดองกันไว้ไม่ดีตรงไหน ข้ามองท่าทางของหงเฟยก็ดูยังรักเจ้าเช่นเดิม” เซียวฉุนพูดไปพลางก็คิดไปเองว่าน่าสนุกยิ่งนัก แต่น่าเสียดายที่ไม่มีใครคิดว่าสนุกอย่างเขาแม้แต่น้อย
เว่ยหงเฟยมององค์หญิงฉังผิงแล้วเลื่อนสายตาไปมองเซียวฉุนอย่างสงสัย ท้ายที่สุดก็หยุดสายตาไว้ที่เว่ยจวินมั่ว เป็นไปได้หรือไม่ว่าเว่ยจวินมั่วจะเป็นลูกของเขาจริงๆ หากว่าใช่…แล้วเหตุใดฉังผิงจึงไม่พูด
องค์หญิงฉังผิงกัดฟัน “เป็นไปไม่ได้!” แม้ว่านางจะไม่รู้เรื่องการเมือง แต่ก็ไม่ใช่คนโง่ ภูมิหลังของเว่ยจวินมั่ว หากไม่มีใครรู้ย่อมไม่เป็นไร ทว่าหากล่วงรู้แล้วไยเซียวฉุนจึงยอมปล่อยเขาไป การออกจากจินหลิงเป็นเรื่องที่ต้องเกิดไม่ช้าก็เร็ว ซึ่งก่อนหน้านั้นเรื่องยุติความสัมพันธ์กับจวนจิ้งเจียงจวิ้นอ๋องก็เป็นสิ่งที่พึงกระทำอย่างยิ่ง
ใบหน้าของเซียวฉุนเผยอารมณ์ไม่พอใจออกมา “ฉังผิง ในเมื่อเจ้ายืนกรานจะทำเช่นนี้ ก็อย่าถือโทษข้าเลย ปิดบังมานานหลายปีคงเหนื่อยแย่แล้วใช่หรือไม่ ในเมื่อเจ้าไม่ยอมพูด ข้าก็จะพูดแทนเจ้าเอง”
“ผู้สำเร็จราชการแทนต้องการจะพูดสิ่งใดหรือเพคะ เหตุใดจึงไม่เชิญข้ามาร่วมฟังด้วย” ด้านนอกประตู เสียงหัวเราะของหนานกงมั่วดังแว่วมา
เซียวฉุนหันหลังกลับไปเห็นหนานกงมั่วเดินนำสาวใช้เข้ามา นางเดินอย่างสงบด้วยรอยยิ้มที่ไม่แสดงอาการกังวลใดๆ
เซียวฉุนเลิกคิ้วขึ้น “ซิงเฉิงจวิ้นจู่ เจ้ามักมาถูกเวลาเสมอ”
หนานกงมั่วยิ้มบาง “ผู้สำเร็จราชการแทนก็มักอยู่ทั่วทุกหนทุกแห่งเช่นกันเพคะ”
หนานกงมั่วเดินมาอยู่ข้างเว่ยจวินมั่ว เลิกคิ้วขึ้นแล้วมองไปยังเซียวฉุนด้วยสีหน้าเย็นชา หากต้องการใช้ความลับของผู้อื่นมาข่มขู่คน ให้คิดก่อนว่าตัวเองนั้นมีความลับที่อยู่ในมือของผู้อื่นหรือไม่
“เมื่อครู่ผู้สำเร็จราชการแทนต้องการเอ่ยสิ่งใดหรือ” หนานกงมั่วถามด้วยรอยยิ้ม
เซียวฉุนจ้องมองหนานกงมั่วอยู่นานแล้วจึงเอ่ย “ข้าแก่แล้ว ลืมไปเสียแล้วว่าจะเอ่ยสิ่งใด”
หนานกงมั่วรู้สึกเสียดาย “ช่างน่าเสียดายเหลือเกิน ความจำของข้าดีมากเสียด้วย ความจำของซื่อจื่อยิ่งดีเข้าไปใหญ่เลยเพคะ”
เซียวฉุนหางตาเขม่น จ้องไปที่หนานกงมั่วอย่างโกรธเคือง ใช่ว่าเขาไม่เคยคิดอยากกำจัดหนานกงมั่ว ทว่าน่าเสียดายที่สถานะและฝีมืออันแข็งแกร่งของหนานกงมั่วนั้นมากเกินธรรมดาไปสักหน่อย ไม่ต้องเอ่ยถึงราคาที่ต้องจ่ายเพื่อกำจัดนาง ทั้งยังมีโอกาสถูกแว้งกัดมากอีกด้วย ยิ่งไปกว่านั้นคือ…ยามนี้…เซียวฉุนเองก็เป็นคนเด็ดขาด หากทางที่จะไปไม่สะดวกแล้วก็ไปต่อได้โดยไม่ลังเลแม้แต่น้อย ทุกคนล้วนมีความลับ เขาไม่เชื่อว่าหนานกงมั่วจะกล้าเอ่ยออกมาจริงๆ
