ตอนที่ 508 โหมโรง (1)
“ข้าหาสิ่งของเจอแล้ว แต่ตอนนี้เข้าไปในห้องหนังสือไม่ได้ แต่เจ้าอาจมีโอกาส” หนานกงชวี่เอ่ย “เพียงเจ้านำกล่องนั้นออกมาให้ข้า ข้าสัญญาว่าข้าจะนำหนานกงซูมาให้เจ้าภายในหนึ่งเดือน แล้วอีกอย่างเจ้าคงเคยได้ยินว่าท่านพ่อของข้าได้รับสมบัติมากมายจากตอนที่เขาลงสนามรบยามนั้น ข้าจะแบ่งให้เจ้าสามส่วน หากเป็นเฉียวเชียนหนิงได้ของพวกนั้นไป เขาอาจจะไม่ใจกว้างเช่นข้าก็ได้”
“ทำไมข้าต้องเชื่อท่าน” เฉียวเย่ว์อู่เอ่ยถาม
หนานกงชวี่เอ่ย “ตั้งแต่เจ้ามาหาข้า ก็ต้องเลือกที่จะเชื่อข้าไม่ใช่หรือ แต่ว่า…ไม่เป็นไร…” เขาก้มหน้าลงหยิบกล่องออกจากตู้ข้างๆ แล้วโยนลงบนโต๊ะ หนานกงชวี่เอ่ยอย่างไม่ใส่ใจนัก “ในนี้มีตั๋วเงินสามแสนห้าหมื่นตำลึง โฉนดที่ดินในหลานโจว และกิจการร้านค้าสิบร้าน ไม่ว่าสุดท้ายจะเป็นเช่นไร ของพวกนี้ล้วนแต่เป็นของเจ้า เจ้านำไปตอนนี้เลยก็ได้ เจ้าคงเข้าใจว่าหากมีของพวกนี้ ไม่ว่าอยู่ที่ไหน เจ้าก็สามารถมีชีวิตที่สุขสบายไปตลอดชีวิต”
สายตาของเฉียวเย่ว์อู่ทั้งตื่นเต้นและละโมบโลภมาก ไม่แปลกที่ท่านแม่เอาแต่เอ่ยถึงตระกูลหนานกงและตระกูลเมิ่ง ไม่ต้องเอ่ยถึงสินเดิมที่มหาศาลของหนานกงมั่ว สิ่งของที่หนานกงชวี่หยิบติดมือออกมา ยังมีมากกว่าเงินทองของพวกเขารวมกันทั้งหมดเสียอีก
“หากสำเร็จ สมบัติสามส่วนที่ข้าเอ่ย ก็ยังเป็นของเจ้า” หนานกงชวี่เอ่ย
ในที่สุดศัตรูก็สู้ความโลภในใจไม่ได้ เฉียวเย่ว์อู่ยื่นมือออกไปหยิบกล่องบนโต๊ะมาไว้ในมือตัวเอง นางพยักหน้าแล้วเอ่ย “ได้ ตกลง”
หนานกงชวี่พยักหน้าด้วยความพึงพอใจ “ดีมาก เจ้ารีบไปจัดการเถิด มีเวลาเพียงสิบวันเท่านั้น”
“เข้าใจแล้ว ขอตัวก่อน” เฉียวเย่ว์อู่เอ่ย
หนานกงชวี่พยักหน้าและไม่เอ่ยสิ่งใดอีก มองดูเฉียวเย่ว์อู่เดินออกไป องครักษ์ที่สวมชุดสีเทาด้านนอกเดินเข้ามา เอ่ยด้วยความสงสัย “คุณชาย เฉียวเย่ว์อู่จะทำได้หรือขอรับ” หนานกงชวี่ยิ้มหยันแล้วเอ่ยเสียงเรียบ “เฉียวเย่ว์อู่ทำไม่ได้แน่นอน ข้าก็ไม่ได้หวังว่าว่านางจะทำได้ แต่ว่าเจ้าอย่าดูถูกความสามารถของผู้หญิง บางครั้งเพื่อให้เป้าหมายของตัวเองสำเร็จ พวกนางสามารถทำได้ทุกอย่าง ส่งใครจับตาดูนางไว้”
“เช่นนั้นเฉียวฮูหยินกับนายท่าน…”
“นางตั้งครรภ์หรือ หึๆ…น่าสนใจจริงๆ ไม่ต้องสนใจพวกเขา แม้พวกเขาจะรักกันมากเพียงไหน ช่วงไว้ทุกข์ของฮ่องเต้ พวกเขาก็ทำอันใดไม่ได้ ช่างน่าเสียดายเสียจริง.. หากปล่อยให้เด็กคนนั้นคลอดออกมา… ช่างเถิด ส่งคนไปบอกหนานกงซู บอกว่าบิดาของเรา…ร่วมมือกับเซียวฉุน นางรู้ว่าควรทำเช่นไร”
“…” อยู่กับคุณชายทุกวัน ทว่าไยคุณชายจึงรู้เรื่องมากมายที่ตัวเองไม่รู้ได้
บนหลังคาหอเทียนอี ในห้องโถงอันกว้างขวางมีถ่านที่อบอุ่นกำลังลุกไหม้ บนหน้าต่างที่เปิดอยู่มีม่านงดงามเปิดอยู่ครึ่งหนึ่งเพื่อกันไม่ให้ลมหนาวด้านนอกเข้ามา เซียวเชียนจย่งถือถ้วยน้ำชาหรูหราในมือ ลิ้มรสชาของหอเทียนอี มองดูการตกแต่งในห้องโถง ก็อดไม่ได้ที่จะชื่นชม แม้พวกเขาจะเกิดในราชวงศ์ แต่ล้วนเกิดในโยวโจว โยวโจวตั้งอยู่ทางตอนเหนือ แม้ว่าจะมิใช่ดินแดนทุรกันดาร ทว่าก็ไม่ได้เจริญรุ่งเรืองเช่นเมืองจินหลิง การตกแต่งสถาปัตยกรรมของทางตอนเหนือ ส่วนมากเป็นแบบหยาบๆ ไม่ค่อยมีการตกแต่งอันประณีตและงดงามเช่นนี้มากนัก
นานๆ ทีได้ออกมาข้างสูดอากาศข้างนอก เซียวเชียนจย่งที่ถูกขังอยู่ที่เรือนนานกว่าหนึ่งเดือนจึงอารมณ์ดีขึ้นไม่น้อย
ลิ่นฉังเฟิงนั่งอยู่บนตั่งนุ่มด้านข้างด้วยความเกียจคร้าน ในมือมีจอกเหล้าอุ่นๆ เงยหน้ายกเทใส่ปากเป็นครั้งคราว เขายิ้มแล้วจึงเอ่ยว่า “ดูเหมือนคุณชายสามจะชอบหอเทียนอีไม่น้อย ท่านคิดว่าข้าไปเปิดร้านที่เหมือนกันในเมืองโยวโจวดีหรือไม่”
เซียวเชียนจย่งยิ้ม เอ่ย “ดีแน่นอน แต่ว่า…ท่านคงทำเงินได้ไม่เยอะเท่าอยู่ที่เมืองจินหลิง” เมืองโยวโจวไม่ได้มีตระกูลร่ำรวยมากมายเหมือนเมืองจินหลิง ลิ่นฉังเฟิงโบกมืออย่างใจกว้างแล้วจึงเอ่ยตอบ “ไม่สำคัญ มีความสุขสำคัญกว่า”
เซียวเชียนเหว่ยที่อยู่ด้านข้าง ได้ยินพวกเขาคุยกัน ก็หันหน้ามายิ้มแล้วเอ่ยขึ้นบ้าง “ได้ยินมาว่าหอเทียนอีแห่งนี้เป็นของพี่สะใภ้เช่นนั้นหรือ”
ลิ่นฉังเฟิงยิ้มแล้วมองไปยังหนานกงมั่วที่ถือถ้วยชาอุ่นพิงเว่ยจวินมั่วอยู่ข้างๆ “ใช่แล้ว แม่นางมั่วรวยที่สุดในหมู่พวกเราแล้ว”
หนานกงมั่วเหลือบมองเขาด้วยสีหน้าที่คล้ายจะยิ้มคล้ายไม่ยิ้ม “คุณชายลิ่นเอ่ยเช่นนี้ได้อย่างไร”
ลิ่นฉังเฟิงลูบจมูกตัวเอง ยักไหล่แล้วเอ่ยตอบ “ข้าทำงานให้ผู้อื่น ยากจนจะตายไป”
ยากจนจริงๆ อย่างมากก็แค่ใช้เงินทุบคนตระกูลลิ่นจนตาย
ทันใดนั้น สามพี่น้องตระกูลเซียวก็สับสน จะว่าไปแล้ว พวกเขาก็เป็นลูกชายาเอกของท่านอ๋อง หวงจื่อหวงซุนมีสถานะสูงส่ง แต่หากเอ่ยตามตรงแล้ว พวกเขามีเงินไม่มากนัก เซียวเชียนชื่อกับเซียวเชียนเหว่ยยังพอไหว พวกเขาล้วนแต่งงานแล้ว เยี่ยนอ๋องจึงแบ่งกิจการให้พวกเขา ตระกูลของชายาเป็นตระกูลที่มีชื่อเสียงก็จริง แต่เซียวเชียนจย่งที่อายุเพิ่งจะสิบสี่กลับน่าสงสาร นอกจากเงินรายเดือนแต่ละเดือน และเงินที่มารดามอบให้เป็นครั้งคราว เขาก็ไม่มีรายได้อื่นอีก โชคดีที่เขายังเด็ก กฎเกณฑ์ของตระกูลเยี่ยนอ๋องก็เข้มงวด จึงไม่จำเป็นต้องใช้เงินมากมาย
เดิมทีไม่ได้คิดอันใด ทว่าตอนนี้พอพิจารณาลูกพี่ลูกน้องของตัวเองแล้ว ถึงแม้จะลาออกจากตำแหน่งมาอยู่ที่จวนเฉยๆ แม้แต่ตำแหน่งผู้สืบทอดก็คืนให้จวนจิ้งเจียงจวิ้นอ๋อง ทว่ามารดาของเขาคือองค์หญิงฉังผิง ชายาของเขาคือซิงเฉิงจวิ้นจู่ ศักดินาและเงินทองขององค์หญิงฉังผิงกับซิงเฉิงจวิ้นจู่ รวมถึงสินเดิมอันมหาศาลของซิงเฉิงจวิ้นจู่ แม้ลูกพี่ลูกน้องของเขาจะไม่ทำอันใดเลย แต่ชีวิตนี้ก็คงไม่ต้องกังวลเรื่องเงิน
เห็นสายตาแปลกๆ ของพวกเขาทั้งสามมองไปยังเว่ยจวินมั่ว ลิ่นฉังเฟิงแอบหัวเราะในใจ หากพวกเจ้ารู้ว่าในมือของเว่ยจวินมั่วยังมีสมบัติของฮั่นอ๋องที่แม้แต่ฮ่องเต้ก็หาไม่พบ แล้วยังมีสำนักวังจื่อเซียวที่รุ่มรวย พวกเขาคงอิจฉาจนร้องไห้
เว่ยจวินมั่วเงยหน้าขึ้นมาเหลือบมองลิ่นฉังเฟิง จากนั้นจึงเอ่ย “สองวันนี้มีการเคลื่อนไหวอันใดหรือไม่”
สีหน้าของลิ่นฉังเฟิงเคร่งขรึมขึ้น เลิกคิ้วแล้วเอ่ยตอบ “ไม่มีการเคลื่อนไหวใหญ่อันใด แต่ทั้งสองฝั่งยังมีการเคลื่อนไหวเล็กๆ ดูเหมือนว่าเซียวเชียนเยี่ยจะทนเซียวฉุนไม่ได้แล้ว” ไม่ยากที่จะเข้าใจ ไม่ว่าฮ่องเต้พระองค์ใดก็ย่อมไม่อยากมีผู้ที่อยากจะควบคุมตัวเองคอยจับตามองตลอดเช่นนี้ แล้วอีกอย่างคนผู้นั้นยังเป็นคนฆ่าบิดาของตัวเอง
“พวกเราจะช่วยหรือไม่” ลิ่นฉังเฟิงเอ่ยถาม “ตอนนี้หนานกงไหว หยวนชุน และยังมีตระกูลขุนนางสองสามตระกูลเอียงไปทางเซียวเชียนเยี่ย ขุนนางเก่าแก่ในราชสำนักก็คงสนับสนุนเซียวเชียนเยี่ย แต่ว่า…ก็ยังมีคนหลายคนแอบสนับสนุนเซียวฉุน หนึ่งในนั้นรวมถึง…อันจวิ้นอ๋องและเฉิงจวิ้นอ๋อง”
“เซียวเชียนลั่วหรือ” เว่ยจวินมั่วขมวดคิ้ว ลิ่นฉังเฟิงพยักหน้าแล้วจึงเอ่ย “ดูเหมือนอันจวิ้นอ๋องกับเฉิงจวิ้นอ๋องจะคิดว่าเซียวเชียนเยี่ยทำให้รัชทายาทสวรรคต เพียงแต่ไร้ซึ่งหลักฐาน ไม่รู้ว่าเซียวฉุนเป็นคนบอกพวกเขาหรือไม่” ที่จริงแล้ว ใครเป็นคนบอกก็ไม่สำคัญ พวกเขาต้องการเพียงเหตุผลโต้ตอบเซียวเชียนเยี่ย ถึงแม้ข่าวจะเป็นแค่ข่าวลือ แต่ก็เพียงพอสำหรับผู้ที่ยินดีจะเชื่อ
“สายลับล่ะ” เว่ยจวินมั่วขมวดคิ้ว
ลิ่นฉังเฟิงยิ้มพลางเอ่ย “สายลับยิ่งน่าสนใจ เซียวฉุนควบคุมกองกำลังวังหลวง แต่ในค่ายเมืองหลวงที่สิบสามก็มีคนของเซียวเชียนเยี่ย แม่ทัพใหญ่สองสามคนก็เข้าข้างเซียวเชียนเยี่ย ดูเหมือนเซียวเชียนเยี่ยจะได้เปรียบ แต่ว่า…อย่าลืมว่ากองกำลังวังหลวงควบคุมวังหลวงไว้ทั้งหมด หากเซียวฉุนตกอยู่ในสถานการณ์ลำบาก ถึงแม้เซียวเชียนเยี่ยจะรอด เกรงว่าฮองเฮาและบรรดากุ้ยเฟยคงจะไม่มีทางรอด”
