ตอนที่ 514 หนานกงชวี่ลงมือ (3)
“ไปเถิด ไปหาเฉียวฮูหยิน”
เรือนที่เฉียวเฟยเยียนอาศัยอยู่ตอนนี้ไม่ใช่ลานที่อยู่ห่างไกลเหมือนตอนที่นางเพิ่งเข้ามาในจวนฉู่กั๋วกง แต่มันคือเรือนที่อยู่ข้างเรือนเดิมของเจิ้งซื่อ เดิมทีหนานกงไหวอยาให้เฉียวเฟยเยียนอยู่ที่เรือนชิงอู๋ แต่เฉียวเฟยเยียนไม่ชอบที่นั่น จึงเลือกเรือนซูอวี่เซวียนที่อยู่ข้างเรือนของเจิ้งซื่อ ยามนี้ไม่มีฮูหยินดูแลเรื่องในจวน ในฐานะผู้ชายอย่างหนานกงชวี่ เดิมทีเขาไม่ควรมาที่นี่ ปกติหนานกงชวี่จะอยู่ในเรือนลี่ฉินของตัวเองไม่ค่อยออกไปไหน ทว่าวันนี้เขากลับออกมา แล้วยังเข้ามาถึงเรือนซูอวี่เซวียน ทำเอาบ่าวรับใช้หลายคนตกใจ พากันเดินเข้ามาคารวะ
“ออกไป” ถึงแม้เขาจะไม่สนใจเรื่องพวกนี้มานานแล้ว แต่ในสายตาของบ่าวรับใช้จวนฉู่กั๋วกง หนานกงชวี่ยังคงมีอำนาจ คนรับใช้หลายคนออกไปตามที่เขาบอก มีคนเจตนาที่ไม่ดีเห็นเขาเข้ามา คิดจะเดินไปไปรายงาน แน่นอนว่าหนานกงชวี่เห็น เขาเหลือบมององครักษ์ที่อยู่ข้างๆ องครักษ์พยักหน้าเบาๆ เป็นเชิงรับทราบ จากนั้นหนานกงชวี่ก็เดินเข้าไปในเรือนซูอวี่เซวียน
“คุณชายใหญ่” พ่อบ้านเดินมาขวางหนานกงชวี่ แล้วจึงเอ่ยอย่างนอบน้อม “คุณชายใหญ่ ที่นี่… ไม่ใช่ที่ที่ท่านควรมานะขอรับ”
หนานกงชวี่เลิกคิ้ว “เจ้าจะห้ามข้าเช่นนั้นหรือ”
“มิกล้าขอรับ” พ่อบ้านรีบเอ่ย “แต่ว่า หากเฉียวฮูหยินเป็นอันใดไป เกรงว่าคุณชายใหญ่จะเดือดร้อนไปด้วยขอรับ” เขาไม่รู้ว่าทำไมคุณชายใหญ่ถึงมาหาเรื่องเฉียวเฟยเยียน แต่เอ่ยตามความจริง เขาไม่อยากให้คุณชายใหญ่เป็นอันใดเพราะเฉียวเฟยเยียนและลูกของนาง ถึงแม้ทุกคนจะมองออกว่าตอนนี้นายท่านไม่ค่อยโปรดปรานคุณชายใหญ่แล้ว
“เช่นนั้นก็หลบไป” หนานกงชวี่เอ่ยอย่างเย็นชา
“คุณชายใหญ่…”
หนานกงชวี่มองเขาแล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “หากเจ้ายังเห็นแก่หน้าท่านแม่ของข้า ก็หลีกไป”
พ่อบ้านเงียบ ผ่านไปครู่หนึ่งก็ถอนหายใจ กุมมือแล้วเอ่ยว่า “คุณชายใหญ่ ดูแลตัวเองด้วยขอรับ”
หนานกงชวี่เดินผ่านพ่อบ้านผู้นั้นไป เดินเข้าไปในเรือนซูอวี่เซวียนโดยไม่หันกลับมามองเลยแม้แต่น้อย
พ่อบ้านถอนหายใจ ใบหน้าที่แก่อยู่แล้วของเขาดูแก่ขึ้นเป็นสิบปี “ฮูหยิน…หากท่านมองอยู่ โปรดอย่าให้คุณชายใหญ่ทำเรื่องอันใดโง่ๆ เลยขอรับ”
ยี่สิบกว่าปีก่อน เขายังเป็นแค่…ไม่ใช่สิ เป็นบ่าวรับใช้ธรรมดาของจวนฉู่กั๋วกง ครั้งแรกที่เห็นนายท่านกับฮูหยิน เขาเหมือนกับทุกคน ที่เกือบลืมแม่ทัพหนุ่มที่ทำให้ชายหนุ่มทุกคนอิจฉา หญิงสาวที่ยืนอยู่เคียงทั้งสุขุมและสง่างาม ทำให้ผู้คนตกตะลึง นางคือหญิงสูงส่งที่คนอย่างพวกเขาไม่มีวันได้เห็น ยามนั้นเมื่อฮ่องเต้องค์ใหม่พาบรรดาพระสนมและองค์หญิงเข้ามาในเมืองหลวง พวกเขาก็เคยเห็นพระสนมและองค์หญิงที่งดงามในฝูงชน แต่เขากลับรู้สึกว่า ไม่ว่าพระสนมและองค์หญิงองค์ไหนก็ไม่เหมือนองค์หญิงเท่าฮูหยิน นั่นย่อมมิใช่เรื่องแปลก ราชวงศ์ที่ยากจนจะเทียบกับหญิงสาวในตระกูลเมิ่งที่ถูกเลี้ยงดูและฝึกฝนมานับพันปีได้เช่นไร เช่นเดียวกับบรรดาองค์หญิงและจวิ้นจู่ของราชวงศ์ตอนนี้ ไม่มีทางโดดเด่นเหมือนคุณหนูตระกูลเซี่ย ฮูหยินคนใหม่เป็นผู้หญิงอ่อนโยนและเพียบพร้อม มีน้ำใจต่อคนในจวน ไม่เหมือนหนานกงไหวเกิดมาจากดินแดนทุรกันดาร สิบกว่าปีก่อน เขาเคยทำถ้วยกระเบื้องลายครามที่นายท่านหวงแหนแตก เกือบถูกเฆี่ยนจนตาย แต่เพราะว่าฮูหยินช่วยเอ่ยให้เขา จึงทำให้เขายังมีชีวิตมาจนถึงทุกวันนี้ เขาจำได้ว่าตอนนั้น…คุณชายใหญ่วัยสี่ขวบก็ยืนอยู่เคียงข้างฮูหยิน
นึกถึงคำเอ่ยเมื่อครู่ของหนานกงชวี่ พ่อบ้านก็หัวใจสั่นไหว หากคุณชายใหญ่ยังจำเรื่องเล็กน้อยเมื่อเขาอายุแค่สี่ขวบได้ เช่นนั้น…เรื่องที่ผ่านมาเมื่อสองสามปีนี้ แล้วเรื่องของฮูหยิน เขายังจำได้กี่เรื่อง
เฉียวเฟยเยียนนั่งเหม่อลอยบนเตียงในห้องตัวเอง เพิ่งแท้งลูกทำให้นางรู้สึกเสียใจ แต่ก็ไม่ได้เสียใจมากเท่าใด เพราะว่า…นี่มิใช่ลูกคนแรกที่นางแท้งไป แต่ว่าสูญเสียลูกคนนี้ไปตอนนี้นั้นช่างน่าเสียดายจริงๆ
มองดูห้องที่ไม่คู่ควรกับความประณีตและงดงาม เฉียวเฟยเยียนยิ้มมุมปากอย่างแผ่วเบา พี่สาว…ในที่สุดข้าก็ชนะ
ตอนนั้น นางคุกเข่าขอร้องต่อหน้าพี่สาว พี่สาวผู้สูงส่งของนางทำกับนางเช่นไร
คิดดูแล้ว นางถามหนานกงไหวว่าจะเลือกใคร หากหนานกงไหวเลือกนาง ก็ต้องเขียนหนังสือหย่าและตัดสัมพันธ์กับพี่สาวทันที ตอนนั้นแม้แต่อดีตฮ่องเต้ก็ยังต้องพึ่งพาชื่อเสียงของตระกูลเมิ่ง หนานกงไหวจะทิ้งตระกูลเมิ่งแล้วเลือกตนได้เช่นไร ครั้งนั้น…ทำให้ได้ลิ้มรสชาติของการถูกทิ้งเป็นครั้งแรกในชีวิต และในเวลาเดียวกันก็ทำให้ได้รู้ว่าพี่สาวผู้อ่อนโยนโหดร้ายเพียงใด ตั้งแต่ต้นจนจบ นางไม่เอ่ยอันใดเลยแม้แต่ประโยคเดียว ไม่แม้แต่จะมองหน้ากัน คำเอ่ยเพียงคำเดียวของพี่สาว ทำให้ความพยายามทั้งหมดของตนกลายเป็นเรื่องตลกขบขัน ทำให้นางกลายเป็นหญิงชั้นต่ำที่ยอมให้คนอื่นเหยียบย่ำ ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา ตนก็สาบานว่าจะต้องแก้แค้น คืนความอับอายทั้งหมดกลับไปให้พี่สาวเป็นร้อยเท่า! ทว่าน่าเสียดาย…หญิงผู้นั้นอายุสั้น แค่คนอย่างเจิ้งซื่อก็ทำให้นางโมโหจนตาย หึๆ นางอุตส่าห์คิดหาวิธีตั้งมากมาย เตรียมการมากมายเพื่อต้อนรับพี่สาวเป็นอย่างดี เมื่อได้ยินว่าพี่สาวเสียชีวิต ในใจของนางรู้สึกผิดหวัง แต่ว่าตายไปแล้วก็ไม่เป็นไร ทำกับลูกสาวของนางก็เหมือนกัน แต่ใครจะรู้ว่ายัยเด็กคนนั้นจะโชคดีเช่นนั้น
พี่สาว ยามนี้…สามีของท่านเป็นของข้า จวนฉู่กั๋วกงก็กำลังจะเป็นของข้า สำหรับลูกๆ ของท่าน…หึๆ…
ได้ยินเสียงฝีเท้าด้านนอก เฉียวเฟยเยียนเงยหน้าขึ้นจึงเห็นหนานกงชวี่เดินเข้ามาช้าๆ นางตกใจ “คุณชายใหญ่ ไยจึงมาที่นี่เจ้าคะ”
หนานกงชวี่มองนางด้วยสายตาเรียบเฉย “มาดูว่าเฉียวฮูหยินสบายดีหรือไม่”
เฉียวเฟยเยียนฝืนยิ้มแล้วจึงเอ่ย “ข้าสบายดี ขอบคุณที่เป็นห่วงเจ้าค่ะ”
หนานกงชวี่พยักหน้า เอ่ย “เช่นนั้นก็ดี”
“คุณชายใหญ่…หมายความว่าเช่นไรเจ้าคะ” เฉียวเฟยเยียนไม่ใช่คนโง่ นางรู้สึกว่าที่หนานกงชวี่มาที่นี่ย่อมผิดปกติ ผ่านไปตั้งนานกลับไม่มีสาวใช้เข้ามา นางจึงมองหนานกงชวี่ด้วยสายตาหวาดระแวง
หนานกงชวี่เอ่ย “ข้าเป็นห่วง…หากเฉียวฮูหยินไม่สบาย กลัวว่าเฉียวฮูหยินจะทนไม่ไหวกับเรื่องที่กำลังจะเกิดขึ้น”
“หมายความอย่างไร ท่านจะทำอันใด” สีหน้าของเฉียวเฟยเยียนเปลี่ยนไป เอ่ยด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “ข้าคือฮูหยินคนต่อไปของจวนฉู่กั๋วกง หากท่านกล้าก่อเรื่อง ท่านพี่หนานกงไม่มีทางปล่อยท่านไปแน่นอน”
หนานกงชวี่ยิ้มหยัน “ท่านพ่อเคยทิ้งเจ้าไปครั้งหนึ่ง เขาก็ต้องทิ้งเจ้าอีกเป็นครั้งที่สอง โดยเฉพาะ…เมื่อเขารู้ว่าลูกที่อยู่ในท้องของเจ้าไม่ใช่ลูกของเขา จะว่าไปแล้ว เฉียวฮูหยินต้องขอบพระคุณข้าด้วยซ้ำ ไม่เช่นนั้น…หากท่านพ่อรู้ความจริง เขาอาจกำจัดลูกในท้องด้วยตัวเองก็ได้”
“ท่าน” เฉียวเฟยเยียนตกใจ “ท่านฆ่าลูกของข้าหรือ”
หนานกงชวี่ เลิกคิ้ว “ข้าหรือ ไม่ใช่เฉียวเย่ว์อู่เช่นนั้นหรือ ฮูหยินช่างมีลูกสาวที่ดีเสียจริง”
