ตอนที่ 518 ความสัมพันธ์ที่สิ้นหวัง (2)
เฉียวเย่ว์อู่มองหนานกงซูด้วยสายตาเคียดแค้น หนานกงซูก็มองนางด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเคียดแค้นเช่นเดียวกัน ความแค้นที่อีกฝ่ายฆ่าลูกของนาง ไม่ว่าจะทรมานเฉียวเย่ว์อู่มากเพียงใด บุตรชายของนางก็ไม่มีวันหวนกลับ ทว่าความเจ็บปวดและความแค้นในใจก็ไม่เคยจางหายไป ดังนั้นนางจึงต้องทรมานเฉียวเย่ว์อู่เพื่อให้ตัวเองสบายใจ แม้แต่หนานกงซูเองก็ไม่เคยคิดว่าตัวเองจะทรมานคนคนหนึ่งอย่างโหดร้ายเช่นนี้ ถึงแม้ตอนนั้นจะเกลียดหนานกงมั่วมากเพียงใด ทว่านางก็ไม่เคยคิดจะทรมานหนานกงมั่วเช่นนี้ แต่ว่า…นางกลับไม่อยากหยุด
ปัง! ประตูตำหนักใหญ่ถูกเตะจากด้านนอก ทุกคนกรีดร้องด้วยความตกใจ
หนานกงซูและเฉียวเย่ว์อู่มองไปยังประตูพร้อมกัน เมื่อเห็นคนที่ยืนอยู่หน้าประตู สีหน้าของพวกนางพลันเปลี่ยนไปแตกต่างกัน สีหน้าของหนานกงซูดูเฉยเมยและเย็นชา แต่สีหน้าของเฉียวเย่ว์อู่กลับตกใจและตื่นเต้น “ท่านพ่อ ท่านพ่อเจ้าคะ…” ในตอนนั้นเอง เฉียวเย่ว์อู่ลืมไปว่านางเคยเกลียดหนานกงไหวมากเพียงใด หนานกงไหวรีบเดินมาตรงหน้าเฉียวเย่ว์อู่ แต่กลับไม่พยุงนางขึ้นมาแล้วปลอบใจนางอย่างอ่อนโยนเหมือนที่นางคิดไว้ เขาโน้มตัวลงไปคว้านางขึ้นมา เอ่ยถามว่า “ไยเจ้าจึงอยู่ในวังหลวง”
เฉียวเย่ว์อู่จึงนึกขึ้นมาได้ว่าก่อนหน้านี้ตัวเองทำสิ่งใด เห็นสายตาเย็นชาของหนานกงไหวก็พลันรู้สึกหวาดกลัว จากนั้นจึงเอ่ยกระซิบเบาๆ “ข้า… ข้าไม่รู้เจ้าค่ะ… “
หนานกงไหวยิ้มหยัน “สิ่งของที่เจ้านำออกไปจากห้องหนังสือของข้าอยู่ที่ไหน”
เฉียวเย่ว์อู่ลังเล “ข้า…ไม่รู้ว่าท่านกำลังเอ่ยอันใด ท่านพ่อ…ช่วยข้าด้วย ผู้หญิงบ้าคนนี้ทรมานข้า”
หนานกงไหวมองไปที่หนานกงซู หนานกงซูปิดปากแล้วหัวเราะเบาๆ “ท่านพ่อ ท่านอยากรู้หรือไม่ว่าทำไมนางถึงอยู่ที่นี่”
“บอกมา” หนานกงไหวเอ่ยอย่างเคร่งขรึม
หนานกงซูกะพริบตา ราวกับว่ายังเป็นลูกสาวที่หนานกงไหวรักและเอ็นดูในตอนนั้น “นางคือของขวัญที่พี่ใหญ่ให้พี่สะใภ้นำมาให้ข้าอย่างไรล่ะเจ้าคะ หึๆ… ท่านพ่อ พี่ใหญ่รักข้ามากกว่าท่านเสียอีก ท่านดูสิ…ข้าบอกว่าข้าเกลียดเฉียวเย่ว์อู่ พี่ใหญ่ก็ส่งนางมาให้ข้าเล่นในวังหลวง”
“หนาน กง ชวี่!” เสียงของหนานกงไหวดังขึ้นรอดไรฟัน เขาโมโหมากเสียจนอธิบายไม่ได้ เขาถูกหลอก…เป็นลูกชายคนโตที่ตัวเขาไม่เคยให้ความสำคัญหลอกเอาได้ เห็นสีหน้าของหนานกงไหวแล้ว หนานกงซูยิ่งดีใจมากขึ้นกว่าเดิม “ท่านพ่อ ท่านคิดว่าคืนนี้พวกท่านจะชนะเช่นนั้นหรือ หึๆ ฝ่าบาทรู้เรื่องที่ท่านร่วมมือกับเซียวฉุนตั้งนานแล้ว ท่านคิดว่าเขาจะไม่ระวังตัวอย่างนั้นหรือ หากฆ่าทุกคนที่นี่ พรุ่งนี้เช้าจวนฉู่กั๋วกงก็จะหายสาบสูญไป แล้วท่านยังต้องเสียชื่อเสียง หึๆ…”
เพียะ ตบหน้าหนานกงซูอย่างแรง หนานกงไหวไม่มีความเมตตาเลยแม้แต่น้อย หนานกงซูถูกตบจนหน้าหันไปอีกด้าน หน้าผากกระแทกกับกำแพงข้างหลัง
“ข้าเป็นพ่อของเจ้า” หนานกงไหวกัดฟัน
หนานกงซูหันหน้ากลับมามองเขานิ่งๆ จากนั้นก็หัวเราะอย่างเย็นชา “ท่านยังรู้ว่าท่านเป็นพ่อของข้าด้วยหรือ ตอนท่านแม่ของข้าจากไปท่านอยู่ที่ไหน ตอนที่ข้าถูกรังแกที่จวนเย่ว์จวิ้นอ๋องท่านอยู่ที่ไหน ตอนที่ลูกของข้าถูกหญิงชั้นต่ำผู้นี้ทำร้ายท่านอยู่ที่ไหน ท่านกำลังพลอดรักอยู่กับเฉียวเฟยเยียน หญิงชั้นต่ำผู้นั้น ข้าเคยสาบานว่า…ข้าจะทำให้ท่านกับเฉียวเฟยเยียนเจ็บปวดเหมือนตายทั้งเป็น”
หนานกงไหวยิ้มหยัน “เจ้าน่ะหรือ”
หนานกงซูหัวเราะแล้วเอ่ยว่า “ข้าคงทำไม่ได้แน่นอน แต่น่าเสียดาย…ไม่รู้ว่าทำไมพี่ใหญ่ถึงได้เกลียดท่านมากกว่าข้าเสียอีก แล้วยังมีพี่สาว… ท่านพ่อ ท่านเห็นแค่ลูกของยัยผู้หญิงชั้นต่ำนามสกุลเฉียวผู้นั้นเป็นลูกของตัวเองเช่นนั้นหรือ ตอนนี้พี่รองไม่อยู่ พี่ใหญ่อยากทำลายท่าน พี่สาวก็ไม่แม้แต่จะสนใจท่าน ถือว่าท่านได้ในสิ่งที่ต้องการแล้ว” ในเมื่อนางไม่เหลือสิ่งใดก็ไปตายกันให้หมดเถิด หากคืนนี้ฝ่าบาทพ่ายแพ้ ก็ไม่ต่างจากปล่อยให้ท่านพ่อฆ่าหนานกงชวี่เช่นเดียวกัน อย่างไร…เขาเองก็หลอกให้นางไม่ใช่หรือ
หนานกงไหวโมโห เขาหันกลับไปคว้าตัวเฉียวเย่ว์อู่ เอ่ยว่า “เจ้านำของสิ่งนั้นให้หนานกงชวี่อย่างนั้นหรือ”
เฉียวเย่ว์อู่พยักหน้าด้วยความหวาดกลัว “โง่เง่า” หนานกงไหวปล่อยมือทิ้งตัวนางลง หันกลับไปมองหนานกงซูที่เอาแต่หัวเราะไม่หยุด เขายิ้มหยัน “เจ้าคิดว่าเจ้าฉลาดแค่ไหนกัน จนถึงตอนนี้เจ้ายังไม่รู้เลยว่ามารดาของเจ้าเสียชีวิตเยี่ยงไร”
หนานกงซูหยุดหัวเราะ มองไปยังหนานกงไหวด้วยสายตาหวาดระแวง หนานกงไหวยิ้มมุมปากอย่างโหดร้าย “หนานกงชวี่เอาสิ่งของของข้าไป เดิมทีของชิ้นนั้นเขาไม่มีทางรู้ แต่ว่า…มีครึ่งหนึ่งอยู่กับมารดาของเจ้า เจ้าคิดว่าใครเป็นคนฆ่ามารดาของเจ้าเล่า”
“พี่ใหญ่หรือ” หนานกงซูตะโกนเสียงดัง
“โง่เง่าทั้งคู่ ถูกหลอกยังไม่รู้ตัว” หนานกงไหวไม่รู้ว่าจะโมโหหรือพอใจ บุตรชายคนโตเชื้อสายหลักที่คิดว่าไม่มีอันใดโดดเด่น กลับเติบโตขึ้นมาเป็นได้น่ากลัวเช่นนี้ ลงมือลากทุกคนเข้าไปมีส่วนร่วมด้วยทั้งหมด
สีหน้าโกรธแค้นของหนานกงซูจางหายไป นางรู้ว่าหนานกงชวี่ต้องการหลอกใช้นาง แต่ไม่สนใจ เพราะนางเองก็ต้องการหลอกใช้หนานกงชวี่เหมือนกัน ทว่านางไม่เคยคิดว่าที่จริงแล้ว…มารดาถูกหนานกงชวี่ฆ่า เก่งมาก…โหดเหี้ยมมาก หนานกงชวี่ ทั้งที่หนานกงชวี่นามสกุลหนานกงเหมือนกัน หรือเพราะมารดาของพวกเขาคือคุณหนูใหญ่ตระกูลเมิ่ง จึงได้แตกต่างกันถึงเพียงนี้
เฉียวเย่ว์อู่กรีดร้อง “หนานกงชวี่ หนานกงชวี่หลอกข้าหรือ”
หนานกงไหวขมวดคิ้ว เตะเฉียวเย่ว์อู่อย่างหมดความอดทน “หุบปาก”
“ท่านพ่อ…ช่วยข้าด้วย หนานกงชวี่หลอกข้า ข้าไม่รู้…ข้าไม่รู้อันใดเลย” เฉียวเย่ว์อู่รู้ว่าตอนนี้คนที่ช่วยนางได้มีเพียงหนานกงไหว นางกุมชายเสื้อของหนานกงไหวแน่นแล้วร้องไห้ “ฮือๆ… ข้าผิดไปแล้ว ท่านพ่อ ล้วนแต่เป็นเพราะหนานกงชวี่…” หนานกงไหวมองนางด้วยสายตาว่างเปล่า เอ่ยถามอย่างเย็นชา “ของข้างในอยู่ในมือของหนานกงชวี่จริงหรือไม่”
เฉียวเย่ว์อู่ตกใจ เอ่ย “กล่อง…กล่องนั้นเป็นกล่องเปล่า ข้านำไปให้หนานกงชวี่ แต่ไม่รู้ว่าข้างในมีสิ่งใด”
หนานกงไหวหลับตาลง พยายามระงับความโมโหในใจ เตะเฉียวเย่ว์อู่ออกไปแล้วจึงเอ่ย “รอให้ข้าตามหาเขาเจอก่อน แล้วจะกลับมาคิดบัญชีกับเจ้า”
“ฉู่กั๋วกง” ไทเฮาที่เงียบอยู่นาน เห็นหนานกงไหวกำลังจะหันหลังเดินออกไป จู่ๆ ก็เอ่ยขึ้นมากะทันหัน
หนานกงไหวหยุดเดินแล้วหันกลับมา “พระชายารัชทายาท” สำหรับไทเฮาที่เคยเป็นอดีตพระชายารัชทายาทผ฿นี้ หนานกงไหวยังคงมีความเคารพต่อนางไม่น้อย ใบหน้าอันงดงามของไทเฮาเต็มไปด้วยความเย็นชา เอ่ยว่า “ฉู่กั๋วกงเคยติดตามอดีตฮ่องเต้ออกสู้รบนับครั้งไม่ถ้วน เราคิดไม่ถึงว่าวันหนึ่งท่านจะกลายเป็นขุนนางกบฏ”
หนานกงไหวยิ้มอย่างขมขื่นแล้วเอ่ยอย่างเรียบเฉย “ไทเฮากล่าวเกินไปแล้ว ชนะเป็นเจ้า แพ้เป็นโจร ใครคือขุนนางกบฏก็ยังไม่ทราบได้พ่ะย่ะค่ะ”
ไทเฮาเอ่ย “ฉู่กั๋วกงคิดว่า จะใช้เราและคนเหล่านี้ข่มขู่ฝ่าบาทได้เช่นนั้นหรือ”
“ไทเฮาคิดว่าไม่ได้หรือ” หนานกงไหวเลิกคิ้ว
ไทเฮาเอ่ยอย่างเฉยเมย “บุตรชายของเราเป็นคนเช่นไร เรารู้ดี ยิ่งไปกว่านั้น…หากพวกเจ้าอยากใช้เราข่มขู่ฝ่าบาท เกรงว่าคงจะใช้ผิดคนแล้ว”
