ตอนที่ 552 ถอยหลัง ก่อนจากไป (1)
เซียวเชียนเยี่ยชะงัก รีบเอ่ยถาม “มีข่าวลืออันใดอีกเล่า”
โจวเซียงถอนหายใจ เอ่ย “วันนี้ยามฟ้าสาง เรื่องลอบสังหารจวนเยี่ยนอ๋องก็กระจายไปทั่วจินหลิง คุณชายเว่ยพึ่งถูกจับเพราะข้อหาฆ่าคนตาย วันต่อมาจวนเยี่ยนอ๋องพลันถูกลอบสังหารล้างครอบครัว ฝ่าบาทคิดว่าคนเหล่านั้นจะคิดเช่นไรพ่ะย่ะค่ะ”
เซียวเชียนเยี่ยสีหน้าเคร่งเครียด ไร้ซึ่งคำพูด
โจวเซียงลูบเคราของเขา เอ่ยต่อ “ยังมีข่าวลือลับๆ มากมาย บอกว่าคุณชายเว่ยและซิงเฉิงจวิ้นจู่ช่วยจัดการความวุ่นวายที่หลิงโจวแทนฝ่าบาท สยบความร้ายกาจของเซียวฉุน ยามนี้ฝ่าบาทกลับคิดจะ…” ส่ายศีรษะ โจวเซียงเองก็ปวดหัวกับเรื่องนี้ เขาเกลียดหนานกงมั่วและเว่ยจวินมั่วเด็กสองคนนั้นเป็นอย่างยิ่ง แต่ไม่เคยคิดจะฆ่าพวกเขา แต่ว่า…ดวงชะตาของเว่ยจวินมั่ว ใครก็วางใจไม่ได้ เพื่อรากฐานของฮ่องเต้แล้ว ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่อาจละเลยได้
“ท่านอาจารย์มีสิ่งใดชี้แนะหรือไม่” เซียวเชียนเยี่ยเอ่ยถาม
ดวงตาของโจวเซียงฉายแววสังหาร เอ่ยเสียงขรึม “ตอนนี้ทำได้เพียงรีบตัดสินใจ ฝ่าบาท เรื่องนี้ไม่อาจลังเลได้ สังหารคุณชายเว่ยเสีย ส่วนเยี่ยนอ๋องและฉีอ๋อง ตามหลักแล้วการเปลี่ยนวันเกิดของคุณชายเว่ย พวกเขาคงไม่กล้ายกขึ้นมาเอ่ย อย่างไร…หากไม่เปลี่ยน คุณชายเว่ยก็ไม่อาจอยู่มาได้จนถึงทุกวันนี้ ไม่เพียงแต่พวกเราต้องการให้เขาตาย อดีตฮ่องเต้เองก็ต้องการให้เขาตายเช่นเดียวกัน”
เซียวเชียนเยี่ยขมวดคิ้ว ลังเลอยู่ชั่วครู่ เอ่ย “ในมือของซิงเฉิงจวิ้นจู่….คล้ายกับมีราชโองการอีกฉบับที่อดีตฮ่องเต้ทิ้งเอาไว้”
โจวเซียงตกตะลึง เซียวเชียนเยี่ยเอ่ย “ราชโองการ…เสด็จปู่เขียนหลังจากราชโองการมอบราชบัลลังก์”
โจวเซียงดึงสติกลับมา เอ่ย “ฝ่าบาทคิดว่า ราชโองการฉบับนั้นเหมือนจะไม่เป็นผลดีต่อฝ่าบาทหรือพ่ะย่ะค่ะ”
เซียวเชียนเยี่ยยกมือขึ้นปิดใบหน้า ยิ้มขมขื่น “ไม่ปิดบังท่านอาจารย์ เมื่อครั้งอดีตฮ่องเต้ออกราชโองการ ข้าอยู่ที่หลิงโจว ถูก…เซียวฉุนควบคุม ไม่อาจทำอันใดได้ ข้าเกรงว่า…อดีตฮ่องเต้จะเข้าใจผิด…”
คิ้วสีขาวของโจวเซียงขมวดเข้าหากัน แน่นอนเขาเข้าใจถึงความสัมพันธ์ที่เป็นคุณและโทษเป็นอย่างดี หากราชโองการที่อดีตฮ่องเต้ทิ้งเอาไว้เพื่อสกัดฝ่าบาทจริงๆ เช่นนั้น…หากไม่ระวังก็อาจสั่นคลอนต่อบัลลังก์ของพระองค์ได้
“ฝ่าบาทคิดจะทำเยี่ยงไรพ่ะย่ะค่ะ” โจวเซียงเอ่ยถาม
เซียวเชียนเยี่ยหลุบตาลง “ข้าอยากขอคำชี้แนะจากท่านอาจารย์”
โจวเซียงขมวดคิ้ว เดินไปมาในห้องทรงอักษร เห็นชัดว่ากำลังครุ่นคิดอย่างยากลำบาก เนิ่นนานโจวเซียงพลันยืนนิ่ง เอ่ย “ฝ่าบาท ซิงเฉิงจวิ้นจู่ต้องการใช้ราชโองการช่วยเหลือคุณชายเว่ยออกจากคุกหลวงหรือพ่ะย่ะค่ะ”
เซียวเชียนเยี่ยพยักหน้า “แน่นอนว่าเป็นเช่นนั้น”
“แต่ว่า ต่อให้ฝ่าบาทปล่อยคุณชายเว่ยแล้วเยี่ยงไร เพียงพวกเขายังอยู่ในจินหลิง อย่างไรจินหลิงก็เป็นจินหลิงของฝ่าบาท” เซียวเชียนเยี่ยหัวใจกระตุก “ท่านอาจารย์จะบอกว่าพวกเขาคิดจะไปจากจินหลิงอย่างนั้นหรือ” โจวเซียงพยักหน้า เอ่ย “ดูเหมือนจะเตรียมตัวไปยังโยวโจว เพียงไปถึงโยวโจวที่ห่างไกล อีกทั้งในมือเยี่ยนอ๋องยังมีกองทัพ หากคิดจะจัดการคุณชายเว่ยคงยากแล้ว”
เซียวเชียนเยี่ยขมวดคิ้ว “ความหมายของท่านอาจารย์คือพวกเราไม่อาจปล่อยเว่ยจวินมั่วไปใช่หรือไม่ แต่ว่า ราชโองการ…”
โจวเซียงเอ่ย “ในมือซิงเฉิงจวิ้นจู่…มีราชโองการที่ข่มขู่ฝ่าบาทได้จริงหรือ หนานกงมั่วสตรีผู้นี้มีความกล้าคับฟ้า มีหรือนางจะไม่กล้าโกหกฝ่าบาท”
แน่นอนเซียวเชียนเยี่ยหวังว่าจะไม่มี แต่จะวางใจได้เยี่ยงไร เขามักรู้สึกว่าครั้งนี้หนานกงมั่วมิได้ล้อเล่น
“ทูลฝ่าบาท ซิงเฉิงจวิ้นจู่ให้คนนำสิ่งของบางอย่างส่งเข้าวังมา ถวายแก่ฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ” ด้านนอก นายทหารรายงานอย่างระมัดระวัง
เซียวเชียนเยี่ยเอ่ยเสียงเย็น “นำเข้ามา”
นางกำนัลถือกล่องเข้ามาหนึ่งกล่อง รีบนำมาวางไว้บนโต๊ะหนังสือตรงหน้าเซียวเชียนเยี่ย เซียวเชียนเยี่ยเปิดกล่องออกพลันตกตะลึง ในกล่องมีแม่กุญแจสีเงินวางอยู่
“ฝ่าบาท นี่คือ”
เซียวเชียนเยี่ยยื่นมือไปหยิบขึ้นมา เอ่ยเสียงเครียด “นี่คือสิ่งของของเสด็จปู่ ข้าเคยเห็นครั้งหนึ่ง” ยกขึ้นมาดู บนแม่กุญแจถูกสลักลวดลายมังกรห้ากรงเล็บเก้าตัว ด้านข้างสลัก ‘ส่วนพระองค์’ เอาไว้ ด้านข้างยังมีลูกกุญแจเล็กๆ วางอยู่ เซียวเชียนเยี่ยหยิบลูกกุญแจมาเปิดออก ด้านในกลับว่างเปล่าไม่มีสิ่งใดเลย
ทั้งสองมองสบตากัน เข้าใจความหมายที่หนานกงมั่วจะสื่อ เซียนเชียวเยี่ยหลับตาลง เอ่ยเสียงเครียด “นี่คือสิ่งของของเสด็จปู่ เสด็จปู่เคยบอกว่าของสิ่งนี้สำคัญต่อเสด็จปู่เป็นอย่างยิ่ง เวลาล่วงเลยไปนานข้าเองก็ลืมไปแล้ว ไม่คิดว่า…จะไปอยู่ในมือซิงเฉิงจวิ้นจู่”
โจวเซียงถอนหายใจ เอ่ย “ฝ่าบาทคิดจะทำเช่นไรพ่ะย่ะค่ะ”
เซียวเชียนเยี่ยเอ่ย “ไม่ว่าอย่างไร ต้องเอาราชโองการมาให้ได้”
โจวเซียงครุ่นคิด เอ่ย “ความจริง…ปล่อยเว่ยจวินมั่วไปก่อนใช่ว่าจะทำไม่ได้นะพ่ะย่ะค่ะ”
เซียวเชียนเยี่ยเงยหน้ามองโจวเซียง โจวเซียงเอ่ย “ฝ่าบาท คนที่โกรธแค้นเว่ยจวินมั่วมิได้มีเพียงฝ่าบาท ยังมีโจวอ๋องที่พึ่งเสียบุตรชายไป นอกจากนี้ ขอเพียงฝ่าบาทปล่อยข่าวเว่ยจวินมั่วเป็นผู้อยู่เบื้องหลังสำนักมือสังหารออกไป ชื่อเสียงของเว่ยจวินมั่วก็นับว่าดับสลายไปกว่าครึ่ง ต่อให้เขาอยากทำอันใด…เกรงว่าคงไม่ง่ายเพียงนั้น ที่เหลือพวกเราค่อยๆ วางแผนกันใหม่พ่ะย่ะค่ะ”
เซียวเชียนเยี่ยครุ่นคิด จู่ๆ ก็เห็นแสงสว่าง ก่อนหน้านี้มัวแต่คิดจะจัดการเว่ยจวินมั่ว ทว่าลืมไปแล้วว่าต่อให้เว่ยจวินมั่วเป็นวีรบุรุษอย่างทีว่าจริงก็คงยังไม่ยกทัพมาก่อกบฏในเร็ววันนี้
“ขอบคุณท่านอาจารย์ที่ชี้แนะ ข้าเข้าใจแล้ว”
“กระหม่อมมิกล้า” โจวเซียงรีบเอ่ย
เซียวเชียนเยี่ยเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจัง “เด็กๆ เรียกซิงเฉิงจวิ้นจู่เข้าวัง”
“พ่ะย่ะค่ะ ฝ่าบาท”
“หนานกงมั่วถวายพระพรฝ่าบาท” ยังคงเป็นห้องทรงอักษร ผ่านไปเพียงหนึ่งวันอารมณ์ของเซียวเชียนเยี่ยดูเหมือนจะแย่ลงกว่าเดิม คุกเข่าอยู่บนพื้น ใบหน้าของหนานกงมั่วยังคงนิ่งสงบ ลอบสบประมาทอยู่ในใจ
อารมณ์ของเซียวเชียนเยี่ยคงไม่อาจกลับมาดีได้แล้ว โดยเฉพาะเมื่อเห็นสีหน้าเรียบนิ่งของหนานกงมั่ว
“ดูเหมือนสีหน้าของซิงเฉิงจวิ้นจู่จะไม่เลวเลย” เซียวเชียนเยี่ยกัดฟัน หนานกงมั่วเงยหน้าขึ้นมา เม้มริมฝีปากยิ้มออกมาบางๆ “ฝ่าบาทชมเกินไปแล้วเพคะ ไม่อาจเทียบฝ่าบาทได้หรอกเพคะ” นางไม่ได้นอนมาทั้งคืน ไหนเลยจะสู้เซียวเชียนเยี่ยที่หลับสบายกันเล่า สีหน้าของเซียวเชียนเยี่ยไม่น่ามองยิ่งขึ้น ทว่ายังจำได้ถึงเหตุผลที่ตนเรียกหนานกงมั่วเข้าวัง เอ่ยเสียงเข้ม “จวิ้นจู่ลุกขึ้นเถิด”
“ขอบพระทัยฝ่าบาท” หนานกงมั่วเองก็ไม่เกรงใจ ลุกขึ้นมาปัดฝุ่นบนเข่าที่ไม่มีอยู่จริง
ห้องทรงอักษรเกิดความเงียบขึ้นมา หนานกงมั่วเองไม่รีบร้อน ยืนนิ่งรอเซียวเชียนเยี่ยเอ่ยปาก เนิ่นนาน เซียวเชียนเยี่ยจึงเอ่ยจริงจัง “ราชโองการของเสด็จปู่ จวิ้นจู่เต็มใจมอบให้ข้าจริงหรือไม่”
หนานกงมั่วเงยหน้ามองเซียวเชียนเยี่ย เอ่ย “ตรัสเช่นนี้ ฝ่าบาทยินยอมจะปล่อยเว่ยจวินมั่วอย่างนั้นหรือเพคะ”
เซียวเชียนเยี่ยยิ้มเย็น เอ่ย “เจ้าช่างทำเพื่อเขายิ่งนัก” หนานกงมั่วถอนหายใจ “ทำอย่างไรได้เพคะ หม่อมฉันไม่ได้อยากเป็นหญิงม่ายนี่ ในโลกใบนี้…หญิงม่ายลำบากนะเพคะ” มุมปากเซียวเชียนเยี่ยกระตุก เอ่ยเสียงเข้ม “จวิ้นจู่ยังไม่ตอบคำถามข้า” หนานกงมั่วเองไม่อ้อมค้อม ยิ้มพลางเอ่ย “ราชโองการของอดีตฮ่องเต้…ไม่มีประโยชน์อันใดกับหม่อมฉัน ต่อให้กับฝ่าบาท…อือหึ เช่นนั้นกับตัวหม่อมฉันเองก็มิได้มีข้อดีอันใด หากสามารถนำมาแลกกับชีวิตของจวินมั่วได้ ไยจะไม่ยินยอม จริงสิ…ฝ่าบาทอยากรู้หรือไม่เพคะว่าราชโองการหม่อมฉันได้มาจากที่ใด”
