“หืม”
“ข้าชอบ พวกเรามีลูกกันสักคนเถิด” เสียงทุ้มต่ำของเว่ยจวินมั่วเอ่ยขึ้น หนานกงมั่วเงยหน้า ริมฝีปากอุ่นเคลื่อนมาประกบเข้ากับริมฝีปากของตน
“นี่…อย่า ตอนนี้…” จะมามีลูกอันใดตอนนี้เล่า ใครบางคนลืมไปแล้วหรือว่าตนเองเป็นผู้บังคับการกองพันเล็กๆ ที่ไม่สามารถเล็กไปได้กว่านี้แล้ว
“อู๋สยา ข้าอยากมีลูก” คุณชายเว่ยมองนาง ดวงตาสีม่วงสงบนิ่งลุ่มลึก
“…” หนานกงมั่วกัดฟัน “เด็กไม่ใช่สิ่งที่ข้าจะตัดสินใจได้สักหน่อย”
“พวกเราพยายามกันก็มีแล้ว” น้ำเสียงของคุณชายเว่ยมีความขบขันเบาๆ แฝงอยู่ บางคนยังไม่ทันได้สติก็ถูกปิดริมฝีปากลงไปอีกครั้ง ไม่นานก็ถูกความร้อนแรงของใครบางคนแผดเผาสติจนสิ้น อารมณ์รักของหนุ่มสาวคละคลุ้งไปทั่วเรือนเล็กๆ แห่งนี้
รุ่งเช้า เช้าเพียงนี้ไม่รู้คุณชายเว่ยหนีไปที่ไหน หนานกงมั่วลุกขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัวจนเสร็จ ได้ยินเสียงฉินดังขึ้นท่ามกลางความเงียบสงบมาจากด้านนอก พลันเดินออกมาจากเรือนมุ่งตรงไปตามทิศทางของเสียงฉินไป บนขอบหน้าผาหลังเขาแห่งหนึ่ง คุณชายเสียนเกอในอาภรณ์สีขาวกำลังนั่งบรรเลงเพลงฉิน มองไกลออกไป ด้านหลังมีหมอกจางๆ ล้อมรอบ คุณชายเสียนเกอสวมอาภรณ์สีขาวเส้นผมดำขลับราวกับเทพเซียน
หนึ่งเพลงจบลง คุณชายเสียนเกอเงยหน้าขึ้นมามองเห็นหนานกงมั่วยืนอยู่ เอ่ยถามขึ้น “ในเมื่อมาแล้ว จะยืนอยู่ที่นั่นทำไมกัน”
หนานกงมั่วยิ้มพลางเอ่ย “เห็นศิษย์พี่กำลังอิสระผ่อนคลาย ไม่กล้ารบกวนเจ้าค่ะ”
คุณชายเสียนเกอหัวเราะออกมา เห็นได้ชัดว่าไม่ใส่ใจกับคำพูดของนาง เลิกคิ้วพลางเอ่ย “ไหนเลยข้าจะอิสระสู้เจ้าได้ ยุทธภพราชสำนัก สนามรบกองทัพไม่แพ้กัน” หนานกงมั่วกะพริบตาอย่างไร้เดียงสา เอ่ย “ศิษย์พี่กำลังโทษว่าข้าไม่พาท่านไปเล่นด้วยหรือ เป็นท่านเองที่ไม่ยอมนี่” เดิมทีคุณชายเสียนเกอท่องไปทั่วยุทธภพ แม้แต่จะทักทายคนในราชสำนักยังไม่ยอม
คุณชายเสียนเกอไม่พอใจ “คุณชายเช่นข้าไม่ไปรนหาที่ลำบากหรอก เชื้อพระวงศ์นั้นโหดเหี้ยมไร้น้ำใจ เจ้าเองต้องระวังตัว”
หนานกงมั่วยักไหล่ ถอนหายใจ “ข้าเคยผ่านมันมาแล้ว” หากมิใช่เพราะเซียวเชียนเยี่ย พวกนางจะได้รีบร้อนหนีมาโยวโจวหรือ คุณชายเสียนเกอเอ่ยเสียงเรียบ “เจ้ารู้ว่าข้าหมายถึงสิ่งใด” หนานกงมั่วถอนหายใจ เดินมานั่งลงด้านข้างคุณชายเสียนเกอ หมอกยามเช้ายังไม่สลายตัว มองลงไปด้านล่างราวกับมีชั้นบางๆ กำลังกั้นไว้อยู่
“ศิษย์พี่ ข้าเข้าใจความหมายของท่าน แต่ว่า…การเป็นคน คิดมากไป เพราะมีบางอย่างนั้นไม่จำเป็น หากในชีวิตแม้แต่คนเชื่อใจยังไม่มี เช่นนั้นแล้วจะมีประโยชน์อันใด”
คุณชายเสียนเกอกลอกตาโดยไม่ลังเล “เจ้าไม่ใช่คนหรือ อาจารย์และอาจารย์อาไม่ใช่คนหรือ”
“ท่านรู้ว่าข้าหมายถึงสิ่งใด” หนานกงมั่วมองคุณชายเสียนเกอด้วยความกังวล อาจารย์และอาจารย์อาไม่เคยบอกนางถึงชาติกำเนิดของศิษย์พี่ และไม่ยอมให้นางถาม แต่นางพอเดาได้ หลายปีมานี้ศิษย์พี่ท่องไปทั่วยุทธภพ เอ่ยมาถึงตรงนี้…ความจริงคือเคยถูกทำร้ายจนเจ็บปวดมากเกินไป จนไม่อยากคิดถึงใครนอกจากครอบครัวของตน แต่ว่าตามที่อาจารย์พูดไว้ ศิษย์พี่ถูกอาจารย์เก็บมาเลี้ยงตั้งแต่อยู่ในห่อผ้า นางไม่เข้าใจเลยจริงๆ ว่าเพราะเหตุการณ์ใดจึงทำให้ศิษย์พี่ไม่เพียงไม่ยอมปล่อยวางจากเรื่องหนักใจ อีกทั้งยังไม่เชื่อใจใครทั้งสิ้น
คุณชายเสียนเกอดูคล้ายจะสง่างามโดดเด่นท่องไปทั่วหล้า แต่ความจริงแล้วกลับเว้นระยะห่างกับทุกคนเป็นพิเศษ นอกจากพวกตนสามคนแล้ว คุณชายเสียนเกอก็ไม่พูดคุยมีความสัมพันธ์สนิทสนมกับใครอีก
คุณชายเสียนเกอเคาะหน้าผากของนางอย่างไม่พอใจ เอ่ย “เด็กจะไปเข้าใจอันใด ศิษย์พี่ของเจ้ายังดีอยู่เลย ขอเพียงเจ้าอย่าได้หาเรื่องวุ่นวายมากวนใจข้าเป็นพอ”
หนานกงมั่วเอ่ยด้วยความจริงใจ “ศิษย์พี่ ท่านไม่คิดจะหาศิษย์พี่สะใภ้ให้ข้าสักคนจริงหรือเจ้าคะ”
“เหมือนเจ้าอย่างนั้นหรือ” คุณชายเสียนเกอเอ่ยอย่างรังเกียจ
หนานกงมั่วไม่พอใจ “เหมือนข้ามีอันใดไม่ดีเล่า ข้าสวย วรยุทธ์ล้ำเลิศ การแพทย์ดี ยังมีคุณธรรมอีก กตัญญูรู้คุณ เป็นคนจิตใจดี หาได้ดีแบบข้านับเป็นวาสนาของท่านรู้หรือไม่” คุณชายเสียนเกอทำท่าทางราวกับอยากอาเจียนออกมา “มั่วเอ๋อร์ แม้เจ้าจะเป็นศิษย์น้องของข้า แต่ว่า…ศิษย์พี่ยังอยากเอ่ยกับเจ้า อายหรือไม่ อย่างเจ้านี่หรือเรียกมีคุณธรรม รอเว่ยจวินมั่วแต่งภรรยารองแล้วค่อยมาเอ่ยคำนี้กับข้า ก็มีแต่เว่ยจวินมั่วที่แข็งราวกับไม้ผู้นั้นที่ไม่รู้จักเชยชมสตรี ถึงได้รักเดียวใจเดียวต่อเจ้า จริงสิ ในสายตาของเขาเจ้าคงไม่ใช่ท่อนไม้เหมือนกันใช่หรือไม่ ในเมื่อเป็นท่อนไม้เหมือนกัน มีท่อนเดียวคงพอแล้ว แน่นอนว่าไม่ต้องการให้บ้านเต็มไปด้วยท่อนไม้หรอกกระมัง ฮ่าๆ…”
“เสียน เกอ!” หนานกงมั่วเอ่ยเสียงดังด้วยความโกรธ
น่าเสียดายที่คุณชายเสียนเกอรีบลุกขึ้นก่อนและเหาะหนีออกไปไกลแล้ว “หรือว่าข้าเอ่ยแทงใจดำ เขินอายจนโกรธแล้วอย่างนั้นหรือ”
“ทางที่ดีท่านก็ขอพรให้ตนเองโสดไปตลอดทั้งชาติเถิด” หนานกงมั่วกัดฟันเอ่ย
“ขอบคุณคำอวยพรของเจ้า ข้าจะพยายามอย่างถึงที่สุด” คุณชายเสียนเกอเอ่ยด้วยรอยยิ้มตาหยี โบกมือให้หนานกงมั่ว เอ่ย “เอาล่ะ อย่าทำท่าทางเป็นแม่เสือเยี่ยงนั้น ระวังเว่ยจวินมั่วจะตกใจ เจ้าชื่นชมหมอกไปเถิด ศิษย์พี่จะกลับไปกินข้าว…เอ๋ เว่ยจวินมั่ว เจ้าทำอันใด”
คุณชายเสียนเกอนที่กำลังหันตัวฉับพลันเกือบชนเข้ากับคนด้านหลัง กำลังจะรีบหลบ ทว่ากลับถูกใครบางคนลอบทำร้าย ศีรษะเกือบได้ร่วงลงไปบนพื้นแล้ว
ไม่รู้คุณชายเว่ยมายืนอยู่ใกล้ๆ เขาตั้งแต่เมื่อใด มองเสียนเกอที่ยืนค้ำไม้เท้านิ่งๆ เอ่ย “ข้าเพียงอยากบอกกับศิษย์พี่ อู๋สยาเป็นภรรยาของข้า ไม่ใช่ท่อนไม้ ในมือของท่านต่างหากที่เป็นท่อนไม้” คุณชายเสียนเกอกัดฟันอย่างอดไม่ได้ หากไม่ใช่ว่าสู้เขาไม่ได้ แทบอยากจะต่อยคนตรงหน้าสักหมัด เจ้าฟังไม่ออกจริงๆ หรือว่าข้าล้อศิษย์น้องเล่น
คุณชายเว่ยมองเขานิ่ง ฟังไม่ออก
คุณชายเสียนเกอมองหนานกงมั่วอย่างเบื่อหน่าย ดูเอาสิ สามีที่รักของเจ้า
หนานกงมั่วเม้มริมฝีปากยิ้มบางๆ เดินเข้าไป เอ่ยกับเว่ยจวินมั่วด้วยรอยยิ้มสวย “ท่านมาได้อย่างไร”
“มาหาเจ้า” เว่ยจวินมั่วเอ่ย หันไปมองคุณชายเสียนเกอที่ยืนค้ำไม้เท้าอยู่ด้านข้าง ท่านยังไม่ไปอีกหรือ
คุณชายเสียนเกอยิ้มเย็นในใจ ข้าไม่ไปแล้ว ทิ้งไม้เท้าด้วยท่าทีงดงาม เอ่ยว่า “มั่วเอ๋อร์ ช่วงนี้ศิษย์พี่แต่งทำนองเพลงใหม่ได้หนึ่งเพลง เดี๋ยวเจ้าไปช่วยข้าฟังว่ามีตรงไหนไม่ดีหรือไม่ เป็นอย่างไร”
“ได้เจ้าค่ะ” หนานกงมั่วพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม แม้ว่าฝีมือฉินของนางจะธรรมดา แต่ดนตรีงดงามใครก็ไม่อาจปฏิเสธได้ แม้ว่าเพลงฉินของศิษย์พี่อาจทำให้คนเศร้าโศกบ้างเป็นบางครั้ง แต่ส่วนใหญ่นั้นไพเราะ และเมื่อครั้งอยู่ตานหยางทุกครั้งที่ศิษย์พี่มีเพลงใหม่ก็จะมาให้นางช่วยฟัง
คุณชายเสียนเกอยิ้มบาง “เช่นนั้นก็เยี่ยมไปเลย ตั้งแต่เจ้าไป ทุกครั้งที่บรรเลงฉินก็มักรู้สึกว่าขาดอันใดบางอย่างไป ตอนนี้นึกขึ้นได้ ต้องให้เจ้ารำกระบี่ไปด้วยจึงจะดีที่สุด”
หนานกงมั่วงุนงง ศิษย์พี่ชอบการรำดาบของนางตั้งแต่เมื่อไรกัน ศิษย์พี่ชอบเอ่ยว่าวิชากระบี่ของนางเต็มไปด้วยไอสังหาร ขัดกับเสียงดนดรีดุจทวยเทพของเขา
คุณชายเว่ยนิ่งสงบ เอ่ยเสียงเรียบ “อู๋สยา เจ้าลืมแล้วหรือ…ช่วงนี้เจ้ายุ่งมาก”
