“คุณชายกง” หลูเซียงเซียงเดินมานั่งข้างๆ เว่ยจวินมั่ว เมื่อเห็นชายตรงหน้าเอาแต่จ้องมองหญิงสาวที่กำลังเต้นระบำตาไม่กะพริบ ความไม่พอใจก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของนาง
เว่ยจวินมั่วเหลือบมองนางอยู่ครู่หนึ่ง แต่กลับไม่ได้เอ่ยอันใดออกมา
หลูเซียงเซียงยกถ้วยสุราในมือขึ้นมา พลางยิ้มแล้วจึงเอ่ย “น้องหญิงของท่านงดงามยิ่งนัก ดูท่าแล้วชายหนุ่มในชนเผ่านี้ต่างก็ถูกใจนางกันหมด” ก่อนหน้านี้หลูเซียงเซียงเคยมาที่นี่กับบิดาของนางหนหนึ่ง ตอนนั้นนางต่างหากที่โดดเด่นที่สุดและถูกต้อนรับเป็นอย่างดี ถึงแม้ว่านางจะไม่ค่อยชอบชาวเป่ยหยวนที่นิสัยค่อนข้างหยาบกระด้าง แต่ค่ำคืนนี้นางถูกแย่งชิงสายตาที่เคยจับจ้องมองนางไปจนหมด ในใจก็แอบรู้สึกไม่ค่อยพอใจนัก อีกอย่างสายตาของคุณชายกงที่กำลังจับจ้องไปยังกงมั่วหลานนั้นยิ่งทำให้นางรู้สึกฉุนเข้าไปใหญ่
“น้องหญิงพูดถูก แต่ทว่า…คุณหนูกงงดงามถึงเพียงนี้ หากไปคู่กับชาวเป่ยหยวนก็คงจะน่าเสียดายแย่” หลูอวิ๋นเฟิงได้ยินคำเอ่ยของหลูเซียงเซียงแล้วก็อดไม่ได้ที่จะตอบกลับ เขาเองก็กำลังจ้องมองสตรีชุดแดงด้วยแววตาที่ตะลึงงันเช่นกัน “คุณชายกง น้องหญิงของท่าน…มีคู่หมั้นแล้วหรือไม่”
เว่ยจวินมั่วเหลือบมองเขาอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็พยักหน้าเบาๆ ด้วยสีหน้าเรียบเฉย แววตาที่ผิดหวังปรากฏขึ้นบนใบหน้าของหลูอวิ๋นเฟิง
“หา แม่นางกงมีคู่หมั้นแล้วหรือ เช่นนั้นก็ห้ามนางรับของขวัญจากชายหนุ่มชาวเป่ยหยวนเชียว มิเช่นนั้นแย่แน่ๆ!” หลูเซียงเซียงรีบเตือนด้วยน้ำเสียงตื่นตระหนก
เว่ยจวินมั่วขมวดคิ้วพร้อมกับเงยหน้าขึ้น ก็เห็นชายร่างสูงใหญ่และกำยำกำลังนำหนังสัตว์ขนสีแดงสดเดินตรงไปหาหนานกงมั่วพอดี สีหน้าของเว่ยจวินมั่วก็เปลี่ยนไปในทันที จากนั้นจึงรีบลุกขึ้น
หนานกงมั่วหยุดฝีเท้าที่กำลังเต้นระบำด้วยความเหนื่อยหอบ นอกจากขี่ม้ากับฝึกฝนวรยุทธ์แล้ว นางก็ไม่ได้ใช้กำลังเช่นนี้มาก่อน แน่นอนว่าการเต้นระบำย่อมไม่เหมือนการขี่ม้าหรือฝึกฝนวรยุทธ์อยู่แล้ว ถึงแม้จะไม่เคยฝึกเต้นรำมาก่อน แต่ครั้งนี้หนานกงมั่วกลับรู้สึกว่าไม่เลวทีเดียว ชั่วขณะที่นางกำลังจะหันไปมองเว่ยจวินมั่วอยู่นั้น จู่ๆ ก็มีเงาร่างใหญ่เดินเข้ามาหยุดอยู่ตรงหน้าของนางพอดี เป็นชายหนุ่มร่างกายกำยำสีผิวแดงก่ำกำลังยื่นหนังสัตว์ขนสีแดงสดให้กับนาง เขาพยายามจะเอ่ยภาษาจงหยวนที่ไม่ถนัดเลยแม้แต่น้อย “มอบ…มอบให้เจ้า รับไว้…ได้หรือไม่”
“หืม” หนานกงมั่วค่อนข้างแปลกใจ
ชายหนุ่มรีบตอบกลับด้วยสีหน้าท่าทีลนลานกว่าเดิม “ข้า…นี่คือหนังสัตว์ที่ข้าออกล่าตอนเป็นหนุ่มครั้งแรก มอบ…ให้เจ้า…”
หนานกงมั่วกำลังจะปฏิเสธ แต่จู่ๆ ก็มีเสียงที่เย็นชาดังขึ้นมาจากด้านหลังของนาง “นางรับไว้ไม่ได้”
มือใหญ่ดึงหนานกงมั่วไปยืนอยู่ข้างๆ หนานกงมั่วเองก็ไม่ได้ขัดขืนแต่อย่างใด เมื่อหันกลับมาก็ยิ้มกว้างให้กับเว่ยจวินมั่ว
“เพราะเหตุใดหรือ” ชายหนุ่มค่อนข้างผิดหวังและรู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย
เว่ยจวินมั่วจึงตอบกลับไปว่า “นางมีคู่หมั้นแล้ว”
“…?” หนานกงมั่วเข้าใจได้ในทันที ที่แท้แล้วการมอบหนังสัตว์มีความหมายว่าสู่ขอหรอกหรือ
ที่จริงการมอบหนังสัตว์มิใช่การสู่ขอ แต่เป็นการมอบสิ่งของเพื่อแสดงออกถึงเจตจำนงของการเกี้ยวพาราสี เหมือนเช่นชายหนุ่มที่กำลังยืนอยู่เบื้องหน้าผู้นี้ ล่าสัตว์ครั้งแรกในฐานะผู้ใหญ่ที่บรรลุนิติภาวะแล้ว ซ้ำของขวัญยังเป็นหนังจิ้งจอกแดงที่ล้ำค่ามากอีกด้วย
“ท่านเป็น…คู่หมั้นของนางหรือ”
เว่ยจวินมั่วจ้องมองหนานกงมั่วด้วยแววตาที่ดุดัน จากนั้นจึงตอบกลับด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ไม่ใช่” ข้าคือสามีของนางต่างหาก
หนานกงมั่วรู้ตัวว่าเป็นฝ่ายผิด จึงรีบก้มหน้าลงต่ำไม่กล้าเอ่ยอันใดออกมาแม้แต่คำเดียว
“ข้า…ข้าจะขอท้าประลองเขา ข้าชอบ…ชอบแม่นางผู้นี้ ข้าอยากจะสู่ขอนาง ข้า…จริงจังมาก ขอโปรดจงเชื่อ…เชื่อข้า…” ชายหนุ่มรีบเอ่ยขึ้นด้วยความลนลาน ดูท่าทางเว่ยจวินมั่วกำลังจะโมโหแล้ว หนานกงมั่วจึงรีบดึงแขนของเขาพลางหันไปเอ่ยกับชายหนุ่มด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม “ขอบคุณท่านมาก แต่ว่า…ข้ามีคู่หมั้นแล้ว และข้าก็ชอบเขามากก็เลยไม่คิดจะแต่งงานกับผู้อื่นอีก”
แววตาของชายหนุ่มดูเศร้าหมองลงกว่าเดิมอย่างเห็นได้ชัด ในมือของเขาถือของขวัญและคอตกด้วยความผิดหวัง เมื่อเห็นสีหน้าท่าทีของเขาแล้ว หนานกงมั่วก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกสงสาร แต่ว่า…ความเห็นใจก็อีกเรื่อง หากไปทำให้ใครบางคนโกรธเข้า ไม่แน่ว่าคนที่น่าสงสารที่สุดอาจเป็นนางก็ได้ เห็นได้ชัดว่าชายหนุ่มไม่ค่อยเต็มใจยอมรับเรื่องที่เกิดขึ้นเท่าใดนัก เขาจ้องมองทั้งสองด้วยสีหน้าลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็เอ่ยถามขึ้นว่า “เขา…เขาเก่งมากหรือไม่ เขาสามารถ…ปกป้องแม่นางได้หรือเปล่า”
เว่ยจวินมั่วจ้องมองเขาด้วยสายตาเย็นชา จากนั้นจึงเอ่ย “จะลองมาสู้กับข้าดูสักตั้งหรือไม่”
“หากข้าชนะท่าน ข้าก็จะสามารถท้าประลองเขาได้ใช่หรือไม่” ชายหนุ่มดีใจจนสามารถเอ่ยภาษาจงหยวนได้คล่องปากเป็นเท่าตัว “ถึงเขาจะไม่อยู่ที่นี่ แต่ข้า…สามารถไปหาเขาที่จงหยวนได้”
“ชนะข้าให้ได้ก่อนแล้วค่อยว่ากัน” เว่ยจวินมั่วเอ่ยขึ้น
หนานกงมั่วถอนลมหายใจออกมาเฮือกใหญ่ จากนั้นจึงเอ่ยขึ้นเสียงเบาว่า “ออมมือด้วย”
สีหน้าของเว่ยจวินมั่วดูเย็นชามากขึ้นกว่าเดิม เขาเดินไปข้างหน้าอยู่สองสามก้าว
ทันใดนั้นเอง เหล่าบรรดาชายหนุ่มที่ยืนมุงดูเหตุการณ์อยู่นั้นก็รู้ได้ทันทีว่าจะมีการต่อสู้เกิดขึ้น ทุกคนจึงรู้สึกตื่นเต้นเป็นอย่างมาก เห็นได้ชัดว่าชาวเป่ยหยวนที่นิยมการใช้กำลังนั้นชื่นชอบการต่อสู้มากกว่าการเต้นระบำ ทุกคนต่างพากันโห่ร้องเสียงดังให้กำลังใจผู้กล้าของพวกเขาด้วยความคึกคัก
เห็นได้ชัดว่าชายหนุ่มที่จะมาประลองกับเว่ยจวินมั่วนั้นเป็นนักรบผู้กล้าที่ไม่ธรรมดาของชนเผ่านี้ ซ้ำยังมีหญิงสาวอีกจำนวนหนึ่งวิ่งมาเอ่ยบางอย่างกับหนานกงมั่วอีกด้วย สีหน้าของหนานกงมั่วเต็มไปด้วยความงุนงงไม่เข้าใจในสิ่งที่ทุกคนกำลังเอ่ย เมื่อเห็นสีหน้าของหนานกงมั่วแล้ว หญิงสาวเหล่านั้นก็รู้ได้ทันทีว่าหนานกงมั่วไม่เข้าใจภาษาที่พวกนางกำลังเอ่ย จึงทำได้เพียงปล่อยผ่านอย่างจนใจแล้วหันไปโห่ร้องให้กำลังคนของชนเผ่าพวกนางแทน
ชายหนุ่มคำรามเสียงดังลั่นพร้อมกับพุ่งไปหาเว่ยจวินมั่วทันที เว่ยจวินมั่วไม่ได้ดึงกระบี่ออกจากฝักแต่อย่างใด ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ชอบใจแต่ก็ไม่มีเจตนาที่จะทำให้อีกฝ่ายเลือดตกยางออก เงาของเขากะพริบเล็กน้อย ชายหนุ่มร่างกำยำกลับพุ่งเข้าหาความว่างเปล่าแทน เมื่อหันกลับไปดู เว่ยจวินมั่วก็ยืนอยู่ด้านหลังของเขาแล้ว ชายหนุ่มรีบหมุนตัวกลับพร้อมกับปล่อยไปหนึ่งหมัด เว่ยจวินมั่วหรี่ตาลงเล็กน้อย จากนั้นก็ยกฝ่ามือขึ้นมาเพื่อรับหมัดของชายหนุ่มที่กำลังพุ่งมา หากเป็นคนธรรมดาทั่วไปเกรงว่าป่านนี้กระดูกที่ฝ่ามือคงจะแตกหักเป็นเสี่ยงๆ ไปแล้ว แต่สีหน้าของเว่ยจวินมั่วกลับยังคงสงบนิ่ง ไม่แสดงอารมณ์ออกทางสีหน้าเลยแม้แต่น้อย ราวกับว่าหมัดที่ฝ่ามือเขารับไว้นั้นเป็นเพียงหมัดของเด็กน้อย ไม่ใช่หมัดที่หนักพันชั่งแต่อย่างใด
สีหน้าของชายหนุ่มเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึมขึ้นมาทันใด รู้ตัวทันทีว่าตนเองเจอกับยอดฝีมือเข้าแล้ว
เมื่อหมัดเดียวไม่สามารถเอาชนะเว่ยจวินมั่วได้ ชายหนุ่มจึงปล่อยหมัดรัวตามมา แต่น่าเสียดายที่วิชาตัวเบาของเว่ยจวินมั่วนั้นก็ปราดเปรื่องเช่นกัน ไม่ต้องใช้กำลังวิชาตัวเบามากมายก็สามารถทำให้อีกฝ่ายออกหมัดจนเหนื่อยหอบ แต่กลับไม่โดนตัวเว่ยจวินมั่วเลยแม้แต่นิดเดียว สุดท้ายชายหนุ่มหมดความอดทนจึงพุ่งตรงเข้าหาเว่ยจวินมั่วอีกครั้ง แต่เขากลับถูกเว่ยจวินมั่วชกจุดสำคัญบนร่างกายอยู่หลายตำแหน่ง แล้วจึงถูกโยนออกมา
เว่ยจวินมั่วยืนอยู่กลางพื้นที่ว่างพลางจ้องมองชายหนุ่มที่กระเด็นออกไปด้วยสีหน้านิ่งสงบ รอเขาลุกขึ้นมา หลังจากที่ชายหนุ่มได้รับการช่วยเหลือจากผู้คนที่ยืนมุงอยู่รอบๆ เข้ามาประคองเขายืนขึ้น เขากลับเลือกที่จะไม่พุ่งเข้าหาเว่ยจวินมั่วต่อ แต่หันไปเอ่ยกับหนานกงมั่วว่า “ข้า…ข้าสู้เขาไม่ไหว”
“ไม่เป็นไร” หนานกงมั่วยิ้มให้กับเขา แต่ความเป็นจริงคือเมื่อเห็นสีหน้าของเว่ยจวินมั่วแล้ว นางอยากจะร้องไห้เสียมากกว่า
ชายหนุ่มหันไปหยิบหนังจิ้งจอกแดงจากคนที่ช่วยเขาถือไว้ในตอนแรกพลางเอ่ยขึ้นว่า “สิ่งนี้…มอบให้เจ้า…ข้าชื่อ…เถิงเก๋อเอ๋อร์”
หนานกงมั่วกำลังจะปฏิเสธ แต่ชายหนุ่มกลับรีบยัดหนังจิ้งจอกแดงใส่ในมือของนางอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็หมุนตัวเดินออกไปจากที่นั่นทันที หนานกงมั่วทำได้เพียงถือของไว้ในมือด้วยสีหน้างุนงงจนทำตัวไม่ถูก นางคงจะไม่ได้ไปทำลายหัวใจที่งดงามของชายหนุ่มอายุน้อยคนนี้เข้าหรอกกระมัง
