“ชอบหรือ” เว่ยจวินมั่วเอ่ยถามเสียงเบา
หนานกงมั่วพยักหน้า “งดงามมาก”
เว่ยจวินมั่วโยนทองหนึ่งก้อนให้กับเจ้าของร้านแผงลอย เจ้าของร้านแผงลอยผู้นั้นยิ้มเบิกบานขึ้นมา นอกจากนั้นยังมอบผ้าพันคอหลากสีให้กับหนานกงมั่วอีกหนึ่งผืน จนหวังป้าที่มองอยู่ด้านข้างต้องปวดฟัน เจ้าคนสุรุ่ยสุร่ายทั้งสอง
เห็นว่าฟ้าเริ่มมืด ทั้งสามจึงต้องหาที่พัก สุดทางของหมู่บ้านมีโรงเตี๊ยมเล็กๆ อยู่หนึ่งร้าน ที่นี่เป็นโรงเตี๊ยมของคนเป่ยหยวน โรงเตี๊ยมเล็กๆ มีห้องเล็กๆ สี่ห้าห้องด้านหลังห้องโถงใหญ่ ในห้องโถงใหญ่เองก็มีโต๊ะเพียงสี่โต๊ะ แต่สำหรับสถานที่แห่งนี้ที่นานๆ จะมีคนมาทีก็นับว่าเพียงพอแล้ว
เห็นได้ว่าหวังป้านั้นเป็นลูกค้าประจำของที่นี่ ยังไม่ทันได้เดินเข้าประตูก็ตะโกนเรียก “ผู้จัดการ ขอสองห้อง”
เจ้าของร้านเป็นชายตัวเล็กซูบผอมดูไม่เหมือนคนเป่ยหยวน แต่มองดูหน้าตาเขาก็รู้ว่าเขาเป็นคนเป่ยหยวน เมื่อได้ยินเสียงก็รีบออกมาต้อนรับ เอ่ยด้วยรอยยิ้ม “นายท่าน ต้องขออภัยด้วยโรงเตี๊ยมของเรา… เหลือเพียงหนึ่งห้องเท่านั้น”
หนานกงมั่วเลิกคิ้วแปลกใจ เมื่อเทียบกันแล้วเจ้าของโรงเตี๊ยมผู้นี้เหมือนชาวจงหยวนมากว่าชาวเป่ยหยวนเสียอีก เอ่ยภาษาจงหยวนได้คล่องแคล่วเสียยิ่งกว่าหวังป้าที่ติดสำเนียงทางเหนือ ฟังแล้วเหมือนสำเนียงของชาวจงหยวน คิ้วคมทั้งสองข้างของหวังป้าเลิกขึ้น “ไม่มีแล้วหรือ”
เจ้าของโรงเตี๊ยมยิ้ม “นายท่านมาช้าแล้ว โรงเตี๊ยมของเรามีแขกเข้ามาพักแล้ว เหลือเพียงหนึ่งห้องเท่านั้นขอรับ”
หนานกงมั่วไตร่ตรองอยู่ชั่วครู่ คงไม่ใช่ขบวนของหลูฉี่หลิน แม้พวกเขาจะมุ่งหน้ามาทางนี้ก็คงมาไม่ถึงเร็วเพียงนี้ เอ่ยปากถาม “พวกเรามาอยู่เพียงคืนเดียว ไม่รู้ว่ายังมีห้องอื่นอีกหรือไม่”
ผู้จัดการโรงเตี๊ยมสบตากับดวงตาคู่สวยของหญิงสาวที่โผล่พ้นผ้าคลุมหน้าออกมา ลังเลอยู่ชั่วครู่ เอ่ย “เอ่อ…ยังมีหนึ่งห้องที่เอาไว้เก็บของต่างๆ หากท่านทั้งสามไม่รังเกียจ…” หวังป้าโบกมืออย่างรำคาญใจ เอ่ย “ได้ๆๆ อยู่ได้ก็พอแล้ว รีบไปเก็บกวาดเถิด”
“ขอรับ ขอรับ” เจ้าของโรงเตี๊ยมยินดีขึ้นมา เมื่อก่อนหวังป้ามานั้นไม่อาจต้อนรับให้ถูกใจได้ง่ายนัก ทว่าคาดไม่ถึงว่าครั้งนี้จะตกลงกันได้ง่ายดายเพียงนี้ เมื่อรับเงินจากหวังป้ามาแล้วจึงเชิญทั้งสามคนเข้าไปนั่งด้านใน และปลีกตัวไปเก็บกวาดที่พัก
โรงเตี๊ยมเล็กๆ ก็ไม่มีใครมาก พวกหนานกงมั่วทั้งสามคนมองหาโต๊ะนั่งด้วยตนเอง หวังป้าเดินไปหยิบกาน้ำชาด้วยความคุ้นเคย นำมารินให้ทั้งสองคน เอ่ยด้วยรอยยิ้ม “นอกด่านกำแพงนี้ทุรกันดาร ต้องขออภัยทั้งสองท่านด้วย”
หนานกงมั่วคล้ายจะยิ้มทว่าไม่ยิ้ม เอ่ย “ดูเหมือนว่าหัวหน้าหวังจะคุ้นเคยกับที่นี่มาก”
หวังป้ากระอักกระอ่วนเล็กน้อย “ที่ไหนเล่า…เพียงมาท่องเที่ยวซื้อของบ้างเป็นบางครั้งก็เท่านั้น” แน่นอนว่าเขาไม่อาจบอกได้ว่า บางครั้งเขาก็มาที่นี่เพื่อนัดพบกับใครอย่างไร โชคดีที่หนานกงมั่วเองก็ไม่คิดถามอันใดมาก เอ่ยเปลี่ยนบทสนทนาไปเรียบๆ “เดิมทีข้ายังคิดว่าคนที่อยู่นอกด่านอาศัยอยู่เพียงกระโจม”
หวังป้ายิ้ม “แม่นางคงไม่รู้ว่าความจริงนั้นเป็นเช่นนั้น เพียงแต่หลังจากที่ชาวเป่ยหยวนกลับมาจากจงหยวนแล้วหลายคนยังคงชื่นชอบบ้านที่มั่นคง ความเคยชินเช่นนี้ บางทีไม่อาจเปลี่ยนได้ภายในสิบกว่าปี อย่างเช่นเจ้าของโรงเตี๊ยมผู้นี้ เมื่อครั้งนั้นก็อพยพย้ายออกมาจากจงหยวนเช่นกัน”
“ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้” หนานกงมั่วพยักหน้าตอบรับด้วยรอยยิ้ม
ไม่นาน เจ้าของโรงเตี๊ยมก็จัดเตรียมห้องเรียบร้อย แน่นอนว่าหนานกงมั่วและเว่ยจวินมั่วพักห้องที่เหลืออยู่ หวังป้าเข้าพักที่ห้องเก็บของอย่างรู้หน้าที่ ความจริงแต่ละห้องก็ไม่ได้มีอันใดมาก มีเพียงตะเกียงหนึ่งดวง โต๊ะไม้เรียบง่ายและเก้าอี้สองตัวเท่านั้น อากาศในยามนี้แน่นอนว่ายังไม่ต้องจุดไฟ บนโต๊ะมีตะเกียงน้ำมันเล็กๆ วางอยู่ ทั่วทั้งห้องมืดและหนาวเย็น
หนานกงมั่วเดินไปยังข้างเตียง ก่อนจะนั่งลง คิ้วคมของเว่ยจวินมั่วขมวดมุ่น “ที่นี่โทรมเกินไปแล้ว”
หนานกงมั่วหัวเราะ เอ่ย “อยู่ข้างนอก จะมีอันใดเล่า สถานที่ทรุดโทรมกว่านี้ก็ใช่ว่าจะไม่เคยอยู่ เพียงแต่…ท่านมีแผนเช่นไร พาหวังป้าไปด้วย…ข้าคิดว่าคงไม่สะดวกเท่าใดนัก” เว่ยจวินมั่วพยักหน้า นั่งลงที่เก้าอี้ด้านข้าง ย่นคิ้วเอ่ย “หวังป้าคุ้นเคยกับที่นี่มากกว่าเรา มีเขามาด้วยจะได้สืบอันใดง่ายขึ้น ยิ่งไปกว่านั้น…หากปล่อยเขาเอาไว้ที่หมู่บ้านบนเขา ไม่อาจรับรองได้ว่าเขาจะขายพวกเราหรือไม่”
แม้หนานกงมั่วจะมั่นใจว่าตอนนี้หวังป้าคงไม่ขายพวกเขา แต่การป้องกันไว้ก่อนนับเป็นเรื่องดี ยิ่งไปกว่านั้น ใครก็ไม่อาจรับรองได้ว่าในหมู่บ้านโจรจะมีสวี่เหรินเป็นสายลับเพียงคนเดียว ถอนหายใจออกมา “ไม่คิดว่า…กงอวี้เฉินอยู่นอกด่านยังมีอำนาจไปทั่วเพียงนี้”
เว่ยจวินมั่วเอ่ย “ในเมื่อกงอวี้เฉินเลือกราชสำนักเป่ยหยวนแล้ว ราชสำนักเป่ยหยวนก็ต้องให้ความสะดวกกับเขา มีคนเป่ยหยวนคอยช่วยเหลือ เขาเคลื่อนไหวได้รวดเร็วเพียงนี้ก็มิใช่เรื่องน่าแปลกอันใด” ที่สำคัญคือ ตั้งแต่แรกนั้นมีกงอวี้เฉินคอยควบคุมอยู่ลับๆ พวกเขาอยู่ในที่สว่าง กงอวี้เฉินสามารถร่วมมือทำข้อตกลงกับฮ่องเต้เป่ยหยวนได้ แต่พวกเขากลับทำไม่ได้
แน่นอนว่าหนานกงมั่วเองก็เข้าใจหลักการนี้ “ต่อไปพวกเราจะทำอย่างไร”
เว่ยจวินมั่วเงียบไปชั่วครู่ เอ่ย “พวกเจ้ารอข้าอยู่ที่นี่ ข้าจะลองไปดูที่กองทัพของฮูตุน”
หนานกงมั่วขมวดคิ้ว แม้รู้ว่าเขามีวรยุทธ์สูงส่ง แต่ให้เขาบุกเข้าไปในกองทัพทหารนับแสนคนเดียว นางไม่วางใจเท่าใดนัก ยิ่งไปกว่านั้นไม่รู้ว่ามีคนของกงอวี้เฉินแฝงตัวอยู่มากเพียงใด “ข้าจะไปกับท่าน”
เว่ยจวินมั่วส่ายหน้า “ไม่ เจ้าอยู่คอยจับตามองหวังป้าเอาไว้ นอกจากนี้ หากขบวนของหลูฉี่หลินจะไปยังค่ายทหารของฮูตุนและราชสำนักเป่ยหยวน ต้องผ่านเส้นทางนี้ ถึงตอนนั้น…” หนานกงมั่วยิ้มออกมา เอ่ย “เข้าใจแล้ว ตอนนั้นข้าจะลงมือตามสถานการณ์”
เว่ยจวินมั่วลอบมองนางเล็กน้อย “ทุกอย่างต้องคำนึงถึงความปลอดภัยไว้ก่อน”
หนานกงมั่วลอบทำหน้าทำตาทะเล้น พยักหน้าให้เขาอย่างว่าง่าย “ข้ารู้แล้ว ท่านวางใจเป็นพอ”
เช้าวันต่อมา รอจนหวังป้าเดินเชื่องช้าออกมาพบว่ามีเพียงหนานกงมั่วที่นั่งทานข้าวเช้าอยู่คนเดียวก็ตกใจ ลังเลอยู่ชั่วครู่จึงเอ่ยถาม “เอ่อ…แม่นางกง คุณชายกงเล่า” ทุกครั้งที่เรียกชื่อของทั้งสอง หัวหน้าหวังก็อดไม่ได้ที่จะมวนอยู่ในท้อง เขายังไม่เคยลืม ตอนแรกเขาคิดว่าสองคนนี้เป็นพี่น้องกัน หัวใจที่เปราะบางช่างทุกข์ทรมานเหลือเกิน แม้ว่าตรงหน้าจะมีหนานกงมั่วเพียงคนเดียว หวังป้าก็ยากที่จะบอกได้ว่าทั้งสองคนนี้ใครกันที่ทำให้หัวใจของเขาต้องมืดมนยิ่งกว่ากัน
หนานกงมั่วเลิกคิ้วมองเขาอย่างอารมณ์ดี เอ่ยด้วยรอยยิ้ม “เขามีธุระต้องเดินทางไปก่อน สองวันนี้เจ้าก็ติดตามข้าเถิด”
“ไปแล้วหรือ”
หนานกงมั่วเลิกคิ้ว คล้ายจะยิ้มทว่าไม่ยิ้ม มองเขา “เจ้ามีปัญหาอันใดหรือ”
“มิกล้า มิกล้า” หวังป้ารีบโบกมือเป็นพัลวัน นั่งลงทานอาหารเช้าไปพร้อมกับหนานกงมั่วอย่างว่าง่าย สตรีตรงหน้าแม้จะงดงามเพียงใด หัวหน้าหวังก็ไม่มีความรู้สึกใดๆ อีกแล้ว เพียงเห็นรอยยิ้มของสตรีผู้นี้ นอกจากความงดงามจนแทบหยุดหายใจแล้วสิ่งที่เหลืออยู่ในใจของเขามีเพียงความหวาดกลัว เป็นดั่งปีศาจร้ายในร่างหญิงงาม “เช่นนั้น แม่นางกง ในเมื่อคุณชายกงไม่อยู่ วันนี้พวกเราจะทำอันใดกันหรือ” หวังป้าเอ่ยถามอย่างระมัดระวัง
