หนานกงมั่วยิ้มบาง เอ่ย “ทำลายแผนการของข้า ข้าก็จะฆ่าเจ้าตอนนี้ อย่างไร หากถูกพวกเขาถามขึ้นมา เจ้าก็บอกว่าพี่ใหญ่ของข้าหนีไปแล้ว เจ้าพาข้ามาซื้อของที่นี่ เข้าใจหรือไม่” หวังป้ามีสีหน้าอยากร้องไห้ไม่เอ่ยวาจา หนานกงมั่วยิ้มตาหยี เอ่ย “ไม่พูด ข้าก็จะคิดว่าเจ้าตกลงแล้ว”
“…” ยังมีอย่างอื่นให้ข้าตอบได้อีกหรือ
เห็นได้ว่าโรงเตี๊ยมแห่งนี้ใหญ่กว่าโรงเตี๊ยมก่อนหน้านี้อยู่มาก อย่างน้อยก็มีห้องสิบกว่าห้องได้ แม้จะทรุดโทรมน่าสงสารเหมือนกัน ทว่าสถานที่แบบนี้ มีพื้นกระเบื้องก็ดีมากแล้ว เดินเข้ามาในโรงเตี๊ยมแล้วตระกูลหลูทั้งสามก็พ่นลมหายใจออกมา โดยเฉพาะหลูเซียงเซียง ใบหน้าที่ซีดเซียวนั้นมีรอยยิ้มบางๆ ปรากฏ แยกจากสองพี่น้องตระกูลกงมาแล้วสามสี่วัน หลายวันมานี้หลูเซียงเซียงไม่ได้สบายมากนัก แม้ว่าบิดาจะไม่ได้เอ่ยอย่างไร แต่พี่ชายนั้นไม่พอใจต่อตนมาก แม้แต่ผู้ติดตามเองก็ยังมองนางด้วยสายตาแปลกประหลาด อย่างไรสตรีที่งดงามราวกับหยกเรียกได้ว่าถูกหลูเซียงเซียงส่งเข้าไปในมือของกองโจร เพียงคิดดู หลูเซียงเซียงเองก็อาจเอาเรื่องเช่นนี้มาโยนให้พวกเขาได้เช่นกัน ดังนั้นทุกคนจึงอดไม่ได้ที่จะอยู่ให้ห่างจากหลูเซียงเซียง
“ในที่สุดก็ได้พักผ่อนดีๆ สักที” หลูเซียงเซียงเอ่ยด้วยร้อยยิ้ม ที่นี่นั้นค่อนข้างใหญ่ ประชากรก็มีค่อนข้างมาก ปีที่แล้วพวกเขาหยุดพักอยู่ที่นี่ตั้งหลายวัน ครั้งนี้เองก็เช่นกัน การเดินทางหลายวันทำให้หลูเซียงเซียงเองก็เหนื่อยล้า พอดีได้พักหลายๆ วัน
สีหน้าของหลูฉี่หลินผ่อนคลายลง พยักหน้าพลางเอ่ยขึ้นว่า “หลายวันมานี้พวกเจ้าเหนื่อยแล้ว สองวันนี้เซียงเซียงก็พักผ่อนให้ดีเถิด”
หลูเซียงเซียงพยักหน้าด้วยความดีอกดีใจ
กำลังจะเอ่ยปาก ทว่ามองเห็นคนที่เดินออกมาจากด้านในจึงอดตกใจไม่ได้ ยกนิ้วขึ้นมาชี้ไปยังคนที่เดินเข้ามา เอ่ย “กง…แม่นางกงหรือ”
ได้ยินเช่นนั้น ทุกคนจึงหันเข้าไปมองด้านในทันที มองเห็นสตรีในชุดของสตรีเป่ยหยวนสีฟ้าอ่อนเดินออกมาจากด้านใน ทว่าด้านหลังยังมีร่างสูงใหญ่ของหวังป้าตามออกมา มองไปด้านหลัง กลับไม่มีเงาของเว่ยจวินมั่ว ดวงตาของหลูเซียงเซียงฉายแววผิดหวัง
หลูอวิ๋นเฟิงก้าวเดินขึ้นมาด้านหน้าอย่างอดไม่ได้ เอ่ยด้วยความตื่นเต้นดีใจ “แม่นางกง เจ้ามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร”
หนานกงมั่วเงยหน้าขึ้นมามองเขา หันกลับไปมองหวังป้าไม่เอ่ยสิ่งใด หวังป้าก้าวขึ้นมาบังหน้าของนางเอาไว้ จ้องมองหลูอวิ๋นเฟิงด้วยสีหน้าไม่พอใจนัก “ทำอันใด” หลูอวิ๋นเฟิงมองหนานกงมั่วไม่ได้เอ่ยอันใด หลูฉี่หลินเดินขึ้นมา ยกมือขึ้นประสาน เอ่ยด้วยรอยยิ้ม “ตังจยาผู้นี้ เจอกันอีกแล้ว”
หวังป้าส่งเสียงหยัน ยิ้มออกมา “ดูเหมือนว่า เจ้าจะคิดถึงพวกเรามาก”
รอยยิ้มของหลูฉี่หลินแข็งค้าง เพียงแต่ตอนนี้พวกเขามาถึงที่นี่ก็ไม่กลัวหวังป้าอีกแล้ว เพียงยิ้มบาง เอ่ย “ล้อเล่นแล้ว ไม่รู้ว่าทั้งสองท่านมาอยู่ที่นี่ได้เยี่ยงไร คุณชายกง…ผู้นั้นเล่า”
หวังป้าส่งเสียงหยัน เอ่ย “ข้ายังคิดว่าเจ้าคนนั้นเป็นห่วงญาติ อาศัยวรยุทธ์ของตนหนีหายไประหว่างทางแล้ว”
“พี่ชายจะกลับมาหาข้า” เสียงใสของหนานกงมั่วเอ่ยยืนยัน
หวังป้าส่งเสียงหยัน “รอเขากลับมาแล้วจะมีประโยชน์อันใด อีกทั้ง…เจ้าคิดว่าเขาจะกลับมาจริงหรือ ตอนเจ้านั่นหนีไปก็ไม่ได้เอาเจ้าไปด้วย” หนานกงมั่วกัดฟัน “พี่ชายจะกลับมาอย่างแน่นอน” เพียงแต่สีหน้ามีความผ่อนคลายเล็กน้อย หวังป้าโบกมือ เอ่ยกับทั้งสามอย่างไม่ใส่ใจ “พวกเราต้องไปซื้อของที่ใช้ในพิธีแต่งงาน คงไม่ทำให้พวกเจ้าเสียเวลาแล้ว ไว้เจอกัน”
“ช้าก่อน” มือของหวังป้ายังไม่ทันได้แตะต้องหนานกงมั่ว หลูฉี่หลินจึงเอ่ยขัดขึ้นจากทางด้านหลัง
หวังป้าหันกลับไป เลิกคิ้วมองเขา
หลูฉี่หลินเอ่ย “ตังจยาผู้นี้ แม่นางผู้นี้อย่างไรก็นับว่ารู้จักกับข้าน้อย ได้โปรดปล่อยนางด้วยเถิด”
หวังป้าราวกับได้ยินเรื่องที่ไม่เป็นที่พอใจนัก หัวเราะเสียงดังอย่างอดไม่ได้ ในห้องโถงมีเพียงพวกเขาสองฝั่ง ไม่มีความคิดดึงความสนใจจากใครอื่น หวังป้าเพียงยิ้มเย็น “เอ๋ หลายวันก่อนไยพวกเจ้าจึงไม่เอ่ยเยี่ยงนี้ ตอนนี้มีความกล้าขึ้นมาแล้วอย่างนั้นหรือ”
สีหน้าของหลูฉี่หลินเองก็ไม่ได้ดี กัดฟันพลางเอ่ยตอบ “ก่อนหน้านี้เป็นเพียงการรับมือชั่วคราวเท่านั้น พวกเราไม่อยากมีปัญหากับท่าน ทางที่ดีท่าน…”
“ทางที่ดีอันใด” หวังป้าเอ่ย
หลูอวิ๋นเฟิงเดินขึ้นมาคั่นกลางระหว่างหนานกงมั่วและหวังป้า เอ่ยว่า “ที่นี่ไม่ใช่รังของท่าน หากมีเรื่องขึ้นมา เกรงว่าท่านคงเอาเปรียบอันใดมิได้หรอกกระมัง พวกเราให้เงินท่านไปสามร้อยตำลึงนับว่าเป็นค่าเหนื่อยของท่าน แม่นางกงผู้นี้ ปล่อยนางไปเถิด”
“ข่มขู่ข้าหรือ” หวังป้าหรี่ตาลง
หลูฉี่หลินเอ่ย “ข้าเห็นว่าท่านเองไม่ได้มีผู้ติดตามมา เฟิงเอ๋อร์กล่าวไม่ผิด ขอท่านได้โปรดไตร่ตรองด้วย”
“รนหาที่ตาย” หวังป้าตะคอกเสียงดัง ยกหมัดขึ้นมาชกไปยังหลูอวิ๋นเฟิง
“เด็กๆ” หลูฉี่หลินไม่เกรงใจอีกแล้ว เอ่ยเสียงดัง
ผู้ติดตามที่เดิมพักผ่อนอยู่ด้านนอกรีบพุ่งเข้ามา คนเหล่านี้ไม่ได้เป็นเพียงขบวนพ่อค้า ผู้ติดตามเองก็เป็นผู้คุ้มภัย ติดตามเดินทางไปกับพ่อค้าแน่นอนว่าต้องมีวรยุทธ์อยู่บ้าง ไม่นานทั้งสองฝั่งพลันต่อสู้ขึ้นมาทันใด ทั่วทั้งโรงเตี๊ยมต่อสู้กันชุลมุน เพียงแต่หวังป้ามีสองมือยากจะรับมือกับศัตรูรอบด้าน ค่อยๆ พ่ายแพ้ให้กับอีกฝ่าย ขณะเดียวกัน ชาวเป่ยหยวนที่ได้ยินข่าวก็พากันทยอยเข้ามา เห็นชัดว่าคนเหล่านี้คุ้นเคยกับหลูฉี่หลิน เพียงเอ่ยกับหลูฉี่หลินไม่กี่ประโยคก็เข้ามาร่วมด้วย หวังป้าเห็นว่าไม่ไหวจึงต้องหลบหนี ทิ้งประโยคเอาไว้ว่า “เจ้าแซ่หลู ต่อไปอย่าให้ข้าได้เจออีกนะ”
หลูฉี่หลินส่งเสียงหยัน ดวงตาฉายแววสังหาร ในเมื่อเกิดความแค้นต่อกันแล้ว เขาจะปล่อยให้จอมโจรนี้มีชีวิตอยู่ไปอีกนานเพียงใด เพียงแต่…เรื่องนี้คงต้องรบกวนจอมทัพฮูตุนจึงจะได้
อีกด้าน หลูอวิ๋นเฟิงเดินมาหยุดอยุ่ด้านหน้าหนานกงมั่ว เอ่ยถามอย่างเป็นห่วงเป็นใย “แม่นางกง เจ้าบาดเจ็บหรือไม่”
หนานกงมั่วส่ายศีรษะ หลุบตาลง “ขอบคุณคุณชายหลูและนายท่านหนูที่ช่วยเหลือ”
หลูอวิ๋นเฟิงรีบโบกไม้โบกมือ “แม่นางกง ต่อไปเจ้าวางแผนจะทำเช่นไร”
หนานกงมั่วเอ่ยเสียงเบา “ไม่นานพี่ชายก็จะกลับมาช่วยข้า ข้า…ข้าจะรอเขาอยู่ที่นี่”
มองท่าทางของนาง หลูอวิ๋นเฟิงจึงถอนหายใจออกมา ช่างโง่เขลาเสียจริง พี่ชายผู้นั้นของนางทิ้งนางเอาไว้จะกล้ากลับมาได้เยี่ยงไร หากไม่ใช่เพราะมาเจอกับพวกเขา รอพี่ชายของนางกลับมาช่วยไม่แน่ว่าแม่นางกงอาจจะ…สำหรับสตรีจงหยวนแล้วการสูญเสียความบริสุทธิ์นั้นสำคัญเสียยิ่งกว่าชีวิต เช่นนี้ กงจวินชิงผู้นั้นจะกลับมาช่วยนางได้เยี่ยงไร
“แม่นางกง เจ้า…เจ้าไม่เป็นไรใช่หรือไม่” มองหญิงสาวงดงามที่พยายามเข้มแข็งตรงหน้า หลูอวิ๋นเฟิงเอ่ยถามด้วยความลังเล สตรีคนหนึ่งถูกพี่ชายทอดทิ้งเอาไว้ในมือของโจร ได้เจออันใดมาบ้างไม่คิดก็พอรู้ได้ มาถึงขึ้นนี้แล้วหญิงสาวผู้โง่เขลายังคงเชื่อมั่นในตัวพี่ชายของตน ไม่มีความแค้นแม้เพียงนิด เดิมทีหลูอวิ๋นเฟิงนั้นก็ชื่นชมในความงามของหญิงสาวที่มีความหยิ่งผยองอยู่บ้าง เพียงแต่ยามนี้ดูแล้ว ช่างน่าสงสารเสียเหลือเกิน
หนานกงมั่วส่ายศีรษะเงียบๆ หลูอวิ๋นเฟิงกลับไม่เชื่อนาง ถอนหายใจออกมา “แม่นางไม่ต้องเป็นกังวล ยามนี้แม่นางตัวคนเดียว มิสู้ไปกับพวกเราเถิด รอจนกลับถึงจงหยวน ค่อยไปส่งเจ้าที่หลิงโจว” หนานกงมั่วลังเลอยู่นาน ก่อนจะหลุบตาลง พยักหน้าเบาๆ เอ่ย “ขอบคุณคุณชายมากนะเจ้าคะ”
