“แม่นางไม่ต้องเกรงใจ” หลูอวิ๋นเฟิงเอ่ยเสียงเบา
หลูฉี่หลินเห็นทั้งสองพูดคุยกันเสร็จแล้ว จึงเอ่ยขึ้นมาด้วยรอยยิ้ม “เรื่องก่อนหน้านี้ เซียงเอ๋อร์ทำผิดแล้ว ขอแม่นางกงได้โปรดอภัยด้วย”
หนานกงมั่วส่ายศีรษะไม่เอ่ยสิ่งใด เห็นนางเงียบเช่นนั้น หลูฉี่หลินเองก็ไม่คิดว่ามีอันใดไม่เหมาะสม ผ่านเรื่องราวเช่นนี้มาหากยังสามารถทำตัวเป็นปกติได้เช่นนั้นจึงจะเป็นเรื่องแปลก
ดังนั้นหนานกงมั่วจึงพักอยู่ที่โรงเตี๊ยมต่อพร้อมกับเหล่าพ่อค้า บางทีอาจเป็นเพราะเรื่องก่อนหน้านี้ หลูเซียงเซียงเองก็ไม่ได้มาตีสีหน้าใดๆ กับนาง ทว่ากลับเห็นแววตาเวทนาในดวงตาของนางและมีความสะใจที่เห็นตนเป็นทุกข์อยู่บ้าง สตรีที่ต้องตกอยู่ในรังโจรคนเดียวหลายวัน ต่อให้เกิดเรื่องหรือไม่เกิดเรื่องอันใดก็เรียกได้ว่าไม่มีความบริสุทธิ์อันใดแล้ว หลูเซียงเซียงคิดว่าตนเองนั้นมีสิทธิ์เวทนากงมั่วหลาน สวยแล้วอย่างไร ยามนี้ก็เป็นเพียงดอกไม้ที่ถูกดอมดมไปแล้วมิใช่หรือ ก่อนหน้านี้พี่ชายมีความรู้สึกดีๆ ต่อกงมั่วหลานทว่าถูกปฏิเสธ ตอนนี้ต่อให้กงมั่วหลานคิดกลับใจ ท่านพ่อคงยอมให้นางเป็นได้เพียงอนุภรรยาเท่านั้น
ตกบ่าย หลูฉี่หลินและหลูอวิ๋นเฟิงต้องออกไปทำธุระข้างนอก หลูเซียงเซียงและหนานกงมั่วยังอยู่ที่โรงเตี๊ยม เมื่อไม่มีอันใดทำ หลูเซียงเซียงก็อดไม่ได้ที่จะมาพูดคุยกับหนานกงมั่ว มองหนานกงมั่วที่นั่งเหม่ออยู่ในห้องเพียงคนเดียว ไม่รู้ว่ากำลังคิดอันใดอยู่ หลูเซียงเซียงรู้สึกไม่พอใจที่ตนเองถูกเมินขึ้นมา
“แม่นางกง กำลังคิดอันใดอยู่หรือ”
หนานกงมั่วราวกับพึ่งมีสติกลับคืนมา เอ่ยด้วยรอยยิ้มบาง “ไม่มีอันใด”
หลูเซียงเซียงกลอกตา เอ่ย “มิสู้ พวกเราออกไปเดินเล่นดีหรือไม่”
หนานกงมั่วเงยหน้ามองหลูเซียงเซียงที่มีท่าทีสนิทสนม รู้สึกขบขันอยู่ในใจ คุณหนูหลูผู้นี้ราวกับไม่มีความรู้สึกผิดต่อสตรีที่เกือบโดนนางทำลายไปตลอดชีวิตแม้เพียงนิด เป็นเพราะใสซื่อจนเกินไปหรือยังคิดว่าสิ่งที่ตนเองทำนั้นเป็นสิ่งสมควรไม่มีความผิดกันเล่า
หนานกงมั่วส่ายศีรษะ เอ่ย “ข้าไม่อยากไป แม่นางหลูเจ้าไปคนเดียวเถิด”
สีหน้าของหลูเซียงเซียงพลันแปรเปลี่ยน มองหนานกงมั่ว เอ่ย “แม่นางกง เจ้า…ยังโกรธอยู่อย่างนั้นหรือ”
หนานกงมั่วเลิกคิ้ว “โกรธหรือ ข้าจะโกรธอันใดเล่า”
หลูเซียงเซียงมองสำรวจนาง เอ่ย “หรือว่าเจ้าไม่ได้โกรธข้าที่วันนั้นทิ้งเจ้าเอาไว้หรอกหรือ แต่พวกเราก็ไม่มีทางเลือกนี่ หากโจรพวกนั้นยังคงต่อต้าน คนของพวกเราก็จะถูกสังหารจนหมด ตอนนี้เจ้าก็ไม่ได้เป็นอันใด พวกเรายังช่วยชีวิตของเจ้ากลับมาอีก ไยเจ้าจึงคิดเล็กคิดน้อยเพียงนี้”
หนานกงมั่วหัวเราะออกมาอย่างอดไม่ได้ หันกลับไปมองหลูเซียงเซียง “เช่นนั้นต้องทำเยี่ยงไรจึงจะไม่เหมือนคิดเล็กคิดน้อย แม่นางหลู ตอนนี้ข้าอารมณ์ไม่ดีจะอยู่ที่ห้องคนเดียวมิได้เลยหรือ ยังต้องแสดงออกถึงความใจกว้างพาเจ้าออกไปเดินเล่นอย่างนั้นหรือ” ใบหน้าของหลูเซียงเซียงไม่น่ามองขึ้นมา หลายวันมานี้แม้ไม่มีใครเอ่ยวาจาออกมา ทว่าทุกคนต่างก็ดูแคลนนางเรื่องที่นางผลักกงมั่วหลานออกไปให้กลุ่มโจร แต่จะให้นางทำอย่างไรเล่า หรือว่าจะให้นางแต่งไปกับโจรหยาบคายนั่นเองหรืออย่างไร เมื่อได้ยินสิ่งที่หนานกงมั่วเอ่ย นางพลันเข้าใจในสิ่งที่หนานกงมั่วจะสื่อ ยิ่งรู้สึกไม่ได้รับความยุติธรรมขึ้นมา
มองเห็นสีหน้าไม่น่ามองของนาง หนานกงมั่วจึงถอนหายใจเสียงเบา เอ่ย “แม่นางหลู เชิญเจ้าออกไปเถิด ข้าอยากพักผ่อนแล้ว”
หลูเซียงเซียงส่งเสียงหยันในลำคอ เอ่ยอย่างไม่พอใจ “เพียงสตรีที่ถูกย่ำยีตกอับคนหนึ่งเท่านั้น เจ้ามีอะไรที่ต้องเย่อหยิ่งกันเชียว หากเจ้ารู้จักวางตัวสักหน่อย ไม่แน่ว่าท่านพ่อของข้าอาจจะรับเจ้าเข้าตระกูลหลูของเรามาเป็นอนุก็ได้ หากไม่…”
“เซียงเซียง” ด้านนอกหลูอวิ๋นเฟิงสาวเท้าก้าวเข้ามา ยังไม่ทันเดินเข้าประตูพลันได้ยินวาจาเหลวไหลของหลูเซียงเซียง รีบเอ่ยเสียงดังขึ้นมาทันใด
หลูเซียงเซียงตกตะลึง หันกลับไปมองหลูอวิ๋นเฟิงที่เดินเข้ามาด้วยความโกรธที่แทบระเบิดออกมา “ทำไมหรือพี่ใหญ่ ท่านคิดอยากสั่งสอนข้าอีกแล้วใช่หรือไม่ ข้าต่างหากที่เป็นน้องสาวของท่าน สตรีผู้นี้เป็นใครกัน หลายวันมานี้ท่านถึงได้ทำตัวเย็นชาต่อข้าเพราะนาง”
หลูอวิ๋นเฟิงสูดหายใจเข้าลึก เอ่ย “เรื่องก่อนหน้านี้เป็นเจ้าที่ทำไม่ถูก เจ้าไม่ขอโทษแม่นางกงก็ช่างเถิด ตอนนี้ยังมาเอ่ยวาจาเยี่ยงนี้…”
“ข้าเอ่ยอันใดไม่ถูกหรือ” หลูเซียงเซียงเอ่ยเสียงดัง ชี้ไปยังหนานกงมั่ว เอ่ยว่า “นางถูกจับไปอยู่ในหมู่บ้านโจรตั้งหลายวัน ไม่ถูกย่ำยีแล้วจะเป็นอันใดได้ สตรีเช่นนี้ตระกูลไหนบ้างจะกล้าแต่งเข้าเรือนออกหน้าออกตา”
“หุบปาก” หลูอวิ๋นเฟิงกัดฟันเอ่ย
หลูเซียงเซียงกัดริมฝีปาก จ้องหนานกงมั่วเขม็ง กระทืบเท้าเร่าวิ่งออกไป
ความเงียบเข้าปกคลุมในห้อง หลูอวิ๋นเฟิงทำตัวไม่ถูก เอ่ย “แม่นางกง เซียงเซียงไม่รู้ความ ขอเจ้า…อภัยด้วย”
หนานกงมั่วส่ายศีรษะ เอ่ยเสียงเรียบ “ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ นอกด่านก็ไม่ได้ต่างจากในด่าน แม่นางหลูออกไปคนเดียวเกรงว่าจะมีอันตราย คุณชายหลูตามออกไปดูเถิด”
หลูอวิ๋นเฟิงพยักหน้าตอบรับด้วยความซึ้งใจ หมุนตัวแล้วเดินออกไป ชะงักไปชั่วครู่ เอ่ยเสียงเข้ม “ขอเพียงแม่นางกงยินยอม ข้ายินดีจะแต่งแม่นางเข้าเรือนอย่างเชิดหน้าชูตา ขอแม่นาง…ได้โปรดไตร่ตรองด้วย” เอ่ยจบไม่รอให้หนานกงมั่วได้ตอบ รีบเดินออกไปทันที
มองแผ่นหลังของหลูอวิ๋นเฟิงเดินหายออกจากประตูไป คิ้วสวยของหนานกงมั่วจึงเลิกขึ้น หัวเราะออกมาเบาๆ
“แม่นางกงช่างเป็นดอกไม้ที่แบ่งบาน” เสียงล้อเลียนแปลกประหลาดดังขึ้น เปลี่ยนมาอยู่ในชุดของชาวเป่ยหยวนแล้ว หวังป้าผู้มีหนวดเคราจึงพุ่งเข้ามาด้านในอย่างรวดเร็วเอ่ยขึ้นกลั้วเสียงหัวเราะ
หนานกงมั่วเองไม่ได้ตื่นตกใจ “เจ้ามาได้เยี่ยงไร ไม่อยากมีชีวิตแล้วหรือ”
หวังป้าฮึมฮัมไม่พอใจ เอ่ย “หลูฉี่หลินพาคนออกไปแล้ว ตอนนี้โรงเตี๊ยมมีคนเพียงไม่กี่คนจะกลัวอันใดกัน ข้าเปิดห้องอยู่ในเรือนตะวันออกด้านหลัง มีเรื่องอันใดก็ตะโกนเรียกได้” หนานกงมั่วพยักหน้า เอ่ย “เจ้าต้องระวังตัวเอาไว้ด้วย เรื่องนี้ผ่านไป รับรองไม่ได้ว่าหลูฉี่หลินจะไม่เอาคืนเจ้า”
หลูฉี่หลินต้องเดินทางทำการค้าผ่านเส้นทางนี้ในทุกๆ ปี หากมีความแค้นกับหวังป้าเช่นนี้คงไม่เป็นการดี แต่หากเขามีความสัมพันธ์บางอย่างกับจอมทัพฮูตุนเล่า แน่นอนว่าไม่ต้องเกรงกลัวต่อหวังป้า เพราะหวังป้าอาจไม่ได้มีชีวิตอยู่ถึงปีหน้าแล้ว
หวังป้าขมวดคิ้ว มองหนานกงมั่ว เอ่ย “ข้าว่าเจ้าเองก็ดูเหมือนจะไม่ได้วางใจตระกูลหลูนัก มิสู้…พวกเราร่วมมือกันเถิด”
หนานกงมั่วเลิกคิ้ว หัวเราะมองเขาทว่าไม่ได้เอ่ยอันใด
หวังป้าเอ่ย “ข้อตกลงเดิม เมื่อจัดการกับตระกูลหลูแล้ว พวกเราแบ่งสามต่อเจ็ดส่วน เจ้าสามข้าเจ็ด”
หนานกงมั่วส่ายศีรษะ “ข้าต้องมั่นใจอันใดบางอย่างก่อน นอกจากนี้…แบ่งสี่ต่อหกส่วน เจ้าสี่ ข้าหก ข้าใจกว้างกว่าเจ้า”
บ้าไปแล้ว หวังป้าส่ายศีรษะ “พวกเจ้ามีเพียงสองคน พี่ชายคนนั้นของเจ้าอาจจะไม่อยู่ เจ้าครองส่วนใหญ่ไม่ยุติธรรม”
หนานกงมั่วยิ้ม เอ่ย “เจ้าคนมากก็ใช่ว่าจะมีประโยชน์ คนของเจ้ากล้าปะทะต่อหน้ากับฮูตุนหรือ”
หวังป้าย่นคิ้ว กัดฟันเอ่ย “ห้าต่อห้า”
“ตกลง” หนานกงมั่วเอ่ยด้วยรอยยิ้ม
หวังป้านึกแปลกใจ “เจ้าต้องการมั่นใจเรื่องใด”
หนานกงมั่วเอ่ยตอบ “เขาทำการค้าอันใดกับฮูตุนกันแน่”
