ตอนที่ 247 คิดมากไปแล้ว
ซ่งต๋าก้มหน้าก้มตาจนแทบถึงพื้นแล้วพูดว่า “แต่…ที่พี่หลี่พูดก็ถูกเช่นกัน…เกิดพี่ชายข้ากลับมาแล้วหาเรื่องพี่รองจะทำอย่างไรเล่า”
“เจ้าคิดว่าพี่สาวคนรองของเจ้าสู้พี่ใหญ่ไม่ได้หรือ? คิดว่าข้าจะถูกพี่ใหญ่ข่มขู่จนกลัวหัวหดหรือ?” ซ่งอิงเลิกคิ้ว
ซ่งต๋าใจสั่นกะทันหัน “แน่นอนว่ามิใช่ พี่รอง ท่านเก่งกาจกว่าพี่ใหญ่ข้ามากต่างหาก!”
ตีคนได้เจ็บขนาดนั้น คำพูดคำจาก็ใช้การได้ดี ตอนนี้คนในครอบครัวพวกเขาล้วนมีทัศนคติที่ดีต่อพี่สาวคนรองอย่างทั้งนั้น!
ท่านปู่ยิ่งแล้วใหญ่ การแสดงความกตัญญูของพี่รองก่อนหน้านี้ ทำให้ท่านปู่พอใจในตัวพี่รองยิ่งกว่าอะไร มารดาของเขาตอนนี้ก็ไม่ชักสีหน้าขณะมองพี่รองอีกแล้ว นอกจากนั้น ยังมีครอบครัวอาสาม ครอบครัวอาสี่ ไม่มีใครดูถูกพี่รองเลยสักคน!
พอคิดได้เช่นนี้ ซ่งต๋าพลันคิดว่า พี่ใหญ่เป็นคนไม่ได้เรื่องเลยสักนิด!
ไยจึงสู้พี่สาวคนรองไม่ได้!
อีกอย่าง ท่านปู่ก็ไม่ใช่คนชราที่เลอะเลือนขนาดนั้น อุตส่าห์กล่าวไว้แล้วว่า จะช่วยเก็บเห็ดหลินจือไว้ให้หลานหลิน แล้วจะกลับลำยกให้พี่ใหญ่ได้อย่างไรกันล่ะ
เขาคิดมากเกินไปแล้ว!
ส่วนตำรับ…
“พี่รอง ท่านไม่กลัวข้าขโมยตำรับจริงๆ หรือ” ซ่งต๋ารีบเอ่ยปากถาม
“เจ้า? หากเจ้ากล้าขโมยจริงๆ ข้าจะตัดขาของเจ้า” ซ่งอิงยิ้มตาหยี
“…” ซ่งต๋าหนังตากระตุก “แต่คนอื่นพูดกันเยี่ยงนี้ทั้งนั้น บรรดาสหายร่วมชั้นเรียนก็ดูถูกข้าเช่นกัน ข้าควรทำอย่างไรดี”
“หากเจ้าเรียนดี คนรอบข้างย่อมคิดว่า เจ้าอยู่บ้านข้าเพราะตั้งใจจริง หากเจ้าทำตัวเหลวไหลทั้งวัน ไม่จริงใจต่อผู้อื่น เช่นนั้นก็อย่าโทษที่คนอื่นจะเคลือบแคลงใจในตัวเจ้า และหากเจ้าทำดีอยู่ตลอด กระทำในสิ่งที่ถูก แต่ผู้คนยังคงพูดจาเหลวไหล นั่นคือความผิดของผู้อื่น ในเมื่อเป็นความผิดของผู้อื่น เจ้าโทษตัวเองไปไย” หลังซ่งอิงครุ่นคิดก็ดำเนินการล้างสมอง
เรื่องนี้ค่อนข้างซับซ้อน ซ่งต๋าจึงครุ่นคิดอยู่ครู่ใหญ่
สุดท้ายจึงเป็นอันเข้าใจว่า ความหมายของพี่รองก็คือ เมื่อก่อนเขาไม่น่าเชื่อถือ ดังนั้นคนอื่นจึงใส่ร้ายเขา หากภายภาคหน้าเขาเรียนเก่ง ไม่ว่าคนอื่นจะพูดอย่างไร นั่นล้วนเป็นความผิดของคนอื่น เขาใช้ชีวิตของตัวเองไปให้ดีก็พอ?
แม้ฟังดูมีเหตุมีผลไม่น้อย แค่คิดๆ ดู…
ซ่งต๋าคิดว่าตนเองตกหลุมพรางเข้าแล้ว
ไม่ใช่พี่รองกำลังคิดวิธีมัดเขาไว้กับการเล่าเรียนหรอกหรือ?
ระหว่างทางกลับไป สีหน้าของซ่งต๋าค่อยๆ แดงระเรื่อขึ้นเล็กน้อย
เมื่อครู่ตอนที่มารดาต่อว่าหลี่จิ้นเป่า เขาคิดได้หลายเรื่อง…
ตอนแรก ยามที่พี่รองยังอยู่เมืองหลวงไม่กลับมา หลี่จิ้นเป่าทำดีต่อเขาเป็นพิเศษ ให้ของกินของดื่มแก่พวกเขาบ่อยครั้ง จากนั้นให้เขาไปสืบเสาะข่าวคราวของพี่สาวคนรองจากอาสะใภ้รอง…
ภายหลัง เมื่อพี่รองกลับมา เขาก็รีบไปบอกหลี่จิ้นเป่าทันที หลี่จิ้นเป่าจึงถ่อมาบ้านซ่งอย่างรวดเร็ว
เมื่อเห็นพี่รองในสภาพน่าหวาดกลัว จากนั้น…หลี่จิ้นเป่าก็มีท่าทีที่เปลี่ยนไป
ต่อหน้าเขา หลี่จิ้นเป่าไม่พูดถึงพี่รองด้วยถ้อยคำดีๆ อีกแล้วและไม่พูดว่า ตนเองเป็นพี่เขยของเขา โดยสรุปคือเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง!
ตอนนั้น เขาคิดจริงจังเช่นกันว่า พี่รองทำเรื่องไม่ถูกต้องต่อพี่หลี่แล้ว ดังนั้นพี่หลี่จึงเปลี่ยนไปเช่นนี้
พี่รองถูกหนิวซานซานและพวกเขาล้อมโจมตีวันนั้น ในมือเขาถือหินอยู่และส่งเสียงด่าทอตามสหายเหล่านั้น ตอนนั้นพี่รองไม่เหมือนกับตอนนี้ นางกวาดสายตามาที่เขา แววตาดูโกรธแค้นอย่างยิ่ง ทว่าก็ดูเสียใจเล็กน้อยด้วยเช่นกัน…
นึกถึงตรงนี้ ซ่งต๋าชะงักฝีก้าวลง
“พี่รอง ท่าน…ยังโกรธเคืองข้าอยู่หรือไม่ เพราะ…ตอนนั้น ข้าหัวเราะเยาะท่านไปกับพวกเขา แล้วยังต่อว่าท่านเป็นคนอัปลักษณ์…” ซ่งต๋ากล่าวอย่างทุกข์ใจ
“โกรธสิ” ซ่งอิงเอ่ยปากพูดอย่างสบายๆ “ทำไมจะไม่โกรธล่ะ เจ้าเป็นครอบครัวของข้า แต่กลับยืนฝ่ายตรงข้าม ร่วมมือกับคนอื่นทำให้ซ่งอิงในแบบก่อนหน้านี้ตายไป หากเปลี่ยนเป็นเจ้า เจ้าจะไม่แค้นใจหรือ”
ตอนที่ 248 คนที่แย่มากๆ
ซ่งอิงตัดสินใจแน่วแน่ว่าจะไม่เกลี้ยกล่อมเด็กๆ ด้วยคำลวงหลอก
สิบขวบก็ไม่ใช่เด็กน้อยแล้ว ควรรู้เรื่องรู้ราวได้แล้ว เคยกระทำอะไรไว้ก็ต้องรับผิดชอบ นางไม่อยากให้สังคมที่มืดมนและโกลาหลถูกปลอมแปลงเป็นภาพแห่งความสันติอย่างที่เหยาซื่อสะใภ้ใหญ่เอาแต่พูดให้ท้ายลูก โดยอ้างว่าเขายังเด็ก…
ซ่งต๋าตระหนกตกใจ มองซ่งอิงอย่างไม่อยากเชื่อ ดวงตาพลันแดงก่ำ
“แล้ว…แล้วท่านยังจะดีกับข้าถึงเพียงนี้อีกหรือ” ซ่งต๋าเริ่มเกรงกลัวซ่งอิงเล็กน้อย
“ที่เจ้ากระทำเรื่องผิดๆ ทั้งหมดในตอนแรก ข้าจะจำเอาไว้ชั่วชีวิต แต่พอลองคิดว่า เจ้าถูกคนเป่าหูให้หลงเชื่อและไม่รู้ว่าอะไรถูกอะไรผิด ข้าจึงเลือกที่จะปล่อยวางเรื่องนี้เอาไว้ก่อนชั่วคราว ตอนนี้โน้มน้าวให้เจ้าเข้าเรียนก่อน ไว้ผ่านไปสามสี่ปี หากเจ้ารู้ความ รู้จักถ่อมตนและรู้จักมารยาท ก็จะไม่เอ่ยถึงเรื่องราวก่อนหน้านี้อีกแล้ว แต่หากเจ้าเป็นเช่นเดียวกับพี่ใหญ่เจ้า…ถึงตอนนั้น ข้าจะคิดบัญชีความแค้นเคืองทั้งใหม่และเก่ากับเจ้าในคราวเดียว” ซ่งอิงกล่าวเสียงเบา
เหยาซื่อสะใภ้ใหญ่ไม่ได้ยินว่าสองคนนี้คุยอะไร คิดในใจเพียงว่า สองพี่น้องคู่นี้ความสัมพันธ์ต่อกันไม่เลวทีเดียว
แต่กลับไม่รู้ว่า ตอนนี้ซ่งต๋ากลัวจนตัวสั่นเทา
เมื่อสบดวงตาที่เย็นเยียบคู่นั้นของซ่งอิง เขาคิดว่า พี่สาวคนรองไม่ได้ล้อเขาเล่นแน่!
“ถ้าหาก…ข้าเป็นเช่นเดียวกับหลี่จิ้นเป่า พี่รองจะตีข้าตายหรือไม่” ซ่งต๋าสติกระเจิง
“ไม่หรอก ตีเจ้าตายมันเบาเกินไป” ซ่งอิงชักสีหน้าจริงจัง “ข้าจะทำให้เจ้าสูญเสียทั้งฐานะ ชื่อเสียงและเกียรติภูมิ เสมือนหมาไร้เจ้าของ เป็นไม่สู้ตายจะดีกว่า”
“…” ซ่งต๋าเม้มมุมปาก อยากจะร้องไห้
น่ากลัวเหลือเกิน!
“ไม่ต้องกลัว ที่แม่ข้าพูดล้วนเป็นความจริง แค่ท่านเป็นเด็กดีก็สิ้นเรื่องแล้ว” ฮั่วหลินที่อยู่ข้างๆ ชะโงกหน้ามากระซิบกระซาบข้างใบหู
ซ่งต๋าไม่ถูกปลอบประโลมแต่อย่างใด
เขาได้แต่เชื่อฟังอย่างว่าง่าย…
แต่นี่ช่างยากยิ่งนัก!
หลายวันมานี้ เขากังวลใจเกี่ยวกับพี่สาวคนรองอยู่ตลอด กลัวว่าภายภาคหน้านางจะถูกพี่ใหญ่ข่มเหงรังแก…
แต่นาทีนี้ เขาพลันรู้สึกว่า ตัวเองเป็นห่วงผิดคนแล้ว! เขาควรเป็นห่วงพี่ใหญ่ตัวเองที่รนหาที่ตายต่างหาก!
ซ่งต๋ากลืนน้ำลายหนึ่งครั้ง ปรายตาขึ้นมองอย่างระแวดระวัง
ซ่งอิงแสร้งทำเหมือนมองไม่เห็น คลี่ยิ้มแล้วกล่าวขึ้นว่า “พรุ่งนี้จะมาเข้าเรียนแต่โดยดีหรือไม่”
“ต้องไปเรียนอยู่แล้ว…” ซ่งต๋ารีบพยักหน้ารัว
“ดี เช่นนั้นวันนี้ข้าจะหักดอกไม้แดง โทษฐานโดดเรียนตามระเบียบที่กำหนดไว้ วันข้างหน้าเจ้าคงอดขนมไปนานพอควร” ซ่งอิงแย้มยิ้มอีกครั้ง
“…” ซ่งต๋ารู้สึกศีรษะตื้อไปหมด
ทั้งที่พี่รองพูดจาน้ำเสียงนุ่มนวลอ่อนโยน แต่ไม่รู้ทำไม เขาจึงรู้สึกหวาดกลัว น่ากลัวยิ่งกว่าผีเสียอีก!
วันรุ่งขึ้น คนจำนวนไม่น้อยยังคงพูดคุยเรื่องเมื่อวาน
หญิงผู้เป็นภรรยาจำนวนไม่น้อยคอยจับตามองบ้านตระกูลหลี่อย่างแนบเนียนแม้ในขณะทำงาน
หลี่จิ้นเป่าเข้าออกประตูทีก็สัมผัสได้ถึงความไม่ชอบมาพากล
อันดับแรก เมื่อเด็กๆ เห็นเขาก็พากันวิ่งหนีไป…
ทั้งที่เมื่อก่อน เขาเป็นที่ชื่นชอบของเด็กๆ มากที่สุดนี่? เกิดเรื่องอะไรขึ้นอย่างนั้นหรือ
เขาเร่งรีบไปหาหนิวซานซาน
อย่างไรก็ตาม หนิวซานซานถูกบิดาตีจนลงจากเตียงไม่ไหว จึงไม่ได้เห็นแม้แต่เงาคน
เมื่อวานตอนป้าหนิวกลับมา ได้นำเรื่องราวมาบอกสามี จึงถูกสามีด่าทอชุดใหญ่ กล่าวว่าภรรยาผู้นี้เกือบทำลายชีวิตบุตรชายแล้ว เพื่อของกินไม่กี่คำ บุตรชายเกือบกลายเป็นไอ้คนสารเลวอย่างเปาไล่จื่อผู้นั้น!
แม้ป้าหนิวคิดว่าสามีกล่าวเกินจริง แต่ก็ไม่กล้าขัดคำพูด
ได้แต่มองดูสามีจับหนิวซานซานเฆี่ยนตียกใหญ่
ไม่เพียงเท่านั้น สามีนางยังให้นำสิ่งของไปมอบแก่ครอบครัวซ่งแต่เช้าตรู่อีกด้วย
ตระกูลหนิวตรงไปตรงมา เมื่อรู้ว่าซ่งต๋าถูกหลี่จิ้นเป่าข่มขู่โดยมีหนิวซานซานเป็นตัวล่อก็ไม่สบายใจ และเกรงว่าเหยาซื่อสะใภ้ใหญ่จะถือมีดมาด่ากราดถึงหน้าบ้านพวกเขา ดังนั้นจึงไปขออภัยไว้ก่อน
หนิวซานซานผู้เป็นถึง ‘แม่ทัพ’ แนวหน้าเบอร์หนึ่งของหลี่จิ้นเป่าถูกสั่งสอนอย่างหนัก ส่วนเด็กอื่นๆ ก็ถูกต่อว่าโดยถ้วนหน้าเช่นกัน
ลมเปลี่ยนทิศแล้ว หลี่จิ้นเป่าก็คือคนที่แย่มากๆ ไม่ต่างจากหายนะของเด็กๆ
