ตอนที่ 237 จมูกสุนัข
เมื่อหลานชายมอบสิ่งของให้เรียบร้อยแล้วจึงถึงคราวของหลานสาว
ที่ซ่งต้ายาและหลานสะใภ้คนโตมอบให้ก็คือของขวัญจัดใส่กล่องธรรมดาๆ ด้านในมีพวกผลไม้แช่อิ่มอะไรทำนองนั้น ถัดจากพวกนางจึงถึงคราวซ่งอิง
ซ่งอิงพร้อมฮั่วหลินมาคุกเข่าลงน้อมคำนับให้ชายชรา “หลานสาวขอให้ท่านปู่เจริญรุ่งเรือง อายุมั่นขวัญยืน มีรอยยิ้มเบิกบานไร้ความกังวลใดๆ และได้รับความสุขสำราญใจจากในครอบครัวตลอดไปเจ้าค่ะ”
“เหลนฮั่วหลินขอให้ท่านปู่ทวดอายุยืนยาวยิ่งกว่าโสมหัวใหญ่ๆ เลยขอรับ” ฮั่วหลินกล่าวอย่างใสซื่อ
พูดจบก็นำของขวัญไปมอบให้
ของขวัญของซ่งอิงมองแวบเดียวก็รู้ได้แล้ว ซึ่งก็คือสุราสองไห ส่วนฮั่วหลินใช้ผ้าผืนหนึ่งห่อเอาไว้จึงมองไม่ออกว่าด้านในคืออะไร
“เอ้อร์ยา เจ้าหาเงินได้ขนาดนี้ก็มอบสุราให้ปู่เจ้าแค่นี้น่ะหรือ” แม่เฒ่าเผยกล่าวเชิงดูถูก
ซ่งอิงยิ้มเล็กน้อย “ข้าเป็นเด็กรุ่นหลัง ย่อมไม่ดีนักหากจะข้ามหน้าข้ามตาผู้อาวุโสแต่ละท่าน ด้านตระกูลเผยก็มอบให้แค่ขนมอบไม่กี่ชิ้นเช่นกันมิใช่หรือเจ้าคะ”
สิ่งของที่คนซึ่งไม่สำคัญเหล่านี้มอบให้ ได้จดบันทึกเอาไว้ดิบดีแต่แรกแล้ว
ครอบครัวชนบทไปมาหาสู่กันเรียบง่าย ต่อให้มอบแค่ไข่ไก่ก็ไม่ว่าอะไรทั้งนั้น แต่ตอนนี้แม่เฒ่าเผยเป็นฝ่ายเอ่ยปากขึ้นมาก่อนเอง
“ท่านพ่อ ไว้เดี๋ยวข้าดื่มเป็นเพื่อนท่านสักหนึ่งจอกนะขอรับ? สุราที่เอ้อร์ยามอบให้…ข้าคิดว่าน่าจะค่อนข้างแพงไม่น้อย” ซ่งหม่านซานกล่าวอย่างฉลาดหลักแหลม
เขามองออก ซ่งอิงไม่ใช่คนตระหนี่ถี่เหนียว มิเช่นนั้นจะช่วยพี่ใหญ่และพี่สามเลี้ยงบุตรชายโดยไม่เรียกร้องสิ่งตอบแทนใดๆ ได้อย่างไร
ได้ยินภรรยากล่าวว่าเด็กสองคนนี้อยู่บ้านซ่งอิงสุขสบายไม่น้อย ด้วยเวลาสั้นๆ ใบหน้าก็ดูกลมอวบอิ่มและมีน้ำมีนวลแล้ว
ขณะซ่งหม่านซานพูดยังไม่วายปรายตามองไปอีกด้วย
เขาชื่นชอบสุราเช่นกันจึงเขยิบไปมองดูไหนั้น ก่อนจะชะโงกหน้าไปสูดดมกลิ่นหอมของสุรา ทันใดนั้นดวงตาก็ลุกวาวทันที “โอ้ นี่เป็นถึงสุราจุ้ยเซียนเชียวนี่? ไหละสามตำลึงเงินเชียวละ…”
ซ่งอิงได้ยินดังกล่าว รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย
จมูกสุนัขเห็นๆ นี่! อะไรจะสัมผัสได้ไวขนาดนี้
ชายชรามือสั่น เกือบทำเงิน…ถุย เกือบโยนไหสุราออกไปเสียแล้ว
เขาพอประมาณการได้ในใจ สิ่งของที่บรรดาบุตรชายมอบให้จะต้องราคาต่ำกว่าสามตำลึงเงินเป็นแน่ แม้กระทั่งผ้าผืนนั้นของบุตรชายคนโต คำนวณดูน่าจะประมาณหนึ่งตำลึงเงินกว่าๆ เท่านั้น ที่มีมูลค่าสูงก็คือความตั้งใจเท่านั้นเอง
แต่เด็กสาวผู้นี้…
ชายชราชื่นชอบการดื่มสุรา แต่ก็รู้สึกละอายใจเล็กน้อยเช่นกัน
แต่เขาผู้เป็นเจ้าของวันเกิด เด็กรุ่นหลังมอบสิ่งของให้จะไม่รับก็ไม่ดีเช่นกัน จึงจงใจวางท่าสุขุมพยักหน้า “เอ้อร์ยารู้ความ ทว่าภายภาคหน้าเงินนี่ก็อย่าได้ใช้จ่ายเยี่ยงนี้เลย เก็บหอมรอมริบไว้ ในอนาคตข้างหน้าจะได้สู่ขอภรรยาให้เหลนหลิน ข้าอายุปูนนี้แล้ว…เหมาะที่จะดื่มของดีๆ ขนาดนี้ที่ไหนกัน มิใช่เป็นการสิ้นเปลืองเปล่าๆ หรือ”
“ท่านปู่ฉลองวันคล้ายวันเกิดอายุครบหกสิบปีทั้งที หลานสาวย่อมสมควรมอบให้อยู่แล้วเจ้าค่ะ” ซ่งอิงกล่าวอย่างไม่อ่อนโยนและไม่แข็งกร้าวเกินไป
แม่เฒ่าเผยสบถฮึ
เงินที่หามาได้ล้วนเป็นเงินที่ไร้คุณธรรมอันดีงาม! เหยียบย่ำพี่ชายครอบครัวตัวเองหาเงินก็ยังมีหน้ามาพบเจอผู้อื่นอีก!
แต่จำเป็นต้องกล่าวว่า นางอิจฉาเสียแล้ว
หากนางมีลูกหลานที่หาเงินได้ขนาดนี้บ้าง…
ร้านขนมของตระกูลเผยนับวันยิ่งไม่ได้เรื่องแล้ว มิเช่นนั้นตอนแรกก็คงไม่ตัดสินใจคว้าบ๊ะจ่างของซ่งอิงนั่นมาหรอก
“ท่านปู่ทวด ท่านยังไม่ได้ดูของขวัญของข้าเลยนะขอรับ!” ฮั่วหลินกระตือรือร้นอย่างยิ่ง เขามีชีวิตมาตั้งยาวนานขนาดนี้แล้ว นี่เป็นครั้งแรกที่ได้เห็นภาพฉากครึกครื้นขนาดนี้ โดยเฉพาะเมื่อครู่ทุกคนต่างก็มอบสิ่งของกันแล้ว ของที่มอบให้มีความแตกต่างกันออกไป ไม่ต่างจากดอกไม้ในขุนเขาที่แข่งกันผลิบานแสดงความงดงามก็ว่าได้
ซ่งเหล่าเกินเดิมทีก็ชื่นชอบรูปลักษณ์ฮั่วหลิน เมื่อได้ยินเขาพูดจา ทันใดนั้นก็คลี่ยิ้มจนตาหยี “ได้ๆๆ จะดูเดี๋ยวนี้ละ…”
ชายชราหัวเราะ ไม่ได้คิดอะไรมากมาย
เด็กน้อยนี่นะ คาดว่าจะนำของกินที่ตัวเองชอบที่สุดมามอบให้
แค่มีความตั้งใจก็นับว่าเป็นสิ่งที่ดีแล้ว
ชายชราเปิดผ้าที่ห่อเอาไว้อย่างดีหลายชั้นด้วยสีหน้าท่าทีสุขุม
“ของชั้นดีอะไรกันจึงได้ห่อนอกห่อในเสียหลายชั้นขนาดนี้ สมกับที่ว่าพฤติกรรมและนิสัยใจคอในเด็กจะแสดงให้เห็นตัวตนในตอนโตได้ ดูนี่สิช่างไม่เอา…”
เผยซื่อเอ่ยปากขึ้นอีกครา แต่คำพูดยังไม่ทันจบ สถานการณ์ตรงหน้าก็เงียบสงัดลง
ไม่เพียงแค่นาง แม้แต่คนอื่นๆ ยังอึ้งทึ่ง จับจ้องไปที่สิ่งของในมือพ่อเฒ่าซ่งไม่วางตา
ตอนที่ 238 ของมงคล
ซ่งอิงเม้มปาก ถลึงตาใส่ฮั่วหลินแวบหนึ่ง
ก่อนหน้านี้นางบอกฮั่วหลินไว้แล้วว่าอย่ามอบโสมให้ มันมีมูลค่าสูงเกินไป จะเตรียมของที่ได้ตามขุนเขาก็ไม่ต้องให้ขนาดใหญ่เกินไป อย่างเช่นเหอโส่วอู่ หากขนาดใหญ่จนดูแปลกประหลาดจะทำให้คนตกใจได้
ฮั่วหลินเชื่อฟังอย่างที่บอกไว้ เพราะสิ่งของที่มอบให้ก็ไม่ได้มีขนาดใหญ่จนเกินไปจริงๆ
ทว่า…
ไม่ใช่โสม หากแต่เป็นเห็ดหลินจือ
ของที่ภูตโสมมอบให้คือเห็ดหลินจือสีม่วง…
โชคดีที่ขนาดไม่ใหญ่ หากขนาดใหญ่…ซ่งอิงไม่กล้าคิดเลยจริงๆ
แน่นอนว่าต่อให้เป็นเห็ดหลินจือสีม่วงดอกเล็กๆ ราคาของมัน…อย่างน้อยๆ ก็หลายสิบตำลึงเงินแล้ว…
ซ่งหม่านซานอยู่ใกล้ ยามนี้ถึงกับนิ่งอึ้งไป
“ท่านพ่อ! ท่านให้ข้าดูหน่อยนะ?” หมายจะแย่งในทันที
ชายชราตาไวมือไว รีบขัดขวางไว้ได้ทันการณ์ “อย่าแตะต้อง! ทำเสียหายไปเจ้าจะชดใช้ไหวหรือไม่!”
“…” ซ่งหม่านซาน
“นี่…นี่ได้มาจากไหนหรือ” ชายชราจ้องมองฮั่วหลิน “เหลนหลินเอ๊ย ของสิ่งนี้แพงยิ่งนัก เจ้าจะเที่ยวเอาของในบ้านไปมอบให้ผู้คนเรื่อยเปื่อยมิได้ เอากลับไปให้แม่เจ้าเก็บไว้เถอะ”
จริงอยู่ที่เป็นของชั้นดี ทว่ามีแต่คนโง่เท่านั้นกระมังจึงจะส่งมอบให้คนอื่น
แม้เขาเป็นปู่ของเด็กสาวผู้นั้น แต่เจ้าเด็กสาวจะใจกว้างขนาดนี้ก็ไม่ได้เช่นกัน
“ท่านปู่ทวด นี่เป็นของขวัญที่ข้าหาได้จากในเขาขอรับ! ท่านคิดว่ามันเล็กไปใช่หรือไม่” ภูตโสมรู้สึกละอายใจอย่างยิ่ง
มันเคยเห็นเห็ดหลินจือดอกหนึ่ง แต่ตอนนั้นไม่อาจทำใจเด็ดมาได้ อย่างไรเสียเห็ดหลินจือก็เป็นพืชที่มีพลังแฝงในตัวเอง มันคิดว่าเจ้าสิ่งนั้นกว่าจะเติบใหญ่ขนาดนี้ไม่ง่าย ไม่แน่ว่าภายภาคหน้าอาจจะเกิดจิตวิญญาณและสติปัญญาอันชาญฉลาดขึ้นมา ดังนั้นก็เลยเชื่อฟังมารดา เลือกเอาดอกเล็กๆ ธรรมดาๆ มา
ชายชราหนังตากระตุก “พูดเหลวไหลน่า เล็กที่ไหนกัน! นี่ขนาดใหญ่มากเลยต่างหากเล่า!”
“นี่เป็นของที่เจ้าหามาจากในเขาหรือ รอบนอกเขาย่อมไม่มีแน่…เจ้าเป็นเด็กเล็กๆ คนหนึ่งแต่กลับเข้าไปในส่วนลึกของป่าเขามาใช่หรือไม่! ไม่ห่วงชีวิตแล้วหรือไร!” ชายชรากล่าวขึ้นกะทันหัน
ใครๆ ต่างรู้ว่าในส่วนลึกตามภูเขามีของดีอยู่มากมาย แต่คนทั่วไปที่ไหนจะกล้าเข้าไปกันเล่า?
“ข้าเป็นคนพาเขาไปเจ้าค่ะ ตอนนั้นไม่ทันระวังเดินหลงเข้าไปลึกเกินไปหน่อย คิดว่าไม่ผิดทางแล้วก็รีบกลับออกมาทันที…” ซ่งอิงรีบบอกกล่าว จากนั้นมองเห็ดหลินจือนั่นแวบหนึ่ง “ข้าไม่รู้เช่นกันว่าลูกหลินเด็ดเอาสิ่งนี้มาด้วย ทว่าถึงอย่างไรก็เป็นของที่ได้มาจากในป่าโดยเปล่าๆ เขาต้องการมอบให้ท่าน ท่านก็รับเอาไว้เถอะเจ้าค่ะ จะเอาไว้กินเองก็ดี หรือจะขายก็ได้เช่นกัน”
นางยังไม่ถึงขั้นต้องแย่งของขวัญที่บุตรชายมอบออกไปแล้ว
ครั้งนี้นางพูดกับบุตรชายให้เข้าใจได้ไม่มากพอ ตอนนั้นนางนึกในใจเพียงว่าเจ้าเด็กคนนี้จะเลือกเห็ดตับเต่าที่เขาชอบกิน ใครจะรู้ว่า…
ครั้งหน้าต้องระมัดระวังให้มากหน่อยเสียแล้ว
ชายชราถลึงตาเขม็ง
ไม่กล้าเชื่อว่าซ่งอิงจะสอนลูกเยี่ยงนี้
ของที่จะมอบออกไป…ก็ปล่อยให้เด็กคนนี้จัดการเอง?
“ไม่ได้ นี่มีมูลค่ามากเกินไป” ชายชรายืนกราน
เขาก็อยากได้เช่นกัน ไม่ใช่เพราะเรื่องเงินแต่อย่างใด หากแต่เป็นเพราะ…นี่คือเห็ดหลินจือที่ปรากฏในวันคล้ายวันเกิดอายุครบหกสิบปีของเขา เห็ดหลินจือคือพืชสวรรค์ เรียกได้ว่าเป็นการอวยพรให้มีอายุยืนยาว สิ่งนี้เป็นของมงคลเห็นๆ!
แล้วจะไม่อยากได้ได้อย่างไรกัน!
แต่เขาก็ไม่มีหน้าเอาของของเด็กน้อย
ฮั่วหลินยังไม่ค่อยเข้าใจ แต่หลังมองเห็นสีหน้าซ่งอิงก็รู้ว่าเวลานี้ไม่เหมาะสมที่จะพูดจามากมาย อยู่นิ่งๆ เอาไว้อย่างว่านอนสอนง่ายจะดีกว่า
“นี่เป็นน้ำใจอย่างหนึ่งของเด็ก หลังลูกหลินได้ของนี้มาก็เอาแอบซ่อนไว้มาโดยตลอด ไม่บอกกล่าวแม้กระทั่งกับข้า บัดนี้ตั้งใจเอามาแสดงความกตัญญูต่อท่านเป็นการเฉพาะ หากท่านไม่รับไว้เขาย่อมต้องเสียใจเป็นแน่ อีกทั้งท่านคิดว่าสิ่งของนี้ล้ำค่า แต่หลานหลินรู้เพียงว่ามันสวยดี น่ากินดี อย่างอื่นเขาไม่เข้าใจนักหรอกเจ้าค่ะ ดังนั้น…ท่านก็คิดเสียว่ามันเป็นเห็ดธรรมดาทั่วไป รับเอาไว้เถอะเจ้าค่ะ” ซ่งอิงกล่าวอีกครั้ง
ท่าทีแน่วแน่เด็ดเดี่ยวทำให้ชายชราไม่คลางแคลงใจเลยสักนิด
ภูตโสมความนึกคิดบริสุทธิ์ไร้เดียงสา ใครดีกับมัน มันก็ดีกับคนนั้น การที่สามารถมอบเห็ดหลินจือให้ชายชราได้…
นั่นก็เพราะชายชราสมควรได้รับ ซ่งอิงจึงไม่มีข้อกังขาใดๆ
เพียงแต่ในช่วงเวลาเช่นนี้ค่อนข้างเป็นเรื่องที่ดึงดูดสายตาไปหน่อย ทว่าเมื่อของตกไปอยู่ในมือพ่อเฒ่าแล้วก็ไม่เกี่ยวข้องกับนางอีก ทางด้านชายชรา มีชีวิตอยู่มาหลายปีขนาดนี้ก็ไม่กลัวเช่นกันว่าผู้อื่นจะอิจฉาริษยา
